Nu je zelf ook een kind hebt, denk je wellicht ook wel eens na over je eigen opvoeding. Althans, ik wel en ik denk ook dat ik het anders ga doen dan mijn ouders hebben gedaan. Niet dat ik hun dingen ga verwijten, want ik denk dat ze op dat moment dachten dat dat het beste voor ons was. Hier dus de vraag: wat zou jij anders doen dan je ouders? Vb van mijn kant: hoewel mijn moeder altijd zei dat ik alles tegen haar kon vertellen, heb ik nooit echt het gevoel gehad dat dat werkelijk kon. Gevolg: ik zei niet alles tegen mijn moeder, ook al zat ik ergens mee. En: mijn ouders deden ook regelmatig aan 'dreigen': als je x niet doet, dan gaat y ook niet door.
Ik moet zeggen dat ik geweldige ouders heb en super jeugd heb gehad, mijn moeder is nog steeds mijn steun en toeverlaat. En ik heb een leuke jeugd gehad, er zijn maar een paar kleine dingen die ik anders doe. - aanpak rondom het eten van kleine kinderen. Mijn moeder was altijd helemaal spastisch over mijn eetgedrag. Volgens haar 'wilde ik nooit eten'. Maar inmiddels zie ik dat dat vooral aan haar lag. Ze heeft een bepaalde portie eten in haar hoofd en zal hemel en aarde bewegen om die portie in het kind te krijgen. Als kind kan ik me herrineren dat ik aan tafel moest blijven zitten net zolang totdat mijn bord leeg was (die zij opschepte). Als baby/ klein kind liep ze met mij door het hele huis en propte constant happen in mijn mond, veel met afleiden, spelen, enz. Ik was met van alles bezig, maar vooral niet met eten. En het heeft mij nodige discussie met mijn moeder gekost om het anders aan te pakken bij mijn kinderen. Inmiddels ziet ze zelf ook dat onze aanpak beter werkt. Mijn kinderen eten zelf, mogen zelf bepalen hoeveel ze eten, en ze genieten van het eten zelf (en worden niet constant afgeleid). Heerlijk! Qua opvoeding zal ik proberen om minder prestatiegericht te zijn (hoop ik). Bij mijn ouders was onze school het belangrijkste wat er is. Dat heeft me wel heel veel opgeleverd in het leven, maar vaak had ik het gevoel dat ik alleen complimenten kreeg als ik een goed punt had gehaald. Daarnaast wil ik niet zo overbezorgd zijn als mijn ouders. Ik durf fysiek werkelijk bijna NIKS, ze hebben mij zo ontzettend bang gemaakt dat ik me zou bezeren/ vallen enz, dat het nu 31 jaar laten nog steeds diep zit. Ik mocht bijv nooit schaatsen, sceeleren, helemaal niks doen waarbij je maar een kans oploopt om te vallen. Ik kon pas heel laat zwemmen, omdat ik vreselijk bang was dat ik zou verdrinken. Later hoorde ik van mijn tante, dat ik als baby/ peuter nooit in zee mocht (onder begeleiding), omdat mijn moeder bang was dat ik zou verdrinken. Laatst schaamde ik me gewoon dat ik met mijn eigen zoon van 2 jaar (!) niet o'ver zo'n touwbrug durfde te lopen. Mijn peutertje ging als een aapje overheen, en ik trilde van angst. Dat wil ik bij mijn kinderen zo voorkomen!
Ja hoor. Bij mijn ouders moest altijd opgegeten worden wat opgeschept werd (door mijn ouders) , het bordje moest leeg ook als dat betekende dat je tegen je vol gevoel in moest eten. Hier, wij scheppen op (Mr K is nu op een leeftijd dat hij dat zelf wil doen) en je eet wat je lust en de rest gaat gewoon naar de kippen. Bij mijn ouders werd een eigen mening niet gewardeerd (daardoor lag ik ook vaak in de klinch met ze), ik moest dus altijd ja en amen zeggen want anders vonden anderen je vast niet leuk. Hier, heb maar een eigen mening (al is dat nu nog niet zo sterk ze zijn nog jong) en mensen moeten dit maar respecteren.
