Moeder zonder moeder

Ja, mijn vader is in mei 2009 overleden aan (de gevolgen van) onbehandelde diabetes. Redelijk kort daarna ben ik zwanger geraakt, dus daar heeft hij helemaal niets van mee kunnen krijgen. Ik heb het er wel heel moeilijk mee gehad en nog steeds, maar inmiddels ben ik wel aan het idee gewend - niet dat dat het makkelijker maakt, maar het is nu eenmaal zo. Mijn moeder is er gelukkig nog wel en dat scheelt toch wel veel, zeker met een zwangerschap deel je toch veel met je moeder.

Wat ik denk ik nog het moeilijkste vind is dat mijn kinderen mijn vader nooit zullen kennen, natuurlijk zal ik ze over hem vertellen, maar dat is toch zo anders. Ik heb zelf ook aan 1 kant nooit mijn opa en oma gekend en als ik die foto's zie zegt het me echt niets. Ik vind het heel naar dat mijn vader voor mijn kinderen ook zo'n beetje vaag persoon zal blijven. Maar ja, daar is niets aan te doen.

Gefeliciteerd met je zwangerschap en ik hoop dat er in je omgeving toch andere mensen zijn, misschien je schoonmoeder of iemand anders, met wie je dit soort dingen kan delen.

 

Hier is mijn moeder in 2006 overleden aan longkanker en heeft niets mee kunnen maken. Ik vind het heel erg. Mijn vader is in 2009 overleden aan alvleesklierkanker en heeft nog 2 maanden van m'n zoontje kunnen genieten.
Ik heb inmiddels meerdere keren het bewijs gehad dat ze bij me zijn wat ook is bevestigd door Peter vd hurk. Maar toch blijft het knagen omdat ze niet fysiek aanwezig zijn.
Ik kan weleens zitten dagdromen hoe het zou zijn als ze er nog wel waren. Dan zouden ze in onze zaterdagroutine zitten om bij hun langs te gaan en ze zouden zo'n leuke opa en oma zijn. En op mijn vrije dagen zou ik met mijn moeder lekker met ze naar de dierentuin gaan.
Zelfs als ik dit typ dan steekt het me wel en springen de tranen in m'n ogen. Ik heb het geaccepteerd maar dat betekend niet dat ik het bij vlagen niet nog vreselijk oneerlijk vind en ze verschrikkelijk mis.

 

Mijn ouders zijn in mei 2009 overleden aan kanker (vader longkanker en moeder alvleesklierkanker), ik was toen dus zwanger van nummer 3. Ik ben ontzettend blij dat ze Lianna en Yosyp hebben kunnen meemaken, maar ook ontzettend verdrietig dat dat bij Jorja niet zo is. Ik geloof er wel in dat ze vanaf boven meekijken.

 

Mijn vader leeft nog.

Maar neemt de moeite niet om zijn kleinkind te leren kennen.
Doet me best veel pijn

 

Ik weet wat dit is meis, dit doet ongelooflijk veel pijn hier ook een opa en oma die geen moeite nemen hun kleinkind te leren kennen (van de kant van de vader)

Mijn buurvrouw haar moeder leeft niet meer, zij hebben vorig jaar een kleine gekregen. en af en toe kan ik van mijn buurvrouws gezicht aflezen hoe erg ze haar moeder nu mist... Ze heeft gelukkig een schat van een schoonmoeder maar het is toch anders dan je eigen moeder (denk ik)

 

Wow wat veel mensen die hun vader/moeder moeten missen. Ik kan me heel goed voorstellen (maar misschien kan ik het me ook helemaal niet voorstellen hoe het is) dat jullie juist nu je ouder(s) missen.

Zelf is mijn vader niet overleden, maar hij is nooit vader voor mij geweest en heb ook weinig contact met hem. Vind dat ook altijd moeilijk om te zien, aangezien mensen zo dol graag hun vader hebben willen hebben, terwijl ik hem helemaal niet mis in mijn leven.

Meiden, heel veel sterkte om te leven zonder dat je kind ooit zijn opa/oma zal kennen.

 

Dat heb ik dus ook met mijn vader.

Alleen hebben wij nu al een jaar geen contact meer hij weet dat hij een kleinzoon heeft maar zelfs nu neemt ie de moeite niet.
En vind het best moeilijk want wat ga ik mijn zoontje vertellen? Je hebt een opa maar die wilt je niet zien? Of je hebt geen opa? en dus liegen

 

hier is mijn moeders partner, mijn 'fakedaddy' (zo noemde hij zichzelf) heel onverwachts overleden, 3 weken nadat mijn zoontje geboren is. hij is ingestort tijdens het sporten
hij heeft Jamie alleen gezien toen hij net geboren was en de dag erna, want woon zelf in engeland en ze waren speciaal voor de geboorte overgekomen. ze zouden eigenlijk de week na zijn overlijden op vakantie gaan en daarna zou hij een weekje bij ons komen om te klussen, dat is er dus helaas nooit meer van gekomen.
Zoonlief zegt wel 'opa' als hij een foto van hem ziet, maar zal hem nooit echt kennen, dat doet wel pijn. Helemaal ook dat ik nu weer zwanger ben en hij deze baby dus nooit zal zien...

 

Alessandro, ik begrijp wat je bedoeld. Ook al heb ik (nog) geen kind, is snap heel goed je probleem. Zelf ben ik niet van liegen, dus ik zou niet zo snel zijn bestaan ontkennen. Maar hoe je dat tactisch tegen je kind kan zeggen, zou ik niet weten.

