Hee hoi, Ik ben op zoek naar tips en advies over de kraam tranen. Het valt mij toch erg zwaar. Hopelijk zijn er vrouwen die dit herkennen en goede tips of advies hebben wat hen heeft geholpen. Afgelopen week ben ik bevallen van een dochtertje, tijdens de zwangerschap geen last gehad van de hormonen en ontzettend toegeleefd naar haar komst. En nu ze er is valt het ineens erg zwaar, de tijd gaat te snel, ik heb moeite met genieten omdat het zo snel gaat en ik zie enorm op tegen het ‘normale’ leven dat er weer aankomt en wil alleen maar in de bubbel blijven met zijn 3. Vooral de avonden vallen mij zwaar. Hierdoor ben ik alleen maar aan het huilen en lukt het genieten niet.
Gefeliciteerd met jullie dochter!! Heb je een fijne kraamhulp waar je mee kan praten of is ze net weg? Ik herinner me in ieder geval nog dat ik het daar moeilijk mee had. Hormonen namen het over, ik voelde me heel verdrietig, eenzaam en leeg. Weet dat dit normaal is! Probeer niet aan het moment over 3 maanden te denken, maar bekijk alles per dag. Nu zit je in je bubbel, en daar mag je in zijn. De rest komt later.. En dat het in de avonden toeneemt is ook niet zo gek. Het is donker, je hebt minder afleiding, Weet dus ook dat dit normaal is. Huilen is goed, huilen mag. Neem tijd om alles te verwerken, het is ook gewoon veel allemaal. Kun je met mensen om je heen praten? Liefs!
Heel herkenbaar! Vooral bij de oudste had ik hier last van. Vanaf een uurtje of 16.00 kreeg ik het zwaar en kon ik alleen maar huilen. Ging na een tijdje vanzelf weer beter gelukkig. Zijn echt je hormonen. Gefeliciteerd met jullie dochter!
Met G was ik nog te boos op de vk om uberhaupt nog iets anders van gevoel over te hebben. Dat heeft een maand of 4 geduurd eer er iets ruimte kwam voor een ander gevoel. (Ik was heeeeel boos) Met R heb ik daar wel ruimte voor gehad alleen toen wel ervaring van het leven met een kind dus is t ook weer anders. Ik had vooral last van het in elkaar vervagen van dagen. T hoogtepunt van een dag was een poepluier. Of t maandag, woensdag of vrijdag was geen idee. Geen bijzondere dingen van t werk of "wat ik nou heb meegemaakt". T leven leek op dat moment echt ehm...leeg. Zou niet weten hoe t anders te omschrijven vond t maar een rare gewaarwording. Mijn enige houvast aan die dagen was een bulletjournal, daar kon ik mn ei in kwijt maar gaf me ook wat structuur qua dagen. Hoeft geen hele verhalen te wezen, gewoon een regeltje over die dag kan ook. Kraamtijd is een pittige periode, hormonaal maar ook gewoon je draai vinden. Probeer het wel met elkaar er over te hebben en merk je dat t gevoel een probleem is (of je partner merkt dat) trek aan de bel bij je vk of je huisarts.
Je hoeft ook niet te genieten. Het is soms ook gewoon veel, álles is veranderd. En dat is niet altijd even leuk.
Kraamtranen zijn heel normaal in de eerste week, er komt ook zoveel op je af! tel daarbij nog eens de gierende hormonen en het feit dat je te weinig slaap krijgt, constant mensen op bezoek, een vreemde (kraam) in je huis die je straks ook weer gaat missen. Huisbezoeken van huisarts, consultatiebureau, en nog meer drukte. Het is veel, gewoon heel erg veel, en het is logisch dat je dan huilt, al die emoties die er door je heen gaan... Het is een combinatie van alles wat je overweldigt op het moment en daardoor ga je wellicht te veel nadenken over wat als... en wat niet... Maar wanneer je in rustiger vaarwater komt en in een ritme en je hormonen wat stabiliseren ga je je echt beter voelen. Kraamtranen zijn tijdelijk - en doodnormaal. Tips op internet over kraamtranen vertellen dat je vooral moet praten over je zorgen en dat je omgeving evt. aan de bel moet trekken wanneer zij zich zorgen maken over jou. Je verloskundige is er nog steeds voor je tot heel wat weken na de bevalling, ook voor dit soort onderwerpen. Je kraamverzorgster heeft er ook ruime ervaring mee dus deel & probeer die emoties wat te ventileren en uiteindelijk te relativeren. Het wordt beter! De tijd vliegt inderdaad en weer aan het werk gaan is lastig maar ook je werk ga je straks koesteren als tijd waarin je even geen mama hoeft te zijn. Pak voor nu die mooie momenten en denk daar aan wanneer je je rot voelt. Schrijf de mooie dingen op of maak elke dag foto's en pak die er bij wanneer je huilt, zodat je tranen van blijdschap huilt. Ik zou je wel een dikke digitale knuffel willen geven want oh wat hebben er hier veel tranen gevloeid in die eerste weken... Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter! <3
Leg jezelf de druk niet op dat je moet genieten. Je kunt de rest van je leven nog genieten van je kind denk dat je achteraf altijd zult denken ‘had ik maar meer genoten..’. Maar de realiteit is dat in het moment je daar te moe, bezorgd of druk voor was. verder: kijk naar de optie van ouderschapsverlof wanneer je langer in je bubbel wilt blijven. Dit moet minimaal 2 maanden voor ingang aangevraagd zijn. Ik heb dit in mijn kraamtijd gedaan en er geen spijt van gehad. Het is m’n tweede en laatste kind en ik wilde zoveel mogelijk meekrijgen van de babytijd. Ben 1,5 langer met verlof geweest en daarna dag minder gaan werken met inzet van het verlof en onderaan de streep hou ik hetzelfde over (dit vanwege betaalde kinderopvang).
