Hallo, Ik ben 7 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje. De bevalling heeft 20 uur geduurd en mijn kindje had koorts en moest daarom ter observatie 4 dagen in het ziekenhuis blijven aan de antibiotica. Bleek niets te zijn en mochten toen naar huis. Vanaf dat moment is alles eigenlijk heel goed gegaan, mijn zoon is een engeltje, slaapt heerlijk (al binnen 1 week sliep hij door), drinkt goed en huilt amper. Ik ben heel gelukkig met hem, maar aangezien ik nogal perfectionistisch ben, ben ik continu bezig, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik wil mijn kind alles geven wat hij nodig heeft en maak me eigenlijk gauw zorgen om hele kleine dingen. Aangezien ik zeer oplossingsgericht ben (komt denk ik door het perfectionisme) ga ik dan gelijk op zoek naar antwoorden en bevestiging. In mijn hoofd is er altijd wel iets waar ik over aan het malen ben. Daarnaast voel ik me volledig verantwoordelijk voor hem en het huishouden. Mijn partner werkt fulltime en doet eigenlijk heel veel, maar in mijn ogen is het niet snel goed genoeg. Ik merk dat ik de laatste dagen heel down ben en veel moet huilen om niets. Het lijkt op oververmoeidheid, ik ben te ver gegaan, te veel van mezelf verlangd, de lat misschien te hoog gelegd. Ik heb een aantal jaar terug een zakelijke burnout gehad en dit lijkt er veel op. Mijn vriendin noemt dit uitgestelde kraamtranen, maar ik weet het niet. Heeft iemand dit ook meegemaakt? Is het normaal? Moet ik hulp zoeken? Groetjes Nadia
Zoals ik het zo lees heb jij de voornamelijke zorg voor je kindje? En probeer je daarnaast ook zoveel mogelijk in het huishouden te doen? Ja, ik begrijp dat je nu wat uitgeput raakt. En daar kunnen de tranen van komen. Ik zou ze niet tegen proberen te houden, lekker even brullen meid, is goed voor je! Ik heb ook wel wat uurtjes met mijn meisje in mijn armen huilend doorgebracht Mezelf eventjes laten gaan, en dan gaat het wel weer. Tot het volgende weer door mijn hoofd maalde, en dan ging ik weer... Wat mijn man en ik doen is afwisselend nachtdiensten draaien. Doordeweeks doe ik uiteraard 's nachts alle voedingen etc. Maar in weekend of als mijn man een paar dagen vrij is, dan neemt hij het over. Geloof me, al na 1 nachtje merk je het verschil! Maar ook gewoon overdag of in de avond. Als ik even wat meer tijd wil hebben voor het huishouden, of gewoon een paar uurtjes voor mezelf, dan heeft mijn man 'vicky-dienst' zoals wij dat hier noemen. Dan neemt hij even de primaire zorg op zich, en kan ik rustig even het huishouden doen, of even lekker lang surfen op internet, of alleen maar even een tukje doen. Misschien is dat een oplossing?
Beste Nadia, ik herken jou verhaal VOllEDIG! ik ben ook een echte perfectionist en nu ik dus mijn dag niet meer kan regelen sta ik helelaam op de kop. ook bij mij bleden de kraamtranen, ben 2 keer totaal ingestort op de badkamervloer nog wel! toen ben ik met mijn vriend naar de huisarts geweest, die constateerde een lichte postnatale depressie (PDS). ik had het diep van binnen al wel verwacht dat het zoiets zou zijn. Wat mij opvalt is dat er niemand over praat, iedereen heeft het zo leuk met hun kleintje. Nou soms heb ik echt even geen zin om mama te zijn maar wil ik ook gewoon ikku zijn. Ik ga nu om de 3 weken op gesprek bij mijn huisarts. En heb meer tijd voor mezelf genomen, 1 avond en 1 middag in de week is het tijd voor mezelf. ik ga dan lekker sporten of even lekker naar de stad of gewoon lekker in huis prutsen of naar een vriendin en breng Jill dan rustig even naar oma (oma ook weer blij!) ik merk aanmezelf dat ik dat heel hard nodig heb om bij te tanken. Ik ben dan ook een veel leukere moeder dan wanneer ik 24 uur perdag bij Jill ben. Nu ik werk vind ik het ook al weer erg lekker als ik weer thuis kom. Ik was daarom ook erg blij dat mijn verlof er op zat. Werk jij al/nog? kan echt een uitje zijn dan... als ik jou was zou ik echt ff naar de huisarts gaan. ook al is het om je ei kwijt te kunnen, en schaam je niet er zitten zoveel jonge moeder zo bij de dokter! en erover praten, kun je dat met iemand?? je bent niet de enigste! Dikke knuffel
