Ik moet eerlijk bekennen dat ik een van dat soort vrienden geweest ben... Niet zo erg dan, maar ik merkte wel dat mijn beste vriendin en ik uit elkaar groeide toen zij kinderen kreeg... Ik kon me er niks bij voorstellen hoe het was om kinderen te hebben. We kwamen voordat zij kinderen had elke woensdag avond bij elkaar op de koffie, de ene week hier, en de andere week daar... Dat was snel over toen haar oudste geboren was. (inmiddels is ze 4) Pas sinds Jelle er is snap ik echt goed wat het betekend om een kindje te hebben... Het is, vooral in het begin, gewoon lastig om 's avonds weg te gaan. Jelle was 7 mnd oud toen ik voor de eerste keer alleen 's avonds weg ging.. En ik heb de halve avond op hete kolen gezeten... (en dat terwijl ik met werken totaal geen moeite heb) Gelukkig is de band tussen mij en mijn vriendin nu weer als vanouds, maar we hebben er wel even goed over gepraat. Het zat (vooral) haar erg dwars dat we elkaar nog maar zo weinig zagen. Ik had dat niet zo in de gaten op dat moment. Maar nu is alles weer goed, en haar kinderen zijn dol op babyJelle...
Herkenbaar hoor! Hier zijn ook vrienden afgehaakt, met name studie en stap/shop vrienden en vriendinnen. Ik heb er in het begin best mee gezeten, maar al vrij snel kwamen er ook weer nieuwe contacten bij en ook vrienden van ''vroeger'' die ik weer eens tegenkwam en zelf ook kinderen hebben. De één maakte eigenlijk plaats voor de andere. Dat wil niet zeggen dat het me helemaal koud laat, van een aantal vrienden had ik toch echt wel gedacht dat er gewoon goed contact zou blijven maar niet dus. Vat het maar niet te persoonlijk op, het is echt hun gebrek aan empathie en niet het jouwe! Flientje
Hallo! Hoe herkenbaar, dacht anders dat ik de enige was en dat het mijn schuld was. Ik ben er nog altijd niet uit. Mijn vriendin woont hier op amper 15 minuten fietsen, het kan zelfs nog minder zijn, mijn oudste heeft ze een keer gezien, toen deze twee weken oud was, de jongste nooit... anders wel geboortekaartje ontvangen, ze zou langs komen, maar dit is al 8 maanden geleden, voordien spraken we nog aan de telefoon, maar zij kreeg een vriendje, haar eerste toen ik ben bevallen en sindsdien is het bergaf gegaan, we zien elkaar niet meer en voor mij hoeft het niet meer, we hadden samen een fijne schooltijd en daarna ook nog, maar ja, toen ik zwanger was werd dat steeds minder, ik vind het nog altijd jammer en wil haar soms nog wel bellen, maar doe het toch maar niet, voel me belaachelijk dat ik altijd contact moet opnemen. nu ga ik er van uit dat als mensen echt willen, zij ook een beetje moeite moeten doen, dus laat ik het maar zo. Ik zie het niet meer goed komen, ik ga verder met mijn kindjes en man. Dus vrienden hebben wij nu nog nauwelijks, gelukkig veel familie, ook jonge mensen met kinderen, waar we veen mee samen komen, hij heeft nog zijn best maat, ook ondertussen papa, maar zien elkaar om de zoveeltijd. ik baal er van dat niemand is overgebleven, maar ik geloof wel dat het goed zal komen, mijn oma zegt altijd: mensen komen en mensen gaan...
Kan me er eigenlijk wel iets bij voorstellen Wij hebben nog geen kinderen maar een bevriend stel wel. We gingen voor ze kinderen hadden wel vrij vaak even ergens naartoe of een avondje kaarten/drinken. We komen er nu nog wel en we plannen nog steeds wel dingen, maar zoals het eerst was wordt het niet meer.We waren altijd van de spontane acties, maar dat kan nu gewoon niet meer ( en dat is natuurlijk logisch, hebben we alle begrip voor) Daarom staat het contact nu wat op een lager pitje, maar ik weet zeker dat als wij ook kinderen hebben, en dus weer in dezelfde levensfase zitten dat het allemaal wel weer goed komt. We laten ze in ieder geval niet vallen! Het is alleen even een tijdje allemaal een beetje anders.
Bij elke levensfase horen andere vrienden zeggen de geleerde. En dat klopt ook wel vind ik. Ik heb een paar goede vriendinnen. Sommige met kinderen maar ook 1 zonder. En zij komt veel vaker naar mij toe en blijft meestal slapen (woont ver weg), echt veel vaker, van de 10x ga ik maar 1x naar haar toe. Wij hebben er eens over gepraat maar zij vind dat niet erg, snapt ook wel dat het voor mij moeilijk is.
Voor mij ook heel herkenbaar!Ik ben nu ook op het punt beland dat ik me er niet meer druk om maak en leuke dingen doe met de mensen die wel weten hoe je met elkaar om kunt gaan.Neemt niet weg dat ik er in het begint veel verdriet van gehad heb,dat wij nooit meer gevraagd werden.Ik dacht ook mag ik zelf bepalen of ik mee ga of niet,dat hoeven zij niet voor mij te doen.
Hier ook herkenbaar. Ik vind het zlef ook wel eens jammer dat de rest nog zo is blijven hangen in de drinkt en feest tijd. Verder horen wij ook nog maar weinig van sommige vrienden, maar met anderen hebben we nog goed contact. Het leven verandert gewoon heel erg en als je niet met elkaar meeverandert groei je al snel uitelkaar. Soms denk ik; ach barst allemaal maar. Maar soms ben ik er wel heel verdrietig over, ik heb bijna geen familie dus moet het echt wel van mijn vrienden hebben zeg maar. Ik heb nu een groepje een mail gestuurd voor een etentje maar niemand reageerd nog, ben benieuwd of dat nog komt.
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, Een seizoen of een heel leven. Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kunt doen. Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit. Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze lijken door IETS gestuurd en dat zijn ze ook. Ze zijn er om een reden waarvan IETS het nodig vindt dat ze er zijn. Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen. Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan. Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Geloof het, het is echt, maar slechts voor een seizoen. Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven. Men zegt: 'Liefde is blind maar vriendschap is helderziend'. Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is. lieverd ook hier hetzelfde, maar ik leg me er maar bij neer. Ik kan en wil er niet teveel tijd meer insteken zij doen dat toh ook niet bij mij! knuffie hoor!
wat een mooie tekst! Kan me er helemaal in vinden.. Je 'aardse/nuchtere/rationele'ik is er verdrietig om en mist mensen en kan niet loslaten..Maar in spirituele zin kun je het zien als dat een vriend een voorbijganger is die een stuk van je leven met je meeloopt..Jullie delen bepaalde avonturen, momenten, herinenringen. Hebben het leuk onderweg en diepe gesprekken, je gaat je aan elkaar hechten en van elkaar houden..maar dán komt het moment waarop één vande twee zn bestemming heeft bereikt. Of af moet slaan omdat ie een andere kant op moet. Dan loop je weer even alleen verder naar jouw bestemming..en als je geluk hebt kom je nog weer iemand tegen die met je mee wil / kan wandelen...