Mijn dochter is bijna 3 en heeft plotseling allerlei dingen waar ze bang van is. Bijvoorbeeld: - Hoog optillen mag niet meer (wil dus niet meer op fietsstoeltje en in het winkelwagentje) - Ineens helemaal in paniek als het buiten waait... wil niet buitenspelen of op de fiets (dubbel drama dus ivm het optillen) en móet een muts op... Ik schat in dat het een fase is, ik leg haar rustig dingen uit en neem haar gewoon mee naar buiten en op de fiets. Maar het is geen lolletje met een schreeuwend kind... Ik ben benieuwd of iemand dit herkent en hoe je ermee om bent gegaan...
Mijn middelste dochter was een paar weken terug ineens doodsbang voor honden. We hebben zelf ook een hond en er was niets voorgevallen ofzo. Ik heb het compleet genegeerd als ze zij weer eens aanstelde en alleen maar elke keer gezegd 'niet zo raar doen, honden zijn hartstikke lief'. Ik zou dus ook niet mee gaan in haar angsten.
Niet in meegaan, maar serieus nemen is wel zo aardig. Ik zou haar lekker een muts op laten zetten, maar wel uitleggen dat op de fiets gaan echt nodig is. Sterkte
Onze uk is ook bijna 3 en is in eens ook veer meer dingen bang. Net als of er in eens meer besef is voor de dingen om zich heen. Met sommige dingen doen we een compromis en sommige dingen moeten nu eenmaal zoals mee op de fiets of in de stoel wanneer we met de auto gaan. Ik geef hem wel het gevoel dat ik naar hem luister en ik denk dat het ook heel belangrijk is. Verder niet te groot maken en proberen af te leiden.
Mijn dochter heeft ook gehad dat ze ineens bang was voor dingen waarvoor ze normaal niet bang was. Ik zei haar altijd dat ik begreep dat ze bang was maar dat dit of dat nu wel ging gebeuren. Als ze dan alles bij elkaar schreeuwde dan was dat maar zo. Ik zei nooit dat iets niet eng was want daarmee zeg je indirect dat het ook wel eng kan zijn. Bij niet noodzakelijke dingen erkende ik haar angst ook en daarna gingen we over op iets anders. Na een tijdje was de fase over en hadden we nergens meer problemen mee.
Dit. Juist het erkennen van angst hebben jonge kinderen nodig. Kinderen hebben het nodig dat ze steun vinden bij ouders. Als jij zelf ergens doodsbang voor bent, reele of ireele angst, heb je er ook niets aan als iemand zegt "stel je niet zo aan".
Mijn dochter heeft het ook, is ineens bang voor allerlei geluiden en wordt zelfs 's nachts wel eens wakker (ik hoor boren, trekker maakt lawaai!). Ik laat haar erover vertellen en leg uit dat er niets aan de hand is en dat ze niet bang hoeft te zijn. Verder probeer ik haar maar gewoon af te leiden en over andere dingen te praten, anders blijft ze er in hangen.
In die serie van 'Geheime leven van 4-jarigen' werd ook een keer benoemd dat je de (irreele) angst wel serieus moet nemen. Voor hen voelt het namelijk wel heel echt/onveilig.