Ja inderdaad! Voel je niet schuldig als je het niet leuk vind. Als je zelf denkt dat wat je voelt niet normaal is dan actie ondernemen
De functie van irriteren is dat je het probeert weg te nemen. Ik herken het niet, bij het eerste huiltje van mijn dochter, toen ze zo kleinw as, liet ik alles uit mijn handen vallen. Als al het medische is uitgesloten en het met jou verder goed gaat, is een draagdoek misschien een idee. Je meisje is lekker dichtbij je (het enige wat ze wil nu), en jij hebt wat bewegingsvrijheid. Praat over hoe je je voelt.
Mijn zoontje heb 1 jaar lang gehuild, gekrijst.. Pff gek werden wij er ook van. Ik zat elke week bij de ha. Er was niks met hem aan de hand, helemaal onderzocht, andere voedingen geprobeerd, koemelkallergie getest.. Alles gewoon maar meneertje bleef huilen. We moesten maar aannemen dat het een huilbaby was en het vanzelf over zou gaan.. En het ging ook over, na een jaar. Toen die ging lopen. Toen werd het een vrolijk, gezellig kind. En soms denken we er wel eens aan terug en dan lachen we.. Jeetje wat een zwaar jaar was dat... En ook gezegd. Nooit meer een baby hahha en nu zwanger van de 3e..
Het is ook niet raar dat TS het vervelend vindt dat haar kindje zo huilt, maar wat ik wel heftig vind is dat ze zegt dat het haar soms zo irriteerd. Als iets mij erg irriteert dan kan ik daar boos van worden en vanuit mijn eigen reactie denk ik dan; oei, als dat al is na 3 weken.........
Irriteert het je echt in de zin van dat je er boos van wordt? Of baal je op dat moment stevig omdat je bijvoorbeeld net even rustig wilde eten? Wat doe je momenteel als je kindje hard huilt? Troost je haar of kun je dat momenteel niet meer opbrengen? Krijg jezelf voldoende rust? En heb je voldoende steun uit je omgeving? Maak je je zorgen over je kindje of wellicht over jezelf? Vergeet niet dat 'iedereen' het altijd maar over die roze wolk heeft. Maar veel mama's hebben die roze wolk nooit gezien. Het is zeker de eerste weken (als je elkaar leert kennen) gewoon heel hard werken als nieuwe ouders zijnde! Als je kindje echt heel hard gilt/schreeuwt, dan zou ik ook even naar de huisarts gaan. Wellicht heeft ze ergens last van en kan het huilen verminderd worden. Denk dat het verder goed is als je met (wie dan ook) praat over hoe je je voelt. Denk dat de huisarts hierin geen verkeerde zal zijn. Als het je opbreekt, vraag dan om hulp! Bij familie/vrienden of een professional!
Ik herken het ook hoor, ik kan ook niet goed tegen het huilen. En in combinatie met je hormonen, slaaptekort, wennen aan de nieuwe gezinssituatie en wennen aan het verzorgen van een baby'tje kan het je allemaal nogal overvallen en teveel zijn. En als je dan niet toekomt aan de simpele dingen die je wilt doen (eten of douchen ofzo), dan kun je best gefrustreerd raken. Hou in de gaten of je niet inderdaad tegen een depressie aanloopt. Was in mijn geval niet zo, ik heb echt moeten wennen aan alles. Oké we doen soms 2 uur over het eten omdat dochterlief er tussendoor huilt en niet wil slapen, het is niet anders... Idem met douchen, idem met huishouden. Even diep zuchten, go with the flow is het beste advies wat ik je geven kan. En probeer soms praktische oplossingen te vinden. Wil dochterlief écht niet slapen en wil ik écht even douchen: dan zit zij in haar wipstoel op de overloop zodanig dat ik haar vanonder de douche kan zien... Je moet wat En ja: het wordt beter.
