Inmiddels is het alweer 3 maanden geleden dat ik ben bevallen van mijn prachtige zoon! Het was een erg zware zwangerschap, met nog veel zwaardere bevalling, maar het was het allemaal waard! Maar sinds hij er is, zijn ook de problemen ontstaan.. Misschien stel ik me aan, misschien zijn het de hormonen ik heb geen idee.. Wordt er iig gek van! Het begon al toen hij net 1,5 uur oud was. M'n ouders/schoonouders komen onze kamer in en hij was net een beetje aan het huilen. En eerste wat ze zeiden: Nou een echte huil baby! Net z'n vader! En dan op dag 3 van zijn leventje. Mijn schoonmoeder vond het nodig om ruzie te maken met mijn man omdat ze vond dat ze achtergesteld werd En alsof dat nog niet erg genoeg is, dat deed ze terwijl ze m'n zoon vast hield, en zei ook nog eens tegen hem wat een e*ikel z'n vader wel niet is! Daarna is er weinig veranderd.. Zowel mijn moeder als zijn moeder klagen dat ze hem te weinig zien, te weinig met hem mogen doen. En dat ze nog niet hebben mogen oppassen. (verlof is net afgelopen, en heb er een paar weken vakantie achter, dus zolang ik thuis zit vind ik iemand laten oppassen onzin, geniet er liever zelf van!) En daar bij komt ook, ze komen niks te kort.. Ze zien hem allebei minimaal 1x per week. En mogen dan gewoon de fles geven of hem vast houden. En als klap op de vuurpijl klaagt mijn man vrolijk mee dat ik hem maar moet loslaten want hij is "al" 3 maanden. (begon al vanaf dat hij 2 maanden was overigens..) En zelfs "mijn" kraamtijd was een drama. m'n man heeft 2 dagen gewerkt, en is vervolgens de ziektewet in gegaan met hoofdpijn.. Dit was na n paar dagen al over, maar helaas, hij zit nog steeds thuis! Als hij nou echt wat had gehad prima, maar dit is dus niet het geval.. En als hij dan nog wat deed in huis om mij te verlichten, maar nee.. Meneer ligt op de bank/bed, en ik liep een week na m'n bevalling al 4x per dag met de honden, zorge volledig voor onze zoon en deed het huishouden in m'n eentje. Behalve als er visite was, dan kan ineens alles natuurlijk! En als ik dan zei dat het dan ook niet hoefde, omdat ik het erg schijnheilig vond (en kan daar absoluut niet tegen) was het onzin en deed hij altijd zoveel. Yeah right! Dus veel tijd voor mezelf, en om te genieten van mn zoon heb ik nog niet gehad.. En nu nog niet, want hij zit nog steeds thuis! En tussen het drama thuis door, had ik dus ook te maken met een klagende moeder/schoonmoeder. En alle foto's die ik op facebook zetten, haalde m'n schoonmoeder van m'n facebook af en zette er steeds dingen bij als: de zoon van mijn zoon, 2 druppels water zijn vader, echt net z'n vader! en ga zo maar door.. In het begin dacht ik agg laat maar.. maar nu we 3 maanden verder zijn, en ik nog steeds dagelijks lees/hoor hoeveel hij wel niet op m'n man lijkt en het dus blijkbaar niet onze zoon is maar zijn zoon komt het behoorlijk m'n neus uit! En het ergste is, hij lijkt totaal niet op m'n man! Niet qua karakter, niet qua uiterlijk niks. Het is dat ie erbij was bij het maak proces anders zou die zo van de "melkboer" kunnen zijn haha Zo heeft onze zoon blond haar, m'n man bruin. M'n zoon ronde donkerbruine ogen, m'n man lichtbruine meer spleet achtige ogen. M'n man heeft grote oren, m'n zoon kleine, m'n man heeft een lang gezicht, m'n zoon een rond gezicht en ga zo maar door.. En toen kwam de keer dat m'n man voor het eerst met m'n zoon weg ging, naar de voetbal... Ik zei dat ik me er niet fijn bij voelde, en vroeg of hij dat anders niet kon doen als ik weer aan het werk was. Ik was er simpelweg nog niet klaar voor om hem los te laten. De dikste ruzie dat ie niet alleen van mij was, dat ik me niet moest aanstellen en hij nu al 9 weken was en ik hem maar los moest laten. En vandaag weer.. hij ging met onze zoon naar z'n oma. Zie ik ineens allerlei foto's van mn zoon op facebook voor bij komen, waaronder dus een foto dat hij vast wordt gehouden door het neefje van m'n man, van net 3 jaar oud.. M'n zoon hing er bij alsof hij elk moment van de bank kon vallen. Dus ik werd behoorlijk geiriteerd uiteraard, en vroeg aan m'n man waarom hij dat had gedaan omdat ik het een behoorlijk gevaarlijke actie vond. En weer het commentaar dat ik me aanstel, en ik niet overal om moet zeuren of af moet keuren wat hij met hem doet.. *zucht* wordt hier zo moe van... en zo zijn er nog meer acties van hem. Zoals 's ochtends z'n luier niet verschonen want