Het is zover! Vanaf het moment dat wij aangeven dat we willen starten, mogen we starten met onze eerste IVF poging! Iets waar ik al heel wat maanden 'naar uit kijk' en tegelijk ook enorm tegen op zie. Wat ik hiermee wil bereiken, even van mij afschrijven Vanaf september 2015 weten wij eigenlijk al dat we doorgaan voor IVF. Met IUI werd ons weinig kans gegeven dat wij zwanger zouden worden, maar toch hebben wij 7 pogingen gedaan. Dit omdat de wachtlijst voor IVF tot maart 2016 zou duren. Van de gynaecoloog konden we wel stoppen, maar toch wilde wij iedere kans benutten en hebben toch ruim een halfjaar IUI pogingen gedaan. Begin deze maand hebben wij een informatie middag gehad over IVF. Vorige week ben ik ongesteld worden en dat betekend dat ons IUI traject er op zit en dat we een stap verder gaan. Ik vind het super spannend en besef het eigenlijk nog niet helemaal, dat die 7 maanden voorbij zijn en dat we nu dan eindelijk kunnen starten. Door mijn prikangst wordt deze stap nog een stukje groter gemaakt. Ik ben bezig met de psycholoog om mijn paniekaanvallen onder controle te krijgen zodat ik straks mijzelf kan injecteren 2 keer op een dag. Ik ben stiekem wel benieuwd of er meer mensen hier moeite mee hebben gehad en hoe dat later is verlopen? Ik hoop dat ik binnenkort heel goed nieuws mag brengen op dit forum
Heeeel veel suces!! Zodra ik ongesteld ben ga ik ook weer beginnen met onze tweede ivf. Van de vorige keer kan ik mij herinneren (is alweer 2 jaar geleden) dat het verstand op nul en prikken maar was. Viel mij heel erg mee toen, ben benieuwd of het nu weer zo gemakkelijk gaat.
Spannend hoor en snap heel goed dat je er naar uit kijkt. Ik reageer even op je stukje prikangst. Ik was als de dood voor naalden en alleen bij het idee al om zelf te moeten gaan injecteren brak het zweet me uit. Bij de prikinstructie durfde ik niet goed naar de naald te kijken. Ik zei tegen m'n man dat hij het maar moest doen. Maar omdat het veel praktischer is om het zelf te doen probeerde ik het toch zelf. Het duurde zeker een kwartier voordat ik de naald durfde te zetten. Ik voelde er niets van! Ik voelde me zo trots! Het prikken ging steeds makkelijker... Ik vond het juist prettig om het zelf te doen, je hebt dan toch zelf de controle. Ik ben van m'n angst af gekomen! Heel veel succes!!!
Oeh spannend zeg! Hier nog 1 iui te gaan, maar heb er nog maar weinig vertrouwen in! Dus nog even en ook wij starten met ivf! Succes meid! Hopelijk brengt ivf ons waar we al zo lang op wachten...
Spannend! Succes! Dat verstand op nul zetten is zo lastig. Maar ik hoop echt dat ik het binnenkort zelf kan
Ahh dankje voor je verhaal! Ik herken het ook, naar een naald kijken is al een hele opgave. Ik word licht in mijn hoofd en maak mezelf helemaal gek. Het is idd praktischer om het zelf te doen en hoop ook echt dat ik het straks zelf kan. Ik ben wel al met de assistente gaan zitten. Ze heeft mij toen voor het eerst in mijn buik geprikt, ik werd eigenlijk altijd geprikt in mijn bil zodat ik de naald niet hoefde te zien. Toen ze mij prikte (niet met medicatie ) voelde ik er ook amper wat van. Daarna heb ik de pen zelf vast gehouden maar durfde ik hem niet te zetten. Uiteindelijk heeft ze mijn hand vastgepakt en hebben we het wel samen gedaan. Ik was de hele dag zo trots als een pauw haha. Heel mijn vriendenkring geappt. Ik heb met mezelf afgesproken als ik mezelf prik, dat ik iets leuks voor mezelf mag uitzoeken. Hopelijk helpt dat op dat moment haha.
De eerste keer hing ik kwartier met de pen boven m'n buik, nu doe ik het... Toch niet... Nu echt... Nee ik durf niet... Hahaha achteraf heb ik wel om mezelf kunnen lachen. Je bent al super goed op weg met prikken. 💪 Gaat helemaal goed komen
De eerste keer bij de prik instructie en ik mezelf moest prikken dacht ik ja dag!! Ik dacht dat doe ik noooo way.. Toch doorgezet , huilend en met een rode kop. Viel mee. Eenmaal begonnen thuis de eerste prik , wat heb ik staan twijfelen zeg, ik dacht echt dat word niks. Maar uit eindelijk echt zelf geprobeerd en niet mijn vriend, die is eenmaal niet altijd thuis om te prikken dus wilde niet afhankelijk zijn. En nu, prik overal en interesseert me niks meer haha!! Zelfs eens moeten prikken bij Marco Borsato om 21.00u maar wat moet dat moet , ram die naald er zo in!! Geloof me het went..
