We hebben best wel een temperamentvol meisje van nu 3,5 jaar. Een actief, beweeglijk, vrolijk, enthousiast kind. Maar soms gaat het niet zoals zij bedacht heeft en dan wordt ze boos. Nou is ze nooit lang boos en tot nu toe was het ook vooral drama, maar momenteel wordt ze écht boos Je ziet de stoom ongeveer uit haar oren komen, begint te slaan of te knijpen en roept 'stomme mama'. Vervolgens word ik boos, want ik accepteer dat niet en dan wordt ze verdrietig en zegt dat ze me zo lief vindt Is dit een normale fase op deze leeftijd? Is het weer een nieuwe grens die ze moeten verkennen? Het gaat overigens altijd om hele onbenullige dingen (voor ons dan), de tv mag niet aan, ze mag geen snoepje, ik deed iets wat zij perse zelf had willen doen, die categorie. En hoe ga je hier nou mee om? Ik spreek haar dus nu aan omdat ik niet wil dat ze slaat of knijpt. Als ze dan zegt dat ze mij zo lief vindt dan zeg ik dat ik haar ook heel lief vindt maar dat ze mij geen pijn mag doen en ik leg nog een keer uit waarom iets niet mocht (of wat de reden ook maar was voor haar boze bui)
oh ja.. doet die van mij ook. Wat hier nog wel eens helpt is haar aankijken en ineens zeggen: wat doe je gek/raar zeg. En dan weglopen en negeren. Wat hier ook een favo zin is: Je mag gewoon tegen me praten dan luister ik naar je. Soms doe ik een raar dansje.. om het te doorbreken. Slaan, knijpen etc. is hier zonder pardon op de gang. Ik maak er dan ook weinig woorden aan vuil. Hier ook een heel heel erg bijdehand kind. Met een temperament. Ze lijkt op d'r moeder. Maar haar vader is ook niet onschuldig. Stelletje terrors.
Jeetje, wat een herkenning! Sinds kort is onze makkelijke peuter ook veranderd in een ware terror. Als het niet gaat zoals zij in haar hoofd had, krijgen we een compleet drama... Hopelijk waait het weer over!
Ik probeer er bij mijn 3,5 jarige op te letten dat ik niet over haar gevoel heen stap. Want als ze het gevoel heeft niet begrepen te worden en dat er dan over haar gevoel heen wordt gegaan kan ze ook zo razend worden en gaan slaan inderdaad. Dus ik probeer haar gevoel te onderkennen; ik begrijp dat jij een snoepje wil want dat is zo lekker. Maar het is nu geen tijd voor een snoepje, je mag wel kiezen of je een banaan of een peer wil. Dus een andere keuze geven zodat ze toch een gevoel van regie hebben houdt. Ook aangeven wanneer het wél mag helpt.
Hier een 2 jarig monstertje, ik moet echt leren nee zeggen. Wat kan zo'n klein mensje boos worden zeg. We zijn ook begonnen met op de gang parkeren. Wat een drama af en toe pff
Op de gang zetten doe ik niet meer aan. Dat had voor geen meter resultaat en leidde er alleen maar toe dat ze daar met al haar negatieve gevoelens zich alleen en onbegrepen zat te voelen.
In mijn omgeving zeggen ze dan meestal: "het wordt tijd voor school" - De verveling begint toe te slaan, ze zijn niet klein meer, maar ook nog niet groot genoeg.... Herkenbaar overigens, moeilijke 'fase' in mijn ogen .