Ik herken het ook, haar huilen ging bij mij echt door merg en been, ik was ook enorm nerveus telkens en echt ontspannen kon ik niet. Haar huilen voelde ook gewoon niet goed, niet als 'gewoon honger', en dat bleek correct; ze had last van koemelkallergie en had dus pijn. Die pijn-huil vond ik niet per se irritant, maar dus wel enorm indringend en ik kon haar daardoor ik eigenlijk alleen maar bij me houden, ik deed alles om te zorgen dat ze geen pijn meer had (dus ik sliep zittend zodat zij rechtop tegen me aan kan slapen, bijvoorbeeld). Als ik even ging douchen, hoorde ik haar in m'n hoofd huilen door het ruisen van de douche, ook al lag ze gewoon lekker tegen mijn man aan. Ik heb echt vaak de douche uitgezet om te luisteren of ik haar wel echt hoorde huilen.... Toen de allergieklachten over waren, ging het steeds beter, ze ging veel minder indringend huilen en daardoor nam die spanning bij mij ook af.
Vind dat sommige ook wel overdreven reageren...sorry Maar ik had 2 weken terug dat ie echt 1,5uur npn stop aan t krijsen is geweest. Toen heb ik m ff in de box gelegd en ben op de wc gaan zitten. Nee ik ben niet depressief hou zielsveel van m maar kon er gewoon ff niet tegen. Dus ja wel herkenbaar. Nu zitten we samen knuffelend op de bank.
Ik snap het wel en ik heb het ook wel gehad. Bij mij is het steeds beter geworden. Geen pnd. Helemaal als je voor de eerste keer moeder bent geworden, je leven staat op z'n kop en je hoeft het echt niet in een keer leuk te vinden. Wat bij mij hielp een vast ritme te krijgen, alleen is dat met 3 weken wel lastig. Regelmaat is voor een kindje fijn en wanneer je dat hebt worden ze meestal ook wat rustiger. Tegen die tijd ben je zelf ook wat meer aangesterkt hoop ik en kun je ook wat meer hebben.
Ik heb ook een keer van pure onmacht in een kussen liggen schreeuwen, ik kón niet meer. En ik hield (en hou) zielsveel van mijn dochter hoor! De eerste tijd was gewoon loeizwaar; een kindje met pijn, zelf nog niet hersteld, hormonen, alles nieuw, ineens geen controle, slapeloze nachten... Loeizwaar! Die momentjes rust zijn echt belangrijk, dus ga een keer een half uur onder de douche staan terwijl papa pp de kleine let, ontspan je zo goed mogelijk, slaap overdag ook als het even kan, en verder: pak ook die genietmomenten met je kindje samen, dus lekker aan de haartjes snuffelen enzo!
Ik vond de eerste maanden heel erg moeilijk.. Maar het is ook niet niks die verandering! een kindje krijgen is een hele intense ervaring, geef jezelf en je kindje in de eerste plaats de tijd om aan de situatie en aan elkaar te wennen, want jullie moeten elkaar leren kennen...! Het hielp mij ernorm om mij bij de situatie neer te leggen, heeft hij krampjes, dan heeft hij dat en dan maken we er een pyjama dag van... ook is hij dan niet stil te krijgen ik geef hem en mezelf op dat moment wel de rust om die krampjes te hebben...ik geef me over en dat is niet makkelijk maar maakte het voor mij veel prettiger om om te gaan met de situatie en hem dus ook te troosten.. Merk je dat je echt geïrriteerd word, loop dan heel eventjes weg en vraag of iemand je helpt... Laatst was mijn zoontje niet stil te krijgen en huilde de hele boel bij elkaar, ik merkte dat ik "teveel" bezig was met het stil krijgen en vond het zo moeilijk dat hij niet stil werd dat ik er gewoon paniekerig van werd..op dat moment heb ik hem even in de box gelegd en ben ik heel even gaan zitten.. (hij werd toevallig stil) maar ik heb mezelf toen gewoon hardop verteld, hij huilt nu eenmaal...hij heeft zijn dag niet..laat hem dat maar hebben.. Hup huiskloffie aan en dan maar lekker samen voor de tv hangen. Toen kon ik het huilen veel beter verdragen.. Misschien helpt het maar geef jezelf de tijd om aan de situatie te wennen, je hoeft niet meteen op en top gewend en gesetteld te zijn..! dus verwacht dat ook niet van jezelf
Niet om op te scheppen ofzo maar mijn kinderen hebben nooit veel gehuild bij alles, alleen als het 'echt menens' was. Wat is veel huilen? Ik herken het irritatiegevoel ook niet. Wil juist gaan troosten als ik hem hoor huilen. Zou dit aankaarten bij je huisarts want echt goed zijn deze gevoelens niet denk ik..