Super knap meiden! Ik heb het nooit aangedurfd en gelukkig deed mijn vriend het voor me. Maar het is uiteindelijk wel fijner als je het zelf kunt.
Spannend hoor! Zelf heb ik er ook enorm tegen op gezien mezelf te moeten prikken. Bij bloedprikken en inentingen keek ik altijd de andere kant op, want ik vond het maar niks. Toch wilde ik het ook zelf doen, omdat mijn man er niet altijd zou zijn. De eerste keer met een verpleegkundige gedaan die heel rustig bleef, me gerust stelde en alle tijd nam. Het deed niet eens pijn toen. De keren daarop moest ik in het begin steeds wel een drempel over, want het voelt wel tegennatuurlijk om een naald in je zelf te moeten steken. Ik deed er een muziekje bij aan om te ontspannen en zo lukte het me wel. En echt, het went! Voor mij is het nu al een aantal maanden geleden dat ik voor het laatst moet spuiten, maar merk wel dat als ik weer zou moeten, het wel weer even een drempel wordt. Daarna zal het wel weer gauw 'wennen' denk ik. Succes! Hopelijk gaat ivf jullie geluk brengen!
De eerste keer spuiten heb ik ook een kwartier staan twijfelen... Bijna zetten en toch maar niet. Maar moet zeggen, na de eerste keer wende het snel. Ik kan ze nu ook op elk willekeurig moment zetten! Zelfs met publiek omdat we een avondje uit waren en vrienden het wel interessant vonden om te zien
Geen ervaring met prikken hier, maar ik wil je wel heel veel succes wensen! Eerst en vooral met je angst voor het prikken (ik geloof dat dat wel goed komt...) en daarnaast hoop ik dat je droom snel zal uitkomen en dat je snel een klein wonder in je armen mag houden!
Tips van iemand met échte prikangst : - Neusspray vragen in plaats van decapeptyl (werkt alleen met agonist-protocol, maar dat komt wel vaak voor) - Dan resteert nog 1 spuit per dag, gedurende pak 'm beet een dag of 10 - Met Emla zalf prikplek voorverdoven - Vloeistof ruim op tijd uit de koelkast - Man laten spuiten, in bil zodat je niets ziet Ik heb er geen enkele keer iets van gevoeld en ook geen enkele naald gezien. Bij de prikinstructie ook gezegd dat ik niet meekeek zodra er naalden op tafel kwamen.
Thanks meiden voor de positieve verhalen! Ik ben dus niet de enige, dat gevoel heb ik wel soms. Ik wil het juist zelf doen, juist omdat ik weet dat ik het heus wel kan. Maar die drempel, die is hooog.
Ik was ook bang voor naalden, vooral bloed prikken is bij mij keer op keer een ramp. Toch heb ik ervaren dat wanneer je de spuit zelf kunt zetten, het minder erg is. Je houdt dan controle. Toen ik de eerste spuit moest zetten (dat was overigens Pregnyl bij IUI) heb ik de spuit gewoon tegen m'n buik gezet en niet gekeken. En toen langzaam geduwd. Toen ik keek of hij er al in zat, bleek hij er al helemaal in te zitten. Ik had er niks van gevoeld. Ik liet de spuit de eerste keren altijd langzaam door mijn man leeg spuiten, dan kom ik hem zelf vasthouden. Daarna met het hoofd de andere kant op kijkend de naald er weer voorzichtig uithalen. Ik moet zeggen dat ik, tegen het einde van de ICSI behandeling, het spuiten helemaal zelf kon. Zelf spuiten is nu geen probleem meer, maar bloed prikken bijvoorbeeld vind ik nog steeds verschrikkelijk. Heb je bij IUI geen Pregnyl hoeven te zetten? Succes met je behandeling in ieder geval!
Wat knap! Ik herken het bloedprikken probleem. Haha. Ben al meerdere malen flauw gevallen en vraag ook Altijd of ik mag liggen. Pregnyl heb ik 1x zelf geprobeerd, maar dat is uitgedraaid op een nachtje huisartsenpost omdat ik een paniekaanval kreeg en hem uiteindelijk niet zelf durfde te zetten. Pregnyl vind ik trouwens erg knap als je die zelf durft te zetten. Mensen die alle hormonen al eens hebben gespoten vinden de pregnyl het ergst van allemaal. Daar zie ik echt wel tegenop, want vind dat ook een gemene prik. Ik liet hem Tot nu toe zetten door een assistente, een vriendin of de thuiszorg.