Herkenbaar. Onze eerste dochter huilde heel veel, ze had Kiss syndroom, waar we na 2 maanden achter zijn gekomen. Toen ze geholpen was werd ze veel ontspannener, had minder pijn en huilde bijna niet meer. Ik / wij hebben er wel een soort van trauma aan over gehouden lijkt het. Onze tweede dochter is zo rustig en relaxed, huilt bijna niet. Maar als ze huilt, krijgen we soms het gevoel weer terug. Ik vind het lastig om te omschrijven, maar vreselijk beklemmend en beangstigend vind ik het. Heb haar nooit iets aan willen doen maar kan me wel indenken dat mensen het gevoel krijgen om dat wel te doen. En waar ik nog steeds wel eens boos over kan worden is dat mensen zeggen 'ach, elke baby huilt wel eens..' Of 'als de moeder rustig is, is de baby ook rustig'. Ik weet zeker dat een baby alleen huilt als er iets is, als moeder voel je gewoon ook dat er iets is. Achteraf had ik meer hulp willen vragen toen wij in de situatie zaten. Je hoeft je er niet voor te schamen, het is zo. Lieve moeders die dit mee maken, sterkte!! Schaam je niet en vraag aan je omgeving wat je nodig hebt.
Oh wat een verdriet maar oh zo herkenbaar. Kan alleen maar huilen voor haar! wat een wanhoop moet ze gevoeld hebben =-( Het is niet goed te praten maar snap het wel! Gelukkig word het huilen hier nu iets minder maar zelf ben wel helemaal op en elke 'huilltje' zorgt ervoor dat meteen weer in de stress-mode schiet. Voel me best schuldig maar soms heb ik zo de balen van de situatie, het is eten, vijf min blij en dan huilen, huilen huilen, gelukkig helpt wandelen goed maar hoe je het went of keert je kan niet de hele dag wandelen.
Heel herkenbaar! Ik werd er helemaal gek van. Nu, na 2 jaar lijkt er rust te komen. Ik heb regelmatig jankend op de bank gezeten en mezelf afgevraagd wanneer het huilen zou stoppen. Na 9 mnd werd get minder, maar het was niet over. Nu, na 2 jaar en buisjes denken we de oplossing te hebben. Ik kan me gevoelsmatig voorstellen dat je tot dingen in staat bent die absoluut niet mogen gebeuren, maar gelukkig nooit gedaan. Echt heel erg dat iemand zover gekomen is.
Indd huilbaby is echt pfff ik wil er niet meer over herinnert worden ) Ze huilde hier 11 uur hele dag circa toen ze tussen 2 en 5 weken was. Gelukkig is bijna altijd medische reden voor soms inderdaad pas later kan je zien bij 3-5 jaar zelfs later wat er mis was maar hier god thanks konden we gelijk ontdekken waar het aan lag (kiss en gewoon dat ze veel wil maar nog niet kon fysiek). Na osteopaat en rust en regelmaat andere kind en na 5.5-6mnd toen ze kon zelf gaan zitten, staan en kruipen was het boel lachen en giechelen!! Ze huilt nu nauwelijks Ik had nooit gedachten ik hield haar ontzettend maar ik kan mij wel voorstellen dat het emotioneel en psychisch moeder was niet goed en dat zijn te reden niet de huilbaby. Huilbaby was misschien wat het psychische probleem in staand hield en verergerde. Overigens ik ken moeders die eigen kind niet houden door postnatale depressie. Na pillen en wat sessie is het stukje verbeterd maar als het niet zou verholpen worden zou kind het misschien ook niet goed afgaan.
Zoo herkenbaar....mijn zoontje is nu 3.5 jaar en was ook een huilbaby. Geen maanden maar 'slechts' een paar weken. hij had verborgen reflux. Ik snap heel goed dat deze moeder zo wanhopig was dat ze geen andere uitweg zag. Zelf heb ik nu nog steeds 'last' van die 1e periode....Als mijn kinderen huilen gaat mijn nekhaar nu nog steeds overeind staan. Ook voel ik mij nog steeds schuldig tegenover mijn dochtertje die op dat moment in mijn ogen aandacht tekort kwam omdat ik de hele dag met mijn zoontje rondliep. Nadat mijn zoontje in het ziekenhuis heeft gelegen was het een ander mannetje. Nog wel pittig maar het krijsen was gelukkig verdwenen. Toen de rust wat was wedergekeerd hier in huis ging het met mij slechter. Of het een postnatale depressie is geweest weet ik niet want ik heb niet hulp gezocht en ben er zelf uit geklommen zonder medicatie. Achteraf zou ik dus nu wel hulp zoeken mocht het mij nog eens overkomen. Ik zou nog heel graag een 3e willen maar mede door die vervelende beginperiode ben ik terughoudend. Het is heel zwaar en ik vind dat er te weinig informatie wordt gegeven bij de verloskundige of gyn over huilbaby's. Ja over de roze wolk hoor je wel veel maar heel vaak is die er gewoon niet. Ik vind dat ouders informatie moeten krijgen over huilbaby's en wat ze moeten doen , en dat een baby niet voor niets krijst. Waar ze eventueel hulp kunnen krijgen mocht het ze overkomen. Ikzelf wist ook van niks over huilbaby's en duurde het daarom ook langer dat ik doorkreeg dat er wel een probleem was en voor ik aan de bel trok.
