Nee ik huil eigenlijk zeer zelden, en zeker niet in het openbaar. Zelfs tijdens jarenlange intensieve therapie heb ik amper gehuild en in mijn vroegere functie zag en hoorde ik soms de meest verschrikkelijke dingen maar waren we getraind om niet onze emoties te laten zien. Dus aan de buitenkant een vrij stoicijns type. Een enkele keer barst ik thuis wel eens in tranen uit, bij voorkeur wanneer ik alleen thuis ben. 😑 Met andermans tranen heb ik geen moeite in de zin dat ik mij ongemakkelijk voel. Mensen hebben snel de neiging om te huilen in mijn aanwezigheid en ik schijn dan goed te kunnen luisteren en troosten dus helemaal prima.
Nee ik huil weinig. Toen ik zwanger was ook niet meer of minder. Kan wel eens emotioneel worden bij een bepaald liedje die wat betekend voor mij. Maar dan in mijn uppie. Als ik huil heb ik dan geen zin in een arm om mij heen, dan wil ik echt even met rust gelaten worden.
Ik ook. En ik irriteer me dan dood aan mensen die zeggen; je hoeft niet te huilen zo bedoelde ik het niet, rustig maar.. Ik ben gewoon boos, &*\¥| op! Verder huil ik vrijwel nooit..
Ik ben een huilebalk! Liedjes, films, mooie boeken, noem maar op! Ook met een ruzie kan ik huilen. De laatste tijd huil ik wel een paar keer per week om mijn dementerende vader (78), hij zit sinds mei in een verpleeghuis en hij gaat ineens best hard achteruit. Vorige week wist hij ineens onze namen niet meer, heel confronterend! Eenmaal buiten kwamen de waterlanders, want in mijn vaders bijzijn wil ik niet huilen. Ik probeer ook om niet te huilen waar mijn dochter bij is.
Sinds dat ik wat ouder ben geworden merk ik dat ik sneller huil. Niet alleen ten tijden van ruzie ofzo maar ik kan ook zo janken als ik een film zit te kijken. Toevallig net met de kids de film '' Het paard van Sinterklaas '' zitten kijken, de tranen rolde over mijn wangen toen het paard overleed Maar echt in het openbaar huilen doe ik niet of althans ik probeer het niet. Toen ik vorig jaar in 2 maanden tijd te horen kreeg dat mijn schoonvader niet meer geholpen kon worden aan zijn hart, een week later kregen we te horen dat mijn schoonmoeder baarmoederhals kanker had, rond die zelfde periode ben ik zonder enige reden ( weet ik tot op de dag van vandaag nog niet ) aan de kant geschoven door mijn toenmalige vriendin, toen overleed een paar weken later op oudejaarsavond om 23.30 onverwachts mijn schoonvader en op 3 januari werd ik voor het eerst tante....... Ja toen heb ik wel even goed staan janken op het schoolplein en had toen ook echt scheit aan alles en iedereen, moest het gewoon kwijt. Maar over het algemeen huil ik niet buitenshuis, liever ook in mijn eentje.
Ik kan wel huilen om iets op tv. Of als ik heel boos ben of het teveel wordt, gevoel van onmacht. Ik had dat voor het laatst in het voorjaar op mn werk omdat ik echt naar behandeld was en daarnaast was er vanalles thuis en ik had lange stressvolle dagen op m'n werk. Ik stond strak van spanning, was echt gejaagd. En toen maakte een collega tijdens een overleg een opmerking die ik me erg persoonlijk aantrok en toen moest ik huilen. Ionen opgestaan en heb gezegd sorry ik moet even naar het toilet en heb daar gejankt haha. Maar het is niet iets waar ik een gewoonte van maak!
Ik huil snel maar ook omdat ik mega veel paniekaanvallen heb dus ik heb in het openbaar wel eens keihard staan janken. Gelukkig met mijn moeder erbij.
