Hoeft echt niet hoor. Ik herken nu zoveel in het karakter van mij zoon van toen hij baby was. Snel verdrietig en heeft veel aandacht nodig. Dat was als baby ook en er was medisch niks aan de hand. Maar hij wilde gewoon constant aandacht op het begin. En ja als hij dan sliep hoefde ik niet altijd naar de wc ik heb nu een mega relaxed meisje maar weet dat het ook anders kan zijn. Mijn tweede zoon was wel medisch en dat huilen was toch echt heel anders.
Ik denk dat het gewoon een beleving is. Haar dochter zal heus niet ELKE keer gaan huilen als ze naar de wc moet, maar het zal een voorbeeld zijn van zo'n moment waarop je denkt 'hè, verdorie, wou ik net een momentje voor mezelf pakken'... Trouwens vind ik niet dat alleen een rustige baby normaal is (het is juist het verkeerde beeld van die altijd maar rustig slapende baby, dat ik ook had, waardoor het me juist zo tegen viel de eerste weken), maar dat terzijde.
Mijn zus was gelijk zwanger en die kreeg dus een kindje wat praktisch sliep en nooit huilde en ik kreeg een driftkikkertje. Nou heb me echt rottig gevoeld de eerste weken alsof ik iets fout deed. Heb daarna ook al mijn vriendinnen laten weten dat het heel normaal is als ze de eerste weken niet zo leuk vonden. Met mijn dochter zie ik nu ook in hoe het anders kan dus dat is echt een heel mooi cadeau na mij driftkikkertje en mijn middelste wat een echte huilbaby was door verborgen reflux en KMA.
Rond die tijd verbetert de reflux vaak ook. Dus 'gewoon' een huilbaby, dat geloof ik niet. Een baby huilt niet zomaar omdat er niks is. Waarmee ik overigens niet bedoel dat er dan altijd een medisch probleem is, want sommige baby's zijn kerngezond, hebben geen pijn, maar gewoon enorme mama-honger. Maar ook dan is er dus wat als ze huilen...
Ja.. Maar ik deed al pure jhbpm in haar fles, echt veel, de melk was net yoghurt, ik zat minimaal een half uur met haar recht op na de voeding. vaak ook nog in wipstoel erna, bedje schuin, gewoon alles wat maar kon. maar als je altijd alleen bent en ha wil geen medicijnen geef, wimpelt je af, cb ook, zelf een depressie.. nou uh..
Mijn meisje slaapt overdag heel weinig, wat ik ook doe. Als ik haar neer leg dan is het huilen. Dus naar de wc gaan als ze slaapt, zit er hier ook niet in. Gelukkig gaat het nu steeds beter, maar de eerste 5 weken ( en nu nog wel eigenlijk) is het echt haasten geblazen om ff snel naar de wc te gaan of een moment te zoeken om te eten. Er waren zelfs dagen dat ik gewoon geen tijd had om een boterham te smeren. Want neerleggen in bed/box/ babyswing was meteen huilen geblazen. Nu wil ze nog wel eens 5 tot 10 minuutjes stil zijn, zodat ik als een speer mn brood kan maken bijv. Ik kan dus ook wel eens geirriteerd raken van het huilen, omdat ik gewoon echt nergens aan toe kom. Denk dat dat in zo'n geval niet raar is. Ook omdat je gewoon moe bent van de gebroken nachten en niet aan je rust/middagdutje toe komt vanwege het feit dat de kleine gewoon niet slaapt overdag. Hier wordt het gelukkig wel al iets beter. Heb nu ook wel een lekker ritme gevonden, misschien dat dat ook scheelt. Daar had ik in het begin wel moeite mee. In ieder geval veel succes en als je twijfelt naar de huisarts. ( heb ik zelf ook gedaan)
Wat sommige andere ook zeggen je doet het prima. Het is ook echt heel heftig een kindje krijgen. En denk dat menige nieuw bakken moeder de eerste 2 maanden zeker niet weet hoe ze van voor of van achter leeft. Een kleintje kan je helemaal in pakken letterlijk. Je ziet het hier al. Sommige zijn geboren moeders en sommige moeten echt echt wennen aan de verantwoording van het nieuwe leven. En ja ook hier was ik met beide kinderen niet meteen gelukkig. Of het nou een postnatale was of wat dan ook.? Als mijn kinderen begonnen te huilen kon ik ook wel eens denken van pfff mag ik even rustig mijn bord leeg eten. Mijn eerste heeft een aard verschuiving ter weeg gebracht. Met de tweede ging het gelukkig beter. Ze zijn vaak niet eerlijk als het er om gaat als je kinderen krijgt. Want het is loeizwaar de eerste tijd. Huishouden is het laatste waar je aan toe komt maar het woord beter echt. Voor nu hou je rustig en leef met de dag. En pak je rust als je het pakken kan. En een uurtje wat voor je zelf doen of een middagje. Doen. Misschien heb je een leuke moeder/schoonmoeder die zitten te wachten om een middagje te tutten met jou kleintje. Als mijn moeder binnen stapte was het mam ik ben even douche. Sterkte er mee.
