Grrrr, net dikke ruzie met stief gehad. Het ging om iets onbenulligs. Details laat ik even achterwege, maar ik gaf op een gegeven moment een grens aan en zij besloot daarover heen te gaan, waar ik haar op aansprak. Gelijk janken he Naar mijn man toe, zeggen dat ik haar liet schrikken blablabla en maar janken, waarop ik echt heel kwaad werd :x Misschien niet goed, maar ik had echt zoiets van, nu ben ik weer de boze stiefmoeder en nu heb ik het weer verpest. Dat gevoel bezorgd ze me zo vaak! Ze heeft nu ook gezegd dat ze niet meer in mijn buurt wil zijn de volgende keer. Nou, dat is volledig wederzijds!! Grrrrr ben echt pissig nu!
Blijven ademen hoor Wat zegt je man hiervan? Hij moet wel met jou op 1 lijn zitten anders blijft dit duren natuurlijk...
Hoe oud is stief? Kan natuurlijk ook de leeftijd zijn hè, maar vervelend is het natuurlijk wel. Wij hebben die fases ook gehad hoor, maar ik kan nog steeds erg goed door de deur met mn stiefdochter het komt wel weer goed. Wel steeds met je man op 1 lijn blijven staan. Hij moet je hierin niet gaan afvallen. Jij hebt je grens aangegeven, zij heeft ervoor gekozen er over heen te gaan... en daar zijn consequenties aan verbonden, oa dat jij daar erg kwaad om wordt.
Ze is nog maar acht. Ik denk achteraf dat mijn reactie ook zeer zeker wel erg overdreven was. Uitproberen, tja, denk het niet. Niet lullig bedoeld, maar ze heeft geen eigen persoonlijkheid. Ze ontleent haar gedrag aan haar omgeving, net als haar moeder. Nou kan haar moeder me de hoogste boom in, maar om stief maak ik me wel zorgen aangaande haar gedrag. Mijn man staat wel achter mij, maar eigenlijk voel ik me schuldig dat ik uit mn slof ben geschoten.
Wat een walgelijke uitspraak over een kind van 8 Gedraag je volwassen zeg, dat ben je namelijk, zij niet.
Wow... Dit gaat over een meisje van 8? Sorry, maar kan me wel enigszins voorstellen dat ze niet in je buurt wil zijn Volgens mij ben jij hier de volwassene, toch?
jeetje wat een aanvallende reacties hier zeg... TS mag hier toch ook haar hart luchten en haar gevoel uiten? Het is echt niet makkelijk hoor, als je andermans dochter (want ja ondanks dat het je vriends dochter is, is het toch echt andermans kind!!!) over de vloer hebt. En een kind van 8 zou je ook als stiefmoeder zijnde gewoon moeten kunnen aanspreken op dingen. TS geeft duidelijk aan dat ze dat op een normale manier deed, waarna sdochter meteen huilend naar haar vader ging. Dit valt in mijn ogen ook onder uitproberen en de situatie naar de hand proberen te zetten van sdochter hoor! Ik weet precies hoe dat voelt, en ook dat je spijt kunt hebben van een iets te boze reactie, maar als het keer op keer voorkomt gaat het "onschuldige" er wel af hoor van dat meisje van 8. Ik heb mijn stiefkids leren kennen toen de tweeling 5 was en de oudste 7. Ik heb ze dus alledrie als 8 jarig kind wel meegemaakt, en die weten heel goed waar ze mee bezig zijn hoor!! Twee van de kids hadden op die leeftijd wel echt een persoonlijkheid en dingen die ze zelf leuk vonden of achter stonden, maar de 3e niet, en daar herken ik dit gedrag wel een beetje in (al ging die dan niet huilend naar papa). TS schrijft er zelf al bij dat ze het niet lullig bedoelt, en ik snap wat ze bedoelt met geen eigen persoonlijkheid. Daar kan je je inderdaad best zorgen over maken. Nu is het nog bij te sturen maar met een paar jaar zal ze misschien wel in de knoop komen met zichzelf en haar gedrag. Het is als volwassene ook niet makkelijk om de juiste manier te vinden om dit in goede banen te leiden, laat staan als je "maar" de stiefmoeder bent... Je moet inderdaad goed op 1 lijn staan met de vader, en dat ook goed laten merken naar zijn kind(eren). Vind die reacties als "jij bent de volwassene" erg kwetsend en overdreven... Niet alle kinderen van 8 zijn lief en onschuldig hoor, ze kunnen echt geraffineerd te werk gaan, helemaal als ze moeder de ex in hun team hebben
Ik moet echt slikken bij het lezen van dit topic, en ik krijg er gewoon een brok van in mijn keel.. ppff. Volgens mij zijn jouw ouders nooit gescheiden. Ongelofelijk dat jij zo praat over een kindje van 8 jaar! Het zou je eigen kind maar zijn. Je noemt haar potverdorie gewoon stief. Jij hebt er gewoon geen benul van hoe het voor zo'n meisje moet zijn, het continu moeten schakelen tussen mama en papa. Logisch dat ze zich gaat afzetten. Probeer je eens in haar situatie te verplaatsen. Het is nog maar een kind! Je klinkt echt als een boze stiefmoeder!
