lieve dames, Ik moet even wat kwijt. 4.5 jaar geleden ben ik bevallen van mijn dochter. Ze was ontzettend gewenst en ook gepland voor zover je een kind kan plannen. Maar helaas direct na de bevalling had ik geen moedergevoel. Maar een gevoel van angst, somberheid. Wat was ik verdrietig en zag alles letterlijk zwart. Ik ben van mijzelf best een positief persoon. Houd van het leven. Leuke dingen doen. Maar ben ook gevoelig en heb sowieso soms best last van mijn hormonen. Ik kreeg geen hulp van de vk toen en ook niet van de huisarts. Die zeiden dat het er bij hoorde. Ik hield mezelf sterk en groot. Vocht voor mijn kind en de liefde. Ze was een huilbaby en heeft na de baby tijd ook veel gehuild. Ze heeft altijd veel behoefte gehad aan aandacht. Knuffels en kusjes. Veel lichamelijk en geestelijk contact. Het liefst is ze dag en nacht bij ons. Ze slaapt ook nog steeds bij ons snachts. Ze komt zelf dr bed uit en naast ons liggen. Elke nacht. Ik vind het geen probleem. Heerlijk juist nu het nog kan. Lijkt wel alsof ik alles inhaal. Verder is ze nu een geweldig lief kind. Gezond, heeft het naar dr zin op school sinds een half jaar. En ik heb ook wat meer tijd voor mezelf. Al geniet ik ook als ze vakantie heeft. Mijn schoonmoeder heeft veel opgepast sinds ze elf maanden was omdat ik letterlijk doordraaide van het thuis zitten met een huilend kind wat de hele dag door aandacht vroeg. Ik wenste mezelf dood en zat alleen maar thuis. Ik had geen mensen in mijn omgeving. Was altijd alleen. Nu is dat wel iets anders. Mijn moeder woont dichterbij en zie ik vaker. Daarnaast is mijn meisje ouder en ontzettend slim en lief. Ik krijg sinds een tijdje meer gevoelens voor een tweede. Een broertje of zusje voor ons meisje. Maar ben zo bang voor herhaling. Hebben jullie zoiets mee gemaakt? Het lijkt me eigenlijk fijn om erover te praten. En ik zou nu wel graag hulp willen als dat nodig is. De liefde is er altijd geweest voor mijn dochter, dat hield mij staande. Ik moest en zal van haar houden. Haar alles geven wat ze verdiende. En dat laat ik nu dagelijks zoveel mogelijk merken met knuffels kusjes woorden noem maar op. Ben zo trots op haar. Ik weet dat de situatie nu heel anders is dan toen. Maar toch die ontzettende angst..... vooral omdat mijn huisarts niet wilde helpen..
Hoi nivea, wat een heftig verhaal snap heel goed dat je bang bent voor herhaling. Ik heb hier zelf geen ervaring mee ben momenteel pril in verwachting van de eerste. Maar wou je toch even zeggen dat ik het knap vind hoe je er weer bovenop bent gekomen en hiervoor hebt gevochten! ik hoop dat t zich niet herhaalt en dat er mensen zullen reageren die ervaring hebben.
Hoi, wat naar dat je dit door hebt moeten maken en dat niemand de situatie serieus nam! Ik herken het. Bij de eerste en derde tijdens de zwangerschap depressief geweest, maar na de bevalling direct voorbij. Na de tweede ook post partum, maar gelukkig werd ik wel goed begeleid. Ik zou je adviseren contact op te nemen met een pop poli in een ziekenhuis bij jou in de buurt. Hier kun je al voordat je zwanger bent op consult. Je ziet dan een gynaecoloog, psychiater en kinderarts tegelijkertijd. Ze zijn gespecialiseerd in psychische klachten tijdens en na de zwangerschap. Ook weten zij exact welke wegen je kunt bewandelen op het moment dat dat nodig is en ze kunnen misschien ook een deel van je angst wegnemen voor een eventuele nieuwe zwangerschap. Ik ben nu zwanger van de vierde en loop ook bij de POP-poli. Heel erg tevreden. Natuurlijk kunnen ze niet voorkomen dat ik terug val, maar direct de juiste begeleiding is heel fijn en maakt het een stuk dragelijker. Gaat gelukkig nu met 20 weken erg goed! Ik wens je heel veel sterkte en geluk!
