hoe weet jij zonder het te zien dat die ouders NIET de kamer in lopen? Huil baby kan inderdaad. Ik snap dat je het moeilijk vind dat hun de politie hebben gebeld om jullie hond. Ik zie dat je twijfelt of overwogen hebt veilig thuis te bellen?! Zou ik echt niet doen. Je hebt alleen maar vermoedens. Ik zou eerst eens aanbellen en gewoon praten.
Best lastig TO. Ik sluit wel aan bij anderen: VT bellen... het kan een gezin echt ontwrichten... dus weet voor jezelf dat je gegronde motieven hebt om dat te doen. Wij wonen in redelijk oude woningen die dus best gehorig zijn en onze buurkinderen huilen excessief veel. Maar nochtans houd ik er rekening mee, al hoor ik vaak geen ouders, dat ze er wellicht wel zijn om de kids te troosten. Zolang je niet live getuige bent is het lastig om te onderscheiden wat er gaande is. Wij hebben twee keer een huilbaby gehad, de jongste huilde soms wel 18-20 uur per etmaal. Ik kan mij voorstellen dat de buren knettergek werden. Maar ik weet ook van mezelf dat we onze kids nooit ongetroost hebben laten huilen. Alleen troosten kan ook zonder woorden, want geloof me...je kunt niet zoveel uur achtereen praten en daarnaast mag je wel gaan schreeuwen om boven je krijsende kind uit te kunnen komen.
Wij hebben met onze jongste 2jaar lopen tobben snachts vanwege kno problemen. Niet stil te krijgen, krijsen, gillen, niet normaal meer. Onze buren hoorden dit, maar hoorden door het gehuil en doordat wij zacht deden niet dat we naar hem toe gingen. Ze hoorden ook geen verschil of hij bij ons op de kamer lag of op zijn eigen kamer. Als buren hoor je alleen maar dat vreselijke gekrijs. Ik heb het in die periode aan beide buren gevraagd, wat ze hoorden, maar ze hoorden alleen zijn gekrijs en niet wat wij probeerden om hem rustig te krijgen. Wij zijn een half jaar geleden verhuisd en helaas hadden onze nieuwe buren ook nog last van onze jongste. Ook nu weer aan beide buren gevraagd wat ze hoorden. Ook zij zeiden dat ze alleen het gehuil hoorden. Hiermee wil ik zeggen dat je totaal niet kan weten wat je buren wel en niet doen om hun kinderen stil te krijgen. De enige manier om erachter te komen wat er aan de hand is is door met ze te praten. En ja ze zullen misschien in de verdediging schieten. Waarschijnlijk niet omdat ze het niet op willen lossen maar omdat ze het ook niet weten en zich misschien schamen voor de overlast die hun kinderen veroorzaken. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen met de overlast, want hoe je het ook went of keert zolang de kinderen blijven huilen houd jij last ervan.
Oei.. kinderen die geluidsoverlast veroorzaken is een lastig ding. Je kunt je kind nou eenmaal niet uitleggen dat ze stil moeten zijn vanwege de buren als ze klein zijn en dat niet snappen.. Misschien vinden deze mensen het ook wel echt heel vervelend dat er zoveel gehuild word.. ze slapen immers zelf ook niet goed lijkt mij, wie weet schamen ze zich ook wel enorm tegenover de buren, zijn ze op en gefrustreerd door vermoeidheid.. Ik zou niet zomaar gaan verhuizen of klagen.. kinderen worden groot dus het gaat uiteindelijk vast wel over, al snap ik wel dat het veel overlast veroorzaakt. Wellicht kun je erover praten met ze en ze een helpende hand bieden ? Ik heb zelf een zoontje met ADHD die echt niet sliep als baby /dreumes, en als hij wel sliep was hij echt om half 6 smorgens wakker, klaarwakker! Ik heb ook weleens buren op de stoep gehad die het vervelend vonden dat hij als 1.5 jarige altijd vroeg wakker was, ook in hetweekend.. tsja we hadden houten vloeren en wat ik ook deed, dat kind was vrolijk en wakker. Ik kon hem niet vastbinden of zijn mond dicht plakken.. en dat maakt het erg moeilijk en frustrerend want je kunt niets anders doen dan het kind rustig proberen te houden, tv laten kijken, uitleggen dat het zachtjes moet doen.. Sterkte met de situatie
Je zegt dat ze weten dat jullie er "last" van hebben, maar heb je er recentelijk nog met ze over gesproken? Je zou ze toch kunnen vragen wat er aan de hand is? En of ze weten waarom hij zoveel huilt? Daarbij kan je dan ook melden dat je er vooral 's nachts best last van hebt en dat je bijv. deze week 3 nachten wakker lag van het gehuil. Dat je wil gaan isoleren, masr dat je ook hoopt dat ze overlast in de nacht proberen te verminderen (indien mogelijk). Daarnaast is het ook een beetje geven en nemen denk ik... zij hebben soms "last" van jullie hond (blaft denk ik vaker...) en jullie van hun huilende kinderen. Wil het niet baggetaliseren hoor, maar ik krijg het gevoel dat je er nu te veel mee bezig bent.
