Ik lees hier wel vaker topic`s van moeders die twijfelen over wel of niet gaan voor een derde kindje. Nu ben ik ook zo`n twijfelaar.. Mijn vraag aan de moeders met 2 kindjes is: wist je zeker dat met 2 kinderen je gezin compleet was? Heb je niet getwijfeld over een derde kindje/ En nooit spijt gehad van je beslissing? En mijn vraag voor moeders met 3 kinderen: was je 100% zeker van je beslissing om voor een derde kindje te gaan? En is het achteraf mee gevallen qua drukte of is het toch wel pittig? Ik zal de situatie van mezelf even schetsen: vanaf dat m`n man en ik het over kinderen hadden, wilden we allebei graag 3 kinderen, mocht het ons gegund zijn. We hebben inmiddels 2 geweldige kinderen, een dochter en een zoon, en we twijfelen of we willen kijken of een derde kindje ons ook gegund is. We zijn enorm gelukkig met ons gezin zoals het nu is en we kunnen allerlei praktische "tegens" bedenken, om niet te proberen voor een derde. Maar toch blijft het kriebelen.. Alleen merk ik dat mijn gedachten de ene dag meer naar "we zijn compleet" neigen en de andere dag naar "we gaan voor een derde" neigen. We willen voor eind 2017 een definitieve beslissing nemen en m`n man heeft het dan ook even geparkeerd, maar dit lukt me niet. Als we er voor gaan, dan zal dit sowieso pas volgend jaar zijn, maar ik blijf er toch bijna dagelijks over nadenken en ik wordt gewoon moe van mezelf. ik zal blij zijn als we een beslissing hebben genomen! Wie herkent dit getwijfel?
Ik zei vlak na de bevalling van de tweede dat ik nooit meer wou . Maar de kriebels kwamen al heel snel weer terug en binnen een jaar was ik weer zwanger. Het is wel pittig vind ik, maar ook erg leuk en gezellig. Ik zou het zo weer doen, sterker nog, ik wil zelfs nog graag een vierde alleen krijg ik mijn man nog niet zover
... ik heb er nu 2, we gaan nu voor een 3e, als alles goed verloopt dan zal de jongste naar school gaan. ik heb wel bewust gewacht totdat de jongste 4 of bijna 4 zal zijn als er een 3 komt......dat heeft me echt moeite gekost het liefste king ik al voor een 3e toen hij 2 was...... maar wegens praktische redenen hebben we gewacht
Hoi ik heb 2 keer voor deze keuze gestaan. De eerste keer was ik eind 20. Geen seconde getwijfeld de wens was er het voelde goed. Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel groter dan van 2 naar 3. De 2de keer was ik ouder, 40. Ook niet over nagedacht en gedaan. Heerlijk...
Zeer herkenbaar! Inmiddels heb ik me erbij neer gelegd dat het niet een 100% keuze zal zijn zoals dat bij de eerste wel was. De vooral praktische bezwaren blijven toch wel bestaan. Daarom komen we er hier ook niet helemaal uit en benik al tijd zover dat ik het heel graag zou willen, en man ziet vooral de bezwaren. De beslissing wordt uitgesteld dus en ik ben er dagelijks mee bezig 😎
Wij hebben ook vanaf het begin dat wij samen waren gezegd dat we er 3 wilde. De derde is dus ook onderweg Bij ons was het gewoon ff afwachten of we gaan huilbabys hadden of eventueel 'zorgenkindje' anders moesten we er nog eens goed over nadenken. Of we er spijt van hebben weten we natuurlijk nog niet maar ik denk dat de stap van 2 naar 3 kindjes de kleinste is dat we al genomen hebben Veel succes in je keuze en als je hartje echt zegt 3 kids dan zou ik er gewoon voor gaan. Anders ga je er denk ik achteraf spijt van hebben. Xx
Bedankt voor jullie reacties! Wat we nu in ons hoofd hebben is even afwachten tot volgend jaar rond deze tijd. Dan weet m`n man of hij een vast contract krijgt en dat stukje zekerheid (hoewel het natuurlijk nooit 100% is), is wel lekker. Nu neigen we allebei meer naar "ja". Vandaag nog gepraat erover en hij wilt ook heel graag een derde kindje. Maar hij is in staat om gewoon rustig af te wachten tot volgend jaar en dan de knoop door te hakken, terwijl ik er dus bijna dagelijks over na loop te denken. Ik voel me wel wat rustiger nu we er nog eens over gepraat hebben. Eigenlijk denken we precies hetzelfde: niet nu direct, maar over ca `n jaartje gaan we er waarschijnlijk voor.... Leuk (ofja, leuk) dat sommigen het herkenbaar vinden, ik hoor/lees op dit forum wel vaker over dit soort twijfels.
klinkt of jullie er eigenlijk al wel uit zijn maar je dus nog even geduld moet hebben . Lastig zat! Maar wel mooi met allebei een duidelijke wens. Die wens gaat wel geprobeerd vervuld te worden als ik het zo lees Succes, wamt ik herken dus erg het ermee bezig zijn. Bij alle beslissingen en nieuwe situaties ben ik bezig met hoe het dan zou zijn met 3. De wens is gewoon sterk. Dat alleen al probeer ik te koesteren; dat ik in de positie zit om over een derde te kunnen nadenken. En vervolgens ga ik weer dagdromen..
