Hoi Allemaal, Ik heb een vraagje: ik ben nu bijna 6 weken zwanger, maar heb al sinds anderhalve week behoorlijk last van emotionele labiliteit, althans, zo noem ik het dan maar. Vroeger huilde ik haast nooit (echt zelden) en nu moet ik minstens twee keer per dag huilen, het kan om iets heel kleins en stoms gaan, echt ongelofelijk. Ik merk ook dat nu een heleboel stress vanuit het verleden naar boven komt, dingen waar ik opeens aan moet denken die ik weg geduwd had,... heb een aantal jaren achter elkaar heel veel meegemaakt, life changes zeg maar, sterfgevallen en scheidingen, familieproblemen, verhuizingen en andere stress, etc.Maar ik was zo druk bezig met mn carriere en met mijn opleiding dat ik geen tijd had om er over na te denken. Maar nu (ookal werk ik nog steeds even veel) komt het gewoon opborrelen! Herkent iemand dit? Ik vind het nogal vervelend omdat ik er geen controle over heb. Stond afgelopen week opeens keihard te janken op het kantoor van mijn baas, terwijl ik dat nog nooit eerder gedaan had. Ik ben veel gevoeliger voor opmerkingen, feedback van anderen en ben ook snel kwaad. Hebben jullie enig idee of dit met de hormonen te maken kan hebben? Liefs en alvast bedankt mamatoB PS Ik ben overigens wel heeeel erg blij dat ik zwanger ben! Ik was er al zo lang klaar voor en zoooooo blij dat het nu eindelijk zo ver is! Dat is ongeveer het enige waar ik wél blij mee ben op dit moment, en met mijn very supportive husband
Ik heb er ook last van hoor! Misschien komt het ook door de vermoeidheid dat je iets prikkelbaarder bent, maar pff. Soms wel medelijden met mijn man die heeft het wel eens zwaar te verduren. Gelukkig weet hij hoe het komt, en als ik me dan beter voel maak ik het weer goed met hem... Hoort er toch allemaal bij ben ik bang..
Ik herken het helemaal, dit is mijn 2e zwangerschap en laat het daarom nu makkelijker over me heenkomen ik heb er immers ook veel minder tijd voor met een bijna 3 jarige peuter aan mij zij. Toen hij nog in mijn buik zat was ik erg verlegen tegen andere mensen terwijl ik altijd de spontane werd genoemd was erg onzeker en jankte om alles wat los en vast zat leuk of niet leuk hahaha gelukkig heb ik daar nu niet zoveel last van maar wel die opvliegerigheid als iets niet lukt of als iemand een betere raad geeft kan ik wel huilen, typisch hormonen. Laat het gewoon over je heen komen en ga het zeker niet verbergen dit hoort er gewoon bij en je kunt er niets aan veranderen. Je oude ik komst straks gewoon weer terug met een beetje meer vergeetachtigheid en die gaat denk ik nooit meer weg nu ik een drukker leven heb met mijn reuze lieve gezellige peuter! geen dag is hetzelfde... Geniet maar lekker van je zwangerschap en laat die hormonen maar komen....Pronk straks maar lekker met je mooie buik want voor je het weet licht er een glibberig hummeltje op je buik. en is je zwangerschap alweer voorbij Ik geniet ook volop van mijn rose wolk ondanks die rothormonen, ik zweef!samen met manlief en mijn poepie zoontje Liefs Kim
Hoi mama2B, Ik had dit al vanaf het begin en heb er nu nog steeds last van! Om elk klein dingetje krijg ik tranen in mijn ogen. Ik was zelfs een hele tijd om niets chagerijnig! Terwijl ik en mijn vriend echt superblij zijn met het kindje wat in mij groeit! De hormonen gieren nu door je lijf en dat zorgt voor deze huilbuien. Het is niet altijd even makkelijk (op je werk bijv.), maar je kunt maar beter je tranen de vrije loop laten! Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet er lekker van, meid! Liefs Isa
Haha, dat is normaal... De een heeft er minder last van dan de ander. Eerste zwangerschap viel t bij mij wel mee, maar had ik vanaf de 4e maand `grootheidswaanzin`... Iedereen moest mijn buik speciaal vinden en ik was een gevaar zodra ik een winkelwagentje vast had... M´n beste vriendin kijkt nog steeds met horror terug op die tijd en houdt dr hart vast voor deze ronde, haha. Merk dat ik nu moet huilen om de meest stupide dingen, reclames, een hond die lief kijkt, verhalen in tijdschriften... Zo labiel als wat! En overal meteen pisnijdig om, de kleinste dingen zorgen dat ik zó boos wordt... En ondertussen is er een rationeel stemmetje in mn hoofd die me voor gek verklaart waardoor ik weer moet huilen dat ik zo doe... Gaat vanzelf weer over, na een week of 12. Dan ga je pas echt genieten van je zwangerschap.