Huilen: afschuwelijk! :(

Ons dochtertje kon ook in die tijd vaak en lang huilen en we wisten ook niet waarom. Ook ik keek naar de filmpjes op Youtube om te horen hoe alle huiltjes klonken. Nou ik hoorde geen verschil (ja alleen het krijsen als ze krampjes had). Na een paar weken werd ze een stuk rustiger. Dus komt goed, meid!

 

Wij leven natuurlijk in 2013, de tijd van babyfoons met camera's, maar je kindje wordt blanco geboren, als een zoogdier... Zoals wij als "de mens" al 1000'en jaren geboren worden. Het instinct dat je baby heeft, is nog niet aangepast aan 2013

Hij zoekt hierdoor direct naar je tepel, maar begint hierdoor ook te krijsen als hij merkt dat ie alleen is. Gewoon overlevingsdrang. Als mijn moeder me alleen laat, moet ik krijsen. Ik weet wel dat er hier geen beren/wolven/tijgers meer loslopen, maar dat het natuurlijke instinct van je kindje niet!

Ik heb Nora de eerste weken altijd bij mij gehad. Als ze overdag sliep, dan sliep ze in de box of in mijn armen, en 's nachts in de wieg naast mijn bed. Zo gauw ze wakker schrok, waar dan ook van, was ik er meteen bij. Als geruststelling voor haar.

Het herkennen van huiltjes is ook pas later gekomen trouwens. Nu weet ik inmiddels heel goed of ze moppert omdat ze de slaap niet kan vatten, of ze honger heeft (dat komt meestal niet tot huilen trouwens, haha!) omdat ze pijn heeft, of ergens van schrikt! Het komt allemaal vanzelf! Jij en je baby moeten elkaar nog leren kennen! En iedere dag leren jullie weer iets nieuws van elkaar!!

 

Hoi Bolkje,

Wat fijn om deze reacties te lezen. Mijn Femke is dan nog niet zo oud als die van jou, maar ook hier veel gehuil. Merk wel, dat als ze echt ontroostbaar is (rood aanlopen tijdens huilen, vuistjes, echt krijsen en ze wil het liefst met d'r voetjes zich afzetten) dat ze dan heel veel poepjes aan het laten is dus echt last heeft van lucht in d'r darmpjes. Zijn nu bijna een week bezig met infacol en sinds gister 2 pipetjes per voeding. Kijken of dat dat helpt.
Probeer het 5 min vol te houden, maar vind het zooooooo moeilijk!!!! Elke vezel in mijn lijf wil haar oppakken. Het liefst wil ze bij ons zijn, de hele dag. Ze begint nu een beetje te slapen in de box, das wel fijn, want daardoor heb ik m'n handen even vrij om wat in huis te doen. Leggen haar in eerste instantie in bed wat overdag vaak wel goed gaat. Savonds heeft ze er veel meer moeite mee en slaapt ze prima in de wagenbak tussen ons in (hebben geen ruimte voor een wieg in de kamer). Probeer haar dan met den achtvoetig weer in d'r bedje te leggen, iets wat soms goed gaat maar vaak ook niet.

Weet dat ze nog heeeeeeeel jong is, last van d'r darmpjes en zoals hier al eerder is beschreven mamahonger/huidhonger heeft. Maar wil niet te snel toegeven, al is ze nog te jong om er er iets van te leren. Keuzes keuzes....

Best moeilijk, ouders zijn hihihihi! Is een hele verantwoordelijkheid en wat is het beste.

 

Maar als het kindje darmkrampjes heeft, dan laat je haar toch niet eerst 5 minuten huilen ?????
Ik bedoel : kind heeft pijn, en dan is het ontzettend fijn als hij/zij bij mama kan zijn. Die darmkrampen zijn al verschrikkelijk genoeg

 

Nou inderdaad!

