Mijn vriend en ik willen graag een kindje, maar ik heb het probleem dat ik bang ben voor de bevalling en de veranderingen die gaan komen. En dan bedoel ik niet een beetje bang, maar echt doodsbang! We hebben nu zo'n heerlijk leventje en een fantastische relatie, dat gaat allemaal veranderen als er een kindje komt. De twijfels nemen zo vaak de overhand dat ik nog steeds niet weet of ik het wel écht wil. Voor komend jaar plannen we bewust geen vakanties omdat we dus allebei zoiets hebben van 'we gaan ervoor!' maar dan slaan de twijfels door die angsten weer toe. Het verschilt van dag tot dag, soms kan ik helemaal overtuigd zijn van de kinderwens maar de dag erna kan weer helemaal gevuld zijn met twijfels of het wel zo verstandig is. Op zich hoeven we geen redenen te hebben die ons tegenhouden. Behalve dan dat we niet heel erg blij zijn met de locatie waar we wonen (vinden we te druk/ te stads). Maar de enige redenen die mij tegenhouden, zijn die angsten. Soms heb ik het gevoel dat het moeder-worden niet aan mij besteed is of zo. Maar dan moet ik een avondje oppassen op de kids van mijn zus en dan vind ik dat geweldig. Ik kan echt van kids genieten, maar op de een of andere manier wil of kan ik mijzelf niet in een moederrol zien. Zou dit ook weer met die angsten te maken hebben? Wie herkent iets van bovenstaande??
Ik kan je niet helpen, ik ben al van kinds af aan ervan overtuigd dat ik mama wil worden. Toch wil ik je heel veel succes wensen. Ik hoor en lees het vaker. Het is ook een grote stap en je weet niet wat je te wachten staat.
Ik wilde altijd al dolgraag kinderen en had zelfs toen nog die twijfels. En nu ik mama ben kan ik je maar één ding zeggen: NIETS kan je voorbereiden op wat er komt als je kindje er eenmaal is. Je denkt het te kunnen weten en dat is niet zo. Zorgen die ik me maakte blijken totaal onterecht en dingen die me geen probleem leken, zijn soms ingewikkelder. Maar het is en blijft een cliché: ik zou ze écht niet meer willen missen, hoe moe en soms nog dodelijk onzeker ik momenteel ook kan zijn
Ohw lieverd, Ik kan je angst niet weg nemen. Maar kan je wel zeggen dat je alle pijntjes vergeten bent zodra jullie kindje op de borst ligt dit is echt waar! de kans dat je iets overkomt in de zwangerschap is heel goed mogelijk, maar goed dat kan je ook overkomen als je van de trap afvalt bijvoorbeeld. ik zal als jullie echt een wens hebben er nog eens goed over nadenken, en luisteren naar onze reakties ik hoop voor jou dat er nog veel meer moeders een reaktie gaan plaatsen en vertellen dat een bevalling pijn doet maar dat je echt alles vergeten bent na de bevalling. Heel veel sterkte met het maken van een keuzen alleen jullie weten wat goed is en wat niet. Groetjes en liefs
Bedankt voor jullie snelle reacties Ik heb zelf ook al van jongs af aan de overtuiging dat ik moeder wil worden, alleen nu puntje bij paaltje komt en ik echt de beslissing moet nemen (ik ben nu 28, dus ik kan ook niet meer jarenlang wachten) durf ik de stap niet te zetten of zo. Ook de angst hoe mijn vriend erop reageert... Hij wil wel vader worden maar is (nog) niet echt vertrouwd met kinderen, heel onwennig allemaal waardoor die het liefst op afstand blijft van ze. Mede hierdoor ben ik bang dat als ik straks een baby heb, dat hij terug wil naar de oude situatie en dan kan het niet meer. Dus angst dat hij mij dan verlaat heb ik dus ook. Tja, welke angst heb ik niet? We gaan over een paar maanden trouwen, dus dan is de eerste grote stap gezet en mijn vriend wil daarna niet te lang wachten, maar ik ben nog steeds niet over die twijfels heen... Ik word er zo verdrietig en onzeker van!!!
Lieverd...je zult altijd angsten en twijfels hebben. Dat merk ik nu wel. Ik maak me nú al zorgen over de eerste keer dat ze alleen gaat fietsen of uitgaat. Ze is nog maar 2 maanden oud! Enne over je partner: veel mannen kunnen hun wederhelft verrassen met hun uitstekende vaderschapskwaliteiten. Ik wist van mijn Lief in mij hart dat ie een leuke papa zou zijn, maar dat 'ie zó leuk en betrokken zou zijn, verbaasde me zelfs. Ik ben alleen nog maar meer van hem gaan houden!
