Hallo dames, Ik merk dat ik in deze zwangerschap echt overal om kan gaan huilen spontaan. Is het niet een droom dan wel omdat er een vis dood is... Ik heb de afgelopen weken al heel wat afgehuild maar het gewoon laten komen helpt niet en het proberen op te houden is ook best moeilijk. Als het nou nog een beetje een reden had zou ik me er niet druk om maken maar ik betrapte mezelf net erop dat ik haast zat te huilen terwijl ik op de site van het land can Jan Klaassen aan het kijken was... Er zullen vast wel mee dames zijn die dit hebben dus mijn vraag is: Wat zijn de gekste dingen waar jij om moet huilen of hebt moeten huilen tijdens je zwangerschap?
hahah toen mijn vriend een keer zei dat er nog knakworstjes waren in de kast en toen ik ging kijken waren ze op! HOE DURFT HIJ!!!
oja en toen ik een keer snoep in mn tas had gevonden hahahahaaaa zat er vast al een poosje maarr achhhhhh hap slik weg
Heel herkenbaar hoor en het gaat ook niet meer over als de kleine er is hahaha. Tenminste ik blijf gevoeliger dan anders al huil ik dan wel weer om dingen die wél ergens op slaan. Bij mijn eerste zwangerschap heb een enorme huilbui gehad omdat ik geen filet américain mocht eten Bij deze zwangerschap heb ik tijdens het ontharen van mijn bikinlijn mijn pinknagel voor de helft afgeschoren. Ik kan het downunder gewoon niet zo goed meer bekijken onderhand Toen ik verbonden en wel even later op de bank zat kwamen de tranen weer. Mijn vriend vroeg wat er was en ik kon alleen maar snikken dat ik straks niet alleen heel erg dik was maar dat ik ook nog eens heel harig zou zijn. Achteraf hebben we om beide situaties erg hard kunnen lachen, het waren echt puur hormonale jankbuien.
Dat het niet weg gaat wist ik van na de eerste maar dit keer is het wel erg extreem. Normaal ben ik totaal niet zo en slik ik alles qua verdiet bij wijze van gewoon door en komt het er savonds even uit of als ik alleen ben als het echt erg is. Maar nu hoop ik toch dat het niet zo blijvend is want ik vind het nu maar een beetje eng en raar van mezelf
Oh meis ik wist niet dat je het echt als een probleem zag. Volgens mij is het toch echt normaal/hormonaal hoor. Niet 1 zwangerschap is hetzelfde en misschien heb je er dit keer gewoon wat meer last van. Ik had het bij mijn eerste wat erger dan dit keer, had zelfs de angst dat ik misschien depressief zou zijn en vooral zou blijven. Mijn angst is toen gelukkig voor niks geweest en ik kan alles dit keer wel beter relativeren. Als je er echt zo mee zit bespreek het dan eens met je verloskundige. Zij kan je vast wel geruststellen en van info voorzien.
Heel herkenbaar, heb ook om alles gejankt toen ik zwanger was, verschrikkelijk vond ik het. Het gaat over meid... echt. (en die opmerking van die knakworstjes vind ik echt geweldig, sorry ).
Bang voor een depressie ben ik niet (weet wat het is uit eedere ervaring en dit lijkt er bij mij niet op) maar vervelend is het wel soms omdat niemand mij echt kent als emo vrouwtje Binnenshuis en samen met mijn man en kleine maakt het me niet zoveel uit,we roepen dan allebei gelijk hormonen! Maar het is meer dat ik het eng vind dat de homonen zoiets met je kunnen doen,hoewel ik van de bijwerkignen van de clomid al wel wat gewent was moet ik zeggen dat ik nu echt een huilebalk geworden in de afgelopen weken Daarom zet ik het hier neer in de hoop dat er genoeg dames reageren waadoor ik me weer wat vertrouwder erbij voel dat het gewoon erbij hoort
nou meid, het hoort er bij hoor.. Ik heb vanmorgen vreselijk zitten huilen bij een programma van Animal Planet Een stokstaartje was bevallen en was aangevallen door een ander stokstaartje.. had klein wondje in zijn gezicht, maar oooh wat vond ik dat zielig! gaat nergens over.. Op het werk kan ook janken om niks.. schiet dan even snel de toiletten in of naar boven.. Iedereen dikke lol uiteraard Is puur je hormonen, niks ergs
bij mijn eerste, telkens als ik ergens een plaatje (of echt, nog erger) van filet americain zag. pffff, dat is echt veel in de aanbieding geweest toen hoor!
Toen ik in de krant las dat iemand zijn afstudeerscriptie in vlammen op was gegaan. Ik zat in de trein, dat was best genant. (ik was toen zwanger en zelf druk met werk en met afstuderen, dus kon mezelf helemaal inleven! hahaha!)
net nog, ik zat de laatste 5 afleveringen van gtst te kijken en hield het niet droog bij het liedje van Rikkie en Sjoerd. en ook bij het moment dat Nina bij Maxime was waar ze het over haar moeder hadden (mijn moeder is inmiddels 5 jaar overleden) pffff.... en ik ben niet eens zwanger (tijdens zwangerschap trouwens niet van emotionele incontinentie last gehad )
Ik heb tijdens mijn zwangerschap moeten huilen toen ik op tv een baby olifantje zag rennen. Was niks bijzonders mee, hij rende gewoon. Nou tranen met tuiten hoor Maar als ik de andere reacties zo lees valt mijn baby olifantje verhaal reuze mee
Tijdens de zwangerschap van een jongetje met een ballon op tv. Na de zwangerschap echt om ALLES!! Vandaag bijvoorbeeld nog toen ze van het KDV belden in welke groep Rune geplaatst gaat worden. Echt teeeee erg.
Ik had beloofd aan mijn vriend zijn brood te smeren voor naar het werk. 'S ochtends kwam hij naar me toe en vroeg waar zijn brood was, was ik dus helemaal vergeten. Heb me zo schuldig gevoeld dat ik bijna een uur heb liggen huilen