Verdorie had een heel verhaal getypt.. En nu is alles weg :x Naja dan nog maar een keertje Mijn vriend (J 30 jaar) en ik (26 jaar) zijn bijna 8,5 jaar samen.. Vanaf 2010 wonen we samen en afgelopen januari is ons zoontje geboren. Voor mij was mijn leven perfect. Voordat wij samen kwamen, was ik al dik 2 jaar verliefd op hem. Uiteindelijk zag hij mij ook staan. De relatie tussen mij en J was goed, bijna iedereen zag ons als het perfecte stel.. Al hebben wij dat nooit gewild en nooit iets voor gedaan... Dat was gewoon zo. Maar J en ik konden al vanaf het begin moeilijk met elkaar praten. We hebben allebei van thuis uit nooit geleerd om te praten over gevoelens. Alles werd weggestopt. Ook verschillen onze intresses heel erg. Hij kan bijvoorbeeld niet op de bank zitten, moet steeds met zijn handen bezig zijn (hij is mega handig en kan haast alles maken), het liefst heeft hij heel veel mensen om zich heen, hij houdt niet van films of series kijken en wil niet op vakantie. Ik daarin tegen hou van films en series, van op vakantie gaan, van rust.. het compleet tegenovergestelde dus. Ik had me bij deze verschillen neergelegd, we woonde immers samen en we hadden er bewust voor gekozen om een kindje samen te krijgen.. Ik ging er van uit dat hij zich er ook bij neer had gelegd.. Dat we nu eenmaal zo zijn. Iedereen is anders.. En dat geeft niet, toch? Afgelopen april is het begonnen... Ik was het eerste meisje waarmee hij intiem is geweest. Hij zei me dat hij er steeds vaker aan dacht hoe het met een ander zou zijn in bed. Hij had verder niemand in gedachten, maar hij vroeg het zich steeds af. Hij wilde graag eerlijk tegen mij zijn hierover, dus hij heeft het me gezegd. Hij zei dat hij dit al had toen ik nog zwanger was... Dit was het moment dat ik een slecht gevoel kreeg. Ik zat op een roze wolk en donderde er keihard vanaf. Een week later kwam ik erachter dat hij met onze buur'vrouw' (24 jaar) appte.. Over seks.. Ik wist dat zij hem van die berichtjes stuurde (voor de grap). Hij had mij er alles over verteld en laten lezen. Hij zei dat hij niet snapte hoe zij dat kon maken tegenover haar vriend en hij zou dat nooit tegenover mij kunnen maken.. Maar twee weken later bleek dat hij er wel in mee was gegaan. Ik voelde me zo verraden! Een paar weken erna vroeg ik hem ernaar en hij loog recht in mijn gezicht... Ik kwam er gelijk achter dat hij loog... Dat was het moment dat mijn vertrouwen in hem kapot ging. Hij had er gelijk spijt van en zei dat hij dat nooit had mogen doen. Er is nog veel meer gebeurd, maar dat al ik jullie besparen. Inmiddels zijn we dik 5 maanden verder en is het moment aangebroken dat we (denk ik) uit elkaar gaan. Hij weet niet wat hij met zij gevoel aan moet en zegt dat hij niet meer van mij houdt. Hij is (zoals hij zegt) niet vreemd gegaan en heeft geen gevoelens voor iemand anders. Stom toevallig zijn onze buren met precies dezelfde reden uit elkaar gegaan.. Zij hield niet meer van haar vriend.. Vanaf het moment dat ik wist van die appjes, heb ik een heel fout geoel over haar en J gehad. De afgelopen weken hebben zo veel mensen mij gevraagd of er iets tussen J en de buurvrouw speelde.. Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn broer... Er ging in het dorp rond dat onze buren uit elkaar gaan, omdat zij met J vreemd zou zijn gegaan.. Great! Je junt je natuurlijk wel voorstellen dat ik pissig werd. Ik heb J dat gevraagd en hij blijft het ontkennen. En ik geloof hem er ook wel in. Maar zo iets komt niet zomaar uit de lucht vallen.. Afgelopen augustus heeft J gezegd dat hij ee einde aan onze relatie wil maken, alleen wist hij niet hoe het verder zou moeten gaan. Een paar maanden later (oktober) zei hij dat hij het wel wilde proberen en dat hij natuurlijk wel van mij hield. We wonen nog steeds samen, slapen nog steeds in 1 bed, alleen is alle affectie vanaf juli weg. We zijn niet meer intiem geweest.. Zelfs geen knuffel of kus, terwijl hij het wel weer wilde proberen. Alleen doet hij er niets aan... Hij praat er niet uit zichzelf over, wil niets met mij samen eraan werken, wil niet in relatietherapie en ga zo maar door. Ik ben nu al een paar keer bij een maatschappelijk werker