Goeiemorgen lieve meiden...... Allereerst bedankt voor jullie medeleven en begrip. Die betekenen ontzettend veel voor me. Fijn dat er van onbekenden zoveel warmte mag komen. Die koester ik met heel mijn hart! Vandaag mag ik officieel testen. Maar toen ik vanochtend naar de wc ging (en me net afvroeg of ik zou gaan testen) was daar het eerste echte helderrode bloed (nadat ik gisterenavond ook wat bruinverlies had gehad). Mijn gevoel was eergisterenmiddag eigenlijk al anders, vreemd genoeg. Ik bedoel; de misselijkheid is er nog en mijn borsten zijn ook nog pijnlijk en ook mijn temp was vanochtend nog hoog, maar toch..... het is alsof er ineens iets 'miste' qua gevoel in mijn buik. Een tintelende energiekolk of zoiets, moeilijk te omschrijven, die ik eerst wel voelde maar sinds eergisterenmiddag niet meer. Ik zat vanochtend dus wel enigszins verslagen op de wc - en ik voel me ook wat terneergeslagen nu - maar het heftige verdriet dat ik 2 dagen geleden voelde is er nu niet. Hoe pijnlijk ook en hoe groot mijn teleurstelling ook is, ik heb er wel vrede mee dat het nu niet zo mocht zijn. En dat heeft voor het grootste deel te maken met het feit dat ik de afgelopen dagen veel met mijn vriend heb gesproken over mijn vermeende zwangerschap en mijn kinderwens. En in die gesprekken is me duidelijk geworden dat ik er dan wel 'klaar' voor ben - gevoelsmatig, om het risico aan te gaan, mijn vriend is dit NIET. Hij wil op termijn zeker nog wel een 2e kindje, maar NU absoluut niet. Erg verdrietig en pijnlijk - en ook wel beangstigend, want het heeft ook jaren geduurd voordat hij aangaf klaar te zijn voor een 1e kindje terwijl ik jarenlang bijna uit elkaar knalde van verlangen naar een kindje, en hoe lang gaat het deze keer dan duren? - maar wel de realiteit. En de realiteit is ook dat ik graag SAMEN zwanger wil worden, SAMEN blij wil zijn, SAMEN verwachtingsvol wil zijn, en dat zat/zit er nu gewoon niet in. Waar ik helemaal dolgelukkig was bij de gedachte zwanger te zijn, was zijn reactie eigenlijk maar lauw, schrikachtig zelfs. En dat deed me pijn. En dat bovenop mijn eigen angsten en onzekerheden die er toch al waren gezien mijn gezondheidssituatie, het feit dat ik binnenkort weer voorzichtig aan ga beginnen met reïntegratie op het werkveld na mijn lange ziekbed en ja, dan is het allesbehalve ontspannen en vreugdevol om te moeten melden aan werkgever en bedrijfsarts dat ik zwanger ben Ik ben wel ontzettend verdrietig. Maar tegelijkertijd besef ik heel goed dat het ook gewoon te mooi was om waar te zijn. En dat het eigenlijk, hoe ideaal het misschien ook leek dat IK die keus niet heb hoeven maken; wel of geen risico nemen door zwanger te worden, achteraf gezien misschien toch maar beter is dat het nog niet zo ver is. Dat we nog de tijd nemen om allereerst SAMEN te praten en aanvoelen wat voor ons SAMEN het juiste moment is, dat we hierover ook goed contact hebben met mijn behandelend arts en de gynaecoloog en dat ik eerst maar eens de tijd neem om weer aan het 'normale leven' deel te nemen. Ook al zijn de symptomen er nog en heeft het bloedverlies ook nog niet doorgezet, 'iets' in me zegt dat het echt einde verhaal is. Of er nu wel echt een zwangerschap geweest is of dat ik me deze ingebeeld heb. Ik voel gewoon dat het niet lang zal duren of ik ga echt menstrueren. Ik zal wel moeten accepteren. En als ik iets geleerd heb tijdens en van mijn ziekte dan is