Ik vind het gewoon zo tof om te lezen dat zo veel mensen dit herkennen. Maar serieus. Als mama sta je altijd aan. En je zou ook niet anders willen toch. Ik bedoel, ik ben zo verdomd trots op mijn kroost. Maar waarom of of? Ik wil en en. Ik wil een relaxte lieve mama zijn, een liefhebbende echtgenote, een zorgzame dochter én ja, gewoon een hele egoïstische [..] die af en toe enkel aan zichzelf denkt. Zo grappig die herkenning. Mijn man zei ooit (toen stonden we voor hete vuren hoor): 'je kan een ander pas gelukkig maken als je zelf ook gelukkig bent. Jij bent zelf verantwoordelijk voor je geluk.' Ik vind dat dit genuanceerder ligt maar in de basis: ja eens. Dus iedereen: neem lekker een day off! Haha
Kinderen of geen kinderen: ik geloof echt dat het goed is om af en toe echt iets voor jezelf te doen. Hier jaarlijkse traditie om een nachtje weg te gaan met een vriendin (zij vindt het heerlijk om dan even geen mama te moeten zijn) en in mijn relatie kiezen we er bewust voor om ook dingen voor onszelf te hebben/ te doen (denk aan sport, ik heb elke maand een kookclubje met vriendinnen, ik lees graag en ga dan soms eerder naar boven). Dus: lekker doen waar jij blij van wordt!
Ah zo leuke reacties. Ik ben zo blij dat mijn man me hierin aanmoedigt. God wat heb ik het getroffen met hem. Echt hoor..
Oef wel eens gedaan vanwege een personeelsfeest. Was een weekend weg met t bedrijf (lees 1 overnachting) en ik had inmiddels al heel wat geskipt aan borrelavonden enzo zodat ik op tijd thuis was op mn dochter nog te zien die dag. Nou t liefst had ik gewoon rechtsomkeerd gemaakt, vond t echt helemaal niks. (zat op 98 km afstand ook echt suuuuper ver weg uhuh) Die navelstreng groeit gewoon door hoor ookal knippen ze m af. Maar gelukkig ben ik niet de enige! Voor terminale vriend zaten we aan de andere kant van t land in een hotel. Zou ons laatste bezoek zijn, de keer ervoor is ze wel meegegaan want hij wilde haar zo graag zien. Twee dagen achter elkaar kort op bezoek geweest ivm zijn vermoeidheid, dochter bij oma in super handen. We vonden t beiden maar niks zonder haar, ookal weet je dat t onwijs onpraktisch is om je aandacht te houden bij die vriend terwijl een 2 jarige alle kanten op schiet. We zijn in de tussentijd (tussen de bezoeken) maar gaan shoppen...uiteraard voor die kleine meid. Wordt nog wat als ik moet bevallen in t ziekenhuis. "Gup ff tempo mama wil naar HUIS!"
Ja ik kan in principe wel (beperkt) weg hoor, maar dus afhankelijk van anderen ipv mijn man. Ik ben ook weleens een nachtje weggeweest met een vriendin, maar dan zorg ik dus dat de kinderen uit logeren gaan. Ik zou het zo fijn vinden dat hij het ook leuk zou vinden om alleen te zijn met zijn kinderen of dat het hem in ieder geval niet zoveel moeite zou kosten. Hij houdt echt van ze, dat zie ik zeker, maar zien wat ze nodig hebben is een ongelooflijk moeilijk voor hem (vanuit mij gezien dan he). Vaak tref ik thuis een enorme bende en een gefrustreerde man als ik terug kom. Alle energie die ik dan van een uitje opgedaan heb is meteen weg kan ik je vertellen.
Wat sneu voor je man en ook voor je kinderen dat hij er geen plezier in heeft om iets alleen met ze te doen voor langere tijd Is het iets wat eventueel te 'oefenen' valt? Wil hij het wel kunnen, zeg maar? Want dan zou je een korte periode steeds iets uit kunnen breiden, zodat je wel eens écht tijd hebt voor jezelf.