Ik herken dat gevoel, heb er ook altijd last van gehad. Angst voor de bevalling, angst voor veranderingen in de relatie, angst voor 'huilbabies' en 'vervelende kinderen', angst of ik wel een goed moeder zou zijn etc. Daarom altijd steeds het moment van proberen zwanger te worden uitgesteld. Maar ja, op een gegeven moment kun je niet meer uitstellen, de biologische klok tikt door. Dus gestopt met de pil. Ongeveer 5 maanden dat ik met de pil was gestopt kreeg ik een visioen. Het klinkt wat zweverig, maar ik kreeg een blij gevoel, en alles waar ik altijd zo bang voor was, verdween opeens als sneeuw voor de zon. Heel raar, ik werd zo blij met de gedachte aan een kindje, dat gevoel had ik nog nooit gehad. Sinds dat moment (dat duurde een paar dagen dat gevoel) ben ik er niet meer bang voor. Die bevalling lijkt me ook vreselijk, maar ja..... miljoenen vrouwen doen het dus waarom ik niet. En.... mocht ik zwanger raken, zal ik alle middelen van pijnbestrijding naast elkaar zetten en overwegen. Suc6 Groetjes Jolanda
Hé meis! Hier nog eentje die absoluut je twijfels niet kan wegnemen, maar je wel mijn ervaring kan vertellen! Als mensen vroeger van mij wilden weten wat ik wilde worden, dan zei ik MAMA Mijn vriend en ik zijn er dus heeeeeeeel bewust in gestapt toen het zover was... Maar toen ik een week of 16 zwanger was, vloog de paniek me aan... Ik was in alle staten en wist in eens niet meer zo zeker of het wel goed was... maar meis: Het is zooooooooooooo goed! Die bevalling, dat gaat echt helemaal goedkomen! Wij vrouwen zijn er voor gemaakt en wat betreft na de geboorte: hou er rekening mee dat je zonder gebruiksaanwijzing bevalt, maar dat het een heerlijke uitdaging is om je kleine te leren kennen! Ik kan nu hardop gaan zitten janken als ik aan mijn kleine grote man denk... Hij is me zo vreselijk dierbaar. Inderdaad heel cliché maar o zo waar: Ik zou hem voor geen goud meer willen missen! Heel veel succes en ik hoop dat jullie snel jullie wondertje mogen verwelkomen!
Vandaag heb ik weer een dag dat ik het juist héél graag wil! Wat irritant dat ik dat niet kan sturen, gewoon een eenduidig 'ja' of 'nee' in mijn hoofd. Ik wil het gewoon diep vanbinnen heel graag maar vind het gewoon eng allemaal. Het is onbekend, dus eng! Komt bij dat het bij mijn zussen allemaal niet zo goed is gelopen tijdens de bevallingen, dat maakt me extra bang...
Ik heb ook heel lang getwijfeld. Wist altijd wel dat ik het ooit 'wilde meemaken', maar de stap nemen was heel lastig. Mijn vriend wilden het al heel lang en uiteindelijk heeft mij me over de streep getrokken. Als hij dat niet had gedaan was ik het waarschijnlijk blijven uitstellen, juist omdat ik net als jij ook op zag tegen de veranderingen. Toen ik eigenlijk de eerste maand dat ik was gestopt met de pil al zwanger bleek, schrok ik ook enorm. Ik heb de eerste weken echt het gevoel gehad van 'wil ik dit nu wel???' Op een goede ochtend had ik echter bloedverlies en raakte helemaal in paniek. Dat vond ik raar: ik was toch aan het twijfelen? En nu ging het misschien mis en panikeerde ik helemaal?? Toen was het duidelijk dat ik wilde dat dit góed ging! Sindsdien heb ik ook niet meer getwijfeld. Ik merk ook dat je niet voor niets 9 maanden zwanger bent. Ik heb die tijd ook echt nodig om aan het idee te wennen. En ik kan je garanderen: ik ben er onderhand helemaal aan gewend! Je bent er elke dag mee bezig, soms meer, soms minder. En je hormonen werken ook mee, ze maken je totaal anders in je hoofd. Niet voor te stellen als je niet zwanger bent, maar het is echt zo. Inmiddels verheug ik me er enorm op om straks in het voorjaar lekker met de kleine te gaan wandelen. Er zullen nog veel dingen op ons pad komen en ook ik vraag me wel eens af hoe onze relatie zal veranderen. Maar tot nu toe zijn we er alleen maar sterker door geworden. En wat de bevalling betreft: praat er t.z.t. met je verloskundige over, over je angsten. Je kunt altijd voor een ziekenhuisbevalling en pijnbestrijding kiezen. Veel succes!