hij heeft er toch niks in gedaan (en dat na 8 uur slapen, knap!! nog nooit mee gemaakt!) of ineens z'n fles niet meer opwarmen tussen door. Met als gevolg, koude melk en een spugende baby.. een half uur eerder uit bed halen, omdat dat hem beter uit komt? , al hangend op de bank, de fles geven en tussen door ook nog eens zappen en tv kijken... En als onze zoon aangeeft geen honger meer te hebben, toch door gaan met de fles geven, met als gevolg, weer een spugende baby.. Of de fles te laat geven, want er is net iets leuks op tv dus hij wacht maar even... En dan nog een groot irritatie punt als m'n schoon familie er is.. Als onze zoon in de box ligt, wordt er net zo lang tegen hem gepraat of in zn zij geport tot hij wakker is. Met als vraag erna: Oh hij is wakker! Mag ik hem er uit halen?! En dan is hij er al uit voor ik antwoord heb kunnen geven.. En waar m'n schoonmoeder zo'n handje van heeft, z;n speen uit z'n mond trekken! Heb over beide situaties als meerdere keren duidelijk gemaakt dat ik het niet wil hebben, en dan toch gewoon doen! M'n man zegt tege mij dat hij het ook niet wil, maar als ze er zijn en ze doen het dan zegt hij niks.. Of als hij boven op bed ligt, en hij ligt een beetje te jammeren/zeuren, is het gelijk: Je kan hem beter naar beneden halen, hij huilt! En als ik dan nee zeg, omdat het een "zeur" huiltje is, en ik hem niet bij elk huiltje uit bed wil halen, omdat het dan een huilbaby wordt, wordt er gezegd, anders haal ik hem wel kan je lekker blijven zitten. En als ik dan door blijf dringen dat hij gewoon op bed blijft liggen wordt ik toch zuur aangekeken Ik doe m'n uiterste best om zoveel mogelijk te genieten van deze tijd, en van m'n zoon maar het wordt me niet makkelijk gemaakt! Er is niets anders dan gezeur, commentaar of ruzie. En als ik iets vraag, of zeg dat ik liever iets niet wil gebeurd het alsnog en ben ik de zeikerd. Persoonlijk vind ik al deze dingen niet kunnen, en komt het echt m'n neus uit. Zeker nu ik dit allemaal terug lees, vind ik mezelf echt niet onredelijk. Ook al hoor ik steeds dat ik dat wel ben.. Wat vinden jullie? En nog belangrijker, wat doe ik er aan?
Sommige dingen herken ik wel, mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen Bij de eerste dacht mijn man ook wel eens "hij wacht maar even" terwijl ik alles uit mijn handen liet vallen voor mn zoon. Denk dat je man nog wat in zijn vader rol moet komen als ik het zo lees... Heel moeilijk maar mss moet je toch wat dingen los laten en aan hem overlaten, dat hij eens een papa dag heeft, leert hij een hoop van Ws gaat dan niet alles zoals jij het doet of zou willen maar uiteindelijk komt het wel goed en denk dat het wel goed is voor papa! Dat hij zappend de fles geeft; doet mijn man ook! Ik vind het echt een moment om aandacht te hebben bij de kleine, hij slaapt al zoveel maar manlief ziet en doet dat anders; prima, niet aan storen je kindje heeft er geen last van. Dat hij hem eerder uit bed haalt omdat dat beter uit komt; om wat voor reden? Ik doe dat bijv. ook omdat ik de oudste van school moet halen dus een geldige reden. Het eerste jaar vond ik behoorlijk zwaar omdat mijn man en ik heel anders in bepaalde dingen stonden en we hebben veel ruzie gehad helaas maar het is wel goed gekomen. Achteraf denk ik dat het echt wennen wad. Ik zat meteen in mijn mama rol en ondanks dat mijn mam een superpapa is moest hij nog wat in die rol groeien. Ik baalde soms ook dat ik mijn eigen dingetjes moest laten vallen voor de kleine maar deed het wel terwijl mijn man er wat meer moeite mee had dat zijn tijd in beslag werd genomen. Hij wacht maar even of dan slaapt ie maar wat later oid heb ik ook regelmatig gehoord terwijl ik zo van de structuur ben. Achteraf zegt hij wel dat het goed is geweest en dat onze kids het zo goed doen door die rust, ritme, regelmaat die ik zo belangrijk vond en waar ik me hard voor heb gemaakt. Wat je schoonfamilie betreft.......ik lees dat met klapperende oortjes.... Héél irritant!! Bij ons is het zó, altijd geweest; als hij slaapt, slaapt hij! Kunnen ze bij het bedje kijken!! Ik zou daar ook wel ruzies voor over hebben en die scheve gezichten dus vind dat je het goed doet om daar tegen in te gaan. Mss kun je een keer met je man hierover praten en het hem laten bespreken met zn moeder? Anders zou ik zeggen dat ze niet welkom zijn als ze zich niet aanpassen aan het ritme van je zoontje!