Ja zeker.. Ik wil mijn zoontje wat zekerder maken. Ik ben zelf namelijk super onzeker gemaakt. Ze zullen het wel niet expres hebben gedaan maar toch vb: Toen ik 18 was zei mijn moeder dat ze dacht dat ik mijn rijbewijs niet ging halen. En toen ik hem toch gehaald had, geloofde ze me niet! Zulke dingen zal ik NOOIT doen!
O wat een herkenbare dingen! Het lijkt wel of er toen (pakweg 25-30 jaar geleden) heel anders tegen opvoeden werd opgekeken. Nog iets: ik moest, ook al was ik 16+) altijd melden als ik ietsje later thuis kwam dan normaal. Heel vervelend heb ik dat gevonden. Ik wil proberen of mijn zoon straks uit zichzelf al meldt wanneer het echt veel later wordt. Vroeger mocht ik ook niet de straat oversteken met buitenspelen, terwijl alle buurtvriendjes dat wel mochten. Ik zou mijn kind toch net dat toestaan zodat ze wel gewoon met hun leeftijdsgenootjes mee kunnen zonder dat het gevaarlijk wordt.
Moeilijke vraag! Ik kan me eigenlijk vrij goed vinden in de opvoedmethode van mijn ouders. Vooral mijn moeder heeft me het gevoel gegeven dat ze er altijd voor me was (nog steeds trouwens) en dit is toch wel het belangrijkste wat je aan je kind mee kunt geven. Ik mocht vrij veel, maar wel binnen de gestelde grenzen Zo was op tijd thuis komen echt heilig, dus daar probeerde ik me ook altijd wel aan te houden (uitzonderingen daargelaten, natuurlijk) Mijn vader kon trouwens behoorlijk steng zijn. "Omdat ik het zeg", was het dan. Zelf wil ik mijn kinderen meer ruimte geven voor discussie. Regels zijn er, maar ik wil graag uitleggen waarom. Wel wil ik proberen niet zo bezorgd te worden als mijn moeder... Moeilijk, want nu ik zelf ouder ben zie ik ineens overal gevaren
Ik kan het ook goed vinden in de methode van mijn ouders. ( vader was er helaas al vroeg niet meer, overleden) Ik merk dat ik het grotendeels al doe zoals zij. maar 1 ding vind ik erg moeilijk terwijl dat juist heel goed is. Mijn moeder heeft ons altijd erg zelfstandig opgevoed. Maar ik merk dat ik Isabella erg beschermend wil opvoeden. Ik heb moeite haar dus dingen te laten doen op haar manier zonder dat ik het wel even voor haar regel. Dat moet ik dus echt gaan leren want zelfstandigheid is echt 1 van de beste dingen die je een kind kunt meegeven naar mijn mening.
Ja, dat eten inderdaad. Vol is vol, en als je iets écht niet lust dan lust je het ook écht niet. Maar wel eerst een paar keer proberen! Ik heb rode bietjes leren eten, maar ik gruwel nog altijd van bruine bonen, witte bonen, doperwten, hachee en vast nog wel meer. Ik heb vroeger weleens huilend en kokhalzend aan tafel gezeten, maar ik moest m'n bord leeg eten. Verder wil ik miniNooNoo (en eventueel volgende kinderen) meer het gevoel geven dat ze er mogen zijn en dat ze zich mogen laten horen. Bijt maar van je af, geef je mening maar, jij telt net zo goed mee! Mijn ouders hebben dit te weinig gestimuleerd naar mijn idee en daardoor ben ik nu niet zo assertief als ik zou willen. En verder: zelf dingen laten oplossen. Mijn moeder sprong altijd voor me in de bres als er iets was, wat heel fijn is hoor, maar het is niet altijd even goed. Ik heb nooit geleerd om zelf de confrontatie aan te gaan en daar heb ik ook nog steeds moeite mee.
Ik heb altijd gezegd: als ik mijn uk kan opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed dan mogen we daar heel blij mee zijn. Ik vind mijn opvoeding echt heel fijn geweest, belangrijkste is dat mijn ouders altijd een thuisbasis zijn: daardoor durf ik risico's te nemen. Ik weet dat ik altijd iets heb om op terug te vallen. Het enige wat ik anders wil doen is dat ik mijn zoon dingen zélf wil laten regelen. mijn moeder heeft de neiging om alles te willen regelen en dat heeft als resultaat dat ik daar lui van ben geworden
Ja, grootse plannen hier...! Ik hoop wel degelijk dingen anders te gaan doen. Het voorbeeld wat je noemt ken ik ook erg goed...!
