Mijn jongste dochter zei vorige week tegen me, mama jij huilt nooit. Toen zei ik tegen haar jawel hoor, nou ik zie het nooit zei ze. Dus voor haar staat vast mama huilt nooit Ik denk dat ik toch onbewust niet huil waar de kinderen bij zijn. Maar ik zeg wel tegen ze dat ze best mogen huilen als ze ergens verdrietig over zijn. En dat ze zich daarvoor nooit hoeven te schamen.
Hormonen? haha... Nu is mijn zoontje nog 1, dus van uitleggen is niet echt sprake. Hij kijkt me eerder aan met zo'n blik van... gaat die meut weer met der waterlanders .
Ik moest afgelopen weekend nog huilen waar de kinderen bij waren, maar ze waren zo druk met spelen dat ze het helemaal niet door hadden. Vind zeker dat je dat moet kunnen laten zien en passend bij de leeftijd vertellen wat er is. Ik zou tegen mijn zoontjes van 1,75 en 3 alleen vertellen dat ik verdrietig ben, ik denk dat de emotie benoemen het belangrijkste is. Maar ik volg niet mijn moeders voorbeeld: zij is juist heel emotioneel, maar op de een of andere manier kon ik haar nooit lezen. Ik denk dat ze heeft geprobeerd zich in te houden ofzo waardoor het heel verwarrend was. Zelf ben ik niet zo emo, maar ik zal wel mijn best doen om zoveel mogelijk emoties te benoemen en te laten zien dat je dat allemaal best mag laten zien.
Ja ook huil wel eens in het bij zijn van mijn kinderen van ontroering of van verdriet en idd in jip en janneke taal proberen uit te leggen. En ze zijn de meeste methode die mij kunnen troosten een knuffel van hun en dan ga ik weer van ontroering haha. Miep emo muts ben ik zeker wel eens.