Hallo dames, Eergister is mijn lieve op overleden. Hij Had voor een week of twee geleden een heupoperatie gehad, en dat ging erg goed. Ik ben samen met mijn broer nog bij hem langs gegaan, en we hebben lekker met hem gekletst. Hij vertelde dat hij na een paar dagen naar het revalidatiecentrum zou gaan. Na een aantal dagen belde mijn moeder dat mijn opa een herseninfarct heeft gehad, maar dat het weer goed ging. Hij had alleen nog een beetje moeite met praten. twee dagen later had hij er nog een gehad. Nu werd het heel heftig. Die ochtend hadden artsen het idee dat het helemaal fout liep. 'S middags leek hij ietsjes beter te gaan, en vertelde mij moeder dat ik de volgende dag wel kon komen. 'S avonds belde ze mij, datr ik toch maar moedt komen, want het ging heel slecht. Toen ik in het ziekenhuis bij opa was, schrok ik heer erg. Ik wist dat hij bijna niet goed praten, en dat al zijn energie ging naar het ademhalen. Hij ademde heel zwaar en omdat zijn darmen waren ermee waren gestopt, was de ontlasting omhoog gekomen en zat in zijn maag. hij mocht dus niet eten of drinken, waardoor hij ook weer zwakker en zwakker werd. Hij probeerde nog te wat te preten, en met wat moeite begrepen we hem. We hielden allemaal veel z'n hand vast, hij was bang. De volgende dag ging het heel heel slecht. hij kon z'n ogen niet meer openen en helemaal niet meer praten. Hij reageerde alleen nog meer door zachtjes in je hand te knijpen, met die laatste krachten. De volgende dag heb ik heel erg getwijfeld of ik wel of niet zou gaan. Omdat de laatste familieleden die in spanje waren, naar opa kwamen, belde ik even met m'n moeder dat ik een avondje over zou slaan. We gingen ervan uit, dat opa er dan nog wel zou zijn. Maar die ochtend kwam mijn moeder vertellen dat opa overleden is! Op een of andere manier kan ik het niet accepteren. Gister naar hem toe geweest, en hij ligt er echt heel mooi bij. Helemaal niet verkleurd en ingevallen, en hij kijkt tevreden. Gewoon opa! Maar hij komt niet meer terug! Dat kan toch niet? Samen met oma was hij het middelpunt van de familie! Sorry voor dit lange verhaal. Maar het lucht gewoon erg op! Liefs..
Het is nog zo kort geleden, dus heel begrijpelijk dat je het nog niet kunt accepteren. Rouw loopt in bepaalde fases en de eerste fase is meestal ontkenning / ongeloof, het gevoel dat die persoon elk moment door de deur kan wandelen en het een boze droom is geweest. Dit heeft tijd nodig maar blijft altijd een gemis. Gecondoleerd! Ik wens jou en je familie veels sterkte!
hey Meid, Afgelopen maand ben ik ook me lieve Tante verloren ik heb toen gesproken tijdens de uitvaart en ik moet zeggen dat ik daardoor klinkt misschien een beetje stom het een plekje heb kunnen geven. Na de uitvaart dan is het zeg maar echt en neem je afscheid zal het vast wel weer ietsje beter gaan sterkte meis
gecondoleerd, wat je beschrijft is heel normaal, ik denk nu soms 2 jaar na het overlijden van mijn oma dat ik haar zie lopen en haar huisje is nog steeds "van haar" dat moet slijten, komt goed
Gecondoleerd. Geef het tijd, deel je verdriet met je familie en vrienden. En denk terug aan mooie herinneringen. Het scherpe randje van het verdriet zal met de tijd minder worden. Sterkte!
ten eerste gecondoleerd ten tweede: geef het tijd. natuurlijk kan je het nu nog niet accepteren en verwacht ook niet dat je na de plechtigheid het dan geaccepteerd hebt. rouwverwerking komt in fases. ontkenning, woede, verdriet en uiteindelijk acceptatie. voor de een verstrijkt dit proces in dagen/weken, de ander jaren. het beste middel is tijd gemis van een geliefde blijft, maar met tijd leer je hier mee om te gaan sterkte
Gecondoleerd met je opa. Het hoort inderdaad bij de rouwverwerking. Ben vorig jaar mijn dochter verloren dus ik spreek uit ervaring. Veel sterkte!
