Dag dames, Hebben jullie ook zo'n last van jullie hormonen? De eerste drie maanden was ik flink ziek en steeds uitgeput waardoor alles me te veel was. Ik sloot me het liefst in mezelf op en had zelfs geen zin om mijn man een knuffel te geven. Gisteren zei hij plots dat hij het gevoel heeft dat ik de afgelopen maanden mijn eigen weg aan het gaan was. Ik heb hem inderdaad wat op een afstand gehouden, maar ik was steeds zo chago en moe. En stiekem ben ik ook wel wat zenuwachtig voor de veranderingen in ons leven. Ik ben gelukkig getrouwd maar vaak hoor je dat een kindje zo'n verandering teweeg brengt in een relatie en ik vraag me dan soms af of we dat wel redden en of ik hem wel altijd graag genoeg zal zien. Ben nu eenmaal een piekerkonijn . Zijn er nog dames die zoveel last hebben van prikkelbaarheid en emoties? Liefs, Konijn
Ik heb er sinds dit weekend echt last van. Daarvoor eigenlijk helemaal niet. Ik jank om van alles en nog wat en herken mezelf soms niet. Mijn vriend begrijpt het gelukkig wel en pakt me dan even stevig vast.
Ik merk ook dat ik sinds de zwangerschap sneller van humeur wissel. Mijn man houdt hier gelukkig rekening mee maar soms zeg ik wel tegen hem dat het me spijt van mijn reacties tegenover hem. Vooral de laatste 3 weken is het een achtbaan wat betreft mijn hormonen maar dat komt ook vooral omdat we zo graag willen verhuizen. En de hele tijd aan het wachten zijn op antwoord van de woningbouw.
ik heb dat de eerste maanden ook wel gehad, erg veel piekeren maar ook door de hormonen meer last van luchtjes enz. daardoor ook minder behoefte aan knuffelen enz. ik kan je alleen aanraden hier heel eerlijk over te zijn tegen je man, alleen kan je al die zorgen ook niet oplossen en door het bespreekbaar te maken kun je soms zorgen al wat verzachten of zelfs oplossen. door het bespreekbaar te maken weet je man ook wat er in je om gaat en kan hij er ook rekening mee houden, want door niet praten maak je het alleen maar erger en heb je idd kans dat er veel dingen gaan veranderen in je relatie en jullie het heel moeilijk krijgen.
ik ben gewoon een enorme klier ben iedereen aan het pesten enzo en ik kan wel om alles janken vooral als iemand wat liefs doet ja emo kippetje maar ook een heel vervelend dametje
Ik ben manisch-depressief dus ik had er altijd al last van dat scheelt wel enorm merk ik nu, omdat mijn man zo gewend is aan mijn moodswings en we beiden weten dat het altijd weer goed komt. Leuk is natuurlijk anders, maar in dit geval vind ik het wel een voordeel. Wat ik wel heel vervelend vind is de twijfel die ik voel over de zwangerschap zelf. Doen we hier wel goed aan? Hoe zal het leven straks zijn? Heb ik nu mijn jeugd vergooid (ik ben 26)? Ineens ben ik volkomen overstuur over allerlei onbelangrijke zaken. Wij zijn bijvoorbeeld nooit op vakantie geweest samen. Het kwam er niet van of het geld was er niet. Nu zal dat misschien ook nooit meer gebeuren. Ineens heb ik het gevoel dat dit iets heel belangrijks is en maak ik er een enorm drama van! Zo ook met andere ogenschijnlijke onbenulligheden. En dat terwijl ik zelf achteraf niet eens snap waarom ik zo overstuur was en mijn man natuurlijk al helemaal niet. Ik verheug me wat dat betreft niet bepaald op de komende 8 maanden!
In de eerste weken en maanden nergens last van gehad, alleen huilbuien.. Om de stomste dingen huilde ik.. Alleen de laatste week, irriteer ik me overal aan en kan niks hebben. Als het me te druk word, met bepaalde mensen om mij heen, kan ik ze wel afschieten. Dan irriteer ik me aan de kleinste dingen die men doet of zegt. Dit heb ik trouwens niet bij mijn vriend, die kan nog gewoon alles doen zoals hij normaal deed. Hormonen zijn raar en gevaarlijk voor mij Ik schiet binnenkort nog een keer uit mijn slof en die arme mensen kunnen er niks aan doen
@ sill heel herkenbaar, ik heb precies hetzelfde. irriteer me aan alles. vooral aan familie leden die het allemaal beter weten en me vertellen hoe ik het straks moet gaan doen. dat gaat nog wat worden als het kleintje er straks is. hoop dat het niet erger wordt want dan houd ik de deur op slot. haha
Man, ik kan vreselijk overdreven reageren en als blikken konden doden, had ik al heel wat moorden op mijn naam Daarnaast kan ik om alles huilen. Zelfs het journaal kan ik niet met droge ogen kijken. Tja, het is erg gesteld met me en ik kan me niet herinneren dat het zó erg was de vorige keren...
