Hallo allemaal, Ik ben Desiré, ik ben 13 oktober bevallen van onze zoontjes Sem en Thijs na een zwangerschap van 23 weken en 3 dagen. Na 22 weken en 2 dagen had ik ineens vreselijke buikpijn en verloor ik wat slijm en bloed. Na een controle in het ziekenhuis bleek dat het weeën waren en dat mijn baarmoedermond 1 cm verstreken was. Onze wereld storte in! Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg zetpillen die mijn baarmoedr wat rustiger moesten maken en moest bedrust houden. Uiteindelijk kreeg ik zondag 12 oktober hele heftige weeën en bleek dat ik 1 com ontsluiting had. Na 18 uur afzien van de pijn en een aantal mislukte ruggenprikken werd Sem geboren. Ik werd direct achterover gelegd en kreeg weeënremmers toegediend om te proberen of de tweede wilde blijven zitten, maar helaas... mijn vliezen sprongen direct daarna en 8 minuten later werd ook Thijs geboren. Sem heeft 1 keer geprobeerd adem te halen maar overleed direct daarna. Thijs heeft nog 58 minuten geleefd voor ook zijn hartje ermee stopte. Echt vreselijk.... Wij hebben de volgende dag onze kindjes mee naar huis genomen en ze gekoeld samen in het bedje in de kinderkamer gelegd. Daar hebben ze nog 4 dagen gelegen. Regelmatig gingen mijn man en ik naar ze kijken, tilden we ze uit bed en gaven we ze kusjes. Vrijdagavond hebben we ze overgelegd in 2 witte kistjes en zaterdag zijn ze gecremeerd. We hebben Het land van je ogen dicht gedraaid en na afloop hebben we balonnen opgelaten voor ze... Eenmaal thuis viel er iets van ons af, we waren zo geleefd heel de week. We dachten nu rust te nemen samen om te beginnen met de verwerking, ware het niet dat ik heftig bloedverlies kreeg en een week na de bevalling weer terug in het ziekenhuis lag met een heftige infectie in mijn baarmoeder omdat er eengroot stuk placenta was blijven zitten. Dit hebben ze onder narcose verwijderd en mijn baarmoeder schoongemaakt. Een dag later mocht ik weer naar huis en moest het nu goed gaan. Daarop volgde de stuwing in mijn borsten, waar je dus ook niet op zit te wachten en vervolgens kreeg ik hoge koorts en bleek dat de infectie toch niet helemaal verdwenen was. Nu na een hefige antibioticakuur kan ik eindelijk zeggen dat het lichamelijk wel weer gaat. Het verlies en het verdriet daarentegen is enorm. Wat een leegte.... Je buik is weer plat, je voelt geen schopjes meer, maar het kamertje is ook leeg. Alles was klaar om die 2 kleintjes te ontvangen thuis. Het besef dat de kamer nog lang leeg zal blijven is niet te accepteren. Ik weet niet hoe je zoiets ooit een plekje moet geven en weer vertrouwen kunt hebben in ooit een nieuwe zwangerschap.
Jeetje wat verschrikkelijk om dit mee toe moeten maken zeg Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit enorm grote verdriet. Liefs wolly
Met kippevel lees ik jouw verhaal...de tranen staan in mijn ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar wil jullie heel veel sterkte wensen om dit grote verdriet te verwerken. Groetjes Mariska
Jeetje wat vreselijk voor jullie. Ik zat het verhaal echt met tranen in mijn ogen te lezen en kreeg meteen kippenvel. Ik wens jullie echt heel veel sterkte om dit grote verlies een plek te geven. xxxxxxxxxxxxxxxxx
Lieve Desiree, wat erg voor jullie! ik wens jullie heel veel sterkte toe voor de komende tijd! dikke knuffel
Hoi lieverd, Toen ik je verhaal aan het lezen was kreeg ik weer een paar traantjes. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb ook een tweeling verloren met 23 weken en 5 dagen. Mijn verhaal staat in de Vlindertuin, je mag me altijd pm-en. Geloof me, hoe onmogelijk dit op dit moment ook klinkt, ook dit krijgt op een gegeven moment een plekje en kan je verder. Dikke kus