Even een vraagje van een gefrustreerde moeder... De laatste weken is mijn dochter (bijna 3) nogal aan t peuterpuberen, heel normaal en gezond maar ze is ook moe en erg snel van slag als iets niet lukt, als een kindje plaagt, als er iets afgepakt wordt, enz. Ze huilt of gilt dan ontzettend snel. Ik begin me onderhand ervoor te schamen;speelt ze lekker bij de achterburen en daar gaat er iets 'mis' dan hoor ik de 'sirene' al. Ik ben op een gegeven moment bang dat mensen haar echt vervelend gaan vinden terwijl t echt een lief en sociaal kind is. Is dit herkenbaar en wie heeft de oplossing? Ik probeer haar echt te leren dingen met praten op te lossen en ze weet dat niet zo tekeer mag gaan. Misschien is t ook wel de leeftijd; ze is geen kind dat duwt of slaat dus ze 'lost t zo op'.
Hier ook momenteel. Om moe van te worden . Als er iets niet lukt of je zegt dat iets niet mag dan is het echt gillen en dan grote krokodillentranen. Alsof je iets vreselijks heb gedaan. Gisteren ook. zit je te wachten totdat je aan de beurt bent bij de gemeente en mijn zoontje maar weglopen en niet luisteren. Durfde hem daar niet aan te spreken (hard aanspreken zeg maar) want ik dacht ooo dan krijgen we gelijk een heel orkest te horen. Dus had het maar even gelaten. Ik ben er hier zelf ook nog niet uit wat ik eraan kan doen. Leg me er maar even bij neer. Mijn zoontje is trouwens net een maandje 2.
Ik snap dat je het vervelend vind, maar alle kinderen hebben zo'n fase. Zolang je zo conseqent mogenlijk omgaan met het gedrag en haar blijft proberen te verrtellen dat ze het moet uitleggen. Zou ik er verder niet teveek van maken, schamen hopeft al helemaal niet, ze is gewoon een kindje en ontdekt zichzelf.En mensen bij wie ze speelt hebben mneestal zelf ook kinderen (gehad). Niet druk ommaken, het hoort erbij.
gewoon elke keer rustig zeggen dat ze moet praten, dat ze woordjes moet gebruiken als er iets is en niet steeds huilen. OP den duur snapt ze dan heus wel dat ze het gewoon moet zeggen ipv te gaan huilen.
héél herkenbaar en héél vermoeiend.... vooral omdat ze best kan praten naar mijn idee. Maar oke, het zal er wel bij horen inderdaad. En met veel dingen die ik nu bij mijn kinderen merk en zie, en dan bij anderen (in de supermarkt ofzo opmerk) voel ik dat ik eigenlijk wel moet glimlachen -van herkenning en begrip- als ik andere moeders in dezelfde situatie zie...
Oehh mijn dochter kan ook zo gíllen als iets even niet lukt. Doet echt pijn aan mijn oren! Ze heeft soms echt weinig geduld.. Ik moet dan altijd direct denken aan mijn buurmeisje van vroeger.. Die gilde, krijste en huilde altijd om álles (ook toen ze al veel ouder was). Ik hoop heeeel hard dat mijn dochter het ook heel snel gaat afleren. Heel irritant!