Tja, dit zijn hele moeilijke dingen. Ik heb geen vergelijk omdat mijn zus ook kinderloos is. Wij hebben de pech om allebei mannen te hebben uitgezocht die heel slecht zaad hebben. Ik weet 1 ding wel: mijn zus probeert altijd om mij niet te kwetsen en mij geen pijn te doen. Daar zijn we zussen voor. We steunen elkaar en bepraten alles. In de tijd dat ik mijn ICSI-pogingen zei ze altijd: Ik zou zo graag een suikertante worden van je kindjes als je zwanger wordt (terwijl ze zelf zeker wist dat het voor haar een gesloten boek zou zijn). Ik vond dat altijd zo vreselijk knap van haar. Zij had mij ook nooit zoiets meegedeeld in een mail. Ze had er toch ook een gesprek over aan kunnen gaan. Natuurlijk mag ze blij en gelukkig zijn met haar zwangerschap Maar als zus geef je steun en toon je begrip als je zus verdriet heeft om het gemis van een kind en laat je het wel uit je hoofd om zo'n mail te sture. Zo, dat is wat ik even kwijt wil lieve Hope. Jij reageert niet raar en het ligt niet aan jou! Dikke knuffel Gr Flam
Dankjewel meiden voor jullie reacties. Ik ga soms zo twijfelen of ik het allemaal niet zelf erger maak dan het is. Maar ik voel het toch zo...., dat mag toch? Uit die mail lijkt het net alsof ik een onmens ben, wat mijn zusjes leven vergald. Maar ik zou niet weten hoe, want ik zie haar amper. En als ik haar zie praat ik over koetjes en kalfjes. Mijn man interpreteerde de mail anders dan mij. Dat doet me dan ook wel verdriet. Maar goed ik kan hem niet verplichten om de mail net zo te lezen als ik. En ik denk dat bij mannen het gevoel toch net iets anders is als bij vrouwen. Mijn man adviseerde me om niet per mail te reageren maar een gewoon gesprek aan te gaan. En als dan blijkt dat ze er echt niks van snapt, het dan maar zo te laten. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet doen. Van de ene kant denk ik dat het goed zou zijn, maar van de andere kant weet ik zeker dat het begrip er toch niet zal zijn. Ze was altijd al egoistisch dus waarom zou ze nu opeens veranderen? Alles draait om haar leven en dat van anderen telt niet. Is het raar als ik zeg dat ik haar eerste echo eerst maar afwacht? Dalijk ga ik een gesprek aan en let maar op ( stel) als het bij haar toch niet goed blijkt te zijn, zoekt ze me wel op om haar ervaring met mij te delen en dan is alles zo vreselijk. Maar dan hoeft het voor mij ook niet. Maar nu zal je net zien, dat het bij haar wel in 1 keer goed gaat Zij moet maandag voor de echo en ik heb donderdag een afspraak bij de psych. Ik denk dat ik eerst eens met de psych bespreek wat ik kan doen. Bah, door zo`n rot mail voel ik me de hele week al k*t. Op het werk zeggen ze dat ik kringen om mijn ogen heb ( maar niemand vraagt hoe het gaat ) En ondertussen doet mijn cuclus ook weer raar. Ben weer van mijn ongi af. 3 dagen geen bloed en toen begon het weer met eerst helder en dan weer oud bloed. Nou, het helpt allemaal niet mee hoor. Hope
Lieve Hope, ga vooral niet aan jezelf twijfelen. Ik durf niet te beweren dat ik je heel goed ken, maar naar mijn inschatting ben je een hele nuchtere meid met een goed ontwikkeld relativeringsvermogen. Maar dat wil niet zeggen dat je álles maar moet relativeren. Je zit al jaren in een hele moeilijke, verdrietige en onzekere situatie. Inmiddels heb je al wel ervaren dat er maar heel weinig mensen zijn die daar goed mee om kunnen gaan, en ik weet dat je daar meestal zefs wel begrip voor op kunt brengen, ook al is het pijnlijk voor jou. Van de mensen die niet zo heel dicht bij je staan kun je dat denk ik ook wel naast je neerleggen. Natuurlijk is het rottig dat er niet één collega effe vraagt hoe het nu met je gaat, ook al zien ze allemaal dat het niet goed gaat, maar je weet inmiddels wel dat het voor buitenstaanders zo goed als onmogelijk is om adequaat te reageren op het grote, chronische verdriet van ongewenste kinderloosheid. Maar juist van iemand die heel dicht bij je staat verwacht je toch meer. En als je merkt dat je eigen zusje niet bereid is om rekening met jouw gevoelens te houden, dan raakt dat je veel harder dan wanneer het een collega of een buurvrouw zou zijn. Ik kan je geen adves geven, zou zelf ook niet weten hoe ik zou reageren als ik in jouw schoenen zou staan. Ik vind het wel een goed idee dat je dit met je psych doorspreekt. Daar is ze tenslotte voor. En aarzel niet om je gevoelens en ideeën hier neer te zetten. Het is triest als je er goed over nadenkt, maar iedereen op dit subforum weet in ieder geval hoe zwaar en verdrietig het is als je kinderwens maar niet vervuld wordt. Ook de zwangeren en de moeders onder ons. Ik denk aan je. Liefs, Belle.
