Ik heb een kindje van 1,5 jaar en ze heeft een licht lichamelijk aandoening (ze kan haar rechter wijsvinger niet buigen) wat zelfs niet opvalt, omdat ik zelf een lichamelijk aandoening heb is het 50% kans dat mijn kinderen het ook kunnen krijgen. Ik ben dit jaar op vakantie geweest en de reactie van mijn schoonmoeder is mij heel erg tegengevallen ze vind mijn dochter zielig en heeft medelijden omdat ze in haar rechter wijsvinger een beperking heeft ze heeft tegen mij gezegt dat ik geen kinderen moet baren omdat zei ook gehandicap kunnen krijgen. Zijn dochter was ook gekomen ze hebben samen met mijn schoonmoeder naar mijn kindje gekeken zij zat te slapen en de reactie van haar dochter precies dezelfde ik heb medelijden met haar hoe haar vingertje eruit ziet wat voor mensen zijn dit in godsnaam ze moeten blij zijn dat mijn dochter alles kan... Ik heb tegen haar gezegt luister het is mijn kind en wij zijn tevreden hoe ze is ze heeft er helemaal geen last van ze kan lopen rennen en alles oppakken is vrolijk kindje wat kan ik nog van de god vragen... Nu ben ik zwanger voor de tweede wij hebben er samen met mijn man bewust voor gekozen, toen mijn schoonmoeder het hoorde zei ze tegen mijn man ik hoop dat de baby 100% gezond word geboren vertel mij eens wie is 100% niemand zo iets zeg je niet want niemand is 100% perfect... Vandaag ben ik helemaal over de rooie gegaan mijn man heeft haar moeder gebelt en ik zat in de keuken nou wat hoor ik, ik ben al 7 maanden bijna en dat weet mijn schoonmoeder ze vroeg hoe de zwangerschap ging en zegt tegen mijn man ga vruchtwaterpunctie laten doen om te kijken of het kindje gehandicapt is mijn man heeft tegen haar moeder gezegt ook al laten we vruchtwaterpunctie doen en het kindje heeft een handicap moeten wij de kindje laten verwijderen dat kan toch niet... Ook al heeft de kindje een handicap of niet hij komt op de wereld en hopen dat hij geen handicap heeft, meiden geef mij raad wat moet ik tegen zo achterlijk schoonmoeder zeggen ik wil niet eens met haar praten waarom denkt zij zo over haar klein kinderen.. Mijn man vond het in het begin ook moeilijk hij vond het erg omdat hij dacht hoe zei later met haar handicap om moet gaan en pijn zal krijgen... Ik heb tegen hem gezegt je moet blij zijn wat je hebt gekregen wat als wij nou een kindje hadden gekregen die helemaal verlamt was of syndroom van down het is toch jou kindje je gaat de kindje toch niet op straat zetten. Mijn kindje heeft onderzoeken gehad en we zijn bij geneticus geweest en ik heb een verslag gekregen er staat begin van de groei achterstand langzaam ontwikkeling maar nu is ze een normaal kindje ze ontwikkeld zich goed en snel we hoeven ons geen zorgen te maken.....
We hebben het over een vingertje waar je dochter schijnbaar totaal geen last van hebt....kunnen mensen toch perfectionistisch zijn bah! Tuurlijk ziet graag iedere ouder/grootouders/familieleden een 100% gezond kindje op de wereld komen , maar wat jullie dochter heeft is niks vergeleken bij andere kindjes van wie de zwangerschap als soms moet worden afgebroken wegens gewoon totaal geen humane toekomst! Ik zou samen met je man eens goed met haar praten misschien als ze weet wat voor gevoelens haar woorden bij jou oproepen dat ze ermee stopt en kan zien hoe mooi en geweldig haar kleindochter wel niet is!
Wat een heftige reactie van je SM zeg.. Zeker zo'n vruchtwaterpunctie gaat toch echt niet helpen.. En 1 vingertje, kom op, een bril lijkt me veel meer opvallen. Zeker als je meisje er verder geen last van heeft.. Weet dat een kennis van me hetzelfde had met haar man. Maar daar bleek achteraf dat de man nogal gepest was, met wat in haar ogen een minimale afwijking was. Hij was dus erg bang dat zijn kindje hetzelfde zou krijgen. Daar zat dus vooral de angst voor het pesten achter, en niet de afwijking op zich. Misschien heeft je SM ook zoiets? Dat ze daardoor heftiger reageert. Ik zou eigenlijk vooral haar vragen om niet zo negatief over de situatie te doen, omdat dit de ontwikkeling van je meisje ook niet ten goede komt. Vooral het zelfvertrouwen/zelfbeeld wordt niet beter als iemand je continu op die vinger wijst. En kindjes pakken het ook op, als ze verderop zitten te spelen. Misschien eens kijken of je op die manier een open gesprek kunt hebben? Al weet ik niet of je dat gaat lukken. Succes ermee!!