Ohja dat zou zeker helpen, school! Ze gaat nu twee ochtenden naar de psz, maar dat hadden er ook best vier mogen zijn, ze vindt het geweldig! Momenteel hebben we elke dag 'iets' gepland, ze heeft dat ook wel nodig, genoeg doen en beetje uitdaging. Maandag gaan ze naar mijn schoonouders waar ze vanalles ondernemen (speeltuin, knutselen, etc), dinsdag psz, woensdag gym, donderdag psz, vrijdagmorgen naar mijn ouders omdat ik met de jongste ga zwemmen, zaterdag met haar zwemmen. En in het weekend speelt ze vaak met het buurmeisje. Soms kan ze echt heel leuk en rustig spelen, vooral als de jongste op bed ligt en er verder niemand is. Maar als de jongste ook in de kamer is kan ze zooo vervelend doen. Druk doen, uitdagen, pffff.
M'n dochter van net 3 doet dit ook, maar die kan echt onwijs goed praten. Die noemde me gisteren dus een domme idioot 😱, ze had op Sinterklaas journaal dus gehoord dat die grouw zei; wat een stelletje idioten: nou; mama was het ook. Driften doet ze ook extreem en om de meest onzinnige dingen. En tevens de kleinste dingen. Haar zusje omver gooien of een douw geven, of simpelweg even de spullen afpakken. Maar haar zusje is anderzijds ook haar alles. De avond met naar bed gaan driften en schoppen. Niks helpt met straffen bij haar, helaas. Laat haar vaak even afkoelen op de gang.
Ja dat is wel herkenbaar, sinds een paar weken heb me dochter hier ook flink last van. Als ik iets vraag of iets gaat niet naar haar zin dan word ze heel boos, Ze is momenteel erg aan het uit testen en ik zet haar hierdoor ook wel eens op de gang, ga maar even afkoelen! Haha Ik denk dat ze aardig toe is aan school, Maarja nog een klein jaartje geduld! Een lastige 'fase' vind ik dit soms.
Ja die school. De mijne gaat naar de Psz en roept elke keer heel wijs: mama de school voor kleine kindjes is niet meer leuk, gaan we nu naar de basisschool. Slik! Je bent net 3 meisje...... En inderdaad, volop testen en grenzen verleggen. Als je zegt: ga maar naar de hoek, dan resulteert het in: nee daar heb ik geen zin in en haar echt moeten tillen naar de hoek.... En brutaal, heel brutaal!
Jaaa hou op schei uit! Ik heb hier ook een kleine dictator rondlopen. Ik ben ook de afgelopen tijd gekrabd en geslagen. Ik krijg ook echt commando's: mama pak maar klei voor mij NUUUU!! Ehhh pardon??
Zijn lastige fases inderdaad. Ik ben 2 en ik zeg nee. Ik ben 3 en ik wil dat nie (t)! Hier vinden we de periode tussen 2 en 4 jaar het lastigst. Aiden was een vreselijke peuterpuber. Maar sinds hij 4 jaar is en op school zit, hebben we ons lieve ventje weer terug. Naja, hij heeft af en toe nog steeds zijn kuren en zoekt zijn grenzen soms nog steeds op, maar het is lang niet zo erg als dat het geweest is. Wij zaten soms echt met onze handen in het haar. Niet te weten wat te doen met zijn gedrag. Nu heeft Finley af en toe van die buien, maar we weten er nu beter mee om te gaan. Vanmorgen brachten we Aiden naar zijn klaslokaal. Iets zinde Finley weer niet en voila, hij liet zich weer languit op de grond vallen, vlak voor het klaslokaal. Ditmaal voor de verandering eens op zijn rug. Ik dacht "doei, je blijft maar lekker liggen hoor" en heb hem even straal genegeerd. Toen was boze bui zo weer over.
Ja, mijn zoontje gedroeg zich van 3,5 jaar tot 4 jaar als een draakje. Mijn dochter had dit niet zo sterk. Erg vermoeiend, vooral als geen enkele aanpak lijkt te werken.
Hoe pak jij het dan aan? Alleen praten helpt hier in elk geval voor geen meter! Daar trekken beide heren in een recalcitrante bui zich echt geen klap van aan. Hier is het juist het even apart op de gang zetten hetgeen wat het beste werkt. Zo komen ze het beste weer tot rust. Daarna gaan we dan juist wel even praten. In alle rust!
