He, ik ben een mama van 2 jonge kindjes (4&2) en mijn man heeft 5jaar geleden een ernstig verkeers ongeluk gehad, hij heeft een amputatie ondergaan van een van zijn ledematen en nu onze oudste gehandicapt is en onze jongste gelukkig gezond is, vind ik het allemaal niet meer leuk. Mijn man (10jaar mee getrouwd) is enorm veranderd in zijn gedrag, Wat logisch is als je zoiets ondergaat! Maar nu 5jaar later draait het gezin om hem en mijn oudste zoon, 24/7 heb ik zorg, en ik ben op. Ik vind mijn leven niet meer leuk. Ik trek dit gewoon geen dag langer, en dan hebben we wel hulp van onze vrienden maar dat is vaak maar 1 a 2 uurtjes en dan komt het allemaal op mij weer aan, ik moet alles regelen en doen anders gebeurd er niks. Ik probeer soms spontaan ons gezin mee te nemen (pannekoekenhuis ofzo) maar ik haal er geen voldoenning meer uit. Ik wil eigenlijk oplossen. Eerst probeerde ik heel vaak positief te blijven door elke dag weer "opnieuw" te beginnen maar sorry dat lukt me nu ook echt niet meer Ene kant wil ik graag weer geluk vinden door een andere man, ander huis en de kinderen dan om en om te hebben (deel rust creeeren) Maar ik voel me verplicht te blijven omdat hem dit allemaal is overkomen en het allemaal al erg genoeg is. En ik weet het gewoon niet meer Hoe moet het dan financieel? Het koophuis? De kinderen?! Vooral de oudste is zo gek met papa.. Ben erg emotioneel momenteel. En ben niet meer aan het leven maar overleven.
O jeetje Hope :'( Wat een trieste situatie... Ik weet hoe het is om 24/7 te zorgen, ik heb zelf een gehandicapt kind. Maar ik hoef niet óók nog eens voor mijn man te zorgen. Heb je al een gesprek gehad met iemand van het WMO-loket van jullie gemeente? Ik zou kijken of er iets van respijtzorg te krijgen is. Daarnaast vraag ik me af of jij metale begeleiding krijgt, bv in de vorm van een psychotherapeut. Mogelijk heeft je huisarts advies voor je om je te ontlasten en ondersteunen. Er zijn ook praatgroepen voor mantelzorgers. Hier moet je niet te lang mee rondlopen, het sloopt je. Wat je doet is verschrikkelijk zwaar werk, waarbij je worstelt met dubbele gevoelens. Als je verder wil praten of je hart wil luchten, voel je vrij om een PB te sturen. Sterkte xx
Wat zwaar. Ik vind het al zwaar zat met de kinderen, zonder de zorg voor een partner. Ik denk dat je er echt helemaal doorheen zit en dat is meer dan begrijpelijk. Is het geen optie om een weekend alleen weg te gaan? Even aan niemand hoeven te denken behalve jezelf om lekker op te laden? Heb je familie of vrienden die bereid zijn om een weekend lang de verzorging te doen? Sterkte!
Ach meid wat zwaar! Zou het niet verstandig zijn om hiermee naar een huisarts te gaan en zien of hij begeleiding of Hulp kan regelen om je even te ontlasten? Als ik je zo hoor ben je flink opgebrand. Doet je man wat hij kan of laat hij (voor jouw idee )te veel over aan je? Anders is dat ook een punt van aandacht en gesprek lijkt me.
Ach wat rot zeg Ik ga even grof zijn. Wat jouw man is overkomen is afschuwelijk. Het is echter (en dat meen ik serieus!) geen reden om je leven stil te zetten en dat van je gezin zo negatief te beïnvloeden. Ik krijg het idee dat hij niet meer leeft maar enkel functioneert en dat is een keuze, geen gevolg meer van het ongeluk. Dus daar mag je hem best op aanspreken. Dat zal hij waarschijnlijk niet pp prijs stellen maar misschien zet het hem aan het denken. Zoniet dan zul jij voor jezelf de keuze moeten maken of jij daar je leven lang nog in wilt delen, want ook bij een man die beperkt is kun je weggaan. Wat je zoon betreft: ik heb er twee met een beperking dus dat is herkenbaar. Goede hulp is essentieel en haalt veel van he schouders! Heb je een goede school, begeleiding, psychiater (weet niet wat je kind heeft) die je zo kunt bellen? Want ik kan je zeggen dat dat enorm scheelt! Als ik hulp nodig heb kan ik zo de kinderpsychiater of twee begeleiders bellen en dat is echt een enorme steun. En zorg goed voor jezelf. Probeer te bepalen wat voor jou belangrijk is en richt je leven daar stapje voor stapje ook naar in. En dikke knuffel!!