En hier nog zo'n perfectioniste... Ik heb vandaag voor het eerst van vriendlief op mijn kop gehad dat ik maar eens wat minder op het forum moet kijken hoe het er bij anderen aan toe gaat Ik verzin altijd wel iets dat ik meer/beter/anders kan doen... en als mn meisje even niet doet wat de boekjes aangeven schiet ik al in de stress... Ik heb voor mezelf eigenlijk pas net besloten dat ik toch iets meer ondersteuning nodig heb (anders ga ik mezelf finaal voorbij lopen... ken ik vanuit het verleden) Jij geeft aan ook al eerder een burn-out te hebben gehad; wat heeft je er toen bovenop geholpen?? Ik weet t.. t is niet leuk om toe te geven dat het even wat te veel wordt (zeker voor stresskippen en piekeraars zoals wij ) maar misschien is er helemaal niet zoveel nodig om je weer even het gevoel te geven dat je verder kan! Dikke knuffff
En hier nog zo'n perfectioniste... Ik heb vandaag voor het eerst van vriendlief op mijn kop gehad dat ik maar eens wat minder op het forum moet kijken hoe het er bij anderen aan toe gaat Ik verzin altijd wel iets dat ik meer/beter/anders kan doen... en als mn meisje even niet doet wat de boekjes aangeven schiet ik al in de stress... Ik heb voor mezelf eigenlijk pas net besloten dat ik toch iets meer ondersteuning nodig heb (anders ga ik mezelf finaal voorbij lopen... ken ik vanuit het verleden) Jij geeft aan ook al eerder een burn-out te hebben gehad; wat heeft je er toen bovenop geholpen?? Ik weet t.. t is niet leuk om toe te geven dat het even wat te veel wordt (zeker voor stresskippen en piekeraars zoals wij ) maar misschien is er helemaal niet zoveel nodig om je weer even het gevoel te geven dat je verder kan! Dikke knuffff
Ja hoor, dat is de vermoeidheid, en de constante "druk" van de verantwoordelijkheid voor je kleine. Ik heb het zelf als volgt aangepakt, ik stel mezelf elke dag 1 doel, dat kan zijn de huiskamer stoffen en zuigen, of boven even stofzuigen. (of in mijn geval de cavia's schoonmaken, ik heb een caviabak van 7 meter bij 2, met 10 cavia's erin ) Dus ik zorg de hele dag lekker voor de kleine, en ik doe dat ene taakje, en alles wat ik daarbij doe zie ik als mooi meegenomen. Op de dagen dat ik werk doe ik 'savonds helemaal niks, alleen met de honden uit, maar dat is voor mij gewoon ontspanning. In het weekend doe ik 'sochtends niks, lekker een beetje teuten met Sterre, en 'smiddags past mijn man op, en ga ik of even door het huis heen of even naar de stad. Mijn huis is nu dus niet super schoon, maar gewoon normaal (en dat is heel wat voor mij, ik ben echt een poetser...). En ik voel me stukken beter sinds ik het zo aanpak
perfectioniste... ben ik niet, maar kan ook dagen hebben dat ik het liefst de hele dag huil..vooral op de dagen dat mijn oudste ook thuis is en ik de hele tijd het gevoel heb dat ik een van beide te kort doe......de weekenden zijn heerlijk heb ik alle tijd voor mijn meisje en kan papa mannen dingen met luca doen..... en heb ik ook nog tijd voor het huishouden de dagen alleen met meya kijk ik naar uit, maar voel me dan weer schuldig dat ik een verdrietig mannetje ( voor maar even weet ik wel maar zo voelt het niet ) achter laat op het kdv.....pfff!! mama zijn valt niet altijd mee....al zou ik zo voor geen goud willen missen...en dan te bedenken dat ik strakjes weer 3 dagen moet gaan werken en me huishouden draaiend houden.....
@ Marijke; ik vind jou tip echt super! Ook hier heb ik het idee dat ik alles té perfect wil doen. En zeker ook het huishouden. Vind het best zwaar, en weet van mijzelf dat ik de lat lager moet leggen. Zeker ook omdat het nog maar 3 weken terug is, en het huis kan simpelweg gewoon niet superschoon zijn. Het belangrijkste is gewoon dat Tim goed verzorgd wordt, en dat gebeurd ook absoluut, maar ik wil nog 30.000 andere dingen erbij doen. Vind het lastig om los te laten, dat het nu al heel wat is als ik zorg dat er eten op tafel is, en dat de was bijgehouden wordt. Denk dat het een beetje vrouw eigen is. Voor alles en iedereen willen zorgen. En ondertussen zichzelf vergeten...
Ik ben ook een perfectionist, als de dag heel even niet naar mijn wens gaat flip ik helemaal. Ik heb morgen een afspraak bij de huisarts. Hoe is het nu Nadia77?