@fidel - draagdoek is idd een idee.. maar ja, dan ben ik weer de "zeikerd" ben ik bang. En "claim" ik hem weer te veel.. Maar ja, heb hem ook 9 maanden bij me gedragen! En achteraf zit ik met een huilende baby, of een baby dat uit z'n ritme is en dus niet wil slapen, of te vroeg gaat slapen waardoor de fles geven een drama is.. Gesprek met m'n man heb ik al zooo vaak gedaan, en of hij is het met me eens en zegt te veranderen. Of ik moet niet zo zeuren en niet overal commentaar op geven.. De arbo zegt helaas niks. Z'n baas heeft weinig werk, dus het is voor hem ook goedkoper om thuis te blijven zitten. En geloof me, ik laat niet over me heen lopen Maar al die ruzie's elke keer... Ik ga er geestelijk en lichamelijk aan kapot! Inmiddels is het zo erg, dat als ik me druk maak om iets ik de hele dag op de wc zit met diaree.. En voor de bevalling zaten mijn man en ik ook op 1 lijn, en nu als ik heel boos ben geworden gaat het weer even goed. Voor een dag of 2.. Hij is gewoon veel te makkelijk, en doet wat hij denkt dat goed is, terwijl dat vaak helaas niet zo is. Net als de fles ineens niet meer opwarmen tussen door. Vond hij niet nodig, want de fles hoefde enkel opgewarmd te worden zodat de poeder goed smelt, daarna maakt het niet uit. wij drinken toch ook koude melk?! Dat soort dingen.. Geen idee waar hij het vandaan haalt, want hij heeft het al die tijd wel gedaan en ineens is het over. Net als toen hij met de fles omhoog ging. Duidelijk verteld dat er een schepje extra bij moest, deed hij netjes, tot ik er ineens achter kwam dat hij dat niet meer deed sinds een paar weken? Zo raar allemaal.. Zelfde verhaal met ineens de luier niet meer verschonen.. Is volgens mij puur gemaks zucht. Inmiddels geef ik zelf ook bijna alle flessen omdat ik het gewoon niet vertrouw. Laatst deed hij de eerste fles weer, maar haalde hem ineens een uur eerder uit bed, omdat hij graag op tijd naar de sportschool wou? Terwijl hij heel de dag thuis zit! @ Kipje - hij heeft elke avond sowieso pappa avond, want dan ben ik bij m'n pony. Volgende week ga ik weer aan het werk, dus is de kleine man sowieso het hele weekend van hem. En denk ook wel dat het dan goed zal komen, maar maak me gewoon erge zorge.. Hij is zo makkelijk.. Zeker omdat ik elke keer zo makkelijk is. Als onze zoon bijv. een beetje in z'n bedje heeft gespuugd laat ie dat gewoon voor wat t is, bed verschonen doet het niet. Met als gevolg dat hij dus ligt te slapen in z'n eigen spuug.. En idd, als de fles eerder of later gegeven wordt vind ik dat echt geen probleem. Doe ik ook als ik naar het cb moet of iets. Maar de fles eerder of later geven omdat je perse om 8uur op de sportschool wil zijn terwijl je heel de dag vrij bent, of omdat er een tv programma is dat je echt niet wil missen (en hij kijkt de hele dag alleen maar tv..) nee dat vind ik echt niet kunnen! Denk idd wel dat het voor een man moeilijker is om in de rol te komen dan voor een vrouw. En idd, vrouwen moeten vaak meer opgeven dan mannen... Is me van te voren gezegd, en is ook niks over gelogen Maar er zijn grenzen! Zo komt het regelmatig voor dat hij 2/3 dagen helemaal niks met onze zoon doet. Of dat hij 1 flesje op een dag hoeft te geven, en dan mij naar huis laat komen van m'n pony omdat hij op tijd naar bed wil (en dat gaat dan om de avond fles tussen half 8/8uur....) Wat betreft m'n schoonfamilie, heb met m'n man gepraat, m'n man met z'n moeder en ik zeg ook met m'n schoonmoeder. Met 0 resultaat tot nu toe helaas.. Is op dat moment ja begrijp het, sorry. En achteraf hoor ik van m'n man dat ze zich weer achtergesteld voelt en ik me aanstel. Of ze komen helemaal niet meer langs en klagen vervolgens bij m'n man dat ze hun kleinzoon zo weinig zien.. Zou het liefst m'n spullen pakken en m'n zoon en emigreren naar een ver land hier vandaan.. Ik loop echt op m'n tenen, en vandaag of morgen gaat die echt gruwelijk uit hand lopen.. En dat wil ik niet! Maar weet gewoon niet wat ik moet doen. Negeren, praten, vriendelijk blijven, boos worden, uitleggen. Heb het allemaal al 100x gedaan, met weinig of geen resultaat. Ik ben nog een week thuis, en zie er nu al vreselijk tegen op dat hij naar m'n moeder gaat, en m'n man die t hele weekend voor hem moet zorgen. (en zeer waarschijnlijk het hele weekend dan bij zijn moeder is..) want dat is ook nog een irritatie puntje, z'n moeder doet nog steeds alles voor hem! Haalt boodschappen voor hem, betaald rekeningen, geeft hem geld als krap zit (en dan niet 20 euro, nee een paar 100 euro per maand) of als hij graag iets wil koopt ze dat voor hem. Ze maakt 3x in de week pasta voor hem, en 1 of 2x per week eet hij bij haar. (zonder mij en onze zoon...) En altijd als hij er is geweest is er wel weer wat.. Ze zit vreselijk te stoken tussen ons, wat het allemaal ook niet veel beter maakt! *zucht* *zucht* *zucht* zou m'n zoontje nooit meer kwijt willen, maar als ik dit allemaal van te voren had geweten, was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen..
