Hallo dames Even van mij af schrijven. Mijn zoon is 6 jaar, bijna 7. Hij is de liefste schat van de wereld en ik houd zielsveel van hem. En toch is er een maar... Zoonlief heeft autisme en het gaat momenteel helemaal niet goed. Sinds afgelopen zomer is het hek van de dam met zijn gedrag. Hij is druk, heel druk. Gezellig kletsen maar ook van hot naar her rennen, zn zusje irriteren, veel lawaai maken. Hij heeft om de haverklap woede-uitbarstingen waar je u tegen zegt, dan vliegen de spullen door de kamer en is niks en niemand veilig. Hij is continu op zoek naar grenzen. Op school gaat het wel goed (aangepast gedrag). Zo goed zelfs dat hij daar op verzoek van de psychiater geobserveerd wordt om te onderzoeken of hij sociaal-emotioneel niet enorm op zn tenen loopt en dit er thuis allemaal uit knalt. Hij gaat sinds kort een aantal dagdelen naar de gespecialiseerde opvang en ook daar laat hij zijn drukke impulsieve gedrag zien. Hij heeft de concentratie van een goudvis en zit daarbij veel in zn eigen wereldje. De gespreksonderwerpen met hem zijn erg beperkt. Hij is echt een lieve schat, geeft zelf aan dat het druk is in zijn hoofd en hij is erg kwetsbaar. Deze situatie is voor niemand fijn, ook voor hem niet. Gelukkig wordt ik goed begeleid door een ambulant hulpverlener. Binnenkort heb ik een gesprek met de kinderpsychiater over medicatie. Hopelijk gaat dat hem helpen. Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit bericht. Ik vind het allemaal erg zwaar momenteel en voel me schuldig naar de kinderen. In feite draait alles nu om zoonlief. Het gevoel dat ik continu moet kiezen tussen beide kinderen. Het gevoel dat ik faal als moeder omdat ik het zelf niet trek met zoonlief (ben single moeder). Ik ben heel blij met de opvang (een opvang voor kinderen met een beperking, ook dat moet ik weer even verwerken), met mijn eigen netwerk en met de hulpverlening. Ik voel me gewoon even rot en schuldig om hoe het nu gaat.
Je moet niet zo hard zijn voor jezelf. Het is ook zwaar als je er alleen voor staat. Misschien eens wat leuks met de andere doen als je zoon op de dagopvang zit? Even quality tijd samen. En soms ook jezelf die tijd gunnen.
O, dat is ook zeker zwaar! Even een knuffel van mij! Zeker niet schuldig voelen, al snap ik het wel. Je doet wat het beste is, meer kan je niet doen.
Wat begrijpelijk dat het je zwaar valt, dat zou iedere ouder vinden en ja als alleenstaande moeder draag je de last ook nog alleen! Heel fijn dat je hulp om jou en je kinderen heen hebt staan. Maar natuurlijk neemt dat niet weg dat het je zwaar valt. Puntje bij paaltje sta je er toch alleen voor.. Neem ook eens de tijd om je te realiseren dat je het gewoon goed doet als moeder!! Ja, je zoon heeft specialistische zorg nodig, maar wat goed dat je dit al geregeld hebt voor hem! Natuurlijk is het een struikelblok om dit ook echt te accepteren in je gedachten, maar je hebt wel maar mooi gedaan!! Accepteren dat je zoon is wie hij is, is er een erg moeilijk proces. Tuurlijk mag hij zijn wie hij is, maar het is ook moeilijk om het allemaal een plekje te geven!! Ik werk met kinderen met een ontwikkelingsland en/of een stoornis zoals autisme. Ik spreek veel ouders die ook zo worstelen met het acceptatie proces. Je doet het gewoon goed!! Erken dat ook maar eens voor jezelf, je bent een goede moeder die haar beide kinderen enorm lief heeft en naar haar beste kunnen zo goed mogelijk voor ze zorgt!
Ik herken je situatie, al is mijn zoontje pas 3 jaar. Hij eist heel veel aandacht op. Mijn dochter moet zich altijd maar aanpassen. Ik ben ook alleen staand. Ik zorg ervoor dat ik ook regelmatig alleen met m'n dochter iets ga doen. Als m'n dochter zwemles heeft, past m'n moeder op de jongens. Zo zijn we echt even samen op pad. En gisteren hebben m'n ouders ook opgepast zodat ik samen met m'n dochter naar strand kon. Hier geniet ze echt van. Of ze mag eens iets langer opblijven en dan doen we een spelletje of nog even knutselen. Of gewoon even bank hangen met een filmpje. Ik weet niet of jij af en toe oppas hebt voor je zoon, zodat je iets leuks samen met je dochter kunt doen?
Bedankt dames! Soms heb je even anderen nodig om te relativeren. Ben idd nog wel eens hard voor mezelf terwijl het nergens voor nodig is. Soms ben ik te trots om aan mezelf of anderen toe te geven dat het als alleenstaande moeder pittig is. Maar wie hou ik dan voor de gek.. Vanmiddag zit zoonlief bij de opvang en heb ik met mn dochter lekker kneuterig koekjes gebakken. En ze kan nu gewoon spelen zonder gestoord te worden door haar broer
Het is ook zwaar... zeker als je dan ook nog alleenstaand bent! Ik herken het schuldgevoel (been there, done that), maar na een tijdje kon ik het toch iets beter relativeren. Ik deed wat ik kon en ik bleef zoeken naar dingen die het 'beter' konden maken voor hem en ons, het gezin. Het is vaak (veel) meer werk/energie dan 1 persoon kan opbrengen. Het hielp mij dat onze gezinsondersteuner (en psychiater) dat keer op keer bleef benoemen, dat niemand in staat was om in zijn eentje al die zorg/sturing/begeleiding die hij nodig had te geven. Dat moet je gewoon met meerdere mensen doen... Ik heb het na jaren eindelijk op de rit. Medicatie heeft ons veel goeds gebracht (ik ben overtuigd dat hij zonder niet meer thuis te handhaven zou zijn geweest) en we hebben eindelijk de passende balans op de juiste school (speciaal, veel maatwerk, van het juiste niveau) en veel zorg (individuele begeleiding), waarbij hij ook structureel een x aantal uren per week uit huis is en vooral de 'loze' momenten (weekend en vakantie) passend ingevuld worden. Hij en wij doen het hier een stuk op! (mijn zoon 'uitbesteden' is beter voor hem dan bij mij laten!! Dat was een belangrijk besef voor mij om het schuldgevoel te laten wegebben...) Je bent goed bezig, je bent nog steeds aan zoeken naar 'oplossing' en ik hoop dat er snel wat meer lucht/rust/ruimte voor jullie allemaal komt! Sterkte!