Heel lief, dankjewel. Ik vind het ook heel fijn die tips en ervaringen! Het is al zo fijn om er over te praten, hier en met eventuele proffesionele mensen. Die pop poli, ik ga het zo opzoeken. Moet je dat via je huisarts regelen of zelf direct via het ziekenhuis? Word dat vergoed eigenlijk? Ik wens jou ook heel veel geluk, gezondheid en liefde met 4 kindjes straks! Wat een rijkdom
Je hebt wel een verwijzing nodig van de huisarts. Mocht dit niet lukken dan zou ik even bellen met de pop-poli om te vragen wat te doen. En het wordt gewoon vergoed en gaat niets van je eigen bijdrage af! Helaas zijn wij ons derde kindje verloren. Omdat het gevoel van lege armen zo groot was, hebben we besloten er nog een keer voor te gaan. Geen makkelijke beslissing, want zwanger zijn vind ik niet echt een pretje. Ik begrijp je angst voor herhaling ook heel goed!
Wat verdrietig! Sorry.. ik vind het erg knap van je dat je zo een beslissing maakt en hulp zoekt. Echt respect. Ik wens je alle goeds toe deze keer. Dankjewel voor je antwoord. Zit dat in het basis pakket of wel in een aanvullende verzekering? Ik vraag me alleen af wat ze zouden doen voor ik zwanger ben? Mijn vriend vind dat ik eerst zwanger moet zijn. Vooral omdat ik me nu ook nog goed voel
Ook ik heb in de zwangerschap een depressie ontwikkeld,.....had namelijk toentertijd ook OCD, obsessief compulsieve stoornis en angststoornissen. Ik liep bij een psycholoog en werd uiteindelijk doorverwezen met 37 weken naar de poppoli. Daar heb ik toen voor bedankt, ik heb een traumatische jeugd gehad en zo vlak voor de bevalling wilde ik niet vanalles oprakelen. Ben er wel geweest, maar geen vervolgafspraak gemaakt. Daarna werd ik extra in de gaten gehouden door vlk en ziekenhuis, moest 5 dagen blijven ivm verhoogde kans op kraambedpsychose, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Eenmaal thuis werd Mn zoon een huilbaby...... wat was dat zwaar! Eenmaal bevallen waren alle zwarte gevoelens gek genoeg weg.....echt een hormonale kwestie. Het heeft lang geduurd voordat ik nog een kindje aandurfde.....en nu is het dan zover en ik voel me tot dusver prima (op wat hormonale huilbuien na). De keer dat ik spontaan zwanger werd, wist ik het voor de test al, was meteen helemaal uit Mn doen. Ik denk dat ik letterlijk ziek ben van hormonen.....het idee stemt me niet gerust, maar ik weet wat me staat te wachten. Mn dossier is overal bekend en ze grijpen meteen in als het nodig is. Het scheelt als een huisarts of vlk of de kliniek dan, in ons geval, weten hoe ernstig dit kan zijn. En dan ook ingrijpen als het nodig is. Heel veel geluk wens ik je iig!!
Heftig verhaal ook!! Ik heb ook ocd al gaat dat de laatste tijd best goed en kan in heg zelf goed onder controle houden Gefeliciteerd met je zwangerschap en hopelijk mag je die goed doorstaan!
Zit in het basis pakket. Juist voordat je zwanger bent is het verstandig heen te gaan. Ze kunnen evt angsten met je bespreken en afspraken maken over wat te doen tijdens en na een zwangerschap. Zoals ik al zei...het wordt vergoed en je bent psychisch belast. Hoe fijn is het om er zeker van te zijn dat je goed wordt opgevangen mocht dat nodig zijn?! (Kan natuurlijk ook allemaal meevallen)
Ja precies vind ik ook. Binnenkort maar eens gaan! Kijken wat ze zeggen bij de huisarts. Vind het wel erg spannend. Dankjewel voor je moeite om te reageren! Waardeer ik enorm
Mijn moeder had bij mijn zus een flinke pp depressie maar bij mij niet. En dat terwijl mn zus en ik maar 13 maanden schelen!
