Helaas moet ik na maanden afscheid van jullie nemen. Mijn man wil niet meer nadat we allerlei onderzoeken hebben gehad en er duidelijk werd dat alles goed is bij ons. 3 weken geleden heeft ml zelfs een zaadtest gedaan wat er top uitzag. Maar hij wil niet meer. Heb er ongekend veel verdriet van en weet niet goed wat ik met mijn gevoel moet. De ene dag ben ik verdrietig rn het andere moment erg boos op hem. Alleen begrijpt hij het niet. De reden is angst voor een kind met een (verstandelijke/geestelijke) beperking. Daarna was hij bang voor reacties van anderen. (Wij hebben allebei al kinderen uit een eerder huwelijk) En nu komt hij erachter dat hij het te druk vind en denkt dat wij dan geen tijd meer voor elkaar zullen hebben. Ik kan er niet over praten want zijn standpunt staat vast! Klaar!
Pffff moeilijk meid weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik zou ook verdrietig zijn als ml niet meer wil en bij jou de moedergevoelens nog wel aan wezig zijn hoop niet dat het druk op jullie relatie zet dikke knuffff meid
Dank je wel nurrie09. Hoop ook dat dit niet een barst in onze relatie zet. Mijn gevoel is nog heel sterk aanwezig. Daarom ook die boosheid. Waarom toen wel en nu ineens niet meer. Hij heeft zelfs 3 weken geleden een zaadonderzoek laten doen.
Ow wat vervelend!! Apart dat je man ineens zo omgeslagen is zeg.. Is er iets gebeurd? Zou het er niet zomaar bij laten zitten want jullie maken samen een keus en dan kan hij niet opeens zomaar zeggen dat hij niet meer wilt. Moet toch ergens te bespreken zijn? Eventueel met een deskundige (psycholoog) erbij?
Er is niets gebeurd. Hij zegt gewoon ik kom terug op mijn besluit. En eigenlijk mag ik het daarmee doen. Toen ik daar erg verdrietig van was zei hij direct: Nou maar gelijk een knoop erin. Het is zaterdag gebeurd en echt ik kan helemaal niets met mijn gevoel. Krijsen zou het beste werken. Ik voel mij bijna belazerd. Is dat gevoel raar?
Jammer dat het zo is gegaan... Zit hij er zelf misschien ook mee dat het lang duurt voordat het lukt en er allerlei onderzoeken zijn geweest? Dat hij daarom er zo over is gaan denken?
Misschien draait hij dan nog wel bij.. Omdat de redenen die hij verteld ook steeds anders zijn als ik jouw reacties goed begrijp.
Het is meer dat hij bang is dat wij geen tijd meer voor elkaar zullen hebben. Ik vind het een kutsmoes. Hij snapt ook niet hoe zwaar dit is voor mij. Hij heeft zijn keuze gemaakt en daarmee klaar! Ik vind dat hij totaal geen rekening met mij houd.
Nou zeg! Ik snap dat je boos bent en je belazerd voelt! Is het nu ook een verboden gespreksonderwerp? Weet hij dat je er zo mee zit? Ik zou toch proberen het gesprek weer een beetje op gang te krijgen. Je mag beiden je mening hebben.. en wijzigen, hoe verdrietig ook. Maar de manier waarop dit gaat lijkt me nogal kort door de bocht! Knufff!
Hij trekt niet meer bij. Hij verzon elke keer iets anders maar mij wel laten geloven dat hij nog wel wilde. zijn grootste angst is een kind met beperking. Ik vind dit nogal kortzichtig aangezien elke ouder daar bang voor is. Ook ik heb mijn angsten laten varen voor hem. Ben gaan wonen in een dorp 1.5 uur rijden van mijn kinderen vandaan. Die zie ik nu dus veel minder dan voorheen. Dat is voor een moeder heeel zwaar. Daarom ben ik zo boos. Ik doe offers en hij... ho maar!
Dank je wel, lief van je. Het is een verboden onderwerp ja. Heb het dus al weer aan proberen te kaaeten maar dan rijd ml weg om vervolgens 2 dagen niks meer tegen mij te zeggen.