huh? het is toch ook haar stiefdochter? Mijn stiefkinderen noemen mij ook gewoon stiefmoeder als ze het over mij tegen een ander hebben. Ik snap die beladenheid er niet van. Als je het opzoekt in een woordenboek is het gewoon "tweede moeder". En daarbij, ik wou al vanaf mn 7e dat mijn ouders gingen scheiden, helaas zijn ze nu nog bij elkaar. Die constante ruzie en mn vader zien veranderen door de jaren heen van een man naar de schaduw van mn moeder... Ik heb het contact men hen beiden verbroken omdat ik het spuugzat ben, door alles wat ik van hun heb gezien. Als ze waren gescheiden had ik misschien nog een leuke band op kunnen bouwen met mn vader. Mijn stiefkids snappen ook heel goed waarom hun ouders uit elkaar gegaan zijn, en ze voelen zich er ook niet rot over. Om nou alle kinderen van gescheiden ouders over 1 kam te scheren vind ik ook niet eerlijk. Ook als ik aan mezelf terugdenk als 7 / 8 jarig meisje; ik wist heel goed wat ik wou, en vaak nog beter op welke manier ik het voor elkaar kreeg, staat zelfs zwart op wit in mn dagboek van toen. Als ik dat nu teruglees van mezelf was ik misschien wel een wijs kindje van 8 jaar, maar het is ook een eyeopener hoor, als je 8 bent, ben je echt geen onwetend en onschuldig kindje meer. Daar past het probleem wat TS had heel goed bij, herkenbaar voor die leeftijd.
Ik vind dat je een meisje van 8 geen stief hoort te noemen, en zeker niet in deze context. De manier waarop ts over dit meisje praat, is in mijn optiek not done, zo praat je namelijk ook niet over je eigen kinderen. De irritatie ten opzichte van dit meisje spat gewoon van het beeldscherm af, en dat doet mij verdriet. Logisch dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is, binnen een samengesteld gezin, maar als volwassene kun je jezelf toch op z'n minst ook wel zo gedragen toch?
Merk dat je reactie me irriteert... Als stiefouder moet je vooral je stiefkinderen als eigen behandelen, er net zoveel van houden en je schrijft 'zo praat je ook niet over je eigen kinderen'... Nee het zijn ook niet je eigen kinderen! Dat zullen ze ook nooit worden ook. Een stiefkind hoeft ook niet net zoveel van de stiefouder te houden als van de eigen ouder, dat is blijkbaar allemaal maar heel normaal dat de eigen ouder altijd nummer 1 is, maar als je de reacties leest moet voor een stiefouder het stiefkind wel nummer 1 zijn liefst nog voor de eigen kinderen, want o, o wat hebben al die stiefkinderen het moeilijk... Pfff... Mijn stief irriteert me regelmatig en ik vergeef mijn eigen kinderen veel sneller dan haar. Het is zo, zij heeft die onvoorwaardelijke liefde van haar ouders ik heb die voor mijn kinderen, niet voor het kind van een ander, ook al geef ik er wel om. Maar ik vind niet alle kinderen leuk, ik vind niet alle vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen leuk en niet alle kinderen uit de buurt. Waarom wordt dan altijd verwacht dat je je stiefkind maar helemaal geweldig vind?
Jouw reactie irriteert mij behoorlijk. Feit blijft dat stiefouders volwassenen zijn en daarom dus ook beter moeten kunnen relativeren. Ik vind het onwijs sneu dat stiefkindjes, vaak als minder worden gezien en behandeld. Dan kun jij wel mooi roepen dat ze daar hun eigen ouders voor hebben, maar zo werkt het niet hoor, als je tussen 2 gezinnen in moet leven als kind zijnde. Een kind heeft niet voor jou gekozen als stiefmoeder, maar jij enigszins toch wel voor haar. Dus je hebt er een prachtig cadeautje bijgekregen op het moment dat jij de keuze voor jouw man maakte aangezien zij een onderdeel is van hem. Hoe kun je daar nu niet van houden dan!? Ik heb een heks van een stiefmoeder, maar een geweldige stiefvader. Deze man heeft voor mij gezorgd terwijl mijn eigen vader het niet deed. Ik hou meer van hem dan van mijn biologische vader en hij houdt net zoveel van ons, als van zijn eigen zoon. Op het moment dat hij voor onze moeder koos wist hij, dat hij ons erbij zou krijgen. Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor want uit dit topic blijkt maar weer eens dat het vaak toch anders in elkaar steekt (wat ik zelf maar al te goed weet).