Ik beviel in 1 jaar van de 2e en de 3e. Viel dat even tegen! Nu zijn ze ouder en hebben wij ineens onze handen vrij haha Alle 3 gaan ze naar school en nu kiezen wij heel bewust voor een 4e mocht die ons gegund zijn
Ik heb de eerste 2 jaar wel spijt gehad van de 3e... Hou zielsveel van mijn kinderen, maar 2 huilbaby's was echt extreem pittig bovenop allerlei ziekenhuisopnames. Nu intens gelukkig als ik naar mijn drietal kijk! Makkelijk was het zeker niet, maar zou het nu zo overdoen!
Wij hebben er twee en zijn er nog niet over uit of er een derde komt. Er zijn dagen dat ik denk: het is prima zo. En dagen dat ik denk: nog weer een ander mensje met een ander karakter zou toch wel weer heel leuk zijn. Ik kan het gelukkig wel goed rationaliseren. Alles heeft voor en nadelen, een extra kind is met name meer risico op minder evenwicht. Geen extra kind betekent dat je zo nu en dan zult denken: wat als... we gaan het zien...
Ik wil graag een derde, mijn man weet het nog niet. Ik denk dat hij neigt naar 'het is wel goed zo', maar had even tijd nodig en we gaan er volgende maand over praten. Vanuit mijn perspectief zit je in een luxepositie (en die gun ik je!), mijn man wil misschien niet, nooit. Verder vind ik het heel erg herkenbaar wat je schrijft, dus ik heb even meegelezen. Ik vind de reacties hier erg eerlijk en verhelderend. Ik denk dat ik rationeel gezien het meest haalbaar (want: onze kinderen slapen niet goed, nog steeds niet) en ideaal (want meer rust en tijd om van het derde en laatste kadootje te genieten) zou vinden, om de derde te krijgen als de eerste twee al naar school gaan. Ik vond het persoonlijk ook erg druk met een baby en een temperamentvolle energiebom (peuter 😁. Al zegt mijn gevoel: nu!!!!!
@ Kara: Zo herkenbaar, dat dagdromen! Ik denk dat we er inderdaad eigenlijk al een beetje uit zijn en ik prijs mezelf gelukkig dat we zo op 1 lijn zitten... Nu proberen "rustig" af te wachten tot de tijd rijp is en vooral verheugen denk ik... @ Wish4four: klinkt heftig, maar geweldig dat je ondanks die heftige en pittige periode het zo zou overdoen. En dat je zo intens gelukkig bent, superfijn!
Kan ik me heel goed voorstellen! Hopelijk wilt je man er op een gegeven moment ook voor gaan, ik zal voor je duimen.
Ik heb 3 kindjes (waarvan de laatste 2 erg dicht op elkaar, schelen 13 maanden). Op een of andere manier was dit wel de makkelijkste zwangerschap (qua klachten) en de meest makkelijke bevalling. Kijk daar enorm positief op terug. Wel was zij de eerste weken een enorme huilbaby, heb daardoor wel met mijn handen in het haar gezeten. Wel zijn wij altijd zo positief mogelijk geweest daar over, zo van "nog even doorbijten, het wordt wel minder". Gelukkig gebeurde dat ook. In het begin was het wel even goed zoeken naar een passend ritme, zeker als je nog 2 andere kinderen hebt rondlopen in huis. Maar op het moment dat je het juiste ritme gevonden hebt wordt het makkelijker. Mijn man werkt de hele dag, de zorg van alle kinderen komt op mij terecht. Nu is de oudste (5) erg zelfstandig en vind ze het super leuk om mee te helpen (luier klaarleggen, speentje geven, meehelpen in bad doen). Wij hebben ondanks de eerste periode geen spijt gehad van de derde. Wel is het soms puzzelen met op pad gaan (niet in alle auto's kunnen 3 kinderen naast elkaar). Het kan wel fijn zijn (als de middelste nog niet goed hele afstanden kan lopen) een duowagen aan te schaffen. Maar desondanks is dit het leukste avontuur dat wij zijn aangegaan