Wat super lief, dankjewel! Ja het is zwaar, ik wist vantevoren dat het zwaar zou worden, het alleen doen etc. Maar dit had ik niet voorzien natuurlijk. Maar geen moment spijt hoor
Geloof me, toen had ik haar vanmorgen in mn armen had, dacht ik ook 'we gaan naar huis!'. Maar dan? Thuis wordt ze constant wakker, slaapt amper, ik ook niet. We zitten samen snachts te huilen in bed, ik ben ziekgemeld van mn werk, kan me nergens op concentreren, loop te huilen, laat vanalles uit mn handen vallen etc. Ik ben zooo moe. Ik kan best tegen gebroken nachten, maar dit trek ik gewoon niet meer. Dus wat is het alternatief? Naar huis gaan en aanmodderen? Ik wou dat het kon, echt, ik vind het vreselijk dat zij daar is en ik hier. Ik zit te huilen terwijl ik dit schrijf. Ik wou dat het anders was, ik voel me hartstikke schuldig dat ik haar zo in de steek laat.....
Je keuzes zijn idd op na 7 maanden, met de mensen/middelen die je hebt. Het feit dat je ook niet meer kunt werken zegt genoeg. Toch zou ik adviseren door te gaan in zowel het medische circuit (buisjes oid/ consult arts) en het alternatieve met osteopatie anders ben je straks weer uitgeput als ze thuis komt. Probeer na een aantal goede nachten weer te blijven handelen.
Mijn zus heeft het ook gehad met haar jongste. De meest logische medische dingen waren wel uitgesloten (reflux, oren, keel etc). Daar hadden de ouders ook het gevoel dat het een cirkeltje was. En met nog 2 kleine kinderen in huis was het een groot drama. Het was of de kleine opgenomen of de ouders en broers knettergek. Dat was gewoon geen optie.. De kleine is rond de 8/9 maand opgenomen in het ziekenhuis. Daar was veel meer rust, minder prikkels. Het plan was een week, maar na 4 dagen hadden ze een hele andere baby mee naar huis. Thuis was nog een kleine terugval, maar dat konden ze met die nachten ingehaalde slaap wel aan. Ze hebben het nog eens moeten doen rond de 15/16 maand. Weer hetzelfde verhaal. Ook weer de prikkel gevoeligheid. Een paar dagen in een rustige kamer en weinig invloeden en hij kwam tot rust. De ouders mochten allebei een keer langskomen voor een uur. De broers mochten om de dag mee voor een kwartiertje. Mijn zusje en haar man gingen kapot aan het missen, maar het heeft ze zo geholpen! Nu is het jochie bijna 4, maar qua hechting is er echt niks mis gegaan. Het is een blij ventje, en heeft qua prikkels ook geen probleem meer.
Wat heftig, even een dikke knuffel!!! Gevoel en verstand zijn 2 dingen, je laat haar zeker niet in de steek. Je doet nu wat het beste is. Kan je wel slapen? Vraag anders slaapmedicatie om bij te kunnen slapen. Ik ben ook alleenstaand en hoe lief iedereen wil helpen, de nachten en zorgen komen toch op jou alleen terecht. Daarom nog een extra knuffel omdat er nu geen partner is die de knuffel kan geven als je alleen in bed ligt. Mijn zoontje had verborgen reflux, en chronische oorontstekingen die de huisarts niet zag. Echt op dezelfde dag dat ha had gekeken kreeg hij een loopoor. Na eindeloos een huilend kind snachts heb ik geeist dat we naar de kno mochten. Binnen 5 minuten stond ik buiten met een spoedafspraak voor buisjes. Tijdens ingreep gaf kno aan dat er echt veel vocht zat. Ik heb heel lang lopen zoeken, machteloos word je ervan. Mijn advies is dan ook: eis dat de kno naar de oortjes en amandelen kijkt. Neem een familielid mee als je dit gaat 'eisen'. Door je moeheid ben je snel overrompeld door artsen. Sterkte en ik hoop dat jullie beiden tot rust komen.
Ik heb helaas geen tips of ervaring, maar wil je even een grote virtuele knuffel geven! Vind het juist heel moedig dat je dit doet! Hopelijk kan je een beetje bijslapen, zodat je zelf weer goed functioneert. Je bent echt een top moeder hoor!
Kinderartsen zitten bij huilbaby's erg vaak op gedragsgebied en zijn dan in de waan dat ze een patroon dat door ouders is ingezet, moeten doorbreken. Er wordt daardoor veel te weinig doorgezocht op medisch gebied. Zorg dus echt dat je een goede check van de KNO krijgt, dat bloed, urine en ontlasting gecheckt worden, etc. Onze ervaring is namelijk dat daar WEL wat uit kwam. Onze jongste had pas 1 keer oorontsteking gehad, en huisarts en kinderarts zagen niet zoveel bijzonders, (beetje vocht, kon het probleem niet zijn). Doorgedrukt op basis daarvan en onze eerdere ervaringen, (3 van de 4 problemen met oren en keel), en er bleek heel veel druk op het trommelvlies te staan. Buisjes erin, om die druk te verlagen, en het huilen stopte en ze ging fatsoenlijk slapen. Dat was met 7 maanden... Daarom dus nogmaals: zorg dat je als de donder bij een KNO-arts komt. Echt.