Ik heb hier toch een beetje een vreemd onderbuikgevoel bij hoor.. Speelt er meer in jullie relatie? Twee dagen niet tegen je spreken is niet normaal. De vader van mijn dochter kon dat ook.. Ik liep vaak op eieren en begon hem steeds meer te pleasen.. Wees sterk en ga voor jezelf goed na wat jij wil! Een verschil van mening over een onderwerp als dit vraagt in mijn ogen een goed gesprek.. Een mening neerplempen en dan vervolgens het gesprek niet aangaan is niet erg volwassen. Het lijkt me dat hij ook niet weet hoe hij ermee om moet gaan.. Misschien nu gewoon even laten rusten (jah.. moeilijk..) en over een paar dagen aangeven dat je behoefte hebt aan een gesprek. Laat hem maar even in zijn sop gaarkoken!
Is het niet een soort falen bij hem? Omdat het immers na 8 rondes nog niet raak is en het grootste deel dan vaak al zwanger is. Kondigden zijn kinderen uit een eerdere relatie zich sneller aan? Een andere optie kan zijn dat hij misschien denkt dat omdat het na 8 rondes nog niet raak is dat jullie 'match' niet goed is, dat het al vroeg wordt afgestoten omdat ze iets mankeren? En dat dat zijn angst versterkt? Dit samen met het zaadonderzoek zal vast bepaalde gevoelens bij hem ter weeg hebben gebracht. Ik zou m even de tijd geven, maar als ie over een tijdje nog zo egoïstisch is door jou buiten te sluiten en je niet als gelijkwaardig te behandelen (hij bepaalt immers iets en duld geen tegenspraak) dan zou ik snel klaar zijn met zo'n man en dit ook duidelijk maken. Dan maar een flinke ruzie, zo kan hij niet met je omgaan.
Toen hij met de smoezen aankwam had ik al direct een onderbuikgevoel. Ik ben immers hsp-er. Nu hij er definitief een punt achter heeft gezet zonder te praten ben ik alleen maar boos. Hij vrolijk, ja hij heeft zijn zin
Ik zou weer terug verhuizen als ik jou was. Laat hem inderdaad maar eens wat doen ipv een knoop erin. Klinkt niet als een leuk persoon als ik jou zo lees, sorry. En sterkte!
Deze twee reacties geven precies weer wat ik er van denk en voel. Uiteraard heb je op dit moment helaas niets anders te doen dan zijn keuze te respecteren. Ik bedoel zwanger worden terwijl 1 iemand niet wil kan natuurlijk niet. Maar ik denk dat er van zijn kant idd meer speelt. Maar dit soort beslissingen kun je niet zomaar even dumpen idd. Ik zou dit zelf ook niet gepikt hebben en flink ruzie er om maken om maar in gesprek te komen. Misschien is dit een idee: Dat je eerst een paar dagen rust laat komen. En dan op een avond aangeeft dat je graag even met hem wilt praten. Maar dat hij in eerste instantie niets mag zeggen maar eerst jou je verhaal laten doen. Ook van te voren aangeven dat hij niet weg mag gaan etc. Ook aangeven dat dit niet een gesprek is om hem over te halen maar om gevoelens te bespreken en geen ruzie te maken...Sommige mensen blijven dan rustiger omdat ze weten dat er 'iets' komt maar het geen aanvallend gesprek is... pff hoop echt dat je hier met hem over in gesprek komt. Ik zou echt gek worden....
Jeetje wat heftig, ik zou dit ook echt niet pikken.. Eerst samen besluiten om voor een kindje van jullie samen te gaan, onder tussen ben jij er nog veel meer meer bezig, want ja wij 'vrouwen' hebben ook gevoel wat hier bij komt kijken! En dat gevoel van een kindje willen krijgen, word alleen maar sterker. Vervolgens doen jullie onderzoek en trekt hij zijn handen er van af en mag je het mooi fijn uitzoeken! Ik heb er ook een onderbuik gevoel bij, ik zou ook echt mijn spullen pakken en tijdelijk ergens anders gaan slapen, al is het alleen om te laten zien dat ik flink kwaad ben en dat ik dit echt niet pik. Heel veel sterkte, ik hoop dat hij snel met je om de tafel gaat en ook naar jou luistert!