Misschien kun je je baby dragen in een draagdoek. Zie het als een compliment. Dat je baby zich veilig voeld bij jou.. wat zo is je heb je kindje al die tijd veilig gedragen. De eerste tijd droeg ik me kleintje altijd dat vond hij heerlijk
Onze dochter KRIJST echt minimaal 15 uur per dag, gaat door merg en been, en ik vind het dan heeeeel logisch dat dat gaat irriteren. Sommige die zich er niks bij kunnen voorstellen weten volgens mij niet wat de term huilbaby inhoud ik denk dat iedereen gefrustreerd zou raken van een baby'tje die zoooooo extreem veel krijst Of ze nu honger heeft/vieze luier/slaap, etc ze krijst op 1 en dezelfde toon, ze heeft nog nooit normaal gehuild/gejengeld, zou niet eens weten hoe dat klinkt bij haar en niks helpt..schommelstoel word ze niet rustig van, badje niet, niks.. Huilbaby = een baby die meer dan 3 uur per dag huilt ZONDER aanwijsbare reden zoals ziekte oid Ik kan ook moeilijk genieten van dochter, logisch als ze van 07.00-23.00 maar 1 uur slaapt en de hele tijd krijst
Alles al geprobeerd net als bij onze zoon destijds,was hetzelfde geval nu is hij gelukkig verandert in een zeer lieve peuter. Destijds dacht ik echt dat het niet meer goed zou komen.. Hij bleek achteraf gefrustreerd te zijn omdat hij verstandelijk beperkt is en zich niet kon uiten vanwege zijn beperking, en daarvoor zijn we nu ook weer bang dat dat nu hetzelfde gaat zijn Lopen oa bij kinderarts, fysio, diëtiste, etc met dochterlief
Elke baby die veel huilt, is een huilbaby hoor En er is altijd een reden. Alleen kom je er, net als met jullie zoontje, soms pas veel later achter wat nou het probleem was. Kinderen met een autistische aanleg huilen als baby ook meer dan 'normale' kinderen, bijvoorbeeld. Is er deze keer niet al vroeg begeleiding mogelijk, vanuit pedagogische hoek dan, om te kijken hoe je toch zo goed mogelijk in kunt springen op de behoefte van je dochtertje? Vanuit de ervaring met je zoon?
vorige keer waren we er bij onze zoon met 7 maanden bij omdat ik zelf de vroeghulp van stichting MEE had ingeschakeld ( CB vond het allemaal niet nodig ) en zat hij met zijn 1 op een speciaal KDC waar zijn ernstige achterstand etc er snel is uitgekomen.. We hebben nu een heel kort lijntje met vroeghulp van stichting MEE die over een tijdje ook mee komt kijken of er mogelijk dezelfde problematiek speelt bij dochter als bij zoon, en sowieso via het KDC waar onze zoon op zit houden ze het in hun achterhoofd en is er altijd begeleiding mogelijk.. Wat dat betreft is het wel fijn dat we nu toch al in die molen zitten zodat het allemaal wat sneller gaat en het geen hele papieren rompslomp etc meer word..
Wat lijkt dat me verschrikkelijk heftig! Mijn jongste dochter heeft toen ze 5 weken was enkele dagen gekrijst van 15.00-23.00 en toen voelde ik me al vreselijk. En inderdaad, het krijsen irriteerde mij toen ook hoor! Heel veel succes, hoop dat snel achterhaald kan worden waar het door komt..