geweest, wat mij wel een beetje helpt. Hij heeft ook een afspraak voor zichzelf gemaakt. Ik hoop dat hij zijn eigen gevoel wat op een rijtje krijgt en een definitieve keuze gaat maken; bij mij blijven of bij me weg gaan. Tot nu toe kunnen we goed met elkaar overweg. We praten goed en hebben geen ruzie. We hebben respect voor elkaar en doen zo normaal mogelijk tegen elkaar. Vooral voor ons zoontje en natuurlijk ook voor onszelf willen wij het goed regelen. Maar toch vind ik het heel erg moeilijk. De man waar ik al dik 10 jaar gek op ben, wil niet met mij verder. Ik heb een heel abnormaal leven gehad.. Het leven wat ik met hem had, was het enige wat ooit normaal is geweest (tot april dan). Ik had zo graag nu weer geprobeerd zwanger te raken.. Natuurlijk niet in deze situatie, maar als het goed zat tussen ons. Hoe moet ik nu verder? Wat zijn de eerste dingen die we moeten regelen? Het speelt nu al zo lang, dat ik zelfs al aan de toekomst aan het denken ben... Zou ik ooit weer iemand op deze manier kunnen toelaten? Alles, maar dan ook echt alles doet me aan hem denken. Ik weet niet precies wat ik met dit bericht wil bereiken.. Ik denk dat ik hier meer mijn ei mee kwijt wil.. Is er iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten? (Vriendschappelijk uit elkaar?) komt het ooit echt allemaal goed? En ooit een nieuwe partner gevonden die wel helemaal bij je past? Ik zie helemaal geen hoop meer, het enige lichtpuntje op dit moment is mijn zoontje.. Al vind ik het af en toe heel erg moeilijk om echt te genietem, omdat ik constant pieker. Sorry voor dit lange bericht... Maar ik heb het er echt heel erg moeilijk mee Liefs
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik vind hem een eikel! Ik hoop dat je familie en/of vrienden hebt om echt goed mee te praten! Dikke knuffel!
Moeilijk zeg, vooral omdat je nog zo gek op hem bent. Ik kan je niet adviseren (ik ben niet van de relaties) maar wil je wel heel veel succes en wijsheid toewensen!
Je zegt dat jullie respect voor elkaar hebben... je bodoeld.. jij voor hem en hij laat jou dat voelen... of hij dat echt heeft vind ik iets anders... jou het gevoel geven of echt hebben.. ik denk dat als je hiervan bewust raakt, dat doe je nu nog niet, zul je heel anders tegen de situatie gaan aankijken. Ik krijg het gevoel dat jij denkt het niet alleen te willen/kunnen.. je adoreert hem een beetje.. je laat jou geluk van hem afhangen.. Zoalng jij dat voelt kunnen wij jou zeggen wat je wilt.. je moet wel openstaan voor datgene wat er misschien gaat gebeuren.. niet meer je kop in het zand steken.. Je zegt jullie praten goed, maar toch loop je met geheimen en praat je niet over je gevoel over de dingen die er echt toedoen.. vraag hem waarom hij niet meer intiem wil zijn.. komt mijn vraag, wil jij wel intiem zijn? Met een man waarvan je weet dat hij twijfelt over jou en gerommelt heeft met de buurvrouw. Zal voor hem ook raar voelen dat hij zulke dingen heeft gedaan maar jij blijft aan zijn zij staan.. dan is je zelfrespect toch aangetast?? Ook al denk jij misschien heel sterk te zijn door het hem te vergeven en te vergeten en maar gewoon op de oude manier door te willen gaan.. dat kan niet zomaar.. niet zoals het nu gaat.. misschien wil je het niet horen, maar kies voor jezelf.. wil dit ooit nog goedkomen zal hij voor je moeten vechten.. doet hij dat niet zul je de realiteit onder ogen moeten zien.. en voor je kindje kiezen.. want ik vraag me af wat zo'n kleintje hier al allemaal van meekrijgt..daar moet je toch voor vechten.. voor jou en je kind zijn geluk... en dat is niet altijd een papa die zijn hart niet meer bij de moeder van zijn kind heeft.. Alleen dan ziet hij weer hoe sterk je bent als je je eigen leven weer leert opbouwen en meeetal is dat ook hetgene dat een man weer respect geeft voor zijn vrouw/vriendin.. nu stel je je echt te afhankelijk op.. jou geluk hangt niet van een ander af.. jij bent dat meisje van 10 jaar geleden niet meer.. dat is je angst... maar ook je grootste uitdaging.. zorg dat je je geluk achterna gaat samen met je kindje.. deuren zullen openen... en wellicht ziet je vriend dan veel beter wat hij mist... Heel veel succes..
