He meiden, Ik moet even mn verhaal kwijt. Sinds een paar dagen is T erg dwars met naar bed gaan ze is nu 2,5. Eerste avond bracht ik haar naar bed, grijsen, gillen, brullen. Ik heb haar een paar keer streng toegesproken. Na een poosje werd ze stil. Gisteravond bracht mijn man haar naar bed, even mekkeren maar geen gehuil geen gebrul niets. Nu heb ik haar zojuist weer naar bed gebracht, een half uur lang krijsen, brullen, schreeuwen staan in dr bedje. Een paar keer weer streng geweest, neer gelegd zonder iets te zeggen, maar lbijven krijsen toen ging mn man 1x naar boven, sprak dr streng toe... en stil is ze. Dames hoe zit dit?? Waarom luistert ze wel naar hem? Ik ben eigenlijk de gene die wat strenger is. Heb graag jullie advies nodig!
Tsja,bekend verhaal. Sara begint nu ook tegen te stribbelen en te huilen als ik haar naar bed breng. Bij papa is er nauwelijks wat aan de hand en bij opa en oma geeft ze helemaal geen kik. Eigenlijk altijd , met fases, zo geweest. Zoals mijn moeder altijd zegt: kindjes huilen bij niemand anders zo veel en vaak, en zijn nergens anders zo vervelend als bij hun eigen moeder. Bij mama durven ze alle emoties te tonen, durven ze vervelend te zijn etc. Het is lastig, ik weet het, maar ook een vrij normale reactie. Beste wat je kunt doen is inderdaad gewoon volhouden. Het is toch vaak een kwestie van gewoon aandacht willen van mama. Ik laat Sara ook altijd maar een tijdje huilen voordat ik weer naar haar toe ga, hoe moeilijk ik dat vind. Soms ga ik, als ze blijft huilen, dan nog even op haar kamertje zitten en schuif ik steeds wat verder weg van haar bedje richting de deur. Alleen als ze 's nachts wakker wordt, is het echt "feest". Dan duurt het heeeel lang voordat ze weer stil is. Telkens als ik weer naar haar toe ga en weer weg ga, begint ze harder te krijsen. En inderdaad als papa dan naar haar toe gaat, is ze vaak wel binnen een minuut of 5 weer stil.
Ik had gelezen dat je het als een compliment moet beschouwen als ze juist bij jou heel dwars zijn. Bij jou durven ze helemaal zichzelf te zijn en de grens op te zoeken. Je wilt uiteindelijk toch dat je peuter z'n eigen persoontje ontwikkelt en niet een mak schaap en dat is waar hij of zij nu dus mee bezig is. Makkelijk praten natuurlijk, maar ja, alles gaat een keer over. Bij mijn dochter helpt het als ik haar vreemde gedrag negeer of af leidt met iets anders. Ook een vast ritueel wil wel helpen; bij het naar bed brengen wijk ik zelden af van dat ritueel. Pyama aan, tandjes poetsen, voorlezen, licht uit en nog even liedjes zingen en knuffelen en dan naar bed.
Blijkbaar heeft ze nog emoties die ze wil uiten en doet ze dat het liefste bij jou. Misschien zijn er overdag veel dingen gebeurd, heeft ze veel meegemaakt, zijn er dingen veranderd en moeten die verdrietjes er nog uit. Overdag is ze lekker bezig maar op het moment dat je haar naar bed brengt, wordt ze rustiger en is er meer plek voor emoties en gevoelens. Wat ik zelf doe, is Lana lekker laten uithuilen. Het is een investering van een paar dagen misschien en dan is het bij Lana wel weg (meestal al na 1 uithuilsessie). Tegen volwassenen zeggen we altijd: huil maar eens lekker. Maar tegen kinderen zeggen we: het is al over, het is al goed. Ik heb dat nooit begrepen. Op http://www.awareparenting.com/tantrums.htm staat in het Engels een aardige uitleg.