Ik zelf zou het niet doen, maar ik snap je wel. Ik slaap altijd de eerste 1 a 2 nachten slecht in een nieuwe omgeving. Ik laaf dus niet op van 1 nachtje weg . Maar een dag helemaal alleen en niets moeten lijkt mij heerlijk
Mij lijkt een nachtje niet zo opschieten, want ook dan hangt daar weer een resultaat aan en als je een slechte nacht had of het bed niet lekker lag haal je weer je perfection rank niet. Ik neig meer naar de @Adje methode. Echt even rustig doen waar je zin in hebt want eerlijk bij veel jonge ouders ligt een enorme druk op slaap en die wordt alleen maar groter als je er mee bezig bent. Ontspannen met dingen waar je blij van word lijkt me mentaal meer effectief. Wat Adje heeft met eten heb ik met een sauna of wellness complex. Lekker dagje naar toe, slapen, in m’n eentje lekker eten en wat op pad, nog een nachtje, ontbijten en dan lekker naar huis.
niets mis met tijd voor jezelf willen en nemen. Ik neem ook tijd voor mezelf hoor. ga ik lekker sporten. ga een dagje weg, shoppen, wellness, heerlijk even uit eten, met mijn moeder, met een vriendin, of soms ook alleen. mijn man vindt dat ik dat echt veel vaker moet doen. maar zelf heb ik daar dan wat minder behoefte aan. een nachtje weg ga ik ook weleens maar heb ik (behalve voor mijn werk) nooit alleen gedaan, altijd met een vriendin of mijn moeder, of met mijn man samen (ook heerlijk even man/vrouw zijn, luxe uit eten, cocktails drinken, luxe hotel, lekker uitslapen) ik ga wel bijna ieder weekend een paar uur wandelen of fietsen/race/mountainbike ofzo, alleen. ik ben ook een alleen sporter, ik hoef dat echt niet met andere te gaan doen.... maar ik moet zeggen dat ik toen de kinderen klein waren daar nog meer behoefte aan had. omdat ze dan zo de hele tijd van je afhankelijk zijn. nu ze groter worden krijg je weer meer tijd voor jezelf terug. verder heb ik altijd minimaal 3,5 dag gewerkt, tijd in de auto vond ik altijd al super relaxed. even podcastje luisteren.
Ik wil dat ook wel graag, en dan ben ik ook nog wel een type die het hele weekend ( dat is mijn droom) lekker in een huisje gaat zitten met netflix,boeken en veel lekkere drankjes Ben alleen bang dat mijn man mij gewoon elke minuut loopt te appen. En mijn zoontje zal het absoluut niet leuk vinden dat ik weg ben en dan zal ik vast niet zo genieten. Maar het gaat ooit wel eens gebeuren.
Ja hij geeft zelf soms aan ‘er niet geschikt voor te zijn’ dus helaas lijkt het er niet op dat ie er iets mee wil. En anders had het in 13 jaar wel gebeurd denk ik. Ik probeer te accepteren dat het zo is en dat het ‘zijn verlies’ is dat ie zoveel dingen mist van de kinderen. Maar soms is het moeilijk. Gisteren had ik een kinderfeestje van onze jongste dochter en dan ‘past ie liever op de jongste, vraag je moeder maar mee’. En dat oppassen (want ja, dat is het ook echt) is dat de jongste speelt/tv kijkt/koekjes bakt met z’n oudste zus (want dat doet zij dan wel heel lief) en hij ondertussen wat anders voor zichzelf doet. Ik had de tafel gedekt voor tussen de middag en de hele zooi stond er nog toen ik thuis kwam om half 6. Nog niks voor het eten geregeld (of mij gevraagd wat ie alvast kon doen). Hij sluit zich vervolgens op in z’n kantoor omdat ie niet tegen de drukke kinderen kan (die nog opgehaald moesten worden). Dus ik regel de rest met de kids, ruim de zooi op, dek de tafel en maak het eten. En hij schuift aan. ‘s Avonds komt er nog net een vraag aan mij hoe het ging bij het feestje. Maar niks aan z’n dochter of iets. En het ergste is dat ik er niks van kan zeggen omdat we dan een hok vol herrie hebben en dat kan ik er dan naast de teleurstelling gewoon niet bij hebben. Maar ik was gister echt even verdrietig.
@Eppo82 : ik snap je helemaal, mijn man heeft een angststoornis en het gaat nu de goede kant op en op dit moment zou ik best wel een nachtje weg kunnen. En heb ook maar 1 kind. Het meest verdrietige is natuurlijk dat je een bepaalde verwachting/ toekomstbeeld hebt en dat dat gewoon niet gaat gebeuren. Knuffel!