Ik ben geen fan van op de gang zetten maar ik doe het wel eens. Ik probeer veel bij te sturen door haar gedrag te benoemen en uit te leggen waarom dat niet gewenst is. "je hoeft niet zo te schreeuwen, je kan het ook gewoon zeggen". "je hebt vanmiddag een snoepje gehad, we gaan nu zometeen eten dus we gaan nu geen snoepje eten". Als ze dan vervolgens woedend op me af komt en me een klap geeft, dan is het even klaar. Dat accepteer ik niet. Ze mag best boos zijn maar ze moet ook leren dat er grenzen zijn. Ook als ze uit pure frustratie haar broertje een kopstoot geeft of een duw, dan zet ik haar wel apart. Ook gewoon om duidelijk aan te geven waar de grens ligt. Boos zijn mag en dat mag je best uiten, maar niet door iemand anders pijn te doen. En volgens mij is er niks mis met duidelijke grenzen aangeven.
Eerlijk gezegd benoem je haar gevoel niet, je benoemt wat je van haar verwacht. Je slaat een hele belangrijke stap over, begrip tonen voor haar frustratie. "Ik snap dat je schreeuwt, je wilt graag ..... " (Even ruimte voor het verdriet van haar) " Dan de reden aangeven waarom je iets niet wilt en benadrukken dat je liever hebt dat ze dat zegt en niet schreeuwt. Dat is denk ik wel iets wat pas later volgt. Voorleven en zelf niet schreeuwen is het beste voorbeeld. "Je wilt graag een snoepje, snoep is ook lekker ja." (Weer ruimte voor het verdriet) "Teveel snoep is niet gezond en goed voor je buik, morgen is het weer tijd voor een snoepje." Dan erken je haar gevoel en daarna (als ze rustig is) zal ze pas ontvankelijk zijn voor de reden. Op de gang zetten of straffen tijdens de woede, helpt voor geen meter. Niemand neemt goede raad aan als hij ontzettend gefrustreerd is. Pas in rust, kun je opvoeden.
En natuurlijk is een kopstoot niet acceptabel. Maar heb je gekeken waarom ze zo boos was? Heb je haar erkend in haar frustratie? Een kind dat bijvoorbeeld driftig en fysiek wordt, is echt heel erg gefrustreerd. Misschien ervaart ze dat de baby voorgaat, of dat zij niet gezien wordt o.i.d. Als jij niet ziet waarom zij boos wordt en dat aan haar duidelijk maakt, zal ze blijven slaan. Op de gang zetten verergert die frustratie want ze wordt ook nog weggezet. De volgende keer zal ze het weer doen. Probeer altijd te zien waarom een kind handelt. Pas als zij hoort dat jij haar snapt, zal ze openstaan voor jou. Dan zal de boodschap dat een kopstoot niet acceptabel is ook aankomen. Ik denk dat iedere ouder meer moet kijken naar zijn eigen gedrag. Het is een wisselwerking en alleen een kind daarvoor straffen is niet effectief en niet eerlijk.
3,5/4 jaar vind ik tot nu toe de moeilijkste leeftijd. Vind het ook lastig de juiste aanpak te vinden en om altijd rustig te blijven. Ik kan praten als brugman maar een duidelijk antwoord komt er niet uit en hij kan heel goed praten. Snap nu ook wel de uitspraak 'aan school toe zijn', daar zal het drakengedrag op zich niet mee verdwijnen maar hij heeft wel nieuwe uitdagingen die ik 'm thuis niet kan geven en de psz ook niet...daar zeiden ze vrijdag bij het halen ook al dat ie te groot wordt voor daar. Hij is al aan het proefdraaien op de kleuterschool en hij vindt het geweldig, ja hij is er echt aan toe...en ik ook wel