Ja helaas huil ik wel snel. Inderdaad als ik heel boos ben dan huil ik zo! Zo vervelend! En toen ik ontslag nam bij mijn vorige werkgever, gewoon omdat ik iedereen zo ging missen schaamde me rot
Ik huil veel, met name als ik boos ben. Ik weet niet waarom, maar ik kan het niet stoppen. Ook huil ik bij emotionele films, tekenfilms, reclames, haha echt om de gekste dingen. Mijn man lacht me soms dan ook echt uit. Achja, gelukkig zijn die huilbuien vrijwel altijd thuis/privé en niet op werk thank god.
ik huil heel makkelijk. nu ik in niet lekker in mijn vel zit helemaal. en soms is dat vervelend maar meestal is het wel ok. liedjes, tv, mooi gedicht, verdrietig iets.. overal ka ik om huilen.
Ik huil zelf niet snel en als ik huil, dan het liefst alleen. Net als TS dus. Als anderen huilen vind ik dat ook wel een beetje ongemakkelijk. Verder dan een schouderklopje en "zal ik even water voor je halen"? kom ik meestal niet. Op mijn werk kan ik me wel ergeren aan sommige collega's die vrij snel huilen omdat ze het met een beslissing niet eens zijn. Of misschien erger ik me niet zozeer aan die collega's, maar aan de directie die dan gauw de plannen weer verandert. Dit gaat dan vaak ten koste van de niet-huilers. Daar heb ik moeite mee. Huilen uit verdriet of frustratie vind ik prima. Maar soms wordt het ook als 'machtsmiddel' ingezet. De mensen die niet huilen, kunnen zonder het te uiten net zulke grote / diepe emoties hebben.
Ja of volwassenen die bij iedere feedback (bijv in sport) zich aangevallen voelen en gaan huilen. Hoe 'moet' je daar nu op reageren? Want het wordt je ook niet altijd in dank afgenomen als je vraagt of je kunt helpen/ wat er scheelt, maar aan de andere kant wil 'je ' diegene ook niet het gevoel geven dat je z'n gevoelens niet respecteert of serieus neemt. Lastig vind ik dat.
Ja hoor heel emotioneel incontinent ben ik! Bij zielige films/gebeurtenissen, op tv of in real life. Ook bij boosheid, of onzekerheid huil ik. In het openbaar net zo goed als thuis.
Niet voor iedereen is het huilen tegen te houden. Ik zou graag willen dat ik niet ging huilen als ik boos ben of van frustratie maar ik kan het niet tegen houden. Overigens heb ik mn collega's gewoon verteld wat ze beter wel of niet kunnen doen als ik huil. Is het voor iedereen duidelijk!
Ik huil vrij veel tegenwoordig (niet dagelijks of zo hoor, maar wel regelmatig) maar heb natuurlijk ook de nodige heftige jaren achter de rug (kindje verloren, daarna miskraam, daarna schoonmoeder ernstig ziek en overleden en 2mnd terug mijn vader) Dus ja, ik huil wel snel, maar absoluut niet in het openbaar.
Ik ben best een emotioneel mens. Zelfs op de begrafenis van een wildvreemde jank ik nog de ogen uit mn kop. Ook van mooie dingen zoals trouwen kan ik blèren of een prachtig nr of heftig verhaal op de radio. Bijv laatst in de auto op de radio toen Miss Montreal in een half uur tijd een liedje schreef bij 538 gebaseerd op het verhaal van een stel dat hun vroeggeboren dochtertje verloor. Er zat geen make-up meer op mn gezicht geloof ik Paar maanden geleden toen ik afscheid nam van mijn mentorklas waar ik een fantastisch jaar mee hebt gehad heb ik ook enorm gebruld. Schaamde me eerst maar kon het niet inhouden. De leerlingen gelukkig ook niet haha grote stoere gasten van 18 met traantjes op hun wangen pfff En op tv TLC met one born every minute blère ik ook lekker mee.. Dus ja ik jank redelijk vaak