Als het allemaal zoveel is, dan zou ikzeggen relatietherapie! Kom eens eerst op een lijn en laat hem die navelstreng met xijn eigen moeder doorknippen Ik neem aan dat een jaar geleden alles koek en ie was anders begin je niet aan een kindje lijkt me Commontaar op de draagdoek, leg het naast je neer, het gaat om jojw kind en jouw rust.. Het zal jouw en hem meer rust geven, omdat hij niet zo van slag zal zijn van t bezoek... Ik zou persoonlijk het commontaar er voor over hebben.. Welzijn van me kind gaat voor alles!! Interactie je man met kind, fles geven, verdeel het, je zeg t hij is thuis, prima jij doet badje, hij maakt fles klaar.. Als je met je zoon de fles wilt geven, en de fles is neit klaar, ga gewoon desnoods met een huilend zoontje heek dicht naast hem zitten.. A waar is de fles ?? Wil je dat hij de fles geeft, leg hem dan echt dwangmatig bij hem op schoot, mneem aan dat hij hem teminste wel aanpakt?? Vertel of vraag t hem niet,maar bijv. Met een poeopluier. Geef hem aan je man en zeg, hij moet een schone luier!! Mbt tot jij eerder naar huis zodat hij op bed kan jah doeiiiii gewoon niet doen, jij hebt ook je ontspanning nodig, hij ziet je vanzelf... Niet vragen niet zeggen Doen!!! Ik merk int weekend dat ik dochter ook vaak dump bij papa, omdat hij lange dagen maakt met werk en naar vaak maar 20 min ziet, int weekend moet hij geeoon meer met haar doen vind ik... Hij heeft ook heel vaak wel gevraagd als ze huilde... Wat wil ze nou.. Jah hee zoek t uit, weet ik veel, probe wate, ik kan wel antwoorden geven, maar je moet er zelf achter komen. Ook ga leuke dingen doen, zelf, dagje park wandelen, winkelen met zoontje, welke moeder loopt niet trots met de kinderwagen... Noog tijd dat je gaat genieten!!
Relatie therapie heb ik idd ook aan zitten denken. Er moet iig IETS gebeuren. En idd, eerst was alles oke. Was hij ook nog erg plakkerig aan z'n moeder (en andersom) maar toen was ik zelf meer weg en had ik zo iets van oke. Toen wel besproke dat als de kleine er was, hij meer tijd meer ons zou doorbrengen, en wat minder met z'n moeder. Dit is geloof ik 3 weken goed gegaan.. Zeker omdat we nu getrouwd zijn, voel me er echt niet fijn bij. En heb aan laten tobbe heb ik ook gedaan. Met als gevolg dus dat de luiers niet verschoond worden, en de fles niet tussen door opgewarmd wordt. Ben ook een keer niet naar huis gekomen en heb hem toen verteld dat hij t gewoon moet doen. Met als resultaat dat hij "ff snel" de fles heeft gegeven, en ik thuis kwam, en terwijl ik richting ons huis liep de kleine al hoorde krijsen... Niet fijn thuis komen kan ik je vertellen! M'n man lag toen op bed (de kamers zijn een paar meter bij elkaar vandaan) en vertelde dood leuk dat hij het niet gehoord heeft.. Nou als ik het buiten hoor, hoort hij het ook als hij er een paar meter vandaan ligt! Genieten doe ik tussen de bedrijven door ook zoveel mogelijk! Probeer elke dag een wandeling met hem te maken, ben een keer met m naar de dierentuin geweest (m'n man wou niet eens mee..) en bezoekjes aan de kinderboerderij, of de stad. Geniet op die momenten ook volop, en kan dan weer even de wereld aan. Het is alleen zo jammer dat er elke dag wel iets gebeurd of gezegd wordt waardoor het eigenlijk alles weer verpest.. Maar laat me niet uit het veld slaan, en geniet van elk momentje met m'n kleine man. Merk wel dat ie bij mij rustiger/liever en vrolijker is dan bij m'n man, dus dat maakt het voor mij iig ook wel weer een beetje goed M'n zoon houd van me, en is blij als hij me ziet, en andersom geld dat ook. Verder is het gelukkig een heel lief en tevreden mannetje, en hoor je hem bijna nooit. En sowieso is de laatste fles altijd voor mij, dus zet dan lekker de tv uit, ga op de bank zitten met m'n kleine man in m'n armen, en kijk hoe hij tevreden in m'n armen in slaap valt. Dus ik sluit alle dagen iig met een heel fijn gevoel af! En probeer dat soort momenten ook maar vast te houden, om niet gek worden van alle mindere momenten met m'n man/schoonouders.