Ik sluit me bij Belle aan! Lieve Hope...je bent een kanjer, een vechter, een topwijf....vergeet dat aub nooit! Dikke knuff
Hee lieve Hope, Kwam hier even kijken of er nog wat stond over jou en je zus... Ja dus. Niet leuk . Het komt in elk geval erg bot en kil over. Als je via E-mail reageert is de kans groot dat het escaleert ben ik bang, omdat E-mails nou eenmaal minder goed te interpreteren zijn dan wat je zegt in een persoonlijk gesprek, met oogcontact, gebaren, noem maar op. Ik snap je gedachten ook over je gevoel als het bij haar in één keer goed zou gaan. Je bent anders altijd heel sterk dus weet ik zeker dat je hieruit uiteindelijk ook hoop zou kunnen putten: wat bij haar kan, kan bij jou ook! Je bent een kanjer. Dikke knuf, Neeke
Soms voel ik me eenzaam en alleen Ondanks alle mensen om me heen Ik hoor ze praten, maar niet echt waar het over gaat Om echt te luisteren, ben ik niet toe in staat Terwijl ze me aan staan te lachen en begripvol knikken Voel ik me toch onbegrepen, waardoor ik tranen weg moet slikken Ik heb de energie niet meer om het steeds uit te leggen Het maakt niets uit wat ik vertel, ik kan wel alles zeggen Daarom voel ik me zo veilig met het muurtje om me heen Zo kan ik mijn verdriet het beste dragen, ook al is het maar alleen Er gebeurd weer veel in mijn leven. Dat gedoe met mijn zusje laat me niet koud ( wat misschien wel beter was) Maar altijd als er verdrietige dinegn gebeueren heb ik de inspiratie om te dichten. Bovernstaand gedicht omschrijft mijn gevoel van nu. Ik heb er de fut niet meer voor om mensen die me niet kunnen / willen begrijpen steeds uit te leggen hoe ik me voel. Ik kruip wel achter mijn muur, want daar is het veilig. ( en alleen draag ik mijn verdriet niet helemaal, want ik heb gelukkig een lieve man naast me staan) Hope
Mijn zusje heeft de echo gehad ( hoorde ik via mijn andere zus) En alles was goed. Sorry, ik weet even niet wat ik hiermee moet. Dat wat ik denk kan ik hier niet schrijven, want dat wordt me beslist kwalijk genomen. Dus daarom houdt ik het maar voor me. Maar f*ck wat is dit een realiteit en hard zeg . Hope
Meissie, ik kan me zo goed voorstellen dat dit voelt als een volgende klap. En ik denk dat ik wel kan bedenken wat jij nu denkt... Niet uit boosaardigheid, want zo ben je niet, maar omdat je had gehoopt dat je zusje na een lesje in nederigheid misschien iets meer begrip voor jouw situatie zou kunnen opbrengen. Ik zou je niet kunnen zeggen wat je hiermee moet. Ik kan alleen zeggen dat ik aan je denk. En daar heb je niks aan, maar ik wil het je toch laten weten. Kus! Belle.