Zó herkenbaar ik heb het aan mijn broer laten lezen. Ik geloof dat hij nu pas begrijpt hoe de eerste zes maanden met onze dochter waren. Ik had geen pnd maar ik geloof dat ik er echt niet ver vanaf was....
Hier is het ook een trauma. Ik kan echt in paniek raken als ik dochter niet snel getroost krijg. Dan is al die stress meteen weer terug.......
Hier is mijn dochter 4,5 jaar en ik verstijf nog steeds als mijn jongere kinderen huilen. Mijn hartslag gaat omhoog, mijn maag krampt samen en ik wil wel huilen. Zo herkenbaar, dit stuk. Ik heb erbij zitten te huilen. Vooral bij het feit dat je pas later een band krijgt, dat robot gevoel. K heb mijn dochtertje de eerste maanden 'dat kind' genoemd
Ook ik snapte dit nooit, totdat het me zelf gebeurde. Onze jongste huilde, huilde en huilde. Als ik hem bij me droeg wilde hij nog wel eens rustig zijn maar slapen in eigen bedje of even wegleggen was er niet bij. Ik werd er radeloos en gek van. Hij was randje dysmatuur en heeft bijna 2 weken in ziekenhuis gelegen omdat hij niet groeide. Na 2 weken ziekenhuis mocht hij naar huis, echter eenmaal thuis bleef hij maar huilen. Achteraf bleek hij een chronische ziekte te hebben en was hij zwaar ondervoed. Na 8 weken leek het wat beter te gaan en kregen wij wat meer slaap. En dan spreek ik hier dus maar over 8 weken. Ik was uitgeput en huilde alleen maar als hij huilde omdat hij niet stopte. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is om maanden lang met een huilbaby door te brengen. Mensen die zo hard oordelen, hebben het zelf nooit meegemaakt want je kunt gedachten krijgen waarvan je nooit had verwacht ze te zullen hebben. Puur door onmacht, frustratie en extreme vermoeidheid. Er rust een taboe op maar ik lees hier dat veel mensen dit herkennen. Gelukkig heb ik mezelf altijd in de hand gehad, maar begrijpen doe ik het dus! Het is vreselijk dat deze vrouw geen hulp heeft gezocht/gekregen. Dit had nooit mogen gebeuren. Een onschuldig leventje in één klap weg. Voor alle papa's en mama's die er midden in zitten: Heel veel sterkte, jullie zijn niet alleen. Zoek hulp en laat af en toe iemand anders oppassen indien mogelijk. En dreigt de wanhoop de overhand te nemen: Schaam je niet en zoek hulp!
Met tranen in m'n ogen lees ik dit.. Zo herkenbaar! Ik heb het gevoel dat, nu het (overdag) zoveel beter gaat, nu pas de klap van de beginperiode te verwerken krijg...
Het is niet te bevatten als je het niet zelf meegemaakt hebt. Gelukkig ook mensen om me heen die er wel begrip voor hebben. Hier was ernstige reflux de boosdoener. Ik heb ook echt dat begin gemist. Heel vreemd om te zien hoe mensen na hun bevalling snel weer op de been zijn en heerlijk genieten. Een baby die je neer kan leggen zonder dat het moord en brand gilt. Nooit mn wondertje wat aangedaan in gedachten. ..maar wat een pijn doet het je kind zo te zien lijden. Dat verscheurd je gewoon. De kinderarts vroeg ook steeds of ze niet opgenomen moest worden maar ik kon dat gewoon niet. Toen ze zes maanden was werd ik opgenomen. Ernstige infectie in buik. Wat heb ik me slecht gevoeld....ook al was ik doodziek en miste ik mn wondertje vreselijk. ..ik kon tenminste even slapen...even rustig douchen. Even tot mezelf komen. Denk dat de gyn me stiekem ook wat langer in het zkh gehouden heeft om bij te komen. Soms leg ik dr in bed en dan blijft ze liggen...en dan vloeien er best wel eens tranen. ..zou ze een paar uurtjes blijven liggen...zou ik snel even kunnen slapen... En dan voel ik me opeens weer zo schuldig. ..ik maar aan mezelf denken...t arme kind heeft ook dr slaap nodig
Wat een herkenbare dingen worden er allemaal geschreven. Mijn vriend weet nu na 3 jaar nog niet dat ik dicht tegen een pnd heb aangezeten. Misschien dacht ie dat wel maar het is nooit uitgesproken. Nadat het huilen voorbij was en ik pas later de klap kreeg, heb ik nooit tegen hem gezegd hoe ik mij voelde op dat moment, omdat ik mij daarvoor schaamde. Het ging op dat moment toch alweer goed met ons zoontje? Waar zeurde ik dan over? Later heb ik wel eens uitgesproken hoe zwaar ik het wel niet gevonden heb maar het woord depressie heb ik nog nooit in de mond durven nemen, puur door schaamte. Dus mama's schaam je niet en zoek hulp als het niet goed gaat!