Hoe gaan jullie daar nu mee om? Ik ben nu de 11 weken gepasseerd, met 8 weken een mooie echo gehad en met 10 weken nog een echo omdat ik het te lang vond duren tot 12 weken en ook angstig was omdat ik zo vaak las dat het tussen de 8 en 10 weken nog fout ging en dat je dan met de 12 weken echo erachter kwam dat je kindje met 9 weken of zo in de buik overleden was. Ook de 10 weken echo was prima! Komende maandag hebben we de 12 weken echo, we zijn dan 12w1d. Als die goed is wil mijn man het met de hele wereld gaan delen want dan zijn we uit de gevarenzone zoals ze dat zeggen. Maar zijn we dat echt?? Ik heb vaker gehoord dat het tot 16 weken ook vaker nog fout kan gaan, dus ik blijf gewoon bang dat als we het dadelijk iedereen verteld hebben, we dan op een gegeven moment moeten zeggen dat het fout is gegaan en dat lijkt me verschrikkelijk! Ik ben er echt voorzichtig mee, aan de ene kant wil ik het na maandag (als de echo goed is) ook van de daken schreeuwen want ben ontzettend trots dat we zwanger zijn maar aan de andere kant durf ik het weer niet maar ja, mijn man die kan het echt niet langer voor zich gaan houden Hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Ben ik mezelf gewoon echt gek aan het maken of hadden meerdere vrouwen dit gevoel?
Ik heb het eerder dan 12 weken al verteld op mijn werk omdat ik met 8 weken al een reis met leerlingen en collega's had en me zo rot voelde dat ik veel dingen niet kon doen. toen met 11 weken aan de rest omdat dat zo uitkwam. en met 13 weken op facebook mijn afweging was: ik vertel het het eerst aan de mensen die ik er ook over vertel als het misgaat, omdat ik daar dan steun van krijg. dat beviel me goed.
Ik ken het gevoel niet zo, maar kan je er niet voor kiezen het te delen met de personen die dicht bij jullie staan, en het voor de rest een beetje voor je te houden? Moeten zij het natuurlijk niet doorvertellen... In principe kan er altijd iets fout gaan, natuurlijk. Jullie zijn de kritieke periode nu voorbij, maar je kan er voor kiezen om het nu 'half half' te doen en dan met 16 weken het aan iedereen te vertellen.
Ik ben nu bijna 28 weken zwanger en ik ben nog steeds wel eens bang dat het niet goed zit. Ik denk dat dit normaal is zolang je het niet je dagelijkse bezigheden laat beheersen. Ik denk dat 12 weken een mooie termijn is om het langzaam te gaan vertellen tegen iedereen. Begin gewoon lekker met je naaste familie en je beste vrienden en dan sijpelt het vanzelf verder door!
Het klinkt misschien wat hard maar het kan je hele zwangerschap misgaan. Er komt een punt dat je op een gegeven ogenblik het beste vertrouwen kan hebben in je lichaam. Ik snap je wel hoor.. Maar het heeft weinig zin want dan kan je bijvoorbeeld net zo goed wachten tot na de 20 weken echo. Denk ik dan.
Wij waren onwijs vroeg met vertellen, ook ivm mijn medische gesteldheid. dus schoonzus en zwager met 3+5, schoonouders met 3+6 en mijn familie met 4+0. Daarna tegen wat vriendinnen, en na de 3e echo met 9+2 via Facebook gedeeld. Wij wouden niet langer meer wachten. Als het mis zou gaan kun je je verdriet ook delen.. Ik had wel, dat tegen hoe meer mensen ik het vertelde, hoe angstiger ik werd... Want stel je voor dat... ML heeft dat uit mijn hoofd gepraat.. dat ik vertrouwen moest hebben, en dat we vanzelf zouden zien hoe het allemaal ging lopen.. Maar het blijft hoe dan ook spannend.. Misschien word de spanning wat minder als je de kleine eenmaal voelt schoppen.. ik denk dat dat voor mij een keerpunt zal zijn...
De familie van mijn man hebben we het al verteld, die staan heel erg dicht bij ons en daar hebben we altijd steun aan en zij ook aan ons. Ik wil het alleen mijn familie ook graag vertellen, heb met een oom een erg goed contact op zich en mijn man vindt dat als we de 12 weken voorbij zijn we lang genoeg gewacht hebben en wil het maandag (als de echo goed is) graag op Facebook zetten en met iedereen delen Ik snap dat wel, wil ik het liefste ook maar toch is er iets in mij wat zo voorzichtig is terwijl ik zeker wel weet dat het altijd fout kan gaan en dat je daar helemaal niet van uit moet gaan. Iedere keer als ik ga doemdenken dan wordt mijn man een beetje boos want hij wil alleen maar positief denken. Sowieso heb ik wel gezegd dat hij na maandag zijn baas mag inlichten, ook zodat ze ruim op tijd weten dat hij volgend jaar ergens in Maart een weekje vakantie wil hebben.
Poeh jij was dan wel heel erg vroeg ja Ik voel me wel zekerder hoe verder we in de zwangerschap komen en als maandag de echo goed is, dan zal er ook wel een last van me afvallen. Ik moet me niet zo druk maken maar ja, het is toch wel erg spannend allemaal. Sinds gisterenavond ben ik ineens niet meer misselijk, vandaag ook een dag dat ik geen medicatie nodig heb en dan ga ik al direct weer piekeren pfff. Ik hoop dat maandag de echo goed is en ik ook een stuk positiever wordt!
Het is toch ook spannend! En wat betreft de kwaaltjes.. dat zegt echt niets hoor. Ik heb alleen zere borsten, en moet overal om huilen, en veel moe. Verder geen moment misselijk geweest of wat ook.. Ik hoop dat alles goed is maandag, en dat jullie heerlijk kunnen genieten van de echo, en het vertellen! Dat is zo'n geweldig iets!