Heel herkenbaar. Hier zat ik in de kraamweek gezellig aan tafel te lunchen met mijn zus, en gewoon uit het niks biggelden de tranen over mijn wangen - ik voelde qua emoties soms ineens als een klap álles tegelijk. Van liefde, naar zorgen, naar intense blijdschap en trots en tegelijk een intens verdriet ook om… tja, alles? Bij mijn oudste vond ik dat een heel eng gevoel en duwde ik het telkens hard weg - dat werkte niet, ik voelde me alleen maar slechter. Bij de jongste liet ik het over me heen komen, liet ik de tranen stromen, en kroop ik dan bv in bed - ook al voelde ik me niet moe ofzo. Even warmte, rust en alles over me heen laten komen. Soms lastig als je net zo’n emotionele golf hebt als bv de kraamzorg net weg is… Hier werkte het goed om wel echt contact te zoeken buiten mijn baby-bubbel; juist door gesprekjes over andere dingen, voelde ik me emotioneel landen. Maar ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen anders is.
Genieten probeer ik ook echt en ik zoek de momenten veel. Ik heb de kleine heel veel bij me liggen. Maar gewoon het gevoel van intens genieten zoals tijdens de zwangerschap zit er niet. En dat maakt het zo emotioneel en frustrerend. Die roze wolk mist gewoon echt. De kraamweek is nu ook voorbij en ik merk dat het te druk is geweest, we hebben niet in die bubbel kunnen zitten met zijn 3. Nu is mijn partner sinds gisteren weer aan het werk, vandaag de kraamzorg afgerond en ik verheug me op het weekend om echt even alleen met zijn 3 te zijn. Per dag wordt het beter en voel ik mij ook beter, maar de zwangerschap en dat geluksgevoel van toen blijf ik echt missen. Verder qua verlof. Ik ben gestopt met werken en mijn partner is zzp’er en had voor 3 weken gereserveerd. Maar hij moest in de kerstvakantie al vrij nemen, ik was uitgerekend op de 20e en het was al weken aan het rommelen. Dus hij is gisteren weer aan het werk gegaan. Ik ga over een tijd kijken om ook als zzp’er aan de slag te gaan vanuit huis. Tot dan ben ik nog volledig bij de kleine, dus daar staat geen druk op.
Dit! Ik heb bij alledrie echt last van kraamtranen gehad. Na ongeveer een week begon het en dan vooral vanaf 16.00 maar ook wel in de ochtend. Zat ik te snikken op de bank en kusjes aan mijn baby’s te geven omdat ik ze zo lief vond, de kraamweek voorbij was, ik altijd zo wilde blijven, dat ze al een week oud waren en nooit meer pasgeboren zouden zijn etc etc etc En alledrie de keren dacht ik ook dat er iets mis met mij was en dat het nooit over zou gaan. Maar het gaat echt over. Gewoon de tranen laten stromen en niet te streng voor jezelf zijn. Het zijn echt de hormonen en je gaat je weer beter voelen! Ik dacht ook echt dat ik niet genoeg aan het genieten was en dat ik echt alle momenten moest opsnuiven. Maar je kan nou eenmaal niet extra extra genieten. Gefeliciteerd en veel sterkte!
Dat gevoel dat het nooit meer over zal gaan is bij mij ook heel herkenbaar, ik kon me écht niet inbeelden dat het tijdelijk was… maar dat was het dus gelukkig wel
Wat fijn te lezen dat het veel meer voorkomt. Ik voelde me zo alleen in het gevoel dat het te snel ging en ik de zwangerschap zo enorm miste, waardoor genieten lastig was. We zijn nu anderhalf week verder sinds haar geboorte en beetje bij beetje gaat het elke dag beter. Ik hou elke dag een online dagboek bij en schrijf in een boek het hele verhaal van de zwangerschap. Ik merk dat het ook helpt om het allemaal een plekje te geven!
