hallo allemaal, ik heb een zoontje van 22 maanden.Hij is tot 10 maanden bij mij thuis geweest en daarna een hele dag naar mijn ouders en een hele dag naar mijn schoonmoeder.Dat deed ik voor hem omdat hij anders later moeite heeft met loslaten en omdat de oma's daar ook recht op hebben natuurlijk.Zo kon ik ook af en toe mijn ding doen en dat ging vanaf het begin prima.Ik ben op die dagen tussen schoolse opvang gaan doen en dat was maar 2 uurtjes per keer.Ik ben namelijk 100 % afgekeurd vanwege een whiplash.Ik heb altijd op een kdv gewerkt en op een naschoolse opvang.Aangezien ik niet meer te veel kon tillen enzovoort en toch graag weer wat wilde gaan doen heb gesolliciteerd bij en buiten schoolse opvang met kinderen van 8 tot 12 waar ik nu alweer 3 maanden werk.Het gaat heel goed en heb het erg naar mijn zin.Alleen mijn zoontje dus absoluut niet op het kdv.De eerste maand brulde hij de hele dag, eten en drinken deed hij ook niet en wilde alleen naar mama.Ik dacht ja we moeten er toch doorheen want anders krijgt hij dat later op school bijvoorbeeld wel weer.De 2 maand ging het iets beter en stopte hij soms om even te spelen maar zodra er aanleiding was dat hij weer aan mij moest denken begon hij weer opnieuw.Nu de laatste maand heeft hij wel voor het eerst gegeten en gedronken mar hij blijft echt hartverscheurend krijssen als ik weg ga.Papa haalt hem op rond 4 a 5 uur omdat ik pas half 7 thuis ben.Als papa dan aan het koken is gaat mijn zoon echt voor het raam zitten wachten op mama.We hebben het ook altijd super leuk samen, lekker naar buiten of binnen spelen,s'morgens mag hij even knuffelen bij mij in bed.Al met al een lang verhaal.Ik wil dus weten of ik moet doorzetten of gewoon maar stoppen met werken en dat een peuterspeelzaal misschien beter zou zijn omdat dat minder uren zijn?Hebben jullie misschien tips of je mening hierover laat het even weten alsjeblieft want ondanks mijn ervaring in de kinderopvang voelt het met mijn eigen kind echt hartverscheurend.groetjes stephanie
Wat zielig.. ik kan je geen advies geven over het wel of niet naar het kdv / psz gaan. Wel denk ik dat het verstandig is om te kijken op welke manier je je kindje wat onafhankelijker van jou kan laten worden. Hij moet duidelijk leren vertrouwen dat jij wel weer terugkomt en dat andere dingen (waaronder papa!) ook leuk zijn. Bespreek het eens op het CB of bij de HA.. er zijn hier vast hele goeie trainingen voor. IK denk dat het goed is wanneer je het gedrag van je kindje (wat voor hem en voor zijn omgeving niet positief is) niet onderstreept door DUS maar thuis te blijven. Probeer het probleem te adresseren. veel sterkte!
Hoi, Mijn zoontje zit sinds 4,5 maand op het kdv en is inmiddels ook 22 maanden. Hij gaat 1 dag in de week heen. Het is nooit zijn favoriete dag geweest. Hij heeft een half jaar geleden gehad dat hij ook de hele dag huilde. Erg zielig. We hebben op het punt gestaan hem er weg te halen, maar toch nog even aangezien. Nu is hetbzo dat hij ontzettend huilt als ik weg ga, maar na 5 minuten is het goed en gaat hij spelen. Wel is hij altijd ontzettend blij als ik terug kom en we dus naar huis gaan. Ik ben veel bij onze zoon thuis en denk dus ook dat dit daarmee te maken heeft. Als mijn man hem naar het kdv brengt, is het drama van weggaan minder groot. Maar het kdv staat bij mij op het terrein waar ik werk. Ik vind dat het voor een kind goed is om te weten dat mama en papa niet altijd bij hem kunnen zijn. Over 2 jaar moet hij ook naa school en daar ben ik dan ook niet bij. Het afscheid nemen en is telkens weer een verdrietig moment. maar weet ook da heat zo voorbij is. Ik zou zeggen houdt nog eventjes vol. Het gaat zo te lezen elke maand beter. Ik bel wel altijd eventjes na een uurtje of 2 om te vragen hoe het dan gaat. Dat stelt me altijd erg gerust. Kijken ga ik er nooit. Want als onze zoon mij ziet beginnen we weer van voor af aan. Sterkte ermee.
Hier ook een lange periode KDV met een verdrietig kind. Wel niet in de mate waar jij over schrijft, maar toch wel de hele dag door huilerig. Hier gestart toen mijn dochter 21 mnd was, 1 dag per week. Uiteindelijk zijn we er mee gestopt toen ze ruim 2 1/2 was. (niet vanwege het huilen trouwens) Ik merkte wel dat ze uiteindelijk (na zeker een half jaar) wel begon te spelen en vooral als ik wegging en haar weer kwam halen nog huilde. De laatste maand ging het afscheid nemen eindelijk iets beter (alleen nog vochtige ogen). Ondertussen is ze toen ze 2 1/2 was gestart met de PSZ en dit ging vanaf het begin heel goed! Echt totaal niet verwacht, maar ze had/heeft het hier echt heel erg naar haar zin. Ik denk dat het ook de kortere tijdsduur is. Het is alleen een ochtend of een middag.