postnatale depressie?? Nu nog??

Hoi Francis,

Ik wilde toevallig net een topic openen met ongeveer dezelfde vraag. Alleen is mijn dochter inmiddels 8 maanden.
Ik ben een paar dagen geleden bij de dokter geweest en die heeft wat bloedonderzoeken gedaan. Suiker, ijzer was goed. Bloeddruk en hartslag was goed. Nu wacht ik op schildklierfunctie, nierfunctie en wat andere kleine dingen.

Ik voel me ook overdreven moe. Mijn dochter slaapt al 4 maanden door en ik geef sinds ze 10 weken is geen bv meer. Dus ik had écht niet verwacht dat ik me zo zou voelen. Ik ben alleen maar moe, lusteloos, labiel, kan huilen om niks, ongeduldig, noem maar op.

Nu ook weer. Ik ben vrij op dinsdag en donderdag en je zou denken dat ik geniet van die dagen. Zeker aangezien ik mijn werk echt waardeloos vind op het moment. Maar toch... op de dagen dat ik met Dominique thuis ben zie ik het gewoon niet altijd zitten. Ze heeft zoveel aandacht nodig en ik ben niet vooruit te branden. Het is nu half 12 en ik zit met tranen in mijn ogen nog in pyama. Ik heb haar net boos op bed gegooid omdat ik dat gejengel niet meer aan kan horen.

Ik ben gek op haar, en soms kan ik vreselijk van haar genieten. Maar er zijn ook momenten dat ik naar haar kijk en denk: pfff wat ben je vermoeiend en ik ben het zat! Ik vind het vreselijk dat ik dit voel (zit nu ook inmiddels te huilen achter mijn laptop) maar ik weet het gewoon even niet meer.

Als dit nog bij het ontzwangeren hoort... mijn god, dat kan wel een jaar duren zeggen ze dan. En er is niks aan te doen. Gaat dit dan nog 4 maanden zo?!

Anyways, sorry voor mijn lange verhaal. Ik kan jou geen antwoorden geven. Kan je wel laten weten dat je niet de enige bent met dit soort klachten.

Heb je nu uiteindelijk wel medicijnen gekregen of toch niet?

 

Postnatale depressie kan zeker nog na 5 maanden opduiken.
Ik ben net 4 weken mamma en had beginnende symptomen. Je kan je huisarts vragen voor een doorverwijzing naar een Psyg of specialist. Heb je zelf ook aagegeven dat je bang ben voor een Postnatale depressie? Hoe is je ijzergehalte? Dat kan ook vermoeidheid veroorzaken. Is een veel voorkomend probleem dat je ijzer erg laag is na een zwangerschap.

Ik zit voor 6 weken lang aan de ijzertabletten.

Volgens de psygiater ben ik dus somber door alles wat er gebeurt was tijdens de bevalling/keizersnede. Ook ben ik oververmoeid waardoor mijn sombere gevoel erger voelt. En ik wil ook niet graag aan de medicatie hoor. Maar als het je beter maakt is het mischien wel verstandig.

Maandag heb ik een afspraak met een psygiater verpleegundige. Hij gaat me verder in de gaten houden tot dat ik zeker weet dat het echt goed met me gaat. En hij zal mischien ook over medicatie beginnen als het weer slechter gaat

Knuffel voor jou en hou je taai.

 

ik zelf heb ook pnd, ben er ook pas achter gekomen toen mijn zoontje 5 maanden was. slik nu sinds 2 maanden ad. het sloop er bij mij langzaam in maar de klachten namen alleen maar toe inplaats dat ze afnamen. dus het zou zeer zeker kunnen na 5 maanden. dacht eerst ook dat het bij het ontzwangeren hoorde. maar helaas. het hoogte punt van een pnd ligt vaak ook tussen de 4 en 6 maanden. heel veel strekte verder nog.

 

Meiden, ik wil jullie niet laten schrikken, maar bij mij werd een PPD vastgesteld na 1 jaar. Ik heb een jaar lang gesukkeld en alles afgeschoven op vermoeidheid en moeten wennen, maar op mijn zoon zijn 1e verjaardag 'knapte' er iets in mij.
Omdat het pas zo laat werd gediagnostiseerd ben ik bijna 2 jaar in therapie geweest. (en aan de AD). Mijn relatie met mijn zoon knapte al met een paar maanden op , maar de vermoeidheid heeft enorm veel tijd gekost en daarbij het vertrouwen in mijzelf als moeder te vinden.
Over 2 weken wordt hij 3 en nu eindelijk ben ik zielsgelukkig met mijn mannetje

Bij enige twijfel....ga ALSJEBLIEFT hulp inschakelen, want hoe langer je wacht, hoe zwaarder de depressie wordt. Beter voor een gerust antwoord naar de ha dan te laat en dan aan de medicatie en al. Sterkte!!!