Snap het best, waarom een ander, en nog wel je eigen zus wel...? Maar als het daar kan, KAN het bij jou ook, misschien geeft het hoop of wordt je er nog meer depri van.. Je weet gewoon niet wat de toekomst gaat brengen en je staat totaal machteloos! Hele dikke knuf, heb je wel leuke kerstdagen in het vooruitzicht? Zelf voelt het een beetje dubbel. Ik mag niet klagen, wij starten weer een behandeling. Maar wel weer kijken naar familieleden met schattige kindjes wat je eigen situatie dan weer zo lekker benadrukt! Nogmaals *hug*
Belle jij omschrijft op een zeer nette manier wat ik bedoel. Ik schaam me diep voor deze gedachten en ben ook bang dat dit alles mijn straf is, omdat ik niet goed met andere zwangeren om ga. Mijn psych zei laatst wel dat het de normaalste gevoelens zijn, maar het voelt zo fout ( achteraf dan) Het rare is, dat als het vandaag niet goed bleek te zijn, dat ik me schuldig zou voelen, dat ik dit soort gedachten had. Het komt gewoon eens zo hard aan, omdat ze geen greintje begrip voor me heeft. Ik heb zo`n zin om haar 9 maanden niet te zien ( sorry) Eerst maar donderdag mijn gesprek met de psych afwachten, kijken wat zij adviseerd, tot die tijd blijf ik achter mijn muur zitten. @Linda, Ik begrijp je gedachte van: als het daar kan, KAN het bij jou ook. Ik wil dat ook wel geloven, maar die gedachte wordt zo onderuit gehaald door wat al gebeurd is, en dat het nog steeds niet gelukt is. Ik weet theoretisch dat het KAN lukken, maar waarom nog steeds niet? wat doe ik fout dat het ons niet wordt gegund? Die IVF van jou is idd ook dubbel. Zeker als je zo met de feestagen "gezellig" moet toekijken hoe anderen met de kids genieten. Maar hopelijk mogen wij dat volgend jaar ook. ( al heb ik daar steeds minder hoop op) Hope
Lieverd, ik weet wat je denkt en wat je voelt, en dat is niet verkeerd. Dus GEEN sorry! Iedereen zou dat hebben in jou situatie! Ik geef je een mega dikke knuffel.Ik kan niks anders doen, dan aan je denken en kaarsjes voor je blijven branden. Heel veel liefs, mussie
He lieverd, Ongelofelijk he, zulke mensen wel en jij niet! Daarin snap ik je heel goed en kan ik me goed inleven, kijkend naar mijn broer en zijn vrouw die zomaar kinderen NEMEN, terwijl die het in mijn ogen niet eens verdienen (ja, ik schrijf het wel, ik vind het zo oneerlijk, en zo voel ik het nou eenmaal). Meid, schrijf het van je af. En als je ze 9 maanden niet of bijna niet wil zien, dan moet je dat doen. Jij staat op nummer 1! Hele dikke kus
Heftig hoor Hope....die gevoelsn die jij beschrijft kan ik me zooo goed voorstellen. enerzijds wil je dat ze een lesje nederigheid krijgt anderzijds zou je je mega schuldig voelen als nu bleek dat het niet goed was. even voor mijn begrip, betekent deze echo dat bij deze zwangerschap geen sprake is van translocatie? Zet die normaalgesproken dan altijd niet door? Ik zou idd even rustig met je psych besprken hoe hierop te reageren.... Knuffel!
Lieve hope, Wat komt er veel op je af. Gevoelens die hebt en die je eigenlijk niet wilt hebben omdat het niet "hoort". Maar gevoel en verstand liggen soms mijlen ver uitelkaar. En vaak wint je gevoel het van je verstand. En dat is dus helemaal niet erg. Uiteindelijk wil je niet dat het fout gaat bij je zusje, maar wel dat zij meer mee voelt met jou. Sommige mensen hebben gewoon die tact niet en een zeer laag EQ, en helaas zal dat niet veranderen want zo zijn ze geboren. En het zegt allemaal meer over haar dan over jou. Misschien het beste om afstand te nemen en proberen er zo min mogelijk in te investeren. Je zus kost je meer energie dan ze je oplevert...Maar het is gewoon shit omdat ze wel je zus is. Maar jijzelf bent op dit moment het allerbelangrijkst! En zeg alsjeblieft niet: wat doe ik fout dat het ons niet wordt gegund? Dat zijn vragen waar je geen antwoord op krijgt, en geloof me je doet niets fout, je doet er alles aan en laat er heel veel voor.... Je bent een topmeid en ik vind het vreselijk wat er allemaal gebeurd is met jullie en snap ook niet waarom sommige mensen zoveel ellende moeten ondergaan. Heel veel sterkte met alles en een dikke dikke knuffel! XX