Hier ook verschrikkelijk last van hormonen en het lijkt alleen maar erger te worden nu de vermoeidheid toeslaat. Kan niets meer hebben, probeer kinderen (neefjes en nichtjes) te ontwijken, omdat dat te druk is en ik daar verschrikkelijk humeurig van wordt. Overal om janken en muizen groeien hier vanzelf uit tot olifanten. Blij als die hormoontjes straks weer verdwenen zijn
Praat me niet van hormonen :x:x:x Gadver! Het scheelt dat ik zelf weet waar het vandaan komt maar sjongejonge..en maar boos worden en bijna huilen.. maar ik word vooral echt errrruuugg snel boos. Ook op vriendlief die de hele week tot 10 uur 's avonds gaat werken inclusief zaterdag en zondag.. aaargh :x Nou ga ik dit topic lezen..
haha, het goede nieuws is dat ik dus helemaal niet alleen ben en het er gewoon bijhoort! Fijn dat jullie ook zo openlijk praten, ook over twijfels en angsten. Het slechte nieuws lijkt dat het de hele zwangerschap kan blijven spelen, die hormonen. Maar we weten tenminste van waar het komt
Hoooi lief emo kippetje!! *breekt even in* Ik was je even aan het zoeken en heb je gevonden. Wauwie!! Je bent al 22 weken! Ik ben zo blij voor je! Gaat alles goed? Spanning neemt inmiddels wel toe zeker... ik denk nog steeds aan je hoor! Als je zin hebt.. kom je nog eens bij ons langs wippen? Hoeft niet hoor, maar als je wil ben je nog steeds altijd welkom! http://www.zwangerschapspagina.nl/de-mamas/247948-september-2008-mamas-deel-9-a-43.html Liefs Ingeltje
De afgelopen maanden had ik er met vlagen last van, maar de laatste dagen/week wordt het toch wel erger. Word snel boos, geirriteerd of verdrietig om dingen waar ik me normaal gesproken helemaal niet druk om zou maken. Gelukkig mag ik de hormonen de schuld geven
En even on-topic: ik heb het ook heel erg gehad, ik was veeeel sneller lichtgeraakt, geïrriteerd, huilerig, boos. Ik heb heel veel last van mijn hormonen. Wat ik normaal gesproken 1 avondje heb als ik ongesteld wordt, had ik nu 9 maanden lang.. heel heftig
@ Marlous28: Fijn dat je vriend je zo begrijpt en lekker even vastpakt! Had je in het begin van je zwangerschap minder last van die hormonen? @ Agnes: Het wachten op de woningbouw komt er natuurlijk nog eens bij. Hebben jullie ondertussen al meer gehoord? @ Robijntje 1982: Dat van die luchtjes herken ik heel goed. Ik kon amper knuffelen met mijn map, werd steeds misselijk van ieder geurtje of ademhaling. Je hebt helemaal gelijk wat betreft het openlijk bespreken! We hebben er eens goed over gesproken samen en doen nu allebei extra ons best, waardoor het allemaal weer veel fijner gaat. @ Chaartje79: vervelend hé, die afwisseling tussen emo en prikkelbaar? @ Assje: Ik ben zelf ook een paniekkonijn en dat is tijdens de zwangerschap niet echt verbeterd. Ik herken je angsten dan ook heel goed: ben ik niet te jong (23), gaan we dat wel kunnen met ons twee'tjes, zou ik geen spijt krijgen dat ik nooit een trektocht in de himalaya gemaakt heb, ga ik dat kindje wel echt graag zien en wat als ik alleen maar angstig ben, ... Maar dat is nu eenmaal typisch voor paniekkonijnen . Het helpt bij mij ook om gewoon heel eerlijk over deze dingen te praten met mijn man, zodat ik me alvast minder schaam of vreemd voel. Nam/neem je eigenlijk medicatie voor je manische-depressie? @ Sill: haha, voordeel is dat je heel duidelijk zwanger bent ondertussen en lekker prikkelbaar mag zijn. Maar herken het heel erg. Ik kan mijn schoonouders plots niet meer uitstaan, hoewel ik hen doodgraag zie hoor. @ Wasmachine: Fijn dat je je op dit moment juist beter voelt! Hoe ver ben je? Ik hoop dat je die stabiliteit en zelfverzekerdheid gewoon kunt meenemen na de zwangerschap! @ Marrie28: Misschien is het dan wel een meisje deze keer . Haha, misschien moeten ze maar eens speciale zonnebrillen voor zwangere vrouwen maken om andere mensen te beschermen tegen onze dodelijke blikken @ ElletjJo: Jij moet inderdaad niet zo lang meer! Ik wens je alvast een mooie kraamtijd toe, zonder al te veel hormoontjes! @ Blondi: zo te lezen zit jij er ook flink in! We moeten onszelf maar lekker verwennen met wat rustige tijd voor onszelf. @ Caithlin79: Fijn vooruitzicht dat de hormonen nog kunnen toenemen naar het einde van de zwangerschap! Maar inderdaad, we hebben een goed excuus . @ Ingeltje: Het voelt bij mij inderdaad ook wat aan als ongesteld-hormonen! Maar een zwangerschap is dan ook best wel heftig. Hoe ging het bij jou na de bevalling? Was dat ook een emotionele en homonale tijd of viel dat best mee?