 

pfff!! denk dat ik maandag ook maar eens ga bellen na de ha.
Voel me ook doodongelukkig heb vandaag de heledag al een brok in me keel

Heb de heleweek ook ruzie en woorden met me man dat hij zoveel werkt(eigenzaak) vn 12 tot 22.30 weekends 23.00

mijn taak is alleen baby verzorgen huis schoonhouden eten maken dat was hetz o een beetje.af en toe na buiten met de kleine alleen met dr lekker saai.

dacht dat het kwam dat ik ong moest worden maar dat is ookal weer voorbij.

het sluipt er denk ik ook in

sterkte allemaal

 

he meiden,

hier ook 1 met depresie, ben naar de Ha gegaan heb medicijnen gekregen en moet half juni in behandeling bij een psycholoog.
kan er niet egt aan denken dat ik na 4weken aan werk moet, dus ben van plan om me ziek te melden.
nou vraag ik me af hoe julie dat doen met depresie, mijn wondertje is nou al 6 weekjes en ik kom eigenlijk bijna niet buiten geen behoefte net een angst is het geworden, maar nou adviseerde de HA dat ik juist wel buiten moet komen met een depresie, maar nu denk ik eraan stel als je collegas je zullen zien die zullen dan misch ook wel denken meld ze haar eigen ziek terwijl ze lekker buiten komt, mijn directe baas weet wel van mij situatie maar andere collegas niet, nu alweer een rede om niet buiten te komen

hoe gingen julie hiermee om?
ik weet heb geen gebroken been maar zit in me hoofd, om het zo maar even te zeggen.

 

Mirja, ik ging de eerste tijd met een vriendin of mijn moeder of partner naar buiten. Om mezelf zekerder te voelen en om 'aan de buitenwereld' te laten zien dat ik niet alleen kon zijn.
Ik heb al wel snel aan iedereen verteld wat er aan de hand was, nooit geen geheim van gemaakt.En onvoorstelbaar veel begrip gekregen.
En meld je wel ziek hoor anders wordt het alleen maar zwaarder!

Sterkte!

 

Hier helaas ook een pnd, na 3 maanden 'vastgesteld'maar eigenlijk had ik al een prepartum depressie, want bij mij was de zwangerschap 9 maanden stress/angst/somber voelen.
Mijn HA hield mij heel erg in de gaten, zeker na de bevalling. Toen ik weer aan het werk moest heb ik in 1 week tijd 3 x huilend bij de dokter gezeten en op mijn tweede werkdag stortte ik totaal in. Ik zit nu al een lange tijd thuis, ik had zelf niet verwacht dat het zo lang zou duren, het herstel...
Voor zover ik begrijp kan een pnd ook pas latere 'opgemerkt' worden, dus idd ook met 5 maanden wel.
Vaak is een pnd ook een combinatie van de gebroken nachten en vele tijd die er naar je kindje uitgaat, in combinatie met de hormoonschommelingen. Dus komt het soms pas later uit dat je eigenlijk al langere tijd je zo voelt. En wat ik ook vaak zie en zelf ook had, je wil zo goed je best doen en zo'n goede moeder zijn, dat je ook lange tijd vaak niet wil toegeven dat je je eigenlijk super ellendig voelt.

ik kom wel buiten en ja ook op mijn dagen dat ik eigenlijk werk...want die dagen gaat mijn kindje naar het kdv, want de HA en mijn vriend vonden het het beste als ik juist op die dagen ook wat tijd voor mezelf zou gaan krijgen, om tot rust te komen van alles.
Als ik collega's tegen kom, nou ja jammer dan wat ze denken, ze denken toch al vanalles over mij, omdat ik in de zw.schap ook al langere tijd uit de running was...

Jijzelf bent nu het belangrijkste, ze hebben ook niks aan je op het werk als jij niet de tijd krijgt om het te verwerken en beter te worden.