Hier bij de eerste een hele heftige postnatale depressie gehad. Ik had gevoelens die ik totaal niet kende, en die ook niet normaal konden zijn, vandaar al na 2 weken hulp gezocht. Was na 2 maanden weer de oude, waarschijnlijk omdat ik er snel bij was. Ik was na 8 maanden weer zwanger en was natuurlijk erg bang voor herhaling. Bij de 2e dus helemaal nergens last van gehad, maar ik denk wel omdat we het wat anders hebben aangepakt allemaal (meer rust, weinig bezoek, echt slapen tussen de middag, oudste vaker naar opvang, geen borstvoeding maar flesvoeding). Dit heeft mij ontzettend geholpen in ieder geval.
Hoi niveau Ik heb alleen je openingspost gelezen. Ik herken mij grotendeels in je verhaal! Ik ben in 2014 moeder geworden van een zoontje (nu 2,5) Ik had een hele voorspoedige zwangerschap, een top bevalling. Maar daarna kwam de grijze wolk. Vanaf dag 2 begon hij te huilen en hij is pas een half jaar later ongeveer gestopt. Hij was heel alert, snel overprikkeld, had verborgen reflux en obstipatie. Nu 2,5 jaar later is het gewoon nog steeds best een ''jankerd'' (haha sorry dat ik het zeg maar dat vinden mijn man en ik echt, wel vooral bij ons niet bij anderen) dus misschien was het ook wel een beetje karakter al. Tot 9 maanden sliep hij ook niet door (daarna gelukkig wel) Met hem heel wat keren bij de HAP, kinderarts en huisarts gezeten. Maar dan ik. In de kraamweek kreeg ik al erge kraamtranen. Niets ergs aan op zich alleen bleven ze. Die kraamtranen werden negatieve en onzekere gedachten, het slaapgebrek hielp ook niet mee én het feit dat ik een controle freak ben al helemaal niet. Iedereen had het over die roze wolk, hoe geweldig een baby was, zei geniet ervan en ik kon alleen maar denken WAARVAN wanneer gaat dit voorbij? Ik vond mijn verlof vreselijk het was echt overleven. Ik ging minder naar buiten (want stel dat hij ging huilen) , was heel onzeker, sliep steeds slechter, moest elke dag wel huilen. Het dieptepunt was toen mijn man op oefening was (militair) en ik naar het cb ging en daar in een uur 4x in huilen uitbarstte. Daar schrokken zij ook nogal van dus ik werd daarna door ze gebeld en ik ben naar de huisarts verwezen. Ik gaf daarnaast ook borstvoeding wat klaarblijkelijk niets voor mij was. Het ging goed hoor maar ik voelde me zo opgesloten er door, ik had zo het gevoel dat ik het alleen moest doen dat ik daar nog gestresster van werd. Ik zat dus in een spiraal. Het kantelpunt kwam hier toen ik weer ging werken. Gek genoeg deed mijn huilbaby die ik steeds moest dragen het daar super en ik werd langzaam (na een jaar helemaal) mijzelf. En toen hij een jaar was dacht ik nou, gelukkig. Heel lang absoluut geen rammelende eierstokken gehad tot hij 2 werd. Toen er weer voor gegaan en vrij snel zwanger. En toen....bij 20 weken (ik denk omdat toen alle spannende weken voorbij waren) werd ik ineens weer heel bang. Die zwangerschap, die bevalling dat komt wel goed maar die kraamtijd en dat eerste jaar! Ik heb het bespreekbaar gemaakt bij de verloskundige en ik ben verwezen naar een coach/psycholoog. Hier heb ik heel veel aan gehad. Er zijn een aantal karaktereigenschappen van mij die ervoor zorgen dat ik ook extra reageerde (controlefreak, perfectionistisch, geen hulp willen vragen, alles goed willen doen voor de buitenwereld) en door daar mee aan de slag te gaan en een kraamplan te maken (wat zijn mijn grenzen wat doen we wel en niet) voel ik mij nu in elk geval weer sterker en heb ik er vertrouwen in dat het goed komt. Met vlagen (zoals gisteren) stress ik ineens weer en denk ik nee nee nee wat doen we nu!!! Maar ik kan het beter relativeren. Ik kan je dus niet vertellen hoe het nu zal zijn (over een aantal weken misschien) maar ik weet wel dat het bewust ermee aan de slag gaan in elk geval al heeft gezorgd dat ik er nu sterker in ga en hopelijk uit kom!