Over het algemeen ben ik best tevreden over mijn opvoeding. Alleen kon er bij ons thuis moeilijk over dingen gesproken worden en op bepaalde dingen lag een taboe. Ik weet nog wel dat mijn moeder mij seksuele voorlichting gaf, dit gebeurde op mijn slaapkamer me de deur dicht. Het voelde voor mij heel stiekem en raar. Douchen met mijn ouders gebeurde niet, bij hoge uitzondering misschien eens met mijn moeder omdat het niet anders kon. Maar met mijn vader nooit en ook nooit met mijn broers, dat werd allemaal strikt gescheiden gehouden. Bij mijn dochter wil ik wel opener zijn in dat soort dingen. Nou is mijn man heel vrij opgevoed, dus eigenlijk het tegenovergestelde van mij haha. Dus dat zal wel goed komen
ja zeker, hier ook wel wat dingen anders hoor . Haha alhoewel ik ook absoluut nooit zal klagen over mijn opvoeding! Ieder doet het op zijn manier "goed". En mijn ouders zijn ontzettende lieve schatten die maar wat gek zijn met hun kids en kleinkindje!!! Ik wil veel minder beschermend zijn tegenover mijn kindje. Wel beschermend, maar niet over-beschermend. Mijn moeder was/is zo voorzichtig, nu nog steeds, ook naar mijn zoontje toe, maar dat vind ik prima, daar is oma voor. Ik zelf wil juist door dat minder te doen hem zelfvertrouwen geven. Mijn moeder was in alles zo voorzichtig... Bijv: Bij een gevaarlijk ras honden dan waarschuwde ze al ruim van te voren, of zei pas op hoor want die bijt.. met als gevolg dat ik echt voor bepaalde type honden ontzettend bang ben. En ik wil dat hij ondernemend wordt. Wij bleven vaak lekker thuis, een kleine fam, en een paar vrienden kwamen er altijd over de vloer. Wij hebben daarintegen ook echt een grote familie aan de kant van mijn partner, met veel neefjes en nichtjes van mijn zoontjes leeftijd. Veel vrienden met kinderen van zijn leeftijd, leuk! Dingen samen doen, en wat minder 'veilig' thuis. Ik hoop dat hij daardoor wat anders in het leven zal staan als mij, wat meer naar mensen toe gericht is, een mensen-mens word .... als je beprijpt wat ik bedoel. Doordat ik dat niet zo heb gehad, ben ik meer een persoon die graag op mezelf is.
Dan mijn moeder? Eigenlijk niets. Ik ben zeer tevreden over mijn opvoeding. Wij zullen wat meer aandacht besteden aan persoonlijke verzorging. Ik voelde me veilig, gewenst, gestimuleerd, gerespecteerd etc.. dat wens ik mijn kids ook toe. Mijn vader is een beetje een ander verhaal maar mijn moeder is de dominante opvoeder geweest dus van de mindere kanten van mijn vader heb ik weinig last gehad. Mijn ouders hadden wel vaak ruzie en dat wil ik dus absoluut niet in het bijzijn van mijn kinderen. Een discussie prima, dat hoort erbij maar ruzie nee! Omdat ik er van overtuigd ben dat je altijd OF je opvoeding (grotendeels) kopieert of precies het tegenovergestelde gaat proberen te doen.. en daarmee dus een onbekende weg in slaat. Ik ben dus blij dat ik kan teruggrijpen op de door mij zelf genoten opvoeding (en dat geldt ook voor mijn man)
Ik ben zeer tevreden over mijn opvoeding. Ik ben namelijk tevreden met de persoon die ik uiteindelijk ben geworden en dat is toch voor het grootste gedeelte aan mijn ouders te danken. Wel ga ik/doe ik 2 dingen anders. 1. Het is hier al veel gezegd; het eten. Mijn moeder probeerde mij de hele dag door te laten eten omdat ze vond dat ik te weinig at. Hier bepalen wij wat wij als gezin eten en mijn zoon en straks ook dochter bepalen hoeveel ze eten. Dat gaat tot nu toe voortreffelijk. 2. Ik kreeg weleens tik op mijn vingers als ik te ver ging. Nou vind ik dat verre van dramatisch, ik heb er niets aan over gehouden, maar ik vind deze manier niets toevoegen aan goede opvoeding. Dus dat doen wij hier heel anders. Verder helemaal blij met de opvoeding en de normen en waarden die ik heb meegekregen en die gaan wij ook proberen mee te geven aan onze kinderen.