Kan je man ook last hebben van een burn out of depressie?? Hoe was hij voor de kleine er was mbt huishouden uitstapjes samen doen etc etc ? Hielp hij toen wel mee. Omdat hij geen intresse heeft in jouw/ jullie lijkt wel doet niks hangt wat.. Hoofdpijn ziek gemeld, misschien situatie op t werk?? Ik doe maar suggesties. Misschien ook een gesprek aangaan met niet zeuren maar echt praten wat er hem dwars zit of er iets is etc etc.. Kropt zelf ook niet op, praat erover met een vriendin ofzo, want je zit namelijk zelf nog wel volop in de hormonen, gewoon aan toegeventot 9 maanden na de bevalling heb je daar nog last van...
Nee hoor, hij is helemaal oke. Hij is altijd zo geweest. Ene keer erger dan de andere keer.. Z'n eigen dingen gaan voor alles, dan pas komt de rest als hij nog zin heeft. Idem met werken.. Allemaal te danken aan z'n moeder! Die heeft tot de dag dat we gingen samen wonen, ze kleding klaar gelegd, elke ochtend 5uur uit bed gegaan voor z'n ontbijtje/brood voor z'n werk en ga zo maar door.. Ook is hij zodra het kon gestopt met school, hij had geen zin meer en z'n ouders vonden dat oke. Zelfde met werk. Had hij geen zin bleef hij lekker thuis. Inmiddels gaat het al wat beter (sowieso moet ie z'n eigen brood klaar maken, en als z'n was niet in de wasmand zit wordt t ook echt niet gewassen!) maar iets wat al 25 jaar zo gaat, en voor hem eigenlijk heel normaal is, is moeilijk af te leren.. (ben er al 5 jaar mee bezig!) Zeker omdat z'n moeder hem nu nog niet los laat. Bij mij geld, heb je geen geld voor iets? Tja dan kan je het niet kopen.. Trek in iets lekkers? Dan rij je maar naar de supermarkt etc.. En wat gebeurd er dan. Ondanks dat m'n man de hele dag thuis zit, stapt z'n moeder op de fiets en rijd voor m naar de supermarkt.. Of geeft hem geld om dat gene te kopen wat hij wil. Laatst was het zo erg, hij wou perse pasta, maar ze moest de hele dag werken. Stond ze 's ochtends om half 6 pasta voor hem klaar te maken?!! En ja, ben bang zolang z'n moeder hem niet op eigen benen laat staan, of een keer gewoon nee zegt tegen hem, dit gewoon een probleem zal blijven.. Praten doe ik wel veel, maar vind het soms zo vervelend om andere contenu met mijn gezeur op te zadelen. Ben dan gewoon boos en moet het kwijt voor dat ik het op de verkeerde afreageer, maar kan me voorstellen dat ze me soms echt zat zijn!
Mbt die navel streng... Verhuisen ?? Dat zijn moeder niet van alles voor hem kan doen ?? Je zit dus nu min of meer met 2 kinderen opgescheept... Ik snap t al wat beter, tis even puzzlstukjes plaatsen. Thja ehh eigenlijk is dus niet zozeer je man veranders, maar jij, datnis logisch, maar ook voor hem een omzwaai ( desalniettemin moet hij een harde schop onder zinn kont hebben) eerder had je er minder poblemen mee, maar nu wanneer je echt je partner nodig hebt, hangt hij nog aan zijn mammie vast... Begin gewoon langzaan verder met bijscholen, zoals van de was, dat hij smorgens de 1e fles geeft ofzo, echt zijn ritueel,mof de laatste, niet dat hij geen zin heeft maar t een verplichting wordt, hij moet er even in rollen en typ t wat ontduidelijk maar hooelijk snap je t een beetje.. Ga leuke dingen dien als ook gezin, je zegt zelf zoontje is nog maar 3 maanden, voor een man is 3 maanden soms erf kort om te moeten omschakelen... Betrek hem er bij, niet van nou dan doe ik t zelf wel maar samen, net als in de 1e week, back to basis, maar verwacht dan ook dingen van hem ( bijv. Stofzuigen) en ga t niet zelf alsnog dien... Maak een afsprakenlijst wie wat wanneer doet en spreek af je hier voorlopig aan te houden, zin of geen zin, want jukkie zijn SAMEN OUDERS!!! En idd ga een keer naar therapie samen, want nu kom je over misschien als zeur, zonder dat de boodschap doordringt... Daar heb je misschien een beetje hulp bij modig