Hoe gaat het nu? Ik hoop dat het je iets helpt, al is het maar wat nachten slaap voor jezelf en even een pauze om op adem te komen.
We zijn intussen een paar dagen verder en tot m'n grote verbazing (en verwarring) lijkt mijn meisje daar een heel ander kind! Niks huilbaby, voorbeeldig meisje joh! Ze slaapt door, is te sussen met een speentje snachts en dat ontroostbare gekrijs hebben ze nog helemaal niet gezien. Bizar! Mijn "angsten" dat ze daar aan d'r lot overgelaten zou worden, zijn gelukkig ook niet uitgekomen. Elke keer als ik de afdeling op kom tref ik een leeg kamertje aan en zit ze gezellig bij de verpleging Alleen als ze haar even neerleggen in de box of bed, gaat de sirene meteen af, ze wil absoluut niet alleen gelaten worden. Ze wil constant aandacht, op schoot of ergens bijzitten is natuurlijk veel gezelliger. Al met al gaat het daar dus eigenlijk hartstikke goed en hoewel ik daar natuurlijk blij mee ben (dat was tenslotte ook de insteek) is het wel heel verwarrend. Wat ligt het dan aan mij? Aan thuis? Wat doe ik verkeerd? Waarom wordt ze thuis na 1 a 2u gillend wakker en slaapt ze daar gewoon 6u aan een stuk? En blijft dit zo? Of gaat ze weer lekker terug in haar oude routine zodra we over een paar dagen weer thuis zijn? Bedankt voor het meeleven, ik waardeer het!
Ik heb nu zelf 3 nachten best goed geslapen, maar heb t idee dat ik vandaag nog moeier ben dan voorheen. En ben ook weer verkouden, goh gaat lekker Vanmiddag even wat quality time met de oudste doorgebracht, even lekker wezen zwemmen. Eigenlijk is ze dit weekend bij dr vader, maar dit was even belangrijker. En ze heeft er duidelijk van genoten, heerlijk om te zien. Daarna nog even knuffelen met d'r kleine zusje en toen weer met papa mee. Hopelijk ligt ze nu tevreden te slapen
Fijn dat het goed gaat met haar in het ziekenhuis Jij komt waarschijnlijk ook tot rust en daarom voel Je je misschien zo moe Heb je al een idee wanneer ze thuis komt? Sterkte
Fijn te horen dat het zo goed gaat. En fijn dat je iets leuks mee de oudste hebt kunnen doen. Erg belangrijk. Herkenbaar die vraag...wat doe ik fout. Helemaal niks. Je bent in een cirkeltje gekomen om wat voor reden dan ook. Dit heeft zijn wisselwerking. Kleintjes voelen alles aan. Dit is wat jullie even nodig hebben. Wanneer ze weer mee naar huis komt zal het spannend zijn. Ik zag er zelfs tegenop. Ik was onzeker geworden ook omdat ik dacht wat doe ik fout. Eenmaal thuis zette de lijn zich in het positieve voort met soms een kleine terugval. Je hebt dan weer energie en dat werkt alleen maar positief. En dat je je juist nu vermoeider voelt. Heel logisch. Wanneer ik een x de nacht heb kunnen doorslapen ben ik bakker dan anders. Succes.
Poeh ik snap je verwarring. Ik zou het zelf ook niet zo goed snappen. Misschien 'hangt' ze teveel aan je (klinkt gek voor een baby) en is dat nu doorbroken, 'weet' ze dat ze ook dingen zelf kan (slapen ). Zoiets . Hopelijk zet het thuis zo door. Voor nu nog een paar rustige dagen voor jou, geniet ervan en zó fijn als je meisje straks weer thuis is!
Zoon had reflux en ik heb het de eerste 7 maanden met 4/5 uur slaap per nacht moeten doen,aangezien de artsen vonden dat er niets aan de hand was. Ook totaal de uitputting nabij toen. Toen hij eenmaal wel aan de medicatie zat ging het snel beter, en ging hij slapen in de nacht, met gewoon 1 voeding en dan weer verder slapen. Maar ik kan je vertellen dat het zeker een half jaar heeft geduurd voordat mijn energie niveau weer op soort van normaal zat. Eerder dacht ik soms dat het top ging, maar 1 minder goede nacht en ik was weer supermoe. Dus onderschat niet wat langdurig slaapgebrek doet met je lijf en je geest. Ik hoop echt dat dit de aanloop is voor een verandering voor jullie! Heb je al zicht op wanneer ze naar huis mag?
Mijn zoontje krijste ook 21 uur per dag. Niks was goed. Ook opgenomen geweest. 1 nacht gehuild en de rest was het een voorbeeldig kind. Al was hij toen 6 wekeb toeb jk het niet meer trok .
Ze heeft vandaag weer een bizarre dag gehad, heel veel geslapen. Ik snap er niks van. Al vanaf haar geboorte slaapt ze overdag amper, 1 dut van 1 a 1.5 u en af en toe tussendoor nog een slaapje van een half uurtje. En nu, in t zh, slaapt ze rustig 3u aan een stuk. Wat doen ze daar in de melk joh?