Vind het wel fijn om dit even uit te spreken en of meerdere meiden hier ook 'last' van hebben . Ik heb nu sinds 4,5 jaar een relatie en woon daarvan nu 3 jaar samen. En het gaat allemaal zeer voorspoedig en zijn nu dus in verwachting van ons eerste kindje (zie banner ). Maar hetgeen wat mij nog altijd dwars zit is het moment dat vl met zijn vrienden op stap gaat. Dit gebeurt de laatste tijd erg weinig (1x per 2/3 maand?). En vanavond is het weer eens zo'n avond dat hij weg is. En wat voel ik me dan altijd rot zeg . En vraag me altijd af, waarom? Ik vertrouw hem wel. Weet dat hij anders ook geen kind met mij wilde . Maar volgens mij is het ook nog altijd mijn eigen onzekerheid. Ik ben eigenlijk al een behoorlijke tijd erg onzeker over mezelf. Dit gaat de laatste tijd al een stuk beter, maar op deze momenten heb ik echt veel moeite . En de hormonen maken het ook niet makkelijker hihi. Helaas is vl een binnenvetter en zodra ik over mijn onzekerheid ga praten, vind hij het erg moeilijk om daar met mij over te praten. Hij herkent dat gevoel niet en het is erg moeilijk om hem dat duidelijk te maken. Ik ga vanavond niet mee op stap, omdat ik morgen weer om 6u op moet ivm werk en ik hou het stappen ook niet meer vol. Ik hoop dat ik straks kan slapen en ik pas weer wakker word zodra hij de deur binnen komt. Maar ben zo bang dat ik niet kan slapen pff. Ik maak mezelf soms gek geloof ik . Klinkt het bekend??
Ik herken het wel. Ik HAD dat ook altijd als manlief wegging. Kwam idd ook meer uit mn eigen onzekerheid voort. Kan me voostellen dat dit door je hormoontjes nog eens lekker versterkt wordt. Maar geniet lekker van je avondje alleen met je kleine in je buikkie.Ik deed altijd dit: Ga je benen ontharen, maskertje opdoen, teennagels lakken, feel good movie loeren iets lekkers erbij of lang telefoneren met vriendin ofzo. En daarna lekker op tijd naar bed. Morgen na werktijd kan je weer lekker met hem knuffelen en vragen hoe zn stapavond is geweest. Fijne avond meis!
Dankjewel voor je lieve reactie! Ik geniet nu ook wel van de kleine in mijn buik. Vooral omdat ze zich wel laat voelen soms. Heerlijk gevoel. Zo ben ik toch niet zo alleen . Morgen na werktijd geliijk naar mijn ouders en gaan dan met "iedereen" (ouders en alle kinderen + aanhang) uit eten omdat ze 32 jaar getrouwd zijn. Dus kunnen dan ook even genieten van elkaar. Kijk daar nu al erg naar uit . Hoop alleen dat hij niet al te laat thuis is. Vind het soms echt eng. Bang dat hem wat overkomt. Dat gevoel is nu ook sterker sinds ik zwanger ben.
Genoeg leuke dingen in het vooruitzicht dus morgen! Ja dat gevoel herken ik. Ben soms nog bang dat hem iets overkomt. Das je "oermoederbeschermingsgevoel". Ga lekker slapen straks hij komt heus wel veilig thuis. En geniet van je kleine druktemaker tis zo'n fijn gevoel dat getik in je buik haha. En natuurlie gefeliciteerd met je ouders.
Bedankt . Ik ga zo maar eens naar bed. Ben toch wel behoorlijk moe. Vandaag ook gewerkt en morgen ook weer de hele dag. Dus weer vroeg op. Kan de laatste weken behoorlijk goed slapen (en veel) dus hopelijk vannacht ook.
Tuurlijk kan jij goed slapen, je bent een kindje aan het fabriceren . Hup naar bed jij. Slaap lekker meis!
Ik had dat gevoel ook toen ik zwanger was. De ene keer droomde ik dat ie vreemd ging de andere keer dat hem iets overkwam. Dit had ik bij alle zwangerschappen en was na de bevalling ook redelijk snel weer weg.
ook herkenbaar hier. Het was ook niet dat ik het vl niet gunde of niet vertrouwde...maar vond het toch niet altijd fijn. Uiteindelijk toen hij op een avond aangeschoten thuis kwam terwijl ik al een week lang voorweeen had aan het einde van de zwangerschap heb ik aangegeven dat ik toch liever had dat hij niet meer zou gaan stappen/drinken bij vrienden. Want als er wat zou gebeuren mocht hij niet meer rijden. Daar is ie toen zelf ook van geschrokken en heeft zich er keurig aan gehouden Ben je de avond een beetje goed doorgekomen?
Ja hoor hier ook een jaloezie-Figuur Niet heel heftig en vertrouw hem ook volledig... Nu heb ik een voordeel, manlief gaat nooit zonder mij opstap ( wil hij zelf niet ) Daar komt nog bij dat sinds we een kleine hebben, bijna nooit meer weg gaan ( op een biosje en uiteten na). Maar mocht manlief met een ( die ik niet ken) vrouwenspersoon staat te praten en ook nog eens een mooie verschijning is, en hij lacht van oor tot oor.....Krijg ik de kriebels al Meestal ga ik erbij staan komt gelukkig niet vaak voor
'Gelukkig' klinkt het bekend . Typje: Daar kan ik ook heel slecht tegen. Hij moet maar gewoon bij zijn vrienden blijven en niet bij andere meiden . Isis: Dat ga ik zeker ook tegen hem zeggen mocht dat nodig zijn! Gelukkig drinkt vl al een poos erg weinig door maag/darmklachten, dus wat dat betreft was ik al ietsje rustiger. Ik ben de avond doorgekomen . Werd een keer rond 12u wakker en toen om half 2. Toen kwam hij thuis, best vroeg voor zijn doen! Maar wat bleek.... Hij vond het niks aan die avond . Vrienden deden een beetje vreemd zei hij en hij lag dan liever thuis op bed. Dus hij is maar vertrokken. Ben er eigenlijk wel blij om. Misschien word hij nu toch volwassener en ziet hij in dat 'stappen' nu niet meer hoeft .
Nou ik ben precies hetzelfde. Ik ben het "wandelende jaloezie monster" als je het zo mag noemen. En ik vind het echt een zwaar irritante eigenschap van mezelf. Ik kom er maar niet vanaf. Gelukkig heb ik er niet het hele jaar last van haha