 

hier hetzelfde met vriend zijn vader, die was er nooit voor mijn vriend en nu met Jamie krijgt ie alleen met kerst een cadeautje, maar dat is het dan ook wel. We zeggen er eigenlijk verder weinig over, hij heeft genoeg andere opa's oma's en ooms en tantes en ik heb eigenlijk ook geen zin om daar heel krampachtig en moeilijk over te doen. Ik denk dat kinderen zoiets gewoon accepteren. als het de vader van je kind is is het anders, maar ik denk grootouders en andere familie, daar maak jij je veel meer druk over dan je kind... Als je als moeder of ouders zijnde je kind alle liefde geeft die je in je hebt, hebben ze in principe verder niemand echt nodig, de rest is alleen maar extra

 

Ja dat is ook wel zo..

Maar het is maar zijn enigste opa. En dat vreet me nog meer op

 

tuurlijk vreet je je dat op, ik ken het maar al te goed, maar als ik dan even indenk dat het mijn kind verder geen verdriet doet, dan voel ik me weer wat beter. Het is erg vervelend en verdrietig voor je zelf maar voor je kind dus niet, ze weten niet wat ze missen...

 

Wat rot zeg, wat ik allemaal lees. *hug voor allemaal* Ben nog niet zwanger en ik heb allebei mijn ouders nog, alhoewel ik mijn vader geen vader kan noemen. Neemt geen moeite contact met mij te willen, is teveel met zichzelf bezig.
Mijn schoonvader (wel een echte vader voor mn man) is helaas 3 jaar geleden overleden, net een half jaar voor Hans en ik gingen trouwen.

 

Lastig he zeker als je ouders nog leven.
Mijn familie heb ik geen contact meer mee, mijn ouders leven allebei nog mijn moeder woont in de zelfde plaats als ons.
Mijn vader zie ik al jaren niet meer zelf voor gekozen.
Mijn broertje zie ik ook al jaren niet meer en mijn zus kom ik soms tegen.
Ik ben wel eerlijk er over tegen mijn dochter wordt dit jaar 9. omdat we oma tegen kunnen komen en ze heeft een goed contact gehad met oma.
Ook tegen Jesse zal ik eerlijk zijn, wil niet dat hij later zo iets heeft van waarom heb je niet de waarheid tegen mij gezegd.

 

Hoi meiden!

Ik ben 25 jaar, heb twee prachtige kids en heb mijn beide ouders niet meer. Mijn vader is in 1998 overleden, ik was toen elf jaar. Vervolgens is mijn moeder in 2002 overleden, ik was toen 15 jaar. Het is een erg moeilijke tijd geweest waarbij ik ook erg veel tijd nodig heb gehad om er mee om te kunnen gaan. Ik heb mijn moeder verzorgd tot aan het laatst en toen deed ik dat zonder na te denken maar na die tijd heb ik er wel last van gehad. En nu ik zelf getrouwd en mama ben, mis ik ze natuurlijk nog veel meer. Er is niemand die zegt: goh dat deed jij ook toen je zo klein was! Of iemand die wijze raad geeft als je het allemaal even niet meer weet! Er is geen plek meer waar ik echt thuis kan komen. Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kids want zij missen echt een geweldige opa en oma. Zij weten natuurlijk niet wat ze missen, maar ik weet het wel. Ik hoop maar dat ze meekijken en hopen dat ze vinden dat ik het goed heb gedaan tot nu toe!

Groetjes

 

Mijn moeder is december 2006 overleden aan een hersentumor. Ik was toen 8 weken zwanger van de oudste. Mijn vader woont hier 500 meter van ons vandaan. Ik denk dat mijn moeder het schitterend had gevonden, dat ze 2 kleindochters zo dichtbij had gehad. Maar helaas, het had zo niet mogen zijn. Met kerst was mijn oudste broer over uit Nieuw Zeeland met zijn gezin en we hebben met elkaar oud en nieuw gevierd, Dat zijn de dagen waar je ontzettend je moeder mist.
Het moeilijkste vind ik nu, als mijn dochter vraagt, waar mijn mama is.

 

Mijn moeder is overleden tijdens mijn laatste zwangerschap. Ze heeft dus de andere vier kinderen wel gezien, en daar ben ik heel blij om. Vooral mijn zoon was ze dol op, voor haar heel speciaal was hij. De oudsten hebben haar natuurlijk wel goed meegemaakt.

Maar dat mijn jongste haar nooit zal leren kennen en dat mijn moeder haar nooit heeft vastgehouden doet pijn (en nu zit ik weer te huilen). Toen Lieze geboren was, was dat heel emotioneel. Mijn man ging zijn moeder bellen, die paste op de andere kids. maar ik kon mijn moeder niet bellen... Toen voelde ik me heel naar en blij tegelijk. Trots op mijn dochtertje maar zo verdrietig om mijn moeder.

Tuurlijk ben ik dankbaar dat ze de andere vier kinderen nog heeft gekend! Maar voor de jongste 3 zal ze straks ook niet meer zijn dan een foto aan de muur...

 

pfff dat er hier meiden zijn die hun beide ouders al moeten missen en zo jong ook...

 

Ik denk dat dit je hele leven wel zal blijven. Ik heb beide ouders (en schoonouders) nog. Maar mijn beide opa's en oma's heb ik niet meer. Mijn moeder heeft het zelf erg moeilijk hier mee. Ze zegt regelmatig: wat zou je oma hier van vinden etc.