Even snel, je gebruikt 1x zijn hele naam in je verhaal. Misschien even veranderen of vragen om het aan te passen
In je banner staat "Samen hopen we dat papa bij ons wil blijven". Kom op meid, dat is niet gezond! Zo creëer je zelf ook een hele ongezonde relatie. Jullie horen gelijkwaardig te zijn. Jouw geluk hoort niet totaal van hem af te hangen, hij hoort het aan te vullen. Leer van jezelf te houden en jezelf gelukkig te maken. Wanneer dat lukt kijk dan eens teug op de situatie. Ik weet zeker dat je dan inziet dat deze man geen verrijking van jullie leven is en dat hij jou absoluut niet waard is. Ik durf met zekerheid te zeggen dat er minstens een paar miljoen mannen op de wereld zijn die leuker zijn!
De banner viel mij ook meteen op en ik dacht ook meteen, in combinatie met je verhaal, dit is echt niet gezond! Wat heb jij met je laten sollen en nu spreek je nog steeds van wederzijds respect? Volgens mij is er maar in 1 richting respect bij jullie en dat is niet van hem naar jou. Het is trouwens wel herkenbaar want ik heb me ook zo vreselijk afhankelijk opgesteld bij mijn eerste grote liefde. Ik kon me echt geen leven zonder hem voorstellen. Je bent idd niet meer dat meisje van toen, je moet nu sterk zijn, zéker voor je kindje. Je kind wil je ook zelfrespect bijbrengen toch? Mijn ex en ik zijn nu ruim 3 jaar uit elkaar, en het is echt een hele pijnlijke tijd geweest maar als ik terugkijk zie ik nu hoe naief en afhankelijk ik was van hem. Ik ben nu een sterke vrouw die dit nooit weer zal laten gebeuren... Ik denk dat jij die weg nog af moet leggen. Veel succes, sterkte, en het komt echt wel goed. Met of zonder hem.
Je bent echt veel sterker dan jij nu zelf denkt! Respect heb jij het over, nou sorry maar dat is er bij jullie niet, ten eerste respecteerd jou partner jou echt niet anders rommelt hij niet met de buurvrouw, zou hij alles op alles zetten om met jou verder te gaan en kunnen. Ten tweede jij respecteerd jezelf niet want handelt uit angst, angst dat hij weggaat, dat je alleen blijft (je hebt het al over een andere partner) Kies voor jezelf en je zoontje, over een tijd kijk je terug en denk je waarom heb ik me zo laten behandelen. En nee het is niet makkelijk, maar dat is de situatie nu ook niet toch en denk niet dat jij, je zoontje of vriend hier nou echt gelukkig van worden, nu niet en zeker niet in de toekomst. Sterkte en je kan het!!!
Lastig zeg, wat wil jij? Hier heeft relatie therapie erg goed geholpen is gewoon bij haar thuis en een echte topvrouw met verstand van zaken. Ook 1 op 1 gesprekken en allerlei leuke opdrachten, heeft hier echt de vlam weer doen aanwakkeren. Mocht je haar telefoon/mail willen dan graag een pbtje
Ik denk jij even goed moet nadenken wat JIJ wil......Echt even een time- out (24 uur Lang) Dan een beslissing maken dat bij jou past en niet bij je man.... Mijn man en ik hebben ook z'n periode gehad....hij wist het niet en ik maar wachten op zijn besluit.....totdat IK het ineens wel wist. Ik wilde niet met iemand verder gaan die niet 100% voor mij ging. Wauw!!! Wat voelde ik me sterk. Maar goed JIJ moet er klaar voor zijn....
Waarom zeggen dat ts voor zichzelf moet kiezen? Ze kiest toch voor zichzelf door in deze situatie te blijven en alles proberen het te redden. Haar man zit waarschijnlijk in een sleur door een groot verandering in hun relatie lees:zwangerschap en kindje. Wat hij doet is een big no go begrijp me niet verkeerd! Maar hij heeft ook een afspraak maatschappelijk werk staan? Ik ga niet zeggen wat je moet doen ts. Vind het heel knap van je hoe je met alles omgaat. Hoop dat er een goede afloop komt. Met of zonder je man.
