Ik huil ook wel eens waar mijn kinderen bij zijn, ik vertel gewoon dat ik verdrietig ben en daarom moet huilen.
Ik huil ook weleens in het bijzijn van mijn dochter en leg haar dan ook uit waarom ik dat doe. Ze troost me dan en zegt 'kom maar meisje, ik ben bij je', heerlijk vind ik dat, voel me daardoor dan ook meteen een stuk beter.
Ja tuurlijk huil ik als mijn meisje er bij is. Nu heeft ze het niet door. Maar ik zal haar later vertellen wat er is. Wel in kindertaal. Ik wil wel graag dat ze leert dat het een emotie is, en heel normaal is om afentoe te huilen. En je er zeker niet voor moet schamen.
Eerlijk gezegd huil ik erg weinig, niet dat ik geen reden heb, maar ik ben meer iemand die zaken bij zich houdt. Ik heb 1 x gehuild waar mijn kindje bij was en toen begon hij keihard mee te brullen, hij was toen 1,5, vond ik heel moeilijk voor hem
onze dochter vraaht dan "mama ben.je verdrietig?" En geeft dan een knuffel... Vind niet dat je het moet verbergen.. Gewoon op een kinderlijke manier uitleggen..
gebeurt hier wel eens en dan vertel ik dat mama een beetje verdrietig is zo laat je ze zien dat ze best hun emoties mogen tonen
Idd mag mama en papa ook wel eens huilen. Vindt het juist verkeerd als je je kind zou aanleren om je emoties weg te stoppen. Precies wat jij zegt...binnen bepaalde grenzen, ze hoeven niet bang te worden van een paniekerige mama....maar huilen...tuurlijk dat hoort bij het leven toch?
Ik huil ook in bijzijn van de kinderen hoor Hun mogen best zien dat et oké is om verdrietig te zijn en dat is het goed is om te zeggen waarom je verdrietig bent Maar soms laat ik ook een traan van geluk en ook dat zien ze van mij en ook dat leg ik ze uit
Huilen is een menselijke emotie. Kinderen zien ook je andere emoties. blij,boos,gestressd enz. Dus als ik huil mogen ze dat ook best zien. Ik leg het dan zo goed mogelijk uit. Maar toen ik laatst moest huilen door overlijden van iemand,heb ik het wel zoveel mogelijk afgeschermd.Ze hebben me zien huilen en heb het in kindertaal uitgelegd. Probleem die dag was natuurlijk dat ik veel in het verdriet bleef hangen. En ik vond het niet nodig dat ze me de hele dag zagen huilen. Dus als ik mijn tranen na de zoveelste keer weer voelde opkomen liep ik even naar de keuken. Voor mijn oudste was het wel heel angstig toen ik huilde van pijn.Ik stond op mijn kop en dan is het heel moeilijk om het te beheersen. Als ik nu eens huil is wel het eerste wat ze vraagt: Heb je pijn? moet je weer naar het ziekenhuis? Dus dat heeft wel veel indruk gemaakt. Maar als ik gewoon uitleg dat ik verdrietig ben ergens om dan is het ook goed. Ik krijg een knuffel en een kus en ze gaat verder met spelen.
Gewoon simpel uitleggen inderdaad, het hoort erbij en ik denk dat het juist goed is om dit te laten zien om later een open relatie te hebben binnen het gezin. Ik ben nog steeds boos dat mijn oma (van vaders kant) tegen mijn moeder zei dat ze niet mocht huilen in het bijzijn van mijn broer, toen haar eigen vader was overleden en ze niet op tijd was om afscheid te nemen. Belachelijk vind ik dat.
Kinderen moeten leren dat emoties er zijn en dat ze dit mogen en kunnen uiten. Mama's hebben ook gevoel en net als blijdschap hoort verdriet ook in het leven. Ik leg mijn kinderen wel uit een ik huil en een knuffel maakt alles goed. Zeg ook altijd dat het niet hun schuld is maar mama gewoon even verdrietig is omdat ze veel pijn heeft of omdat mama iemand heel erg mist.