Hee lieve Hope, Jij doet helemaal niks fout! En je gevoelens over de zwangerschap van je zus zijn heel begrijpelijk. Het is misschien niet eens zozeer dat je het haar niet zou gunnen, maar je gunt het jezelf zoveel meer (en ik jou ook!). Nog even en het is 2009 - een prachtig jaar om geboren te worden. Dikke knuffel meid! Neeke
Meiden, bedankt voor jullie begripvolle reacties. Ik had het gister met mijn vriendin erover, over deze situatie met mijn zusje. Wij hebben samen in hetzelfde pakket gezeten, zij was zwanger en ik kreeg mijn 2e miskraam. Wat was dat een moeilijke tijd, voor ons beide. Maar zij had wel BEGRIP. Nu we er achteraf over praten, kan zij heel goed oordelen over de situatie want zij stond aan de andere kant van het verhaal. Ik denk zeker ook, dat als ik deze vraag over of die mail van mijn zusje normaal is? zou neerleggen bij de mensen die zwanger zijn en waarvan een zus of vriendin in de MMM zit, er weer hele andere antwoorden op uitkomen. Het is maar net hoe je het interpreteerd. Alleen verstandig gezien weet ik dat, maar gevoelsmatig doen deze mails zo`n pijn. Ik persoonlijk ben nog steeds van mening dat als je zwnager bent, dat je wel nog altijd in de "positiefste" positie staat, waardoor begrip opbrengen voor de ander niet makkelijk is, maar omdat je helemaal gelukkig bent met je zwangerschap dat je wel wat kan hebben. Als je, zoals ik, de ene na de andere teleurstelling te verwerken krijgt, je steeds andere mensen voor ziet gaan met zwanger worden, is nou niet echt de "positiefste" positie. Alles wat gebeurd wordt geleid door je verdriet en jaloezie. Ik wil niet zeggen dat daarom de andere alleen maar begrip voor mij moet hebben en ik niet andersom, maar dat het vanuit mijn positie wel net iets ingewikkelder in elkaar zit. Begrijpen jullie het nog? En ik ben ook van mening, dat hoe langer je bezig bent, hoe meer teleurstellingen je gehad hebt, het steeds zwaarder wordt om er mee om te gaan. Maar misschien spreek ik dan puur vanuit mezelf. Ik wil niet zelf medelijden hebben, maar er zijn dagen dat ik mezelf wel heel erg zielig vind. En ik schaam me soms dat ik me zo ongelukkig / machteloos voel, want er zijn vele ergere dingen om me heen die gebeuren, maar als ik me dan nu afvraag hoe ik me anders moet voelen, gaat dat echt niet. Het is echt niet zo dat ik het leuk vind, dat ik me zo voel als ik me voel. Dat ik dagelijks met mijn gevoelens en gedachten in de knoop zit. Maar niemand die me kan zeggen hoe ik het anders kan doen. Ik denk dat dat ook niet gaat, zolang als de kinderwens leeft en we ervoor blijven gaan. Het is echt niet zo dat ik niet geniet van dingen. Dat doe ik zeker wel, maar alles wat ik doe wordt overschaduwd door de gevoelens van gemis, machteloosheid en verdriet. En daar wordt je soms heel moe van. Vanmiddag ga ik naar de psych, even bespreken wat ik nu met mijn zusje aan moet. Hope
Succes vanmiddag, vind dat je het duidelijk omschrijft. Alleen dat er ook ergere dingen zijn... dat vind ik persoonlijk altijd een lastige. Mijn schoonmoeder had het over een jong iemand die kanker heeft en zegt dan tegen ons, ja jullie elkaar tenminste nog... Persoonlijk kan ik dan niet zoveel met zo'n opmerking want voor ons leven is DIT nu waar het bij ons om gaat. Je leest niet voor niets dat (definitieve) kinderloosheid een levenslang rouwproces is. Ik denk wel dat mocht ik ooit zwanger worden ik er toch anders in zal zitten dan mensen die niet in de mmm hebben gezeten, alleen zal het dan anders als nu voelen wanneer je opmerkingen hoort.
Hope lieverd hoe is het gegaan bij de psych? Heb de laaste dagen veel gedacht aan je het moet voor jou ook zo zwaar zijn om op deze manier de feestdagen in te gaan, en dan krijg je dat gedoe met je zusje kado nou echt pfff hoop dat je veel aan je gesprek hebt gehad en dat je er kracht uit kunt putten. heel veel liefs miriam