Ik heb geen tips voor je. Denk zelfs dat ik in deze situatie het zelfde zou doen. Wil je wel een hele dikke knuffel geven en je veek sterkte toe wensen!
Ik zit momenteel in exact dezelfde situatie. Alleen is de kogel hier al door de kerk en gaan we definitief uit elkaar. Maar dat was ook zo gegaan. Hij wist niet wat hij wilde en ik hing maar aan hem als een hulpeloze pup. Staat hier wel een kind van vier tussen, maar alles gaat in goede harmonie!! Verder ben ik bang, bang om straks op mezelf te wonen (over 4weken is huisje klaar), bang om soms alleen of zelfs eenzaam te zijn als mijn dochter bij pappa logeert. Maar aan de andere kant... Ik heb maanden in onzekerheid geleefd. Niet wetende of het wel goed zat en wat de toekomst ons ging brengen. Met moeite mijn hoofd boven water houden en blijven trappelen. Was kapot! Kostte mij zoveel energie om alles in je relatie te geven en niks tot bijna niks, terug te krijgen. We hebben een week een break ingelast en na die week besloot hij te willen scheiden. Het gevoel was ineens ook weg na die week alleen zei hij. Hoe moeilijk het ook is om zoiets te horen, ik wist wel waar we aan toe waren en kan nu verder gaan. Dit alles is pas 3 weken geleden 'gebeurt', we wonen nog samen en kunnen nog goed door 1 deur en praten veel. Dat is het belangrijkste. Het respect naar elkaar behouden, praten, samen dingen regelen en bovenal: JULLIE kind!! Heel veel sterkte komende tijd. En bedenk je, je bent niet de enige die zoiets heeft meegemaakt. Hou het respect bij jezelf en je kind!! Je kan me PB'en als je vragen hebt?
Het is ook niet goed hoe het nu gaat, daarom wil ik ook dat er iets gaat veranderen, maar dat is toch veel lastiger dan ik dacht. Ik leef nu al zo lang op deze manier, dat het een gewoonte is geworden om op een bepaalde manier te denken en te handelen. Ergens zal ik hem toch moeten doorbreken. Hij zegt idd dat hij zo niet door wil gaan, maar ondertussen gebeurt dat wel.. Erger nog; ik laat het gebeuren. Ik word me daar steeds bewuster van... ik realiseer me nu steeds dat het echt tijd wordt dat ik het hef in handen neem. Ik heb me al ingeschreven bij twee woningbouwverenigingen en heb hem gezegd dat hij een afspraak moet maken ivm het aanhouden van het huis. Het probleem is alleen dat ik niet weet wat ik verder moet doen en kan doen. Ik wil dat er nu een einde aan komt. Ik ben er echt klaar mee. Ik heb een goed gesprek met hem gehad en heb hem gezegd dat ik er helemaal klaar mee ben. Dat het me niet meer uit maakt of hij wel of jiet met mij verder wil, want ik weet zelf nieteens 100% of ik nog bij hem wil blijven. Dat had hij niet verwacht en vond hij ook bervelend om te horen. En respect... Zoals jullie zeggen, komt dat idd alleen van mijn kant af en dat kan ik niet afdwingen en dat wil ik ook helemaal niet. Het doet me wel goed te lezen dat er meerdere ongeveer zo iets mee hebben gemaakt en dat je er sterker uit kunt komen. Ik ben erg blij met de reacties van jullie. Het doet me goed mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
Eerst wil ik tegen jou zeggen dat ik echt enorm veel respect heb voor jou hoe je hier mee omgaat!!! Maar poeh meis wat moeilijk voor je... Ik kan de pijn van jou aan deze kant voelen.. Ik heb geen advies voor je ik heb zoiets niet mee gemaakt. Maar als de liefde van de andere kant over is houd het op hoe pijnlijk ook. En echt ik geloof oprecht dat voor jou straks de zon weer gaat schijnen!! Jij komt echt een gelijke tegen zeker weten! Dikke knuffel!
Hij heeft absoluut geen respect voor jou. Met zo'n viezerik zou IK niet samen willen blijven, maar HIJ mag kiezen of hij blijft of gaat? Nee sorry..
Jee, wat een verhaal. Kan je niet echt advies geven maar wil je wel heel veel sterkte en wijsheid wensen.