Ik huil ook weleens in het bijzijn van de kinderen. Is ook helemaal niet erg vind ik. Ik leg uit waarom en dat mama daar verdrietig van is. Het zijn emoties en die horen er ook bij toch. Mijn oudste weet zich, mede daarom denk ik, ook al heel goed te verwoorden. Hij geeft goed aan als hij verdrietig of bang is en waarom. Ik kan er natuurlijk niet altijd wat aan doen maar het besef dat andere je daarom beter begrijpen is scheelt al een heel stuk
Laatst moest ik huilen en mijn zoontje zag dat, dus ik vertelde dat ik verdrietig was. Zijn reactie: "Maar mama ik ben toch heel lief?" Pfff dat is wel moeilijk om te horen dan, dus k heb hem heel goed uitgelegd dat ik helemaal niet om hem huilde. Dus inderdaad huilen mag, maar ze moeten duidelijk weten dat het niet door hen komt. Sterkte met de situatie waar je door heen gaat!
Toen ik in mijn depressie zat kon ik bij wijze van al huilen om een scheet.....dus tja, mijn kinderen hebben me ook zien huilen. Nu kon ik af en toe wel heel intens huilen en dat gevoel kon ik niet tegen houden, dus dat hebben ze ook gezien..... Maar zo als ik nu zie hebben ze er niets aan over gehouden. Mijn zoon was eigenlijk nog te jong, maar mijn dochter merkte het wel dat mama zich niet goed voelde en dat uitte zich bij haar in extreme driftbuien. Nu gaat alles weer goed met mij en haar driftbuien zijn over. Maar ik ben inderdaad van mening dat je echt mag huilen in het bijzijn van je kinderen, zoals vele al aangaven: Ook huilen is een emotie en ze moeten leren en begrijpen dat je die emotie ook mag en kan tonen.
Je mag best eens huilen bij je kind nee niet hysterisch en nee niet om om een scheet die dwars zit (dan houd je jezelf maar een beetje in) maar een echte reden mag je best om huilen en ook uitleggen, mijn moeder is pas overleden (nouja alweer 6 maanden geleden en soms voel ik me nog erg verdrietig en dan zeg ik gerust dat ik Oma mis, en dan zegt mijn zoontje "ja maar oma zit toch in je hoofd en je hart dus hoef je niet te missen en dat relativeert dan ook enorm want dat is zo aandoenlijk dat ie dat zegt)
Bedankt meiden, voelt goed te lezen dat mijn gevoel gewoon juist is. Mijn moeder had er vroeger moeite mee in mijn bijzijn te huilen. Toen ik pas een keer verdriet had was mijn moeder erbij en mijn dochtertje. Mijn moeder zat eigenlijk contact te zoeken met mij (met blikken) met het doel dat ik mij moest inhouden en stoppen met huilen ivm mijn dochter. Ik had het daar best moeilijk mee, ik vind dat mijn dochter best getuige mag zijn van oprecht verdriet. Denk dat ik dat nog wel een keer bespreekbaar moet maken bij mijn moeder...
Mijn moeder liet ook heel weinig emotie zien bij mij. Zo liet ze bijvoorbeeld ook nooit echt merken als ze boos was in mijn bijzijn met als gevolg dat ik het heel moeilijk vond als mensen dat wel deden, in mijn bijzijn of tegen mij. Ik kon daar moeilijk mee omgaan. Nu nog steeds af en toe hoor. Ik loop nu bij een acupuncturiste die me helpt met emoties, ook naar mij eigen kinderen toe. Tuurlijk hoef je niet hysterisch ofzo te doen maar emoties horen nou eenmaal bij het leven en dat moeten ze ook leren
Zo waar! Ik leg het altijd een beetje uit waarom. Ben nou eenmaal een emomuts en kan ook al janken als ik alleen al mijn dochter zie spelen dus....