Heel herkenbaar. Ik zat wel op een roze wolk, maar vond vooral dat de tijd te snel ging. Had er zo naar uitgekeken en ineens was hij er en was hij elke dag een dagje ouder. Ik vond het allemaal bizar, prachtig, mooi, maar ook gewoon niet te bevatten en had enorm last van kraamtranen. Daar was ons wonder, een baby die ik de knapste vond van de wereld, maar waar ik eigenlijk ook nog totaal geen band mee had. En daarbij dus het feit dat hetgeen waar ik naartoe geleefd had er ineens was, en de tijd maar doorging. Maar het komt echt goed. Het zijn echt de hormonen en langzaam bij beetje begint het echte leven weer wat op een gegeven moment ook gewoon heerlijk is En elke dag leer je je kleintje beter kennen
Ook herkenbaar hoor. Ik had bij de oudste de hele zwangerschap uitgekeken naar het babyknuffelen en toen hij er was, voelde ik me zo gek en helemaal niet meer mezelf. Dat viel zo tegen. Ik moest ook heel erg wennen aan mijn rol als moeder. En die tranen kwamen bij mij altijd rond de tijd dat ik ging koken. Ik stond Iedere dag huilend in de pannen te roeren. Gun jezelf de tijd om te wennen en écht, het genieten komt vanzelf. Knuffel zo veel mogelijk en kruip 's avonds en in het weekend in die bubbel met zn drieën.
Heel herkenbaar. Ik ben zelf 9 november bevallen en ik vond het in het begin erg zwaar. Veel veranderingen, verantwoordelijkheid waardoor ik lastig van het moment kon genieten. Ik voelde me schuldig tegenover mn partner en zoon dat ik mij zo gedroeg. Ik dacht dat ik mij altijd zo zou blijven voelen en maakte mij zorgen over de toekomst. Met de weken verdwenen de gevoelens en begon het steeds leuker en gemakkelijker te worden. Je hebt toch negen maanden veel hormonen gehad die na de bevalling in sneltreinvaart verminderen.
Heel herkenbaar dit. Ik ben een week geleden bevallen en idd na 16 uur en smorgens is het feest in m'n hoofd. Dan ben ik super verdrietig en neerslachtig.. na een uurtje is het weer over. Vond het fijn om te lezen dat het iedere dag beter wordt. Daar hou ik me ook maar aan vast. De baby is zoo lief en schattig maar de hormonen niet hihi
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Er gebeurd na een bevalling zo onwijs veel. Je leven veranderd compleet van vrouw, zwanger naar moeder. Daarnaast gebeurd er meteen al heel veel met je hormoonhuishouding die, naar mijn ervaring, compleet van slag kan zijn. Let wel op dat dit weer beter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Anders alert zijn op tekenen voor een postnatale depressie. Bij mijn derde bleef het nl maandenlang hangen dat gevoel. Dat zou in principe niet moeten.
Fijn dat t beter gaat! Herkenbaar ja !! Ik miste na een paar dagen ineens de zwanger zo erg dat ik daar ook steeds om moest huilen, dat is nu gelukt afgenomen tot het punt dat ik het gewoon graag nog een keer zou willen meemaken. Wel ben ik een beetje jaloers op zwangere vrouw nog, wat ik best belachelijk vind haha. En dat genieten herken ik ook zo.. ik vind het zo eng dat het zo snel gaat. En de dagen zijn inderdaad gek zoals iemand ook schreef, dat er weinig gebeurt en je amper nog weet welke dag het is. Maar ik begin steeds wel meer te kunnen genieten en me normaler te voelen, nu vier weken na de bevalling. Sterkte
Ik zie dat je ook net bevallen bent, scheelt 4 dagen! Vreselijk he, die hormonen. Ik voelde me echt de put en zag niet dat het gevoel nog weg kon gaan. 1,5 week na de bevalling voelde ik me alweer meer mezelf en een paar dagen later ging mijn partner weer aan het werk en ik merkte dat ik het heerlijk vond om alleen met de kleine meid te zijn en elkaar te leren kennen zonder anderen erbij. Toen pas kwam ik echt in een bubbel, de kraamweek vond ik achteraf maar niets. Mensen kwamen in en uit en ik wilde alleen maar op de bank zitten met de kleine en niet alle mensen over de vloer. Ik vind het nu nog steeds heerlijk, maar de dagen vliegen voorbij en het slaap tekort begint nu zijn tol te eisen. En ik merk nu dat het ook echt leuker wordt met de kleine, meer contact, meer kunnen spelen etc.