Hallo allemaal, Ik wil graag met jullie mijn huidige situatie bespreken.. wie weet hebben mensen hier ook wat aan of zijn er mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Vanaf april 2016 hebben wij besloten om te stoppen met anticonceptie in de hoop zwanger te raken. Nu zijn we bijna 25 maanden verder.. ook 24 teleurstellingen. We hebben besloten de huisarts in te schakelen om een doorverwijzing te krijgen voor het ziekenhuis. Daar hebben mijn man en ik verschillende onderzoeken gehad. Gelukkig is daar niets uitgekomen en zijn wij beide hartstikke gezond verklaart! Aangezien het natuurlijk wel een hele emotionele achtbaan is en wij eigenlijk ten einde raad waren zijn wij na aandringen begonnen met eisprongstimulatie. Daarbij krijg ik een injectie met pregnyl als mijn ei blaasjes groot genoeg zijn. Nu zitten we in de derde ronde, dus de laatste. Daarna gaan wij ook 3x het via inseminatie proberen wat natuurlijk reuze spannend is maar, ook wel teleurstellend. Dat wil dus zeggen dat we waarschijnlijk niet op de natuurlijke manier zwanger kunnen worden. Voor een groot deel wel natuurlijk maar de intimiteit is er wel af. Poeh, ik had niet verwacht dat het zo moeizaam zou gaan, soms wil ik het liefste opgeven.. Maar deze wens is zo groot dat ik gewoon niet kan stoppen met ''proberen'' De dagen zijn lang.. veels te lang. Afleiding zoeken lukt me dan ook niet echt. En het ergste is nog dat vriendinnen die wel in verwachting zijn geraakt de afgelopen maanden mij een heel verdrietig gevoel geven. En ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Natuurlijk ben ik blij oprecht blij voor ze dat het allemaal ''normaal'' bij hun is gegaan. Maar toch blijf ik me af vragen.. Wanneer is het nou onze beurt? Liefs, Ninnepin
Wat lang al en een moeilijke weg! Is logisch dat je verdrietig wordt als je vriendinnen wel zwanger raken en jij niet terwijl je zo graag wil. Ik wil jullie heel veel succes wensen, en ga heel hard voor jullie duimen dat je ook snel zwanger mag zijn van zo n klein prachtig wondertje!!
Het moeilijk zwanger worden is een grote emotionele rollercoaster. Ik denk dat veel meiden zich in jou herkennen, zo ook ik! Ook bij ons is er geen oorzaak gevonden. Dat is in eerste instantie natuurlijk heel fijn, maar uiteindelijk ook frustrerend als het zwanger worden maar uitblijft. Waarom gebeurt er niets, alles is toch goed?! En je omgeving dendert maar door...eerste kindje en zelfs tweede kindjes al. Niemand wil de mmm in, zoals je zegt voelt het minder 'romantisch'. Dit is niet het plaatje dat we voor ogen hebben bij het krijgen van kinderen. Mijn ervaring is dat je erin mee groeit. Wij zijn van iui naar ivf gegaan, romantisch?! Verre van! Maar ergens voelde die nieuwe stappen ook als kansen en hoop. En nu ik zwanger ben voel ik nu al zoveel liefde, dat ik niet bezig ben met de wijze waarop ze 'verwekt' is. Ben de weg er naar toe zeker niet vergeten, dat maakt me nog iedere dag dankbaar. Maar dit kindje is zo gewenst en je droom wordt werkelijkheid, dat het je allemaal waard zal zijn! Probeer niet te streng voor jezelf en je emoties te zijn. Geef ze de ruimte en trek aan de bel als het teveel wordt. Hopelijk wordt jullie doorzettingsvermogen snel beloont! Succes!
Wat herken ik jou verhaal! Ik vond ook heel erg om niet "zelf" zwanger te kunnen raken. Ik had zn gevoel van falen. Ook al hebben wij ook geen oorzaak waarom het niet mag lukken. Ook wat je zegt over vriendinnen herken ik. Ik zei altijd ik misgun het niemand maar gun het mezelf het meeste. Ik vond het zwanger zijn bij iemand anders erger dan dat de baby geboren was. En wat iedereen zegt probeer het los te laten, bull shit! Je staat er mee op en gaat ermee naar bed. Mijn gynaecoloog zei ook je lichaam weet echt niet of je er wel of niet aan denkt, dat is echt niet de reden dat het niet zou lukken. Ik wens het veel sterkte in de mmm. Als je vragen hebt of gewoon wat kwijt wil je mag altijd een pb-tje sturen. Knuffel
Wauw, ik ben er wel even stil van. Wat lief dat jullie dit met me wilde delen. We geven niet op.. en ik vind het super om te zien dat sommige dames een mooie zwangerschap hebben! Wat een wonder is het toch he... Het doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die met mijn gedachten en gevoelens soms in de knoop zit. Tegelijkertijd vind ik het emotioneel om te lezen dat ook bij jullie veel dingen niet gelopen zijn zoals gepland. Bedankt voor alle steun. Ik hoop voor jullie allemaal dat jullie geluk mogen vinden. Pb's zijn ook welkom mocht je je hart even willen luchten. liefs!!