Hier ook de wens voor een 3e kindje. Manlief is enorm terughoudend vanwege de risico’s die het met zich mee brengt. Ik heb bij de 1e bevalling een TR gehad en een blaasverzakking aan over gehouden. En ons 2e kindje is uiteindelijk ontstaan uit een ICSI traject. Ik heb zwangerschapsdiabetes gehad inclusief insuline spuiten en mijn placenta liet tijdens de bevalling niet helemaal los en daardoor moest ik naar de OK en heb ik ruim 2,5 liter bloed verloren. Mijn man wil mij niet kwijt. Opzich wel logisch natuurlijk haha.. maar het kriebelt bij mij!!!! Pfff hihi
Ooooh wat leuk dat t bij jou ook kriebelt!!! Ik snap je man zeker wel! Laat t even rusten, wie weet over een tijdje kijkt ie er anders tegen aan
Gisteravond weer een goed gesprek. Man is er zeker nog niet uit. Wel heb ik goede hoop dat hij uiteindelijk akkoord gaat. Ik wil het ook best even laten rusten. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat moet doen. Ik kan echt nergens anders aan denken.
Dat is zeker lastig, ik weet er alles van, wat mij helpt is om vooral andere dingrn te doen ter afleiding.. plus dat mn jongste een moeilijke slaper is, helpt hier ook mee
Ik was gisteren jarig. Mijn man zei ik heb geen cadeautje voor je. Maar zullen we voor een 3e cadeautje zorgen! Oftwel hij is om!!! Ik ben zo mega blij. Hij heeft aan het idee moeten wennen, maar durft het nu toch nog een keer aan. Wel wil hij dat we in een ander ziekenhuis bevallen en dat gelijk ingrijpen als de kleine weer ontzettend gaat huilen. Zelf wil hij 8 weken thuis blijven na de geboorte. Om voor de andere kids te zorgen en dat ik goed herstel van mijn 3e keizersnede. We gaan ervoor vanaf februari. Dus nog even geduld. Nu hopen dat het nog een keer mag lukken.
Tjongejonge zit ik hier met kippenvel en natte ogen je berichtje te lezen. Wat gaaaaaaaf, geniet van de verwachting en hopelijk is is heeel snel raak volgend jaar
@Patty86 wauw, superleuk! Veel plezier! Ik post hier ook even mijn verhaal, staat ook in het topic "35 jaar en zwanger" Hoi, Ik ben er ook 35... en er is twijfel over een derde bij mijn man. We hebben twee jongens (bijna 10 en 7 jaar). Ik was graag zwanger en zou er graag nog eens voor gaan, wie weet wordt het wel een meisje, al vind ik het idee opnieuw zwanger te worden en een kleine uk gewoon ook zo leuk! Ik mocht wel al stoppen met de pil (dus zitten we nu in "ronde 2", al hebben we net geen gemeenschap op het juiste moment...). Begin deze maand maakten we het wel gezellig maar vanaf dag 11 niets meer. Nu sinds gisterenavond (precies de dag waarop er innesteling zou kunnen zijn, want ik ben nog 4 dagen voor mijn NOD) werd ik precies ongesteld, eerst bruinig, dan rood precies als een beginnende menstruatie. Stom dat ik zo hoop en nu zo baal... Straks moeten we er helemaal niet meer voor gaan, droom opbergen. Ik heb redelijk wat pijn in de onderbuik en wil nu alleen maar dat het stopt. Twijfel is ook niet leuk. Wetende dat ik bij mijn eerste gewoon nog een week gebloed heb en toen twee weken nadien getest heb omdat het niet "klopte" en ik zwanger bleek, maakt het niet makkelijker. (Bij mijn eerste raak in de 2de ronde, bij mijn tweede in de 4de ronde)