Ik herken het een beetje. Alleen wekt het bij mij geen irritatie op... Wel soms een gevoel van machteloosheid. Want, wat is er aan de hand met de kleine? En daar kwam en kom ik soms nog steeds niet altijd achter... Het enige wat me dan nog rest is haar gewoon bij me te nemen of even samen te gaan liggen soezen. Vervelend, zeker als je net van plan was even die hoognodige tijd voor jezelf te nemen... Hier is het inmiddels beperkt tot offdays of 'fases' waarin ze zich niet happy voelt en mijn nabijheid wenst. Haar verdriet gaat nog steeds door mijn ziel en als het lang onrustig is breek het echt op.... Als je het echt even niet trekt kun je misschien het best even weglopen of haar een uurtje uitbesteden. Neem dan zelf even je rust, ga een rondje lopen, neem een lange douche, ga even slapen... en begin dan weer met frisse moed. Het is niet makkelijk, want het verdriet van je kind wekt heftige emoties bij jezelf op. Maar het komt goed!
Wat Sdenise zegt... Zo doe ik dat hier ook. Dan maar even de boel de boel laten en samen hangen. En je inderdaad beseffen dat niet alle dagen feest kunnen zijn, baby's nu eenmaal af en toe huilen of echt hun dag niet hebben etc. Dat er ook weer dagen zullen zijn waar je eindeloos veel lachjes zult krijgen... This too shall pass zeg maar.
Ik heb ook niet zo'n fijne start gehad ( http://www.zwangerschapspagina.nl/na-de-bevalling/413011-waar-de-roze-wolk-onzeker.html ) en herken je verhaal wel. Mijn dochter had ook veel last van krampen waardoor ze echt krijste en ik werd daar soms ook helemaal naar van omdat ik haar niet stil kon krijgen, kon haar niet helpen die pijn weg te nemen. Gaf haar op zo'n moment dat ik t zat was aan mijn vriend, want zelf paniekerig worden helpt natuurlijk helemaal niet. Sinds we toen op andere voeding zijn gegaan werden de krampen minder en was mijn meisje veel meer tevreden. Ik zou echt even goed kijken of jou meisje niet ergens last van heeft, kramjes, reflux, kma of iets anders, zodat je haar kunt helpen en t krijsen minder word dan kan je ook meer genieten van je dochter. Je moet hier even door heen maar straks ga je echt genieten, geloof me maar
TS vindt je het irritant voor jezelf, dat je niet kan afmaken wat je aan 't doen was... Of... voel je je machteloos dat je er niet achter kan komen waarom je baby huilt.... Dat vindt ik toch wel een erg groot verschil. Ik kan ook moeilijk tegen huilen, zeker als ik alles geprobeerd heb om het te laten stoppen (rondlopen, wiegen, voeden etc) Ik voelde dan eigenlijk alleen maar medelijden en absoluut geen irritatie.