Ik kom overigens niet echt op sociale gelegeheden, want ik trek drukke verjaardagen of dat soort dingen echt niet....ik ga weleens eventjes ergens op visite maar ik kan er niet altijd goed tegen. Boodschapjes doen doe ik wel, of met mijn meisje iets gaan doen, nu ze niet meer zo huilt in de mc, want de eerste 2 maanden huilde ze alleen maar, ook in de kinderwagen of de mc, dus ik ging zowieso niet graag weg met haar....

Oja ik zit nu sinds februari aan de AD, en gelukkig voel ik me daardoor al een stuk beter, maar ik ben er nog niet helaas, heb ook gesprekken met psycholoog en moet nog wel een poosje aan de AD ben ik bang....

 

nou schrik wel een beetje dat het zolang kan duren, idd merk ook dat het eigenlijk met de dag erger wordt ipv beter worden. zo ben ik eenmaal denk gelijk aan alles, daarom slaap ik ook zo slecht en nu begin ik te piekeren over werk zovan wat zal ik doen.. maar idd za het erger vinden om te beginnen en dan alsnog in de ziektewet te gaan.

bianca.: had het idd nog niet zo bekeken maar ik ga ook niet alleen naar buiten, wil er ook niet geheimzinig over doen maar ik heb een baan waar meerendeel mannen werken, en kan je zeggen tijdens me zwangerschap hadden ze ook egt geen medelijden snap je, dan heb ik al het gevoel van wat zullen ze wel niet allemaal l*llen achter me..
weet ben egt een stresssskip

 

Heel praktisch;
omdat ik na mijn zw.verlof 4 mnd heb gewerkt wilde het UWV mijn ziekmelding niet als PPD accepteren. In dat opzicht kun je beter aansluitend ziek zijn, dan krijg je 2 jaar ziektewet vergoed nl. (via je werkgever) Nu kreeg ik maar 1 jaar vergoed omdat ze het 'niet bewezen' achtten dat het zwangerschapsgerelateerd was. Ondanks alle bewijzen van psycholoog psychiater en ARBOarts.
In plaats van dat het goed heeft gedaan heeft het dus zowel voor mij als voor onze portemonnaie meer schade aangericht.

Sterkte!

 

Hier begon het toen mijn kindje 8 maanden was maar als ik terug kijk was het er al vanaf dat hij geboren is.
Ik was zo overbezorgd! echt op het ziekelijke af. Ik wou mijn baby aan niemand uit handen geven,alle voedingen zelf doen. Durfde niet te gaan slapen als hij p enz. enz.

Ik ben maanden bezig geweest met de ideale huisvrouw te spelen. Alles moest perfect. Ik was s avonds om 10 uur nog aan het poetsen omdat het niet niet tot morgen kon wachten.

Na 8 maanden werd ik somber,depressief,enorm moe echt een grote donkere wolk. Ik ben er zonder AD uitgekomen met veel praktische hulp en lotgenotencontacten,maar het heeft wel een jaar geduurd en ik merk nog steeds dat ik psychisch "gevoelig"ben. Misschien blijft dat ook altijd wel zo.

Blijf er niet mee rondlopen maar zoek hulp. Trek je niets aan van wat anderen denken maar volg je eigen weg. Werk aan jezelf,geef jezelf af en toe een schop onder de kont maar verlang ook niet teveel van jezelf. De eerste stap was bij mij echt accepteren dat het is zoals het is en dat het niet zo 1,2,3 over zal zijn.

Ik heb ook een cursus gedaan. In de put uit de put. heel erg leerzaam. Misschien is dat iets voor je.

Mocht je vragen hebben of je ei kwijt willen dan mag je me ook altijd een PM sturen.

sterkte

 

Begrip. Ja met me zoontje had ik ook een postn maar begrip heb ik na tien jaar niet gevonden. Werd gezien als aanstellerij, enz. Heb net me 2de gekregen en iedereen was bang dat het weer zou gebeuren tot nu toe gaat het aardig maar, begrip, wat is dat....

Kan er nu nog kwaad en wel eens verdrietig om worden, En een ding heb ik er van geleerd je kan alleen op je zelf vertrouwen. Plus helaas ben ik nooit meer geworden zo als ik daar voor was. Misschien gelukkig maar. Me geluk enz heb ik zelf moeten zoeken.

Maar heel veel succes voor de geen die er nu mee te maken hebben ooit komt er een dag dat je het allemaal een plekje kunt geven. Al hoe wel je, je altijd schuldig blijft voelen en waarom, Misschien is dat het vrouw zijn wel en hoord het bij ons

 

Hai Fancis!