Mijn schoonmoeder woont gelukkig ver weg in een andere land, zei heeft zelf 6 kinderen in totaal, maar eentje is er op jong leeftijd 2 jaar hoog koorst gehad en hierdoor de benen verlamt geraakt maar ze kan nu gelukkig met krukken lopen en zelfs auto rijden... Ze heeft tegen mij gezegt dat haar dochter door de koorst verlamt is geraakt en jaren lang psychisch problemen heeft gehad omdat zei het niet wilde accepteren dat ze niet kon lopen... En ze denkt er hetzelfde over mijn dochter hoe ouder ze word en ze zal het niet acepteren en psychisch klachten krijgen, ik heb haar duidelijk gezegt ik ben blij hoe mijn dochter is dat vingertje noem ik zelf geen gehandicap ze kan alles doen... Toen ik op vakantie was geweest heb ik van sommige mensen opmerking gekregen van wat heeft zei aan de vinger ik zeg dan dat ze zo is geboren wat kan ik hiervoor nog bijvoegen. Een persoon die goed kan nadenken vraagt zoiets niet als ik een kindje met handicap zie dan zeg ik niet tegen de ouders van wat heeft zei maar je hebt van zo achterlijk mensen die nooit in de leven zo iets hebben gezien zo te zien.. Mijn man durft niet tegen haar moeder te spreken hij zegt er niets over ook niet tegen mij, maar ik vind dat mijn schoonmoeder niet zo moet praten tegen haar zoon zei zorgt ervoor dat mijn man onzeker ervan word. Als mijn schoonmoeder tegen mij had gezegt dan had ik haar heel goed gepakt, wie is zei om zo praatjes te maken ze moet blij zijn dat haar kleinkind kan lopen denken enz. Zei mag niet over ons beslissen of wij wel of geen kinderen willen het is ons leven wij zorgen voor de kinderen en ik heb ook aan de geneticus arts gezegd deze baby is welkom ook al is hij gehandicapt of niet.. Momenteel gaat alles goed ik heb met 20 weken echo uitgebreid echo gehad, de gynecoloog had vanaf begin aangegeven als ik een afwijking zie dan verwijs ik je door naar een andere ziekenhuis maar gelukkig alles is goed er is geen afwijking te zien... Mijn man wil later nog kinderen hij heeft tot nu toe niets gezegd van je hebt een afwijking ik wil geen kinderen hij is dol op haar dochter en dat is het belangrijkste, je moet blij zijn met wat je krijgt als je hier op de zwangerschaps forum leeft wat sommige allemaal meemaakt ze maken veel erger dingen mee dan een afwijking aan een vingertje.. Waar ik het moeilijk mee heb sinds mijn schoonmoeder weet dat ik zwanger ben is ze aan het gang ze praat negatief over mijn zwangerschap zei is zelf rond 70 jaar en alle kinderen van haar hebben gezonde kinderen behalve ons ziet ze dat wij ongezond kind hebben en ik mijn dochter is gezond en slim meid ze kan de pot op.
Lekker negeren. Mocht ze erover bezig blijven, iets zeggen in de trant, dat ze zelf ook niet 100% is, aangezien ze zo over jullie dochter durft te praten. Als mijn schoonmoeder zo over mijn dochter had gepraat had ik mijn spullen ingepakt en was weggegaan. Had ik haar aan de tel gehad dan had ik opgehangen. Dat iemand overigens vraagt wat er mis is zou ik niks achter zoeken, liever dat iemand het vraagt, dan openlijk gaat staren.
Het klinkt een beetje alsof jouw schoonmoeder totaal geen idee heeft wat een handicap is. Ik weet niet uit welk land ze komt en of het misschien een cultuurverschil is? Ik vind het in ieder geval heel raar dat ze denkt dat een kleine afwijking aan een vinger zielig is. Ik ken mensen die alleen hun hoofd kunnen bewegen en die vinden zichzelf absoluut niet zielig en halen uit het leven, wat eruit te halen is. Zeker met de technologie van tegenwoordig hoeft een handicap nog geen beperking te zijn. Jij moet gewoon lekker genieten van je zwangerschap en je kindje en je niks aantrekken van je (verstandelijk beperkte) schoonmoeder. Er is eerder iets mis met haar dan met jouw kindjes!
Gelukkig inderdaad dat je SM ver werg woont. Ik zou serieus gek worden als mijn SM zo zou doen. Nou kan ik al erg slecht tegen zo'n gedrag als ik geen last heb van zwangerschapshormonen die nu door mijn lijf gieren () maar ik zou echt helemaal flippen als mijn SM zoiets zou zeggen over mijn kind(eren). Lekker makkelijk van je man dat hij niets tegen zijn moeder hierover zegt. Daar zou ik ook al boos van worden... Waarschijnlijk is het beter om haar te vertellen dat je zo'n opmerkingen niet op prijs stelt en dat ze daarmee niet bij jullie aan hoeft te komen. En haar dan vervolgens lekker laten gaarkoken in haar eigen sop. Succes meid!
Ik zou recht in haar face zeggen hoe je je voelt en wat je ervan vind. Nog zo lompe opmerking, dan hoeft ze haar kiendje nooit te zien. Respectloos vind ik het en discriminatie tegenover gehandicapten.
In die oudere generatie zitten wel meer mensen die zulk soort dingen heel erg vinden. Vroeger hadden handicaps ook veel negatievere maatschappelijke gevolgen dan nu. Ik hoor het mijn oma ook meteen zeggen "dat is een ongelukkig kindje". En uit je reactie blijkt ook dat ze bang is dat je dochter het er zelf moeilijk mee gaat krijgen. Mag ik daaruit opmerken dat ze van je dochter houdt? (Denk jij dat ze van je dochter houdt?) Zo ja, dan zou ik haar heel bot vragen of ze soms vindt dat je dochter, haar kleindochter, dat vrolijke, blije meisje, vanwege die ene vinger, eigenlijk nooit geboren had moeten worden. Als ze van je dochter houdt, zal ze daarop nooit "ja" zeggen. (En als ze dat wel doet, zou ik geen contact meer met haar willen.) Waarschijnlijk zal ze dan zeggen dat ze dat niet bedoelt. Vervolgens zou ik zeggen: "nou, hou er dan voortaan ook over op!" En er eventueel inderdaad bij zeggen dat je niet wilt dat er zo over gesproken wordt, omdat haar dan nog een complex aangepraat wordt. Succes!