Je moet wel eerst zwanger zijn voordat een ha je kan verwijzen naar de pop-poli. Ik heb dezelfde vraag namelijk aan mik ha gevraagd destijds Je verloskundige kan je ook verwijzen mocht je huisarts moeilijk doen. Mijn ervaring was dat juist de vk moeilijk deed (ach hoort er toch allemaal bij...). Na de bevalling heb ik een postnatale depressie gehad icm een piekerstoornis. Nu pas kan ik genieten na veel hulp van psycholoog, psychiater etc. In het z'huis is nu al afgesproken dat wanneer we een tweede kindje willen en ik zwanger ben dat we al een plan gaan opstellen voor na de bevalling. Men wil proberen om te voorkomen wat er nu is gebeurd. De zwangerschap was al heftig, maar ik was toen te eigenwijs om hulp te vragen. Ik wist trouwens ook niet dat hier allemaal hulp voor was dus tja...waar moet je dan naar vragen... Nu weet ik dat ik tijdens mijn zw begeleid zal worden door psycholoog en psychiater. Er wordt een plan opgesteld. Bijv de eerste drie maanden na de bevalling: thuiszorg. Iemand zal mij helpen om de dag op te starten en dat ik van me af kan praten. Mocht ik weer angsten hebben om de straat op te gaan, dan gaat de thuishulp met mij enz enz. Zoals je leest, is er heel veel mogelijk op een pop-poli. Ga info lezen op het internet. Als je nog andere vragen hebt, doe maar een pb. Ik heb hulp gehad tijdens de zw en na de bevalling. Heb nog steeds hulp trouwens al is het nu lang zoveel niet meer
Wat fijn dat je hulp gekregen hebt! Mijn huisarts toendertijd wees me af en zei dat ik een jonge moeder was (was 24) en dar baby's nou eenmaal huilen. Toen ik er ook over begon dat ik merkte dat ze pijn had en veel wou drinken, wees ze het af. Ik had over verborgen reflux en medicatie. Die wou ze niet geven. Logisch maar ze kon op zijn minst onderzoeken. Ze ging niet lang daarna met pensioen dus ik had zo vermoeden dat Ze gewoon geen zin meer had. Ook mijn vk zei toendertijd na de bevalling dat ze niks meer voor me kon betekenen en dat er een groot taboe op heerst en ik naar mijn huisarts moest. Ik was intens verdrietig en wist het niet meer.. zo bang voor herhaling dus ik wil dit sowieso met de huisarts bespreken zsm zodat ik in ieder geval weet dat ik er niet weer alleen voor ga staan en een heftige periode mee moet maken want dat trek ik niet
Vind het toch wel bijzonder dat er nog zoveel vrouwen met deze verhalen komen...ik werd toentertijd aangekeken alsof ik gek was....vind je het wel leuk? Vroeg de kraamvisite aan mij. Ik ben heel blij met J, maar dit is geen feest nee, althans ik zie het nog niet. Daar werd niet eens op gereageerd....er rust zo'n taboe op....
Gek hè.. zo jammer. Je kan je gevoelens niet eens uitzetten. Het is zo frustrerend als niemand je snapt. Ik heb wat verloskundigen in de buurt gemaild en ze mailde heel begripvol terug dat er wel begeleiding is nu. Maakt me wat rustiger!
Dat is fijn! Volgens mij komt er nu ook meer gerichtere hulp voor pnd en ppp ed. Heb wel slechte ervaring met cb. Vlk had vast cb op intake gestuurd voor dat mn zoon was geboren, tot dusver prima. Maar ik werd wel gewaarschuwd dat als ze ook maar enige signalen kregen dat ik mijn kind mishandelde zouden ze meteen ingrijpen. Ik was echt met stomheid geslagen...ik geef zelf aan dat ik hulp nodig heb ws met het eerste begin en voor mijn gevoel werd ik zo vreselijk afgestraft, waardoor ik nog angstiger werd. Ze zei het ook op een enorm agressieve manier. De VPK is nooit meer bij ons thuis geweest. Bij deze hoeven ze ook pas weer te komen als mn 2e kindje is geboren. Gelukkig hebben ze nu een andere vpk op het bureau, maar jemig wat een feeks was die andere zeg.