Mja, geven en nemen ok, maar als zij dan meteen de politie bellen bij last van de hond - terwijl ze weten dat TS in het zkh is met haar zieke kind - begrijp ik wel dat het extra zuur is dat TS nu al zó lang veel last heeft van het gehuil. Een kind kan je niet uitzetten natuurlijk, maar toen wij onze oudste kregen bleek zij ook een huilbaby; wij zijn aan de buren gaan vragen of ze er niet wakker van werden (slaapkamer grensde aan die van hun) zodat we eventueel bij overlast een oplossing konden vinden. Gelukkig hier zeer goed geïsoleerd, want onze buren hoorden het totaal niet... Ik lees bij TS niet dat haar buren meedenken aan een oplossing qua bv betere isolatie.
Ik kan wel op iedereen reageren maar zoals jij het verwoord is het dus inderdaad. Na de geboorte van onze dochter heb ik 3 maanden in het zhuis gewoond. Hierna volgden er ontelbaar veel opnames in de afgelopen 4,5 jaar en heel veel pijnlijke operaties. Toen zij hier kwamen wonen ben ik een flesje wijn gaan brengen om hen welkom te heten in de hoop een gewone/goede burenrelatie te hebben. Niet 1 x is er ook maar een klein beetje belangstelling getoond omdat onze dochter zo vaak in het ziekenhuis lag. Wanneer zij thuis kwam van een opname was het altijd een week onrustig maar zodra ze maar een kik gaf stond ik naast haar bed, juist om geen overlast te veroorzaken of dit zoveel mogelijk te beperken. Omdat het dus geven en nemen is zolang je niet in een vrijstaande woning woont. Natuurlijk horen zij ons net zoals wij hen horen, dat is gewoon woongeluid. Ik heb een aantal maanden geleden, nadat zij de politie belden, aangegeven dat wij al 1,5 jaar wakker liggen van hun zoon maar dat wij van mening zijn dat het dus geven en nemen is. Dat ik begrip had voor de overlast die zij op dat moment hadden van de hond maar dat wij uit alle macht dit zo goed mogelijk op hadden proberen te lossen maar ook met de handen in het haar zaten. De reactie daarop was gewoon heel naar waardoor ik totaal niet het gevoel heb dat ik ooit nog een gesprek aan wil gaan met deze ogenschijnlijk empathieloze mensen. En nee ik kan niet door muren kijken en nee ik weet niet hoe het is om 1 of zelfs 2 huilbabies te hebben. Maar ik doe er wel alles aan om de overlast zoveel mogelijk te beperken en ik heb gewoon niet het gevoel dat dit vanuit de buren ook het geval is. Natuurlijk bel ik veilig thuis niet, ik weet hoe het een gezin kan ontwrichten, ik ben bekend met de onterechte meldingen die worden gedaan tegen ouders van zorgintensieve kinderen, daarom geef ik ook aan dit ik dit een te grote stap vind. Maar als ik de hele dag in de weer ben geweest met mijn hulpbehoevende kleine meid wn dan voor de zoveelste keer in de week wakker lig ‘s nachts van het kind van de buren, ja dan ben ik het gewoon zat en vannacht was weer zo’n nacht en dus moest ik het ergens kwijt. Bedankt voor jullie reacties, het zet de dingen absoluut in perspectief
Hond bleek overigens van slag door de hele situatie en daar bovenop had er iemand vuurwerk afgestoken waar hij panisch voor is( dit was in januari) dit was voor hem gewoon te veel waardoor hij dus ging blaffen die avond. Die middag erna was hij gewoon aangeslagen. Was om 16.00 ‘smidsags en er stond iemand te lang voor de deur. En ja toen de politie voor de deur en voor het raam stond toen bleef hij natuurlijk blaffen, niet zo gek natuurlijk. Het is een oude luie grote dog die je verder nauwelijks hoor, ik weet dit omdat ik thuis werk en als ik langer dan een uur weg moet naar het zhuis dan check ik het altijd even met de andere buren. Alle buren hebben overigens honden hier dus je hoort ze allemaal wel eens aanslaan.