Wil alleen even zeggen dat ik het vervelend voor je vind dat je je zo voelt. Jammer toch! Sterkte, hopelijk vind je snel een manier waarmee het beter gaat.

Groetjes aan Janiek van Evy

 

Hier nog iemand met een enorme dip. Ik herken het van mezelf en was er al bang voor tijdens mn zwangerschap. De eerste 3 dagen gingen prima. Maar daarna ging het bergafwaarts. Ik genoot nergens meer van, ook niet van de kleine en wilde zelfs dat ik er nooit aan begonnen was. Eerst dachten we dat het van de oververmoeidheid was. Was namelijk al uitgeput (door 3 weken slapeloze nachten) voor dat ik aan de bevalling begon. Dus had ik wat slaaptabletten gekregen om bij te tanken. Nou, dit werkte dus ook niet.
Weer de huisarts gebeld en die kwam gelijk dezelfde dag weer langs. Ik ben bekend met veel piekeren, onzeker, altijd voor anderen denken en niet aan mezelf enz enz.
Voor 4 jaar geleden heb ik een burn-out gehad en heb toen ook antidepressiva gehad omdat ik er zelf niet meer uit kwam.
Ik voelde nu dus zelf ook weer veilloos aan dat het nu weer niet goed zat en dus ben ik weer gestart met de AD. Die beginnen nu (na ongeveer 3 weken) te werken. Om de tijd te overbruggen heb ik oxazepam gehad, hier werd ik wat rustiger van in mn hoofd en sliep ik eindelijk weer wat.
Ik was namelijk hele dag door zenuwachtig, zo erg dat ik geen hap door mn keel kreeg. En alles wat er in kwam, kwam er met dezelfde vaart er weer uit. En het ging alleen maar slechter. De oxa heeft me erg goed gedaan en heeft me er , ter overbrugging, goed door heen geholpen.
Het gaat nu de goede kant op en ben afgelopen week voor het eerst alleen met mn kleine meis. Het is wel erg spannend maar het gaat erg goed.

Ik hoop dat mensen wat aan mijn verhaal hebben. Ik dacht namelijk dat ik de enige was (al wist ik ook dondersgoed dat dat niet zo was). Maar ik vond het zelf erg fijn om met anderen het er over te hebben. De nicht van mijn vriend heeft namelijk hetzelfde gehad.
Ik heb altijd gezegd dat ik nooooit weer pillen ging slikken, nou, als dat het enige is op dat moment wat helpt..... ik ben blij dat ze er zijn en dat ze werken. Want vaak zit je zelf in zo'n negatieve spiraal dat je er zelf niet meer uit komt.
Maar mensen, ik wil wel zeggen: het is eigenlijk gewoon pure drugs en afbouwen duurt ook zeker wel een half jaar!!! maar ik heb het er zeker voor over. Op deze manier kan ik tenminste genieten van onze Sanne.

Meiden, sterkte met alles en ik hoop dat iedereen snel weer kan genieten en er snel weer bovenop is!!!

 