Irriteer me aan niemand, wil wel even wat kwijt. Stiefmoeder zijn is ook echt niet te onderschatten. Ik spreek vanuit mijn eigen situatie nu, dus die zal hoogstwaarschijnlijk bij anderen verschillen. Ookal wil je je stiefkind net zo behandelen als je eigen kinderen, dan kun je dat nog niet automatisch ook. Mijn stiefzoon (en zo noem ik hem echt in alle liefde!) wilde toen hij kleiner was absoluut geen kus van mij. Ook mocht hij van zijn moeder niet bij ons op de kamer slapen, laat staan op zondagmorgen bij ons in bed tv kijken. Dit is natuurlijk niet wat liefde is, maar wel hoe liefde zich uit. Je moet dus onvoorwaardelijk van ze houden, maar wel met restricties... Ik heb het enorm getroffen met mijn stiefzoon hoor. Het is een schat van een jongen en hij is dol op mij en ik op hem. Houd zielsveel van hem, maar als ik heel eerlijk ben KAN ik niet zo veel van hem houden als van mijn eigen zoon. Mijn eigen kind is belangrijker voor me dan iedereen op de hele wereld bij elkaar. Dat voel ik voor hem gewoon niet. Dat neemt niet weg dat ik wel vind dat ik dat nooit of te nimmer aan hem mag laten merken. Ik zeg hem regelmatig dat hij altijd mijn oudste zoon zal zijn, ookal heb ik hem niet op de wereld gezet. Hij vraagt daar vaak zelf naar, dus ik denk dat het belangrijk voor hem is om dat te horen. Als hij zou willen had hij mijn leven een hel op aarde kunnen maken. Dus ik onderschat het probleem van ts echt niet. Maar ik ben het er wel mee eens dat het voor het meisje ontzettend moeilijk moet zijn, deze nieuwe situatie. En het is logisch dat ze kijkt hoe ver ze kan gaan en dat doet ze natuurlijk op een manier die bij haar leeftijd past. Je valt er als stiefmoeder ook maar in. Je hebt jarenlang niks van het kind meegekregen en ineens wordt je geacht ervoor te zorgen en ermee om te kunnen gaan... Het is een proces en ik weet zeker dat als je je best er voor blijft doen en je echt vanuit je hart het beste wilt voor het stiefkindje, dan zullen ze dit uiteindelijk ook inzien. Dan kun je net als ik de ogen uit je hoofd janken als ze knuffeltjes met I love you voor je winnen op de kermis
Ze doet alsof je de boze stiefmoeder bent? Zo kom je ook over. Als de man waar mijn moeder een relatie mee had ooit zoiets over me had geschreven (en geloof me; ik ben ook héél ver gegaan destijds), had ze hem meteen de deur uitgezet. Als een man ooit zo over míjn kind zou praten, zou ik exact hetzelfde doen. Maakt niet uit wie zich tijdens de 'ruzie' misdroeg en wie er fout zat, zulke dingen zeg je gewoon niet.
Omdat je wist dat die 'in het pakket' zat toen je een relatie met papa aanging, daar ga ik tenminste wel vanuit.. Nou vind ik niet dat je een stiefzoon/dochter geweldig moet vinden, maar wel gelijk behandelen, ja..
Weet je ga lekker met je bonus dochter om de tafel zitten, zeg eerlijk dat je erg boos was en daardoor misschien dingen hebt gezegd die niet goed waren en bied hiervoor je excuus aan. Laat haar zien dat iedereen fouten maakt en dat het heel normaal is om hiervoor je excuus aan te bieden. Ga met je man goed op 1 lijn zitten, geef haar duidelijk de grens aan en wat de gevolgen zijn als ze erover gaat. Wanneer ze dan huilend bij papa aan komt zetten zou het handig wezen als die haar netjes verteld dat ze te luisteren heeft na jullie en dat wanneer ze uit gehuild is er gepraat kan worden.
Op een forum mag je je mening en frustraties uitte, juist omdat je het de kinderen dan weer niet mag laten merken. En nee ik wist niet dat stief geen contact wilde met moeder en voortdurend hier is toen ik een relatie met mijn man kreeg. Gelijk behandelen, ja zoveel mogelijk, maar mijn gevoel kan ik niet dwingen, mijn eigen kinderen sterf ik voor als het moet, voor mijn stiefdochter niet, dan gaat de zorg op mijn eigen kinderen en voor hen een moeder kunnen zijn voor, ten alle tijden. En wellicht wordt hier ook wel ongenuanceert geschreven door stiefmoeders, in elk geval door mij, om in het dagelijks leven minder last van die frustraties te hebben, mijn stiefdochter leest dit namelijk niet en dan ben ik het kwijt. En hoe ik niet kan houden van mijn stiefdochter? Dat kan ik wel, alleen van mijn eigen kinderen meer en dat zal nooit veranderen.