Eens met bovenstaande. Gelijk politie bellen terwijl je weet dat ze in het ziekenhuis verblijven is erg laag. Isolatie zou idd een oplossing kunnen zijn. Maar of de buren daar in mee willen werken... Sterkte TS
ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik snap wel dat je het er echt mee gehad hebt. Zeker omdat ze bij jou, terwijl je kind in het ziekenhuis lag de politie belden en zo bot reageerden op je uitleg. zoals een kind Nou eenmaal geluid maakt, doet een hond dat ook. dat zou bij mij dus echt kwaad bloed zetten. maargoed daar los je helaas weinig mee op. ik zou daarom proberen los te laten hoe zij het hebben gedaan en zelf wat beschaafder stappen zetten. Gewoon eens aanbellen, er rustig over in gesprek gaan. uitleggen dat je begrip hebt voor hun, maar nu zelf ook echt last hebt van de overlast. misschien kunnen jullie in gesprek over mogelijke oplossingen? ik denk dat je op die manier ook meteen wat meer een indruk krijgt over de aard van de problemen en of dit nu wel of niet misschien bij veilig thuis hoort. het is toch eigenlijk gewoon heel raar om instanties in te schakelen zonder eerst eens met elkaar in gesprek te gaan (ookal deden zij dat wel)?
Het is erg lastig als je problemen hebt met de buren. Wij hebben het ook heel erg alleen hebben wij last van het geschreeuw van de ouders zelf. Het zijn een stel egoïsten die met niemand rekening houden behalve hunzelf. Wij hebben heel vaak proberen te praten maar elke keer wordt er gewoon een deur in onze gezicht gegooid. De andere buren hebben er ook last van en zijn ook vaker aan de deur geweest alleen willen ze met niemand praten. Als volgende stap hebben wij via de gemeente buurtbemiddeling aangevraagd om te kijken of we op die manier met ze konden praten. Jammer genoeg hebben ze dit ook genegeerd en komen wij dus niet met ze in gesprek. Maar misschien is het een idee om buurtbemiddeling in te schakelen als dat bij jullie ook kan? Dan ga je het gesprek aan op een andere plek dan thuis met een onafhankelijke partij die het gesprek kan sturen als het nodig is. Voor veel mensen is het een goede oplossing. Ik wens jullie veel sterkte en succes! Er is niks zo vervelend als onbegrip tussen buren van 2 kanten!
Misschien hebben de kindjes wel verborgen reflux. Onze uk huilde dag en nacht enik liep met hem dag en nacht. Misschien eens vragen hoe het met de kinderen gaat. Eenmaal aan de medicatie ging het beter en huilde hij minder. Wij hadden naast ons huis de garage, daar naast de garage van de buren en de mensen daar naast zei op een dag het gaat wel beter met hem he. Oeps ze hoorde hem daar zelfs huilen. In dat soort gevallen kun je er ook niks aan doen en is het heel naar voor de ouders. Ben blij dat mensen begrip hadden en niet een wijkagent stuurde of andere instanties.
Tuurlijk kan je kinderen niet uitzetten. Maar het gaat ook om haar woongenot. De burenmogen ook wel rekening met haar houden. Zeker als je buurmeisje hulpbehoevend is. Als de kinderen weer lang huilen, dan zal ik gewoon aanbellen. Ook 's nachts. Dan weten de buren ook dat er erg last van hebt
Je kan kinderen niet uitzetten zeg je maar de buren moeten wel rekening met ts houden. Hoe dan? Ts schrijft dat ze de kinderen soms helemaal niet hoort en dat ze dan waarschijnlijk aan het logeren zijn. Dat is in ieder geval al fijn. Hierbij ga ik er dus vanuit dat de buren niets aan het gehuil van hun kinderen kunnen doen. En ik snap echt dat het heel vervelend is, zou ik ook vinden! Maar je kan er niet altijd wat aan doen. Gelukkig hebben wij makkelijke buren die alleen maar met ons meeleefden en daarbij zeuren wij niet om hun honden die regelmatig aanslaan (vind het zelfs wel handig, weet zo wanneer er hier iemand aan de deur staat )
Ik zou een isolerend wandje (laten) plaatsen. Hebben wij laten doen in de slaapkamer en ben er zo blij mee! Luchtgedragen geluiden kan je uitstekend isoleren.