wat fijn om te zien dat ik niet de enige ben. ik heb ook een ppd sinds een paar weken vastgesteld. ik ben in januari bevallen. ik heb een rot zwangerschap gehad kindje met een ernstige verdikte nekplooi veel onderzoeken gehad steeds enorme onzekerheid, steeds waren de onderzoeken wel goed maar pas met 34 weken waren we in het Radboud uitbehandeld. Met 38 weken is mijn zoontje geboren na een zeer traumatische bevalling. Bevalling veel te snel. ons kereltje had z'n navelstreng om zijn nek moest accuut doorgeknipt worden en daarna was hij lijkwit en slap ze hebben hem meteen meegenomen 1,5 uur hebben we moeten wachten het was een ware hel Daarna werden we meegenomen naar de couveuseafdeling daar lag onze zoon aan allerlei toeters en bellen en twee infuzen. Het bleek dat de navelstreng nog niet alle bloed had afgeven aan ons zoontje voor deze werd doorgeknipt. Daardoor had hij veel te weinig bloed in zijn lichaampje en moest hij met spoed een bloedtransfusie krijgen, na de transfusie is hij snel opgeknapt.W e hebben enorm geluk gehad dat ik in het ziekenhuis ben bevallen anders waren we onze baby verloren. Na de bevalling wou ik alleen nog maar gelukkig zijn. Ik was al zolang door alles niet gelukkig. Maar ik voelde me al snel anders heel anders als bij mijn oudste zoon. Het leek of mijn hoofd uit watten bestond niks kwam meer bij mij aan. kon me niet concentreren erg kribbig. Had sterk het gevoel van ontvreemd zijn met alles wat mij dierbaar was zoals werk,familie,vrienden. Ik voelde me eenzaam en ik kreeg paniekaanvallen. Hele dagen was ik alleen maar onrustig iets gierde door mij lijf en ik haatte dat gevoel doodongelukkig werd ik ervan. Huisarts en bedrijfsarts kwamen tot de diagnose ppd. Ik moest aan de ad en therapie. aan de ad wou ik niet ik schrok van de bijwerkingen en was bang wat het met mijn gevoelens zou doen. Ik had geen band met mijn zoontje was bang dat dit alleen nog maar meer zou verslechteren. Uiteindelijk mag ik het nu zonder proberen heb nu voor nood oxazepam gekregen. Al die tijd was ik nog niet echt ongesteld geweest en dus ook nog niet begonnen met de pil. Sinds vorige week dus wel en ik knap langzaam iets op. mijn hoofd is iets helderde er komt soms weer wat binnen, ik voel me weer iets dichter bij mijzelf staan. Met veel rust en hulp van familie lukt het me om goed de dag door te komen. Ik ben nog wel bang om mijn zoontje te verliezen dat hij zo gezond is als een vis wil er emotioneel bij mij nog niet in. daardoor durf ik niet van hem te houden.Het gevoel van een slechte moeder zijn ben ik dus nog niet kwijt Ik moet nog veel weggestopt verdriet verwerken en er zijn nog steeds sombere dagen. Maar ik glij niet verder weg. Ik vecht niet meer tegen de ppd. Ik leer nu omgaan met mijn ppd daardoor geloof ik dat het weer over zal gaan. Alleen men zegt dat dat veel tijd kost, dat is moeilijk er is niets liever dat ik zou willen dan mijn leven terug hebben en weer normaal te functioneren. Op dit moment kan ik er weer voor mijn kinderen zijn. dat is nu genoeg. de rest komt later
veel succes allemaal!!!!

 

het komt vaker voor dan dat jij denkt
hier ook een depressie gehad, geen postnatale depressie maar wel angstaanvallen en depressief gevoel.
ik ben vrij snel naar de ha geweest, na 3 maanden. na een poos gesprekken met mijn ha door gestuurd naar de psycholoog en aan de medicatie. nu 1 jaar later voel ik me stukken beter en kan alles goed aan! heb weer zin in mijn leven, geniet van mijn meisje (heb nu pas die roze wolk, echt waar) en kijk al uit naar een tweede kindje , dat had ik allemaal vorig jaar echt niet gedacht....
zoek hulp want alleen redt je het niet, en het is logisch dat je moe bent. je kleintje vergt veel gedult, ik was pas na een jaar 'gewend' aan het moeder zijn, het eerste jaar is echt zwaar maar zodra ze 1 jaar zijn gaat alles veel makkelijker.
Heel veel sterkte! en neem ook eens tijd voor jezelf, breng je kleintje eens een middag of een dagje naar de oppas en ga lekker de stad in met een vriendin of je moeder. dat deed mij zoveel goed!!
je bent een leukere moeder als je ook tijd voor jezelf maakt!!

 

jeetje zeg ik hoop dat het gauw goed mag gaan met je. sommige dingen uit de verhalen die hier staan herken ik wel heel goed maar ik wil er niet aan toe geven en gooi het maar op "vermoeidheid"
ene dag voel ik me super en de andere dag kan ik alles wel kort en klein trappen en als ik dan ga nadenken van waarom ik me zo voel zeg ik maar weer tegen mezelf van ach ik zal wel moe zijn.
ik vertik het om te zeggen dat ik wel eens depressief ben..best vaak eingelijk. zeg ik ook niet tegen mn vriend omdat ik weet hoe erg hij dat vind (niet op een negatieve manier maar op een hele bezorgde manier) en dat is nou juist het laatste dat ik wil dat iemand bezorgd is om mij.

 

Meiden ik kan maar 1 ding zeggen ; NIET NEGEREN!!!

Zo heb ik 1 jaar genegeerd en 2 jaar therapie moeten doen. Het is zo sonde van je tijd die je met veel meer plezier kan beleven met je kindje.
Mijn mannetje wordt deze week 3 en het is echt de eerste keer dat ik apetrots zijn verjaardag ga vieren.