Dit inderdaad, zoek hulp. Ook voor je man, want ik snap dat het veel met je doet, zo'n ongeluk en amputatie, maar ik heb het idee dat hij erg negatief is over zijn situatie? In dat geval, weet niet wat er geamputeerd is, maar na 5 jaar moet je dan toch je draai daar wel in hebben gevonden. Houd je nog van je man? Zou je weg willen omdat je niet meer van hem houdt of omdat je uit deze situatie weg wil? Pak sowieso even wat tijd voor jezelf, vraag of vrienden/familie willen oppassen. En ga dan kijken voor meer concretere hulp zoals b.v. thuiszorg. Zou eerst bij je huisarts aankloppen dat je het niet meer trekt.
Jeetje meid wat heftig. Denk niet meteen aanscheiden is het eerste wat me nu te binnen schiet. Je bent nu zijn verzorgende en dat moet stoppen om de rol als partner weer op te pakken. Bel de gemeente voor hulp. Voor beide kom je ws in aanmerking voor een PGB waardoor je professionele hulp kan inkopen voor je man en oudste kindje. Hierdoor wordt jij ontlast en kun je weer partner van je man zijn. Daarnaast is het misschien verstandig voor jullie beide hulp in te schakelen om dit allemaal te verwerken. Als dit niet helpt kun je altijd bog verder kijken.
Oef.. Ik vind dit altijd zo iets moeilijk.. Ik zou hulp zoeken.. want ik denk dat je zelf geen juiste keuze kan maken. Net als alle meiden hier boven zeggen. Sterkte.
Ik heb super veel respect voor je dat je dit al zo n lange tijd weet te draaien. Ik ben zelf nu ook huismama van een van 2 en een van 4, geen handicap. En dat vind ik al mega zwaar! Echt! Want tus ook nog eens een pittige leeftijd van de kids. Absoluut hulp bij zoeken, want als jij instort dan is het einde zoek. Zoek praktische ondersteunende hulp maar ook hulp voor hezelf om te bekijken wat jij nu precies wil in he leven. Is het geen optie om part time te werken? Zodat he echt iets van jezelf hebt. Veel sterkte!
Hoe oud zijn jullie kinderen? Dit even voor de praktische beeldvorming. Van wat ik zo lees, denk ik dat jij veel baat zult hebben bij psychologische hulp. Niet dat je gek bent of zo Integendeel. Je hebt het heel zwaar en ziet door de bomen het bos niet meer. Door gesprekken met een bekwame psycholoog kun je andere inzichten krijgen, waardoor je zélf praktische oplossingen kunt bedenken. Eén van de dingen, die je denk ik ook moet gaan doen, is iets voor jezelf vinden. Je hebt jezelf helemaal weggecijferd. Kijk waar jij energie van krijgt, waar jij blij van wordt. En ga dat doen. Even al het andere opzij. Heel veel sterkte, meid!
Phoe.... ik mag nooit meer klagen!! Er zullen wel Hulp instanties zijn hiervoor toch? Je zoon krijgt denk ook pgb?
Helaas is het zo dat zodra er een mantelzorger is dat instanties niks meer doen. Zelfs thuiszorg wordt teruggedrongen wanneer er al iemand is die 'zorgt' Wat wel vaak mogelijk is om aan te kloppen bij een vrijwilligersorganisatie. Die zetten weleens mensen in om een dagje de zorg over te nemen zodat de mantelzorger met eventuele kinderen even wat 'lucht' krijgt. @ts: ik heb diepe respect voor je, want het is niet niks om zomaar even dag en nacht voor je man te zorgen lijkt me. Vooral niet als je de toekomst heel anders zag. Het belangrijkste is dat je naar je hart luistert zonder overhaaste beslissingen te nemen. Een schuldgevoel hoef je niet te hebben, als een situatie jou niet meer gelukkig maakt mag je het natuurlijk anders proberen te doen. Het is namelijk niet de bedoeling dat je straks echt helemaal op bent en zelf hulp hebt om de dag door te komen.
Helemaal mee eens! En als je aan familie, vrienden, huisarts, enz vertelt dat je psychologische hulp voor jezelf hebt ingeschakeld omdat dat nodig is (en verstandig!) worden er daar ook vast deuren geopend voor extra hulp.