Ok.. ietwat laat. maar ik wil toch maar even de traditie van bevallingsverhalen voortzetten was het eerst niet van plan hoor.. maar doe het toch maar Het begon al met dat Job dacht dat ze 2 weken te vroeg geboren zou worden... maar eh.. tja.. mooi niet dus 39 weken.. ook nog niets.. en 2 dagen voor de uitgerekende datum voelde ik me nog steeds helemaal geweldig eigenlijk gebbqt met wat vrienden hier in de tuin.. erg gezellig alleen savonds wat last van mn buik.. stiekum weet ik dat aan het bbqen en de merguez worstjes die we hadden. (extreem lekker.. maar wel goed pittig bleek) de dag erna op maandag.. nog 5km gefietst.. en savonds het restant van de worstjes opgegeten. Surprise surprise.. weer last van mn buik.. tja dan ga je er niet vanuit dat het iets anders is dan die worstjes toch Savonds nog lekker tot 12 uur spelletjes gespeeld. en toen maar eens in bed gekropen met het idee dat het voorlopig nog wel niets zou worden. Op zich beviel het zwanger-zijn prima dus ik maakte me nog niet echt druk. Maar op woensdag zou het volle maan zjn.. dus wij gingen voor de woensdag. Echter om half 3 snachts werd ik wakker omdat mijn vruchtwater brak.. job heeft nog online gekeken om te checken hoelang het gemiddelde duurt voor de weeen beginnen. Maar die 10 uur hebben we niet meer gehaald want nog geen kwartier later kwam de eerste wee. Tegen 5 uur kwam ze al heel fanatiek om de 5 minuten en toen we om 6 uur de verloskundige maar eens gingen bellen kwamen ze alweer een redelijk stukje sneller. Wel goed te doen tho.. maarja niet echt prettig natuurlijk. Bovendien had ik onwijs honger... maar was bang dat als ik te veel zou eten ik alles er weer uit zou gooien. Ik had namelijk die nacht al 2x gehad dat ik na een heftige wee ineens mn maag probeerde te legen. Douchen was geen optie want elke keer in de douche schoten mijn beenspieren in een kramp en kon ik amper blijven staan. dus dat bracht weinig verlichting. In ieder geval stond om 7 uur de vk op de stoep en maakte de subtiele opmerking "tja ik zie dat je pijn hebt.. maar het moet nog een stuk meer worden de komende tijd" en zat ik op 2-3cm ontsluiting Nog niet schokkend dus Natuurlijk werd het ook meer.. en toen ze om half 10 weer kwam zat ik op 5cm ontsluiting. echter nadat ze daar naar gekeken had kwamen de weeen echt 3x heftiger ineens... dat deed inderdaad echt pijn.. volgens de vk ging de ontsluiting echter wel wat langzaam.. en omdat ik bovendien nogal veel pijn had verwachtte ze dat het heel erg langzaam zou blijven gaan. dit doordat het gewoon echt goed pijn deed.. en als je niet ontspant.. je ontsluiting kennelijk niet op wil schieten. Dus die heeft het ziekenhuis gebeld met de mededeling dat ik een pijnstiller moest krijgen. Wij in de auto.. ziekenhuis is gelukkig om de hoek eerst nog "ruzie" met de bewaking omdat we het parkeerterrein niet op mochten en maar in de buurt moesten parkeren. Waarna job (op advies van de gynaecoloog dus.. ) gezegd heeft dat als ze hem er niet in lieten hij gewoon voor de slagboom zou uitstappen en zn auto zou laten staan. Dus.. we mochten toch het terrein op en we moesten maar zien hoe we dat deden met parkeren. Nuja.. dat werd dus midden op de stoep Daarna ik naar beneden gereden in een rolstoel.. (en job is later teruggegaan om zn auto ergens anders neer te zetten en kreeg het toen nog even aan de stok met de bewaking ivm asociaal parkeren.. maar uiteindelijk begrepen ze het wel geloof ik) ergste was.. toen die portier ons er niet in wilde laten kon ik wel janken van frustratie.. niet eens de pijn.. maar gewoon de frustratie dat ik er vanaf wilde zijn. somehow heb je het idee dat als je maar in dat ziekenhuis bent.. het wel goedkomt in het ziekenhuis werd er een hartfilmpje gemaakt van een half uur.. aanvankelijk zei men "mwah waarschijnlijk is 20 minuten wel goed... " maar helaas het werd een filmpje van bijna een uur omdat ons kleine dametje accuut begon te "haperen" toen ze het hartfilmpje gingen maken. na een klein uur werd besloten dat ze gingen stoppen met het filmpje en mij dan toch maar pethidine toe te dienen. Echter betekende dat wel dat ik vanaf dat moment niet meer onder de vk viel maar een medische indicatie had gekregen en dus onder de gyn viel. Gelukkig een erg aardige vrouw.. maar ze was de enige met dienst en superdruk bleek. (en je dan toch nog het gevoel geven dat ze de tijd voor je nam.. tussen het laagvliegen door) Voor mezelf had ik het gevoel dat de injectie niet echt hielp. Ik had namelijk niet enkel buikweeen.. maar ook been en rug dus en mnou moet ik zeggen.. buik