het wel dat het geen zin heeft me te verzetten tegen dat-wat-er-is en me bezig te houden met dat-wat-er-allemaal-niet-is, dat ik integendeel zoveel mogelijk moet genieten van dat-wat-er-is. Al mijn (fysieke) beperkingen ten gevolge van mijn ziekte en gemissen ten spijt. Ik heb vanochtend dan ook zeer intens mijn dankbaarheid gevoeld dat ik mama ben van mijn kleine meisje. Zij is een geschenk uit de hemel, dat me enorm veel kracht heeft gegeven te knokken voor mijn leven. Het is vooral door haar dat ik alles doe om hier te blijven, om volledig te genezen. En als ik er op die manier naar kijk is het goed zoals het is. Wel verdriet dus, maar ook vrede..... Lieve meiden, jullie allen nogmaals mijn oprechte dank!! Jullie zijn schatten en jullie hebben echt geen idee hoe ontzettend waardevol jullie berichtjes voor me zijn (geweest). Dank jullie wel! Ik wens jullie allemaal, stuk voor stuk (en dat geldt overigens ook voor alle andere meiden hier op het forum ), alle geluk van de wereld, vervulling van jullie hartenwensen. Ik weet uit eigen ervaring dat het leven ons lang niet altijd voorschotelt wat we wensen, maar dat het ons wel altijd situaties voorschotelt die ons inzicht geven, die ons doen groeien. Niet altijd makkelijk, wel wonderlijk en in zekere zin ook ontzettend mooi. Pffffff, nu zit ik hier alsnog met stromende tranen achter de pc Nou ja, ik laat het maar gewoon gebeuren he? Het moet er blijkbaar toch uit. Meiden, dank jullie wel. Jullie zijn engeltjes!
Wauw.. mag ik je even zeggen dat ik je een hele sterke en verstandige vrouw vind?! Heel knap hoor, hoe je alles zo goed kan realitiveren. Jammer dat je je partner zo reageerde maar je moet het hem maar vergeven want het is een man. Geniet idd maar van je dochter want het is in elk geval heerlijk dat je haar hebt. En als je straks je weg weer hebt gevonden op de werkvloer en lekker alles weer zijn gangetje gaat, dan kan je het onderwerp misschien weer eens voorzichtig aankaarten. Want de wens zit blijkbaar toch diep in je, dus wie weet. Ik wens jou ook alle geluk van de wereld want dat verdien je hoor Succes, Liefs Gwen
Goh, wat een sterke vrouw ben jij! En wat een mega-ontroerend bericht weer. Ik klap er gewoon van dicht, weet niet wat ik moet zeggen. Heel veel succes en sterkte met alles wat nog komen gaat. Hopelijk breken er goede tijden voor je aan en beslissen jullie samen over een tijdje dat jullie voor een tweede wondertje gaan.
Hoi, ik heb net dit hele topic doorgelezen, was even aan de pc gekluisterd... Op de laatste pagina hoopte ik echt te lezen dat je zwanger zou zijn, maar zo te lezen is het niet zo. Ik zoek de juiste woorden voor je maar kan ze niet vinden, ik wens je in elk geval erg veel geluk toe, want dat heb je wel verdiend! Liefs Linda
Dank jullie voor de gelukswensen! Het is gisteren nog een vrij spannende dag geweest, omdat het bloedverlies niet doorzette en mijn borsten er zowat uitknalden van de pijn. Stiekem kreeg ik daardoor toch weer een beetje hoop Vanochtend is echter mijn temperatuur gedaald naar voor-ovulatiepeil en het is nu dus wachten op mijn menstruatie. Geen spoor van twijfel meer dat die nu wel echt zal gaan doorzetten. Nogmaals bedankt voor al jullie medeleven. Veel succes (en geduld) bij het zwanger-worden-proces! Ik hoop dat ik de meiden die zwanger proberen te raken over niet al teveel tijd met een gerust hart mag en kan volgen. Veel liefs, Chipske