Ik droeg mijn zoon minimaal 6/7 uur per dag in de draagdoek (draagzak kan ook, bijv. Manduca, je hebt hier geen goedkeuring voor nodig. Koop een ergonomische drager! Geen babybjorn o.i.d.) Zo kon ik gewoon alles doen wat ik normaal ook deed en hij huilde vrijwel nooit.
Als je maar lang genoeg onmacht voelt, raak je vanzelf geïrriteerd hoor. Hoe lief, klein, schattig en om op te vreten je kleintje ook is. Ik hoop voor jou dat je dat nooit zult begrijpen .
Gevoelens kies je niet, die komen op. Wat je ermee doet, dat is een keuze en dat kun je mensen aanrekenen. Wat er aan gevoelens opkomt, dat kun je een ander niet aanrekenen. Daarnaast: elk mens heeft een bepaalde mate aan frustratietolerantie. Bij de een is de grens daaraan eerder bereikt dan bij de ander. Hoe snel dat is, is afhankelijk van zoveel factoren, dat je ook dat een ander niet aan kunt rekenen. Karakter, hoeveel je al meegemaakt hebt in je leven, (dat kan zowel positief als negatief uitpakken voor waar jouw grens ligt!), de situatie waarin je staat.... Bij onze oudste heeft de onrust bijna 2 jaar geduurd en hebben we 2 jaar lang gebroken nachten gehad, waarbij ze gemiddeld 5-8 keer per nacht wakker werd. Irritatie heb ik toen ook nooit gevoeld naar haar. Daarna kregen we een jaar van miskramen en het bijna-jaar van de zwangerschap van Caitlyn, waarbij ik die 2 jaar wederom geen nacht heb doorgeslapen, (zwangerschapshormonen hebben een desastreus effect op mijn slaappatroon ). En toen kwam Caitlyn en kregen we weer te maken met een kind met allerlei klachten dat heel erg veel huilde. Deze keer voel ik die irritatie af en toe wel. Mijn grens ligt hoog, maar ergens is een keer je max bereikt en geloof me: dan kan je kind nog zo hulpeloos zijn en dan kun je nog zo doordrongen zijn van het feit dat je kind het er niet om doet en er ook niets aan kan doen, en jou nodig heeft, enz enz enz. Maar ik heb deze keer dus wel degelijk momenten gehad dat ik me irriteerde. Uiteraard ben ik een volwassen vrouw met voldoende gezond verstand om die emoties niet leidend te gaan laten zijn, dus ik heb ervoor gekozen om manieren te vinden om die frustratie hier en daar te kunnen ventileren zonder dat dat Caitlyn op enige manier negatief zou beinvloeden. Als ik daarin dingen had gedaan die mijn kind beschadigd of benadeeld zou hebben, zou je me dat aan mogen rekenen. Maar dat ik die gevoelens heb, dat kan geen mens me aanrekenen. En dat geldt dus net zo hard voor TS. Als zij ervoor zou kunnen kiezen om andere gevoelens te hebben, denk ik dat ze dat wel zou doen, denk je ook niet?
+1 Nooit meer oordelen als je niet weet wat het is om je kind nergens mee stil te kunnen krijgen.. Ik stond er voor deze tijd ook anders in..
Ik heb het niet in die mate zoals TS. Maar ik heb er ook erg lang over gedaan om aan het gehuil te wennen. Tot iemand tegen mij zij 'ze kunnen niet praten en dit is haar manier van communiceren'. Ik wist het natuurlijk wel, maar toen pas drong het echt tot mij door. Geef jezelf de tijd om eraan te wennen. Het komt allemaal goed!
Herken het niet, ik heb wel dat als hij de hele dag wakker is (en dat is zoonlief vaak) dat ik 's avonds wel gewoon op ben als hij eindelijk tussen 8 en 9 op zijn bedje ligt...... Verder geirriteerd niet.. Maar heb soms wel heel veel moeite met name 's avonds om hem stil te krijgen
Ik herken het ook wel hoor, mijn zoontje huilde ook heel veel en ik kon er maar niet achterkomen wat er aan de hand was. Ik was zó moe, maar ik kon wel van de momenten genieten dat hij vrolijk was. Ik ben uiteindelijk naar een osteopaat gegaan en daar werd het kiss syndroom geconstateerd. Zijn nekje zat vast en dat deed gewoon pijn!! Zo zielig! Het overwegen waard..
Ik herken het wel, ik irriteerde me niet, maar ik herken wel wat je zegt dat het vaak op lastige momenten komt. Je kiest nou eenmaal niet wat je voelt. daarbij komt dat je net mama bent, alle hormonen gieren door je lijf en wie weet komt daar nog een klein stukje postnatale depressie bij? vooral door je laatste zin moet ik hieraan denken om eerlijk te zijn. Neem je tijd om eraan te wennen, het komt vast wel goed. En alle reacties dat bijna niemand herkent, daar moet je je niks van aantrekken. Zoals al gezegd: je kiest niet wat je voelt
Hier ook herkenning, maar dat komt waarschijnlijk door een bevalling met complicaties wat mijn (emotionele) weerstand helemaal op een nulpunt zette en door het ongeduld dat ik van nature heb dus het hoeft idd niet gelijk een depressie te zijn maar blijf er wel alert op dat je dat gevoel niet nog heel lang blijft houden, dan zou je toch even aan de bel moeten trekken.
Ik begrijp het wel hoor, het is ook heel erg wennen en nu eenmaal niet altijd een roze wolk. Ik vond het eerste half jaar ook vreselijk zwaar en werd soms ook echt "gek" van dat gehuil! Wij hadden dan ook een kindje met reflux en kiss, dus er was echt wat aan de hand. Ik kon het ook echt niet over mijn hart krijgen om hem te laten huilen en liep de hele dag en vaak nacht met hem rond. De combinatie van hormonen vermoeidheid doen je ook geen goed. Wij hebben nu een super vrolijk kereltje, dus bijna niet huilt en heel veel lacht! Maar op het eerste half jaar kijken echt niet leuk terug en ik was niet depressief. Succes meis, probeer af en toe een momentje voor jezelf te pakken en het komt goed, echt waar!