Kindje is nog piepjong, nog maar net op de wereld. Heeft pijn door de krampjes, maar moet zichzelf maar eerst 5 minuten (wat voor een piepjonge baby erg lang is) zien te redden, omdat,mama 'niet toe wil geven aan het gehuil'...... :x

 

Hier in verhouding bij wat ik soms van anderen lees niet een huilbaby gehad. Maar wel ook het onzekere gevoel, en heb het nu nog steeds wel is hoor!
Voor mijn gevoel rommel ik nu nog wel steeds is wat aan omdat ik het niet zo goed weet. En dan denk ik ach, deze dag gaat ook weer voorbij, en dan komt er weer een nieuwe met nieuwe kansen
Het hele onzekere verdwijnt vanzelf, je raakt gewend aan de nieuwe situatie, leert elkaar beter kennen, je eigen hormonen worden ook weer wat anders, al met al wordt het elke dag beter is mijn ervaring. Maar dan als nog zit ik wel is met mijn handen in mijn haar en denk ik, oke wat wil je nou?! Ze kan het me alleen maar vertellen door te huilen, en soms weet ik het gewoon niet. Maar ik doe mijn best, geef haar de borst, schone luier, liefde, troost, ruimte voor zichzelf, let op de 'ik ben moe' signalen en stop haar in haar bedje. Laat haar ook af en toe gewoon wat mopperen en huilen, want ook dat is ze soms gewoon nodig. Maar ik laat haar niet krijsen of heel lang huilen, even huilen om wat te verwerken, zeker naar een drukke dag, vind ik oke. Maar daarin is ook weer iedereen anders.
Ik kon eerst totaal niks met volg je gevoel, je moeder instinct. Ik dacht ja hallo ik weet niet wat ik voel of wat ik moet doen. Maar het groeit, en als jij je goed voelt heeft je kindje ook minder last van jou onrust.
Meid je kunt het!! Knuffel!!!!!!

 

Nou, ik ervaar het net zo! Onze kleine is nu zo'n 10/11 weken en ik merk nu al dat het de laatste paar weken beter wordt. Bij ons is dat voornamelijk te wijten aan de medicijnen voor reflux, overstap van borst naar fles, krampjes nemen af en het krijgen van rust en regelmaat

Wat "fijn" om te lezen dat er ook dames zijn die de eerste paar weken net zo "traumatisch" hebben ervaren als ik. Ook ik roep al tegen iedereen die vraagt wanneer er een tweede komt dat ik niet weet of ik dit nóg een keer aankan, zo'n indruk heeft het op mij gemaakt...

Maar, zoals Wappie al zegt, het wordt beter! Echt! Ik merk het nu al en onze mini is nog net geen drie maanden oud Even doorbuffelen en het komt allemaal goed.

 

Volg je gevoel meis, dat is het enige wat ik kan zeggen. Mijn kindjes zijn inmiddels alweer 9 en 7 jaar oud, maar dat allereerste begin kan ik me nog zò goed herrinneren.. Bij de eerste probeerde ik het krampachtig goed te doen. Volgde de boekjes, probeerde uit aller macht de huiltjes te herkennen, liet me snel onzeker maken door omgeving etc.. Mijn idee was ook kind in eigen bed, niet verpesten en nog meer van dat soort dingetjes. Toch raakte ik best gestressed, wat ook weer doorslag gaf naar mijn zoontje. Die raakte juist weer sneller overstuur, omdat ik hem geen rust gaf..

Toen mijn dochter geboren werd, heb ik echt puur op mijn gevoel gehandeld. Heerlijk na een voeding op mijn buik/borst laten slapen. Ook na de avondvoeding rond 19.00 uur lekker bij me laten liggen tot de laatste voeding. Of eventueel in de wagenbak, in de huiskamer of in de box. Pas na de laatste voeding legde ik haar in haar bedje boven en ze heeft altijd geslapen als een roosje. Ben zelfs gestopt met de nachtvoedingen na 2 weken, omdat ik haar niet wakker kreeg.. Overdag in de ochtend sliep ze beneden in de wagenbak, in de middag in haar eigen bedje..

Iig was ik bij haar veeeeeeeeeeel ruistiger. Zij was ook makkelijker dan mijn zoontje, maar ik weet zeker dat mijn eigen gedrag/gevoel daar een hoop aan meegewerkt heeft. Misschien als ik zelf een stuk rustiger was geweest bij mijn zoon, was dat ook allemaal soepeler verlopen..