Het begon al toen hij net 1,5 uur oud was. M'n ouders/schoonouders komen onze kamer in en hij was net een beetje aan het huilen. En eerste wat ze zeiden: Nou een echte huil baby! Net z'n vader! En dan op dag 3 van zijn leventje. Mijn schoonmoeder vond het nodig om ruzie te maken met mijn man omdat ze vond dat ze achtergesteld werd En alsof dat nog niet erg genoeg is, dat deed ze terwijl ze m'n zoon vast hield, en zei ook nog eens tegen hem wat een e*ikel z'n vader wel niet is! Absoluut not done. Trouwens hier geldt de regel dat er geen ruzie gemaakt wordt voor de baby. Dat zeg je dan maar apart, maar niet als de baby het kan horen. Daarna is er weinig veranderd.. Zowel mijn moeder als zijn moeder klagen dat ze hem te weinig zien, te weinig met hem mogen doen. En dat ze nog niet hebben mogen oppassen. (verlof is net afgelopen, en heb er een paar weken vakantie achter, dus zolang ik thuis zit vind ik iemand laten oppassen onzin, geniet er liever zelf van!) En daar bij komt ook, ze komen niks te kort.. Ze zien hem allebei minimaal 1x per week. En mogen dan gewoon de fles geven of hem vast houden. En als klap op de vuurpijl klaagt mijn man vrolijk mee dat ik hem maar moet loslaten want hij is "al" 3 maanden. (begon al vanaf dat hij 2 maanden was overigens..) En toen kwam de keer dat m'n man voor het eerst met m'n zoon weg ging, naar de voetbal... Ik zei dat ik me er niet fijn bij voelde, en vroeg of hij dat anders niet kon doen als ik weer aan het werk was. Ik was er simpelweg nog niet klaar voor om hem los te laten. De dikste ruzie dat ie niet alleen van mij was, dat ik me niet moest aanstellen en hij nu al 9 weken was en ik hem maar los moest laten. Ik kan begrijpen dat je familie meer tijd wil met het kleintje en dat je man ook graag eens erop uit gaat met de baby. Persoonlijk vind ik dat goed omdat het de band tussen vader en kind sterkt en ook zorgt voor een goede band met de grootouders. Onze jongen gaat sinds zijn 2 maanden om de 2 weken van 10 tot 17u naar mijn schoonmoeder. En ja, dat is soms hard voor mij, maar ik begrijp ook dat zij er echt een hele week naar uitkijken om met hem te zijn. Het is hun enige kleinkind. En persoonlijk denk ik dat het niet slecht is, mijn ouders hebben dat nooit gedaan met mij en ik was als kind erg eenkennig. Wou ook nooit naar mijn oma gaan zonder hen. Ik zeg niet dat dit de reden is, maar probeer dit wel te vermijden. En alle foto's die ik op facebook zetten, haalde m'n schoonmoeder van m'n facebook af en zette er steeds dingen bij als: de zoon van mijn zoon, 2 druppels water zijn vader, echt net z'n vader! en ga zo maar door.. In het begin dacht ik agg laat maar.. maar nu we 3 maanden verder zijn, en ik nog steeds dagelijks lees/hoor hoeveel hij wel niet op m'n man lijkt en het dus blijkbaar niet onze zoon is maar zijn zoon komt het behoorlijk m'n neus uit! En het ergste is, hij lijkt totaal niet op m'n man! Niet qua karakter, niet qua uiterlijk niks. Het is dat ie erbij was bij het maak proces anders zou die zo van de "melkboer" kunnen zijn haha Zo heeft onze zoon blond haar, m'n man bruin. M'n zoon ronde donkerbruine ogen, m'n man lichtbruine meer spleet achtige ogen. M'n man heeft grote oren, m'n zoon kleine, m'n man heeft een lang gezicht, m'n zoon een rond gezicht en ga zo maar door.. Hihi... zo herkenbaar! Maar dat is alleen fierheid, ze is namelijk trots op haar zoon en kleinzoon lijkt me. Ach, laat haar maar doen. Hier zijn het mss wel een beetje hormonen die meespelen? Niet slecht bedoeld hoor. En vandaag weer.. hij ging met onze zoon naar z'n oma. Zie ik ineens allerlei foto's van mn zoon op facebook voor bij komen, waaronder dus een foto dat hij vast wordt gehouden door het neefje van m'n man, van net 3 jaar oud.. M'n zoon hing er bij alsof hij elk moment van de bank kon vallen. Dus ik werd behoorlijk geiriteerd uiteraard, en vroeg aan m'n man waarom hij dat had gedaan omdat ik het een behoorlijk gevaarlijke actie vond. En weer het commentaar dat ik me aanstel, en ik niet overal om moet zeuren of af moet keuren wat hij met hem doet.. *zucht* wordt hier zo moe van... en zo zijn er nog meer acties van hem. Zoals 's ochtends z'n luier niet verschonen want hij heeft er toch niks in gedaan (en dat na 8 uur slapen, knap!! nog nooit mee gemaakt!) of ineens z'n fles niet meer opwarmen tussen door. Met als gevolg, koude melk en een spugende baby.. een half uur eerder uit bed halen, omdat dat hem beter uit komt? , al hangend op de bank, de fles geven en tussen door ook nog eens zappen en tv kijken... En als onze zoon aangeeft geen honger meer te hebben, toch door gaan met de fles geven, met als gevolg, weer een spugende