Iedereen bedankt voor de teacties. Ik weet ergens wel dat dat inderdaad zo werkt.Maar op dit moment lijkt het onmogelijk dat het verdriet minder zal worden. En als ik naar m'n oma kijk.. *zucht* Ze aait hem over zijn gezicht, haren en handen, en zegt: Kom nou terug! Dat is ook moeilijk om te zien!
Je kind verliezen gaat nog veel verder! Jeetje, gecondoleerd nog! Ik voel me nou al zo slecht na het overlijden van m'n opa. Maar dat is niet te vergelijken met je kind. Nog heel veel sterkte! Liefs..
Hoi Fleems, Allereerst gecondoleerd! Dat je je nu rot voelt is heel normaal en zelfs dat je het gevoel hebt dat je naar hem toe had moeten gaan is heel normaal. Maar ik geloof erin dat het in deze niet is wat je fysiek wel of niet doet of gedaan hebt, maar wat je met je hart voelt, denkt en doet. Ik weet zeker dat jouw opa met een gerust gevoel afscheid heeft genomen van jou, omdat jouw hart vol liefde is voor hem. Misschien helpt het je om iets op te schrijven dat jullie speciaal samen hadden en dit of voor te lezen tijdens de dienst, of het hem mee te geven naar zijn laatste rustplaats. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met dit verlies. *knuffel*
Gecondoleerd met je opa. Hoe oud is je opa eigenlijk geworden? Ik heb alleen maar 1 opa gekend, die is overleden toen ik 5 was, maar als ik om me heen kijk en naar mijn kinderen hoe gek die op opa en oma zijn, dan zal het vast heel speciaal zijn om een opa of oma te hebben. Heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies!
Nee, niet gaan vergelijken. En ik voel me nu bijna schuldig dat ik dit heb neergezet. Jij hebt jouw verdriet. En het is hartstikke logisch dat je kapot bent als je opa overlijd. Zeker als je band enorm goed was.
Mijn opa is 80 geworden. Mijn jongste dochter is op zijn 80e verjaardag geboren. Wat vond hij dat bijzonder! Helaas Kunnen ze dus hun verjaardag niet samen vieren! Wat rot dat je je opa zo jang verloren bent. Het is inderdaad heerlijk een opa en oma te hebben. Ik hoop dat jouw kinderen nog lang van opa en oma mogen genieten! Liefs..
Daar heb je gelijk in. Maar het klinkt misschien raar wat ik nu zeg, het is 'normaal' je opa te verliezen op den duur, DIe hebben in de meeste gevallen een mooi leven achter de rug, en daar ben je dan weer blij om. Een kind moeten verliezen 'hoort' eigenlijk niet. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel! geen ouder wil een kind missen! Ik Hoop dat je inmiddels het verlies (grotendeels) hebt kunnen verwerken! Heel veel sterkte voor jou en alle andere papa's en mama's die dit meegemaakt hebben! Liefs
Dankjewel Fleems. Het hoort zeker niet zo. Het is omgekeerde wereld om je kindje te begraven. Zij had ons moeten begraven, niet wij haar. Ik moet zeggen dat ik het nog heel moeilijk vind allemaal. Zeker ook omdat onze kinderwens nog steeds niet vervuld is. We zijn al 3 jaar bezig nu. Dat is heel moeilijk en pijnlijk. Niet dat een andere baby haar zal vervangen, maar het zal wel heel veel troost bieden. Sorry voor het offtopic zijn.
Dat is zeker bijzonder, en erg jammer dat ze de verjaardag niet meer samen kunnen vieren!! Mijn kids hebben nog 1 opa en 2 oma's 73 83 74 Dus ik hoop ze nog een aantal jaren in ons midden te hebben, want niet geheel onbelangrijk, het zijn wel mijn ouders, die ik dan ook verlies als zij dr opa en oma verliezen...