Helemaal mee eens! Ik herken het ook en was ook niet depressief. Ik kan best geirriteerd worden van die schrikreacties alsof je je niet zo mag voelen. Natuurlijk moet je in de gaten houden of het geen depressie is en of er geen oorzaak is voor het huilen (bij ons was het reflux) maar het hoort er ook gewoon bij. Inderdaad gewoon go with the flow en in je achterhoofd houden dat je hier even doorheen moet en dat je gewoon moet wennen aan je nieuwe leven. Ik heb het nu nog en mijn zoontje is vier maanden. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen maar ik moet ook wennen aan mijn nieuwe leven. E om schrikreacties te voorkomen: ik maak me totaal geen zorgen om deze conclusie dus anderen hoeven dat ook niet te doen.
Ik heb dat ook wel gehad,moest echt heel erg wennen aan m´n nieuwe leventje.Je weet wel dat het veranderd, maar dat ik er zelf zo aan moest wennen had ik zelf ook niet gedacht.Ik heb zelfs een paar keer gedacht waar ben ik aan begonnen,terwijl ik toch al heel veel van m´n baby houdt!En onze baby heeft ook heel veel gehuild erge krampjes etc. Een draagdoek doet wonderen.na 3/4 maanden werd hij steeds makkelijker,en nu vind ik het zoveel leuker. hij is nu een half jaar.af en toe nog wel eens een dagje dat ik overal aan twijfel etc.voor mij waren de eerste 2maanden geen roze wolk.maar mijn partner heeft me ontzettend goed geholpen/gesteund.Het komt echt goed, idd laat de dingen los. succes en het komt echt goed.
Houd de 3 maanden in het oog. Dat was hier echt een magische grens. Als die ellendige krampjes over zijn, wordt het meestal zoveel makkelijker.
Ik herken het ook meid. En ik had niet eens een baby die veel huilde. Wat ik ook deed (en ja dat is idd heel erg) is geïrriteerd raken dwz dat als S s'nachts begon te huilen ik vaak mopperend uit bed ging, zo van dat jank jong huilt weer.... Ik schaam me ervoor en had gelijk spijt als ik had gezegd. M'n man kon daar ook heel boos om worden. Soms doe ik het nu nog weleens dan zeg ik dingen als: je jankt maar hoor kan me niks schelen... Of wat ben je toch een vervelend kind. M'n zoontje is inmiddels 13 maanden. Dus ik herken het wel meid maar het wordt echt leuk. Sterkte! Probeer je kindje zoveel mogelijk te troosten vooral nu ze nog zo klein is.
Haha... Het is natuurlijk eigenlijk niet om te lachen maar ik herken dit hoor!! Hier kunnen man en ik beide niet tegen dat gekrijs en dat heeft niks met onmacht of depressie te maken! Huilen is gewoon een vreselijk geluid dat irritatie opwekt en hoe moeier je bent hoe korter je lontje... Als er 'niets' met je baby aan de hand is en je voelt jezelf ook prima, maar je kunt nou eenmaal niet tegen krijsen, dan vind ik het niks raars hoor... Pure vermoeidheid hier.... Zolang je er geen rare gedachtes bij gaat krijgen iets in de trant van ' ik doe dat kind wat' dan vind ik dat je best eens mag zeggen dat je er geïrriteerd van raakt! Mijn dochter is inmiddels 1,5 en het liefste dat ik heb!! Het heeft de hechting er niet minder om gemaakt Nu bij zoonlief kan ik er ook niet tegen hoor!
+1 (ook bij Galaxy trouwens) Alleen wordt er vaak zo'n vreselijk taboe van gemaakt! Iedereen doet maar net of het een roze wolk is waar je op terecht komt en voor sommigen zal dat ook heus zo zijn, maar hoe meer ik er over ben gaan praten hoe vaker ik er achter kwam dat de eerste weken/maanden voor (bijna) iedereen gewoon rot zijn! Soms zijn mensen zelfs opgelucht als ze eindelijk mogen toegeven dat het niet alleen maar leuk is en ik ben er dan ook altijd heel open over. Ik ga altijd naar mijn dochter toe als ze huilt en ik zal altijd mijn best doen haar te laten merken dat ik klaar sta voor d'r, al baal ik er soms flink van dat mijn slaap voor de zoveelste keer verstoord wordt (ik ben ook maar een mens die gewoon wat slaap nodig heeft). Ik heb geleerd dat ik mezelf dat best mag toestaan en dat zulke 'baal'-gedachten mij echt geen slechte moeder maken (zolang ik er nooit naar handel, en dat zou ik dus ook echt nooit doen!).