baby.. Of de fles te laat geven, want er is net iets leuks op tv dus hij wacht maar even... Oh zo herkenbaar! Mannen! Die van mij deed hetzelfde. En ik maar vitten en doen. Uiteindelijk veel discussies gehad, nu gaat het wat beter. Hij kan bijvoorbeeld nooit onthouden hoe het nu zit met flesjes maken (hoeveel water, hoeveel melk, eerst melk of eerst water...). Heb eens zeer ostentatief een flesje dat hij gemaakt had voor zijn ogen weggegoten omdat hij weer een combinatie had gemaakt die niet klopte. Hij razend, maar het heeft wel geholpen. Wil gewoon zeggen dat je hier niet alleen in bent. Je hebt gelijk dat je daar iets van zegt hoor! Succes! Persoonlijk vind ik al deze dingen niet kunnen, en komt het echt m'n neus uit. Zeker nu ik dit allemaal terug lees, vind ik mezelf echt niet onredelijk. Ook al hoor ik steeds dat ik dat wel ben.. Wat vinden jullie? En nog belangrijker, wat doe ik er aan? Eerlijk gezegd denk ik dat je met je man moet praten en hem zeggen wat je stoort. Maar je moet ook naar hem luisteren. Wij mama's hebben volgens mij de neiging om te denken dat we het allemaal beter weten, maar na veel discussies met mijn vriend heb ik toch moeten inzien dat hoewel ze veel dingen "fout" doen, ze ook wel recht hebben om iets te beslissen in het leven van hun kind. Zoals het bijvoorbeeld weggaan met hem (indien je geen bv geeft natuurlijk) of het laten opnemen door familie. Ik denk dat je hem vooral moet leiden in bepaalde zaken, maar dat je hun niet het gevoel mag geven dat ze nutteloos zijn en er niets van weten/kunnen. Dat is bij mijn vriend op een bepaald moment wel gebeurd en toen heb ik aan de rem moeten trekken en meer moeten door de vingers zien / uit zijn standpunt leren zien. Waarom las je geen dagje in dat hij met zijn zoontje naar de voetbal kan maar in ruil moet hij dan even meer attentie doen op de tijden van de voedingen en zo? Voor mijn vriend heb ik een schema op de koelkast moeten plakken. Ook voor het verschonen. Kan ook helpen. [FONT="] [/FONT]
@ Fidel - verhuizen.. zou niets liever willen! Maar helaas, we hebben dit huis 1,5 jaar geleden gekocht, dus nu verhuizen is echt geen optie Hem veranderen hoeft niet eens zo zeer.. als hij zich maar aan gaat passen! We zijn nu tenslotte een gezin, en ik wil dat ook graag zijn. Maar dan wel een gezin met hij, ik en onze zoon. Niet hij, ik, onze zoon en zijn ouders. Maar hij vind het helaas heel normaal dat z'n moeder nog zoveel voor hem doet en betaald, net als zijn moeder zelf.. Bijscholen ben ik druk mee bezig, hij werkt nu maar 2 dagen per week, dus vind dat de ochtende dat hij thuis is best de fles kan geven (hij gaat er tenslotte toch vroeg uit om te sporten) zodat ik wat langer kan blijven liggen en een beetje kan bij slapen. Dit gaat vaak 1,5 dag goed.. Maar 9 vd 10 keer begint onze zoon na een uurtje te huilen na de fles, en kom ik er achter dan hij z'n luier weer niet verschoond heeft of erg heeft gespuugd. Terwijl dit normaal niet zo is.. Dit maakt het wel lastiger om m'n zoon ook los te laten, want wil uiteraard het beste voor hem, en dat geeft mijn man hem op het moment gewoon niet. En als ik er wat van zeg, reageert hij heel flauwtjes er op, en interesseert het hem eigenlijk vrij weinig. Leuke dingen met z'n 3e doen heb ik al heel vaak geprobeerd, maar hij wil bijna nooit mee.. De eerste keer dierentuin deed ik zonder hem, eerste keer kinderboerderij. En hij is denk 2x mee geweest met een rondje wandelen buiten. @podiki - Geen ruzie bij de baby was ook onze nr 1 regel.. Helaas werd die dus snel verbroken. Ben hier ook echt vreselijk boos om geworden, zowel op m'n man als schoonmoeder. Dit heeft ook wel indruk gemaakt, maar toch.. Dat soort actie's kan ik helaas moeilijk vergeten! En ik snap ook heel goed dat de opa's en oma's veel tijd met hem willen door maken, maar heb ze al meerdere keren gezegd, ik ga bijna werken, dan mogen jullie oppassen, maar laat me alsjeblieft genieten van de tijd dat ik thuis zit met hem. En ook in die tijd ging ik meerdere keren per week langs of ik nodigde ze hier uit, en mochten ze gewoon met m knuffelen/de fles geven. Dus het is niet dat ik hem echt voor mezelf hield. Ik wou gewoon die kraamtijd voor mezelf, en vond oppassen echt