Voor de geboorte van mijn dochter dacht ik het helemaal hetzelfde te willen doen, maar nu kom ik daar op terug. Het veel genoemde voorbeeld van eten bv, maar ook het laten huilen. Mijn moeder was best wel van de harde hand (maar ook ernstig ziek en weet niet in hoeverre dat invloed heeft gehad), ik hoop toch iets zachter te zijn. Sommige dingen zou ik hetzelfde willen doen, zoals respect en manieren bijbrengen! En ik hoop ooit het geduld van mijn vader nog eens te mogen evenaren (hoewel ik dat zeer betwijfel ).
Ik heb altijd gezegt doe het helemaal anders Nou daar ben ik 11 jaar later wel van aan het terug komen tuurlijk doe ik dingen anders maar tot mijn schande heb ik al de foute gemaakt die mijn ouders ook maakte. Eten hier vol is vol( thuis was eten wat de potschaft en idd tot huilend en spugend toe) ik dwing niet met eten is zo tegen mijn gevoel in. Op tijd thuis komen en van je laten nou die regel geld hier zeker. Ik las net iemand dat die er soepel mee om wilt gaan daar kom je wel van terug als je kinderen zelfstandiger worden en ze niet op de afgesproken tijd thuis komen dat gevoel man pffff fff waar is me kind waarom is die te laat dus deze regel is streng hier wil altijd weten waar je bent en als je te laat komt bellen. Informeer in elk geval waar je bent. Verder opvoeden mijn princiepies heb ik dus al overboord moeten gooien.
De grote lijnen waren wel ok, denk ik. Ik voelde me fijn thuis, maar ondanks dat ik met mijn moeder overal over had kunnen praten, heb ik dat heel vaak niet gedaan. Ook niet toen ik gepest werd op school en het daar heel moeilijk mee had. Ik kon haar dat soort dingen niet vertellen omdat ik dacht dat ze dat niet aan zou kunnen. Nog steeds vertel ik haar de heftigste dingen uit mijn leven niet of pas na een tijdje. Ik wil dat mijn zoon me ziet als een sterke vrouw die er voor hem is, hoe moeilijk hij het misschien ook kan hebben. Ik wil dat hij me alles durft te vertellen, als hij dat wil. Op een wat meer praktisch niveau wil ik dat mijn zoon van huis uit meekrijgt dat het fijn is om je huis schoon en opgeruimd te hebben, zodat hij niet zoals ikzelf daar later steeds mee blijft worstelen. Ik wil niet vechten om eten. Ik 'lustte' als kind niets, volgens iedereen. Jammer dat niemand ooit heeft beseft dat ze dat zelf hebben veroorzaakt door me dan maar steeds dingen te geven die ik wel at Sil moet dus van mij wel alles proeven, maar als hij het niet wil eten is dat ook goed. Dan eten we een toetje en is het klaar. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. Werkt hier gelukkig uitstekend, want ik ken geen 1 kind in onze omgeving dat zo vreselijk goed eet Dat hebben we dus maar vast bereikt. Ik ben opgevoed door mijn moeder, maar ik heb wel dingen geleerd van mijn vader over hoe je het niet moet doen. Mijn vader had er een handje van ons het gevoel te geven dat we nooit goed genoeg waren. Dat heeft tot op de dag van vandaag behoorlijke gevolgen en is dus iets dat wij absoluut anders doen. Tot slot nog iets dat we anders doen dan al onze ouders: wij vinden het belangrijk dat Sil zich op zijn gemak voelt met lichamelijk contact. Wij beiden zijn dat van huis uit niet zo gewend (behalve dan het verplichte gezoen bij aankomst en vertrek) en ik merk nog steeds bijna dagelijks dat dat vervelend is. Ik wil dat Sil zich prima op zijn gemak voelt als iemand hem een knuffel geeft oid, maar ook dat hij zijn grenzen durft aan te geven. Hij hoeft dus nooit iemand te zoenen: een handje is ook prima. Pff, heel verhaal! En ik maar denken dat ik hier niet zoveel op te antwoorden had, haha!