Ik ben er ook niet zo'n voorstander van om meteen uit elkaar te gaan. En zeker is het een eikel nu in deze situatie, maar aan de andere kant is hij wel erg eerlijk over zijn gevoel. Hij zit duidelijk met zichzelf in de knoop en dat er dan net iemand is (de buurvrouw) die daarop in speelt, dat is gewoon kl*te. En ik vind het eigenlijk ook best begrijpelijk als je 1 bedpartner hebt gehad, dat je er wel eens over nadenkt hoe het met een ander zou zijn... de ene draaft meer door in die gedachte dan de ander, maar lijkt me niks geks aan. Hij moet er natuurlijk niets mee doen, maar op dit punt moeten jullie dus samen naar oplossingen zoeken zodat hij dat weer achter zich kan laten. Je ziet het echt overal bij stellen die dus vanaf hun tienerjaren bij elkaar zijn, op den duur op dit punt komen te staan. Ik denk dat hij weer wat spanning zoekt en misschien kan een relatietherapeut jullie inderdaad hiermee helpen om de spanning terug te laten komen. Maarja, dat is alleen mogelijk als hij er ook nog voor wil gaan. Verder als ik eerlijk ben, denk ik wel dat er iets speelt tussen de buurvrouw en jouw vriend, dat kan haast niet anders. Je weet al van het appen en van het een komt het ander, vooral als hij al nieuwsgierig is naar een ander. Respectloos en egoïstisch is het wel een beetje, want hij denkt nu niet aan jouw gevoelens. Je kunt wel naïef zijn en hem geloven, maar je bent toch niet gek? En ook dat zij met haar vriend uit elkaar gaat net op het punt dat jouw vriend de relatie met jou wil stoppen? 1+1=2? Maar goed, dan kun je beter een oplossing zoeken om jullie relatie toch stand te houden als je hem dit zou kunnen vergeven en zodat het gevoel voor die buurvrouw alleen maar een bevlieging was voor hem.
He meid, ik heb alleen je beginpost gelezen. Maar ik herken wel veel als het gaat om het gebeuren met de buurvrouw. Mijn man en ik waren vorig jaar net getrouwd. Iedereen vond ons een te gek stel.. En in eens, 6 weken na de bruiloft zei hij niet meer verder te willen. Vond dat we leefden als broer en zus, en het gevoel was er volgens hem niet meer.. Mijn hele wereld stortte in! Ik ben toen veel gaan uitzoeken. Hij bleek berichtjes te sturen op fb met een andere meid, ook zijn telefoon ging in eens overal mee naar toe en er zat een code op. Hij wiste toch netjes alle gesprekken met haar. En volgens hem kon die alleen goed met haar praten. Sure..... Heel toevallig verbrak zij op precies dezelfde dag haar relatie. Ik heb haar aangesproken, en ze beweerde alleen een vriendschappelijke relatie met mijn man te hebben. Mijn man was in eens dag en nacht weg, en zij heel toevallig ook. Zelfde tijden online op de app, en als hij weg was bij mij, kon hij in eens zo 4 uur offline zijn van de app en die meid net zo. Na nog meer onderzoek vanuit mijn kant kwam ik er inderdaad achter dat hij vreemd ging. Hij wilde scheiden, ik wilde hem niet kwijt want ik was (en ben) zo gek met hem! Zijn zelfs bij de advocaat geweest er voor. En hij vond een ander huisje. GELUKKIG kwam hij er achter dat hij heel verkeerd bezig was, en na 4 maand zijn we toch weer samen gekomen. Zij was nieuw, en daardoor spannend (keur ik absoluut niet goed hoor maar op die manier kon hij mij makkelijk pijn doen want hij was opnieuw verliefd) We zijn nu denk ik nog gekker met elkaar dan ooit tevoren, hij geeft overal openheid in, maar dit gebeurde wel pas nadat ik eigenlijk had gezegd oke prima jij wil dit leven zoek het dan maar uit. Hij weet ook heel goed dat hij dit niet een 2e keer hoeft te flikken want dan is het echt over en uit. Gelukkig is hier weer alles goed gekomen maar ik zou als ik jou was hem dan echt voor een keuze gaan stellen, anders kan dit nog wel eens heel lang gaan duren! En ga zelf desnoods op onderzoek uit wat er waar is van de verhalen die gaan over hem en de buurvrouw.. Heel veel sterkte! Knuff
Lieverd, er spelen verschillende dingen die heel moeilijk zijn. Ik vind het erg voor je dat je dit moet meemaken. De vraag is: kun je met zijn gedrag leven? Zo nee, dan scheiden. Zo, ja, dan is het goed om te vergeven en verder te gaan. Maak afspraken over je grenzen en wat jij wel en niet wilt en als uit zijn gedrag blijkt dat hij geen rekening met je houdt maak dan een keuze en ga weg. Niemand wil een man die respectloos naar zijn vrouw is. Het is aan jou om je grens aan te geven.