niet nodig.. Ze kunnen na die kraamtijd de komende weet ik het hoeveel jaar elke week oppassen. Hier waren ze het helaas dus niet meer eens, want ik moest hem maar gewoon los laten. Ik vond dit erg jammer.. Had toch op een beetje meer begrip gehoopt! En nogmaals, ik snap echt dat ze hem willen zien en dat het hun enige kleinkind is, maar het is ook mijn enige kind.. En ook mijn enige kraamtijd! Ze passen straks allemaal een dag op, dus snap niet waarom dat dan al moet als ik gewoon nog thuis zit.. En vind het ook prima hoor als m'n man met hem weg gaat, hij is al een aantal keer met hem weg gegaan. Maar het gaat altijd op zo'n rare manier.. Laatst ook, ik pakte de kinderwagen om lekker te gaan wandelen met hem, maar dat kon dus niet want hij wou met hem naar z'n ouders. En toen zei ik, anders ga ik wel ff mee, en toen kreeg ik weer de volle laag dat hij nooit in z'n eentje wat met hem mag doen :S Zo raar.. En nu ik weer werk, is hij elke vrijdag avond, zaterdags van 's ochtends tot ;s avonds 11, en zondags van 's ochtends tot 11 's avonds met hem, dus kan hij het hele weekend alles alleen doen met hem. Dus snap niet waarom hij er dan zo'n probleem van maakt als ik voorstel mee te gaan naar z'n ouders? En wat de foto´s betreft.. Tja, misschien zijn dat we de hormonen Vind de foto's op zich niet eens zo'n ramp, meer de teksten er bij.. Het lijkt net of mijn man in z'n eentje een kind heeft gemaakt en gekregen, en soms kan ik daar gewoon erg slecht tegen als ik het dan voor de 9e keer lees die week! En wat de flesjes enzo betreft, had briefjes voor hem opgehangen omdat hij het dus ook steeds vergat,, Hoeveel melk, hoeveel water, hoelang opwarmen, na hoeveel tijd nog een keer opwarmen en hoe lang, wanneer de luier verschonen, wanneer de billetjes insmeren etc.. Maar helaas, ook dat gaat niet goed! Het werkte ook weer 1,5 dag en toen trok hij z'n eigen plan weer.. En klopt idd wat je zegt, ik ben echt geen super mamma, maar denk toch altijd dat ik het beter kan/weet En weet ook heus wel dat niet alles precies moet zoals ik het wil, maar de basis zoals het luier verschonen en een warm flesje geven moet toch echt gebeuren. Heb het ook al 100x met hem erover gehad, maar ergens komt het bericht niet aan. En als hij dan ziet dan onze zoon overgeeft, door (blijft achteraf een koud flesje) voelt hij zich wel even rot. Maar bij de volgende fles doet hij weer het zelfde.. Heb hem ook allerlei leuke boekjes gegeven over het pappa zijn, in de hoop dat ie daar misschien wat info uit haalt, of mijn hormonen monster wat beter begrijpt en het soms misschien wat laat gaat ipv overal tegen in te gaan, maar hij heeft er helaas nog nooit in gekeken. En wat er gister gebeurde vond ik ook echt not done. Ik ben sinds gister ziek, en ook niet een beetje ziek, nee heb de hele ochtend op de wc gezeten, kwam er aan alle kanten uit en voelde me uiteraard vreselijk beroerd. M'n man zat weer eens thuis, dus vroeg of hij het huis/de honden en onze zoon op zich wou nemen zodat ik me bed in kon. Dit kon wel maar hij wou eerst even trainen. Nou ja prima.. Na 2 uurtjes vroeg ik hoe ver hij was, want de honden moesten er bijna uit en de kleine moest bijna z'n fles en ik was echt niet in staat om dit te doen aangezien ik naar de wc bleef rennen. Uiteindelijk het ik al kotsend de fles moeten geven en de honden uit moeten laten omdat hij nog niet klaar was met fitnissen... En uiteindelijk 3 uurtjes op bed kunnen liggen.. Was erg teleurgesteld in hem, want normaal als ik hem echt nodig had was hij er altijd voor me. Maar zelfs nu ik echt goed ziek was, stond ik er alleen voor. Hij ging zelfs om 9uur naar bed 's avonds, waardoor ik dus weer de honden moest doen en moest wachten op de laatste fles van onze zoon. Toen ik hem duidelijk maakte dat het echt niet ging zei die dat ik echt niet de enige was die zich niet goed voelde en hij op tijd naar bed wou. En toen ik zei nou ik doe het echt niet, zei die jammer dan en ging naar bed.. Uiteindelijk heb ik het natuurlijk wel gewoon gedaan, maar was wel erg teleurgesteld in hem en heb hem dit ook vanochtend weer duidelijk gemaakt,, En kreeg toen als reactie, "ik wist niet dat je zo ziek was, maar ja blijkbaar ben ik erg egoistisch" Mannen...