Hallo dames! Om te beginnen hebben we 2 prachtige kinderen! En meisje van 5 en een jongen van 3. Steeds roep ik neeeee het is goed zo! Maar zo nu en dan heb ik die twijfel die me compleet van slag maakt. Zullen we nog een 3e????? Hoe weet je nu wanneer het goed is? Als ik een baby zie of een kindje van een maand of 6 denk ik geef maar aan mij kan ik even lekker kroelen. Onze jongste is een echte kroelkont maar toch wel heel erg baby af met zijn 3 jaar oud. Onze jongste heeft een moeilijk start gehad en zeer moeilijke eerste jaren (veel ziekenhuisopname) en toch blijft zo nu en dan die kriebel de kop opsteken. Ik ben nu zelf (net) 33 en als ik het ooit nog zou willen dan niet na mijn 35e (mits het zou lukken natuurlijk) pffff wat lastig he! Iemand hier ervaring mee? Liefs!
Denk dat je topic verkeerd staat en daarom niet echt gezien Dat gevoel is voor iedereen anders. Ik krijg volgende week mijn geplande kz en ben ook echt heel blij daarna niet meer zwanger te zijn. Ook is mijn zoon helemaal van zn padje af en kan echt een hele grote boef zijn dus als ik dat met 2 kinderen en een zwangerschap moet doen kan je me opsluiten. Ik ben echt klaar en heb respect voor moeders met meer kinderen (Ik zeg dit wel met al mijn laatste horror hormonen en ik echt ontzettend klaar ben met alles om me heen )
Jaaa die twijfel herken ik wel! Oudste is 4 en de jongste 7mnd. Mn gevoel zegt: We gaan voor een 3e. Ergens voelt t nog niet compleet ofzo. Maar mn verstand zegt: Nee, niet doen. We hebben er eigenlijk geen ruimte voor, zouden er dus 2 kids op 1 kamer moeten of als we eens een financiele meevaller hebben, een dakkapel neerzetten. En financieel is het niet handig.... Maar ml zegt steeds: Als je gevoel zegt nog een 3e te willen, waarom niet. Rest komt allemaal wel goed. Hij is opgegroeid in een gezin met 4 kids. Ook weinig geld en een klein huis maar wel een topjeugd gehad. En inderdaad, vind 2 kids echt DRUK. Laat staan 3! Ben bijna 36, dus wil zowiezo niet te lang meer wachten met de knoop door te hakken. Maar pfff... vind t ook lastig!
Oooh zo herkenbaar. Hier altijd de wens gehad voor 2 kindjes. Toen ik tijdens mijn 2de zwangerschap wist dat we een meisje kregen (we hadden al een zoontje) was het voor mij zo klaar als een klontje dat ons gezinnetje na de bevalling compleet zou zijn. Mijn bevalling was kort maar heftig dus ik was blij dat het achter de rug was en dat ik dat nooit meer hoefde mee te maken. Tot mijn dochter een paar weken oud was spookte een derde kindje ineens toch door mijn hoofd. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Ondertussen is mijn dochter 8,5 maand en is mijn wens alleen nog maar groter geworden. Voor mijn vriend is nr 3 momenteel geen optie. Hij wilde aanvankelijk zelfs maar eentje, nu is hij wel helemaal zot van onze dochter natuurlijk. Ik hoop zo dat hij nog van gedacht veranderd, doet hij dat niet dan moet ik mijn gevoelens nog een plaatsje gaan geven. Ondertussen geniet ik maar van mijn 2 prachtige kinderen
Ik herken me zo goed in jullie verhalen. Ik merk dat ik die gedachte moeilijk uit mijn hoofd krijg maar ondertussen ook zo geniet van het feit dat ze groter worden en hun eigen ding gaan doen (tot op zekere hoogte natuurlijk )
Hier altijd de wens gehad om 3 kindjes te krijgen. Nu ben ik 3 weken geleden bevallen van de 3e en nu voel ik me compleet, dat gevoel had ik al heel snel na de bevalling. Met mijn 2e hebben we ook een pittige tijd gehad van heel slecht slapen en 2 ziekenhuisopnames. Maar toch bleef Het kriebelen voor een 3e. Sinds hij 2 is is hij gelukkig veel rustiger geworden en zijn we voor een 3e gegaan. Nu met 3 is het best druk maar zo leuk. En de baby is zo relaxt die gaat gewoon mee in alles en vind het allemaal prima. Ik ben nu helemaal gelukkig.
Had het hier ook na de tweede, terwijl ik altijd heb geroepen ik wil maar twee kids.. En nu is nummer drie al weer bijna 5 maanden oud.. Had ook het gevoel nog niet compleet te zijn. Als de jongens zaten te spelen bedacht ik me altijd hoe het zou zijn met een derde kindje erbij.. Kon me niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zou zijn.. Nooit meer een kleine baby in huis.. Bij het gevoel van de babyspullen opruimen kon ik wel janken.. Toen man ook om was was ik meteen zwanger.. Nu denk ik ook nog wel eens wat als er nog een vierde zou komen. Maar voor mijn gevoel is het nu wel goed. Straks ook wel weer heel lekker als ze idd wat zelfstandiger worden en je wat meer vrijheden krijgt
DL is bijna 8mnd, is onze eerste. Altijd geroepen 2 kids, man zelfs 3. Maar de zwangerschap liep al niet goed, bevalling ronduit een horror en met name van die bevalling hebben we echt een flinke knauw van gehad. Verkeerde eerste ervaring vrees ik. Ik word soms nog wakker met nachtmerries daarover, en mn man krijgt t beeld niet uit zn geheugen weg (5-8 cm fase, niet t 'spectaculaire gedeelte'). Bekken zijn nu ook net pas volledig hersteld, conditie is nog niet optimaal (spierpijn komt voor) maar dat geloof ik wel. Echt motiverend voor een 2e (met risico op een tweeling) is t in elk geval niet. Angst zit er goed in hier. Hooguit onder een gyn de bevalling dat we t aandurven, met pethidyne op standby (dat was nu mn redding uiteindelijk). Maar of we zitten te wachten op die zwangerschap... Zolang bij ons de twijfel er is gebeurd t niet, tenzij t lot anders bepaald.
Hier twijfelde wij ook enorm. Uiteindelijk toch de stap gezet en uiteindelijk de mmm in. En nu zwanger van nr 3 en 4 . Was even schrikken en omschakelen, maar kijken er nu erg naar uit. Je bent nog jong, dus tijd zat. Praat er over en zet alle plussen en minnen op papier. Succes met beslissen.
Voor mijn zwangerschap wilde ik er 1 en mijn man 2. Tijdens mijn zwangerschap wilde ik er 2 en mijn man 1. Tijdens de eerste 4,5 maand wilde ik ook geen 2e meer, maar nu denk ik soms dat een 2e wel leuk zou zijn... Vond alleen mijn keizersnede en het herstel zwaar en toen een ppd dus ik weet niet of een 2e nou echt verstandig zou zijn. Mn man wil het ook bij 1 houden.