 

Zó herkenbaar. Zeker het verhaal van Wappie. Onze dochter heeft de eerste maanden bijna non-stop gehuild. Uren en uren met af en toe een kleine pauze. Dan viel ze in slaap van uitputting, zo krijste ze.
Ik vond het afschuwelijk die eerste maanden. Wat we ook deden ze was ontroostbaar, achteraf logisch maar wat voelden wij ons rot daarover. Echt genoten hebben we pas toen ze drie en halve maand oud was. Sinds ze een half jaar is gaat het echt een stuk beter. Ze heeft fikse verborgen reflux en dus pijn. Is twee keer in t ziekenhuis opgenomen geweest en kreeg uiteindelijk medicatie. Sindsdien gaat het beter en hebben we een heel vrolijk meisje dat eigenlijk prima slaapt en bijna altijd lacht
Maar nu is ze niet fit, veel hoesten enz. Dus vaak huilend wakker. Als ik haar dan niet vrij vlot getroost krijg zit ik meteen weer in dat gevoel van die eerste maanden. Paniek, pure stress. Het is echt een trauma denk ik.
Dat is een van de redenen dat wij bijna zeker weten dat er hier nooit een tweede kindje zal komen...

 

Oei oei, wat hebben wij een rottige eerste 3 maanden gehad met onze dochter. Die lag letterlijk stijf van de darmkramp. Dat ging soms dag en nacht door. We waren soms radeloos, we hadden een ontroostbaar kindje. We hebben ' s nachts de Tummy gevuld en haar daar in gedaan. Dat hielp om haar te ontspannen. Na een paar weken zijn we naar de osteopaat geweest en die heeft haar goed geholpen. De krampen werden minder en het huilen bleef beperkt tot de bekendere huilmomenten zo tussen 7 en 9 's avonds. Ik had haar eigenlijk al die tijd gewoon op mijn borst liggen. Dat was de enige plek waar ze heerlijk ontspande en wilde slapen. Ook zijn we begonnen met inbakeren en dat hielp enorm tegen de onrust. Dat hebben we op advies van het cb gedaan.

Jouw kleine man is ietsje ouder dan mijn kleine man. Voor nu kan ik alleen het verschil aangeven tussen mijn zoon en dochter. Hij is een stuk rustiger en als hij huilt, dan nemen we hem bij ons, of doen hem in draagdoek. Wij zijn een stuk relaxter nu, omdat we weten dat het huilen erbij hoort. Zoals ook al werd beschreven, die kleintjes moeten wennen aan de buitenwereld en sommige prikkels zijn gewoon teveel. Inderdaad, gedoseerd prikkelen en rust en regelmaat aanbieden. En vooral niet vergeten dat jullie kleine man gewoon lekker bij jullie wil zijn

 

Ooooo!!!! Begrijp me niet verkeerd!!!! Kan het ook niet en doe het ook niet als ze last van krampjes heeft hoor!!!!! M'n hart breekt als ik dat zou doen. Laat haar wel soms een paar minuutjes "pruttelen" als ze in d'r bedje of de box ligt, maar dan is het geen huilen of krijsen. Sorry als ik het verkeerd heb verwoord . Pak haar lekker bij me als ze zo een last heeft en praat dan zachtjes tegen haar.

 

Oh wat herkenbaar!
Toevallig las ik een tijdje terug in een tijdschrift (volgens mij was het de ouders van nu) een artikel "Ik wilde een kind, geen baby"
En dat ging over dat de eerste weken (maanden?) met een baby zo pittig is, je moet elkaar nog helemaal leren kennen, aftasten wat voor karakter je baby heeft, wat hij/zij fijn vindt of juist helemaal niet, wat de huiltjes betekenen en dan zit je zelf ook nog bomvol hormonen
Ik vond het iig een heel interessant artikel om te lezen, "fijn" dat andere moeders de eerste weken ook als heel erg pittig ervaren.

Grappig is dat andere moeders juist altijd roepen "geniet er maar van nu ze nog zo klein zijn, ze worden veel te snel groot" dan denk ik altijd bij mezelf, ik kan juist niet wachten tot de babytijd voorbij is en ze ouder zijn, het wordt allemaal veel makkelijker