is naar.. rug is nog vervelender... maar beenweeen? ik wist echt niet wat ik daar mee moest het was gewoon niet op te vangen leek het. Voor mn gevoel bleef de pijn even heftig. maar op de monitor bleek dat de weeen wel veel heftiger waren dan eerst. En bovendien zakte ik regelmatig gewoon weg. dus kennelijk werkte het toch best goed Zo rond een uur of 2 smiddags begon ik het toch wat benauwd te krijgen th.. i had het gevoel dat er persweeen aan zaten te komen. Echter de verpleegster zei "nou als ik dat zo zie.. kan je gewoon echt nog niet gaan persen hoor" en even later "tja bij de eerste kan het zomaar eens 24uur duren" (tis dat ik er echt de tijd niet voor had tussen 2 weeen.. maar kon dr wel slaan om die opmerking.. lag aardig de moed te verliezen en dan zegt ze dat?) Op mijn aandringen heeft ze toch de gynaecoloog gehaald.. die natuurlijk niet meteen kon komen omdat ze nog steeds superdruk was.. maar toen ze er was gaf ze meteen groen licht want het was helemaal zoals ik zei Na enige tijd kwam het hoofdje eruit.. en dat voelde ik inderdaad prima. Maar veel verder wilde niet zo lukken. ook heeft er nog iemand een spiegel gehaald zodat ik kon zien heo het hoofdje eruit zag (geen aanrader vond ik trouwens.. maar gezegd dat ze dat ding snel weer mochten weghalen.. ) Vervolgens was de gyn het wederom met mij eens dat het zo nog weleens erg lang kon gaan duren... dus 1 knipje en 1 perswee later had ik een lief schattig meisje in mn handen Ook de verloskundige die terug zou komen voor het moment van bevallen was netjes op tijd terug on de bevalling mee te maken. En heeft dus ook na de bevalling meteen alles van de gyn overgenomen weer. En wij... helemaal gelukkig natuurlijk enige was dat ik vloeide als een gek (leek wel een slachthuis onder dat laken.. ) dus er werd besloten dat ik een nachtje moest blijven. Zodat er sochtends nog even bleod geprikt kon worden om te zien hoe dat eruit zag.. en dan mocht ik evt. de volgende dag 10 uur naar huis Nuja achteraf gezien was dat ene nachtje wel prettig ondanks dat ik niet zo heel lekke rsliep dankzij een infuus in mn hand en veel staren naar het mooiste babietje ooit sochtends 10 uur mocht ik officieel naar huis.. maar er waren kennelijk iets meer papieren benodigt dan voor de andere mensen op mijn kamer dus het werd ietsje later en men vergat bijna dat ik het infuus toch ook graag achter wilde laten in het ziekenhuis. volgens job kon ik het er makkelijk zelf uithalen.. (en tja daar had ie ook wel gelijk in.. ) maar uiteindelijk het laten verwijderen door iemand die kennelijk stage liep en erg enthousiast was. Dus rond 1 uur smiddags waren we weer thuis Inmiddels is ons leven weer aardig op orde en gaa alles zo onwijs soepel dat het bijna eng is. Ze huilt amper.. slaapt veel (enkel snachts wat minder) wij zijn ultiem gelukkig en het ouderschap mag dan zwaar zijn.. maar we hebben het er zonder ook maar 1 keer twijfelen absoluut voor over volgens de vk en de gyn had ik een "modelbevalling" zonder al te veel moeilijkheden. en volgens ons hebben we een modelkind enige waar ik me soms aan stoor is de vraag "hoe was je bevalling?" altijd de neiging om te zeggen dat ik het erg leuk vond en het volgende week nog maar eens ga doen..... meestal hou ik me in tho.. en dan merk ik maar op dat het volgens het zh-personeel een modelbevalling is geweest
zo meid wat een verhaal.... en dat van die beenweeen... ik weet helaas precies wat je gevoeld hebt (en hier ook rug en buikweeen erbij dus weet hoe zwaar het geweest is)
hmm tja kennelijk gebeurde het vaker want op de voorlichtingsavond in het ziekenhuis zei de gyn ook al dat als dat gebeurde.. dat je gewoon je moest zeggen dat je voor de slagboom zou parkeren en dat je er dan dus ineens WEL in mag OF parkeren op de ambulancepost.. maar dat vonden we zelf niet zo'n goed idee. i mean.. je zal maar net half dood liggen te gaan in een ambulance en dan staat ineens onze auto uitgebreid in de weg.. dat kon echt niet wat ons betreft. @brigitte: maj ik vond het geen lolletje. maar als ik dat zo hoor van al het personeel viel het wel mee *grin* alleen die beenweeen.. jij iets bedacht waardoor dat minder werd? hier uiteindelijk ook nog kramp.. en dankzij een goeie massage van een verpleegkundige ging het daarna wel weer maareh.. echt het gevoel dat je er niets tegen kon doen en het was echt een naar, niet te omschrijven gevoel gelukkig had ik een Job die me steeds vertelde dat ik niet moest vergeten te ademen en te puffen enzo.. anders was ik de moed al veel eerder (en definitiever ook denk ik) verloren.