ik kan daar kort over zijn. ik doe bijna alles heel anders dan mijn ouders. mijn ouders waren van de stempel je bent een kind en een kind heeft niks te willen. een kind heeft gewoon te luisteren. een discussie begon dan ook met de zin "kop dicht of ik sla hem dicht" of de variatie. je bent maar een kind hoor, die heeft niks te willen. ik wil dat mijn kinderen mij respecteren uit liefde en niet uit angst. een wereld van verschil als je het mij vraagt. het moge duidelijk zijn dat mijn opvoeding gebaseerd is op liefde, vertrouwen, geduld en duidelijke grenzen en rust en regelmaat. dat ze een mening mogen hebben binnen bepaalde fatsoensnormen uiteraard, maar er wordt hier niet geslagen geschopt, opgesloten of gekleineerd.normen en waarden vind ik ook heel belangrijk en je afspraken nakomen. toegeven dat je fout zit, ook als ikzelf fout zit. als dat zo is excuseer ik mij gewoon en maak ik mijn belofte goed,dat vind ik erg belangrijk. wat ik wel hetzelfde doe als mijn moeder is ze zelf redzaam maken bijv in het huishouden en met bankzaken en openbaar vervoer enzo. dat ze zichzelf kunnen redden als mij iets overkomt. ik ben nu bijna 17 jaar bezig en ik hoop dat mijn kinderen straks inderdaad zullen zeggen dat ze een fijne moeder hebben, die oog had voor hun behoeftes en ze serieus nam.
Mijn ouders hebben zelf al heel anders opgevoed dan mijn ouders Hun eerste kinderen werden geboren in de jaren 50, de jongsten komen (net) uit de jaren 70. Een wéreld van verschil. Met ons, nummer 8 en 9 in het gezin, waren mijn ouders een stuk relaxter dan met de oudere broers en zussen. Ook gingen ze bij ons wat anders om met het geloof dan bij de oudsten. Natuurlijk zijn er dingen die ik anders wil doen. Ik wil mijn kinderen niet slaan (deden mijn ouders niet vaak, maar het kwam wel voor), ik wil mijn kinderen geen alcohol laten drinken voor hun 16e, ik wil wat opener zijn over hoe hun lichaam zich ontwikkelt en wat seks is, ik wil ze stimuleren om te sporten, ik wil ze zich echt veilig laten voelen om ´fouten´ op te biechten. En er zijn dingen waar ik me goed in kan vinden. Er wordt niet gegooid met eten, je moet alles proeven voordat je mag zeggen dat je het niet lust, je best doen is belangrijk, je blijft af van andermans spullen en staat open voor mensen die anders zijn dan jezelf. Ik heb een heel goede relatie met mijn moeder, mijn vader leeft jammer genoeg al heel lang niet meer. Ik vind dat ze het, met hun achtergrond en geschiedenis, niet zo heel verkeerd hebben gedaan met mij.
ik heb jaaaren een hele slechte band met mn moeder gehad, hij is sinds de geboorte pas wat aan het herstellen... maar dat heeft enkel te maken met haar persoonlijkheid en haar karakter...qua opvoeding ben ik ehct zeeer tevreden...ouders waren wel gescheiden enkele dingen alleen, bijv geduldig zijn..mijn moeder is een ongeduldig persoon...alles moet snel snel..en wel nu meteen... Ze wordt ook al ongeduldig als mn zoontje zn brocolli afhapt...vervolgens uit zn mond haalt om het te bekijken en te voelen ...en weer in zn mond te stoppen... dit laatste verwacht zij dus niet....moet dus altijd zeggen, mam rustig hij eet het wel...gewoon GEDULD ... Minpunt ook zij wilde altijd laten weten dat zij de baas was....achterlijk...werkt averechts...ik ben het resultaat Mn vader was ehct ander peroson ook qua opvoeidng, heel geduldig en heeft me altijd goe dhet gevoel gegeven mij te vertrouwen...zo heb ik ook nooti wat verzwegen voor hem...maar wel gemoeg voor mn moeder..