Een moeilijke situatie TS! Zoals ik het lees, hebben jullie buren het moeilijk gehad sinds zij ouders zijn geworden. Ook in de periode dat jullie het vreselijk moeilijk hadden met jullie zorgenkindje, met extra last van jullie hond. De zwaarte van een huilbaby, de onvoorstelbare vermoeidheid van de ouders en de nare zorgen en wanhoop dat jouw baby pijn heeft, maakt van velen dat je nog maar weinig begrip of fatsoen kunt opbrengen voor anderen. Het kan zijn dat zij om die reden ook geen empathie meer konden opbrengen. Hoewel dat niet de juiste weg is, kan ik mij voorstellen dat wanneer een baby met mogelijke pijn, na uren proberen, eindelijk slaapt en dan wakker geblaft wordt, dat tot onbegrip leidt. Bij mogelijke pijn en ellende van jouw kleintje: "hoe kunnen buren geen rekening houden met een hond die overlast veroorzaakt? Jullie als buren konden toch zien dat oma continu kwam helpen uit noodzaak en horen het toch, hoe zwaar het is?" (Dat maakt de politie bellen niet ok, maar misschien begrijpelijker.) Zo ook voor jou TS, hoe kan iemand die weet van de vreselijke zorgen die jullie toen hadden om jullie kindje en nu nog hebben, jullie extra zorgen bezorgen met nota bene de politie? Zo weinig empathie en medeleven geven terwijl jullie maanden met die ellende zaten? En ook nog eens geluidsoverlast blijven geven terwijl jullie ook nu nog een zorgenkindje hebben die haar slaap hard nodig heeft? En dat terwijl ze zelf geluidsoverlast hebben gehad, daar hou je dan toch extra rekening mee? Ik denk dat hier de weg is om toch te blijven praten. Overmacht bij zorgen, verdriet en slaapgebrek maken dat empathie vermindert en je elkaar steeds minder kunt vinden. Wellicht liggen jullie situaties minder ver uit elkaar dan je denkt en kunnen/konden jullie geluidsoverlast er beide niet bij hebben. Dan is het vooral zaak om samen naar een oplossing te zoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar inzicht in elkaars moeilijkheden is misschien een eerste stap..
Je laatste reactie had eigenlijk je 1e post moeten zijn, zet het e.e.a. duidelijk in perspectief! De buren denken vnl. aan zichzelf en hebben geen empathisch vermogen. Tsja, dan heeft het weinig zin om nog een gesprek aan te gaan... ik zou dan ook gaan kijken wat de migelijkheden zijn om te isoleren, zodat je iig weer normaal kan slapen.
De oudste van de buren die nog steeds hele nachten brult is geen baby toch? Dus ook geen huilbaby meer. En dan kun je je overlast dus zeker wél beperken als buur zijnde. Gezien het ontbreken van emphatie jullie kant op zou ik toch wel duidelijk gaan maken dat niet aanpassen klachten gaan opleveren bij instanties.
De baby is degene die veelt huilt, soms gaat de oudste dan ook huilen schrijft ts. En dat snap ik, want als je lekker slaapt en je wordt wakker gehuild ben je als peuter niet blij. Heel flauw vind ik het als je hierom instanties in zou schakelen.
Dat je het erg vind om wakker te liggen van andermans kind snap ik heel goed. Wat erg ook dat je zo slecht contact hebt met je buren. Het hoeven niet je beste vrienden te zijn, maar ja je deelt wel hetzelfde dak en hebt daardoor met elkaar te maken. Ik denk dat het belangrijk is om toch een beter contact te krijgen. Door een gesprek aan te gaan kun je meer begrip voor elkaars situatie krijgen. Maar ik snap ook heel goed dat je het moeilijk vind om daar aan te gaan bellen en te zeggen: 'hoi ik wil het over het huilen van jullie kinderen hebben' (ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta!) Als ik lees in een van jouw posts dat je het voorlezen kunt horen vind ik de huizen wel heel erg gehorig! Ik zou dan toch eens nadenken over een isolerende voorzetwand. Dat doe je zelf in de slaapkamers, heb je geen overleg met de buren voor nodig. En de tips van aanbellen als de kinderen huilen, desnoods 's nachts Dat raad ik je af! Stel je voor dat je rondloopt met een huilbaby, wanhopig, omdat je helemaal versleten bent, je peuter is 'gezellig' mee gaan doen. En dan belt ook de buurvrouw nog aan met de vraag of het wat zachter kan. Dat is dan waarschijnlijk de druppel..... Ik zou dan liever kiezen voor een rustig moment. Vraag de buurvrouw op de koffie, stap er op af met een rotsmoes (mijn suiker is op) En begin een gesprek! Heel veel sterkte met deze lastige situatie!!