Nee herken het niet (gelukkig). Nu huilde mijn zoon weinig maar als hij deed ging mijn moedergevoel meteen aan en liet ik met alle liefde alles uit mijn handen vallen om hem te troosten/verschonen/eten te geven. En ja dat heeft me heel wat keer koude koffie/koud eten/laat eten opgeleverd. Maar geïrriteerd is wel het laatste wat in me opkwam.. Weet niet of je een huilbaby hebt bijv want dan is het natuurlijk helemaal anders,maar houd jezelf goed in de gaten meid! Irriteren aan je baby is niet 'gezond'.
Sommige reacties vind ik echt overtrokken, want ik kan me niet voorstellen dat je niet van je kind houdt of geen moedergevoelens hebt omdat het je irriteert dat je baby (veel) huilt!! Laat je daar vooral geen slecht geweten door aanpraten, iets waar ik wel veel last van heb gehad in het begin! Mijn dochter huilde ook veel in de eerste weken en is nog snel aan het huilen en ik weet hoe frustrerend dat soms kan zijn. Ik ben er inmiddels achter dat ik geïrriteerd raak door mijn eigen hulpeloosheid (ik heb nu alles geprobeerd, maar nog stopt ze niet met huilen, wat is er dan aan de hand en wat kan ik nog doen voor haar?!) en het feit dat ik geen controle heb over de situatie. Dit besef helpt mij enorm te relativeren en het een beetje los te laten. Ook ik baal soms als ik weereens niet kan doen wat ik heb willen of moeten doen (ik ben nou eenmaal geen Mary Poppins, sorry), maar dan denk ik al snel 'mijn dochter is nog zo klein en heeft mij gewoon nodig nu, zij is het belangrijkste nu en de rest komt wel'. Het is inderdaad belangrijk lichamelijke klachten uit te sluiten (ik ben bij een osteopaat en meerdere malen bij de huisarts geweest i.v.m. verborgen reflux) en verder goed te doorgronden waarom je geïrriteerd bent in een bepaalde situatie en daar dan vervolgens wat mee te doen. Je gevoel is erg herkenbaar en zegt in mijn ogen echt niets over je kwaliteit als moeder, maar het is belangrijk dat je jezelf onder controle houdt en de irritatie niet de overhand laat nemen. Je bent nog maar net moeder, je hele leven staat op z'n kop, je bent waarschijnlijk doodmoe en er gieren hormonen door je lichaam. Accepteer dat (eventueel met hulp, praat zo nodig wel met je huisarts of anderen hierover!) en probeer een goede balans te vinden en te relativeren. Het wordt beter en het komt goed, echt waar! Tegen mij hebben ze dat ook altijd gezegd en ik heb er niks van geloofd, maar het is echt waar!
Hier een huilbaby die ontzettend veel krampen maar ook verborgen reflux voorkeurshouding etc had. Ze irriteerde me niet met haar gehuil eerder wanhoop en machteloosheid, dat ik t echt niet meer wist en dan ging ik idd ff naar een andere kamer.. Maar irritaties nooit gehad. Altijd al de drang gehad om haar te troosten en te knuffelen, tenzij t heel erg was en dus die machteloosheid omhoog kwam.. Osteopaat heeft hier wonderen gedaan. En die heeft mij ook behandeld om de spanning bij mij uit mijn lijf te halen. Nu de meest blije en gelukkige baby die ik ooit
Ach, wat de een 'irritatie' noemt, noemt de ander 'frustratie' of 'paniekerig worden'. Hoe dan ook; dat je, zeker in het begin soms flink kriegel kan worden als je kindje veel huilt, terwijl je zelf net een topprestatie hebt geleverd en je geen oog dichtdoet lijkt me vrij normaal. Al is het maar omdat het behoorlijk machteloos kan voelen als je kindje maar blijft huilen en jij je uitgeput voelt. Bovendien is het een enorme omschakeling is van 'alleen voor jezelf hoeven zorgen' naar 'jezelf op elk moment van de dag en nacht wegcijferen voor een ander'. De een zal dat makkelijker kunnen dan de ander, maar abnormaal vind ik het zeker niet. Dus TS, laat je niet gek maken. Het is niet raar, en het komt goed.