Ja spannend is het zeker wel en ik wil het ook het liefste aan iedereen vertellen en met trots mijn buikje laten zien! Ik ben sinds de 6de week de hele tijd misselijk geweest en gisteren voelde ik me prima, had geen medicatie meer nodig en vandaag ook niet. Moet wel om de 2 uurtjes iets eten anders voel ik me niet lekker en tja, mijn borsten? Het voelt soms alsof ze er vanaf vallen Ik ben ook echt wel meer emotioneel, kan om de gekste dingen huilen terwijl ik normaal echt nooit huil.
Je moet het vertellen als jij je er daar klaar voor voelt. Sommige vrouwen bellen meteen na een positieve test heel hun vriendenkring af, anderen plaatsen het al met 6 weken op FB en nog anderen (zoals ik) houden het het liefst heel hun zwangerschap voor zichzelf. Ik ben sowieso nogal een eenzaat en een zelfstandig persoon. En ik heb (ook toen het drie keer na elkaar mis ging en we de mmm ingingen) gewoon echt geen nood aan steun van anderen dan van mijn ventje. Wij hebben het deze zwangerschap verteld aan ouders en schoonouders met 7 weken, niet omdat ik dat wou, maar omdat mijn vriend zich daar beter bij voelde aangezien hij een week weg was met het werk. Maar eerlijk, moest het die week zijn misgegaan, ik had waarschijnlijk niemand gebeld en gewoon gewacht tot hij er vrijdag was. Zo ben ik nu eenmaal Aan grootouders (opnieuw onder druk) verteld op 13 weken. En FB pas op 18 weken omdat we felicitaties krijgen op onze eigen pagina's en mijn vriend eigenlijk zelf het nieuws wou brengen. Nu nog steeds zijn er collega's die zeggen: zeg proficiat hé, ik heb gisteren gehoord dat je zwanger bent! Ik heb het dus echt niet aan de grote klok gehangen. Pas op, ik ben gigantisch trots op mijn buikje en op het kleine wondertje dat erin zit, maar ik hoef dat daarom niet aan iedereen te vertellen. En, ik heb het tot een week of 18 ook vrij goed kunnen verbergen, al deed ik daar geen moeite voor, heb/had gewoon een bescheiden buikje
Ik snap die onzekerheid wel alleen je hebt nooit de garantie dat het goed gaat tijdens je zwangerschap niet maar ook niet als je kindje geboren is klinkt hard maar het is wel zo. Probeer te genieten...
@Lutty zelf ben ik ook een eenzaat, heb voor mijn gevoel niemand nodig alleen mijn man en nu dan de kleine. Ben heel erg sterk en heb in mijn leven erg veel alleen moeten doen dus ik kan ook veel aan. Ik wilde het voor een goede echo ook niemand vertellen omdat, mocht het niet goed zijn geweest, ik dat liever samen met mijn man deed verwerken dan met allemaal anderen. Denk dat je altijd wat onzeker en angstig blijft, niet alleen tijdens de zwangerschap maar ook als de kleine er eenmaal is.
Tja. Er blijft de hele zwangerschap altijd een kans dat het mis kan gaan. Lees alleen hier maar de verhalen op welke termijnen dat nog kan. Het kan zelfs nog met de geboorte. Maar het zijn uitzonderingen en zo moet je bij jezelf ook denken. De kans dat alles goed gaat is gewoon groter. Maar spannend is het wel. Als je je er beter bij voelt kun je altijd kiezen om het alleen mensen die dichtbij je staan te vertellen en het verder nog even ''bij'' je te houden. Veel succes!
Ik ga ook gerust bij onze dochter kijken of ze nog ademt als ik niks hoor 's morgens en ze is al 3 Maar het idee dat je ze zomaar kwijt kan zijn is best angstig (niet dat ik daar heel de tijd mee bezig ben hoor maar ik heb dat soms weleens)
Denk dat dat ook wel normaal is, we leven in een gekke wereld en er kan echt van alles gebeuren wat je helaas zelf niet in de hand hebt.
Heel lomp gezegd het kan altijd mis gaan. Mijn eerste zwangerschap tot bijna 22 weken gehoord het gaat mis wegens veel bloedverlies enz... Met de bevalling erg spannend want ze moest er met spoed uit. Nu een gezonde meid van vier. Je moet het vertellen wanneer jij denkt dat het goed voelt. En niet te veel stil staan of het mis kan gaan. Het gaat vaker goed dan fout. Geniet van je zwangerschap
Mijn mening is dat je hele zwangerschap een risico is en het altijd fout kan gaan, zelfs bij de bevalling nog. Na 3 goede echo's zou ik het lekker van de daken schreeuwen! Alleen je moet jezelf er wel goed bij voelen. Wij hadden 1e echo met 10 weken en heb het die dag gelijk bekend gemaakt!
Ik herken je gevoel wel hoor meissie, voor mij is het alleen nooit een reden geweest om het niet tegen iemand te vertellen. Ik heb nu 27 echo's achter de rug en nog steeds houd ik, als de baby niet net een goede trap geeft op het moment dat ik op die tafel lig, m'n adem in als ze met de echo beginnen, want wat als het hartje nou ineens niet meer klopt? Hetzelfde als ik 's nachts wakker word en ze niet meteen beweegt; er zijn nog steeds moment waarop ik ervan overtuigd ben dat het afgelopen is, tot ik haar wél weer voel. Nu is het bij mij wel vrij extreem natuurlijk, maar er zijn in ieder geval genoeg meiden die na de 12 weken niet ineens helemaal hysterisch worden omdat ze nu in the safe zone zitten