Verdriet & Omgaan met bezorgde omgeving, hoe doe je dat?

Pfoe, wat een moeilijke situatie. Ik kan me voorstellen dat je je nu liever even afsluit. Ik heb die periodes ook gehad, ook wij zijn ruim twee jaar bezig geweest (en twee miskramen gehad) voordat ik nu weer zwanger werd. Soms wil je gewoon in je eigen cocon zitten, met je eigen verdriet, zonder bemoeienis van anderen met goedbedoelde maar vaak pijnlijke opmerkingen. En vooral zonder die dikke buiken van vriendinnen collega's die zo makkelijk zwanger raken.

Aan de andere kant lucht het natuurlijk ook wel op om erover te praten. Juist door er veel over te praten kun je dingen beter een plek geven. Misschien kun je dit eens met je huisarts bespreken? Die kan je misschien doorverwijzen naar een andere hulpverlener. Die staat er wat neutraler in dan je vriendinnen en familie die steeds je verdriet oprakelen. En die kan je misschien helpen ermee om te gaan. Op zich kan even afsluiten voor de buitenwereld geen kwaad, maar als je dit te lang doet is het denk ik niet gezond.

Het is natuurlijk moeilijk, maar misschien moet je even doorbijten en de familie uitleggen dat je het heel fijn vindt dat ze bezorgd zijn, maar dat je het niet prettig vindt als ze telkens vragen hoe het gaat. Je kunt dat in een brief of op een kaartje doen als je het mondeling moeilijk vindt. Je kunt dan tegen ze zeggen dat je als je erover wilt praten of nieuws hebt, er zelf over zult beginnen en dat je er verdrietig van wordt om er steeds mee bezig te zijn en er gewoon niet altijd mee wil worden geconfronteerd.
Je kunt er dan nog bij zeggen dat je het contact juist wel op prijs stelt en het des te jammerder zou vinden als het contact juist wat stroever zou gaan verlopen terwijl zij het juist goed bedoelen, maar dat je dat nu gewoon even niet trekt. En dat je merkt dat je daardoor de neiging krijgt om ze te vermijden om zo het lastige onderwerp te vermijden en dat dat toch ook niet de bedoeling kan zijn.

Wees gewoon eerlijk en duidelijk en kies voor jezelf. Als je vriend vindt dat je het niet kunt maken om niet te reageren, laat hem dan zelf reageren op de voicemailtjes. Als hij wel contact wil met de familie, moet hij dat gewoon doen lijkt me. Als jij dat nu even niet trekt, zal men daar respect voor moeten hebben. Iedereen gaat op zijn eigen manier met dit soort dingen om.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Heel veel sterkte!

 

Hallo Eef16, ik herken veel in je verhaal. Volgens mij heb je dat af en toe een periode nodig, je afsluiten en bezig houden met je werk, sport, liefst leuke dingen met je vriend of man en vooral even geen babies en zwangere buiken... Ik kan daar ook af en toe helemaal niet meer tegen, hoezeer ik het anderen ook gun, maar te confronterend. Al mijn vriendinnen zijn zwanger of net bevallen, zus, schoonzus ook. Elke maand belt er weer een op om het te vertellen. Dat heb ik nu al 30 keer meegemaakt. Wij zijn inmiddels bijna 3 jaar en een vreselijke miskraam verder en wachten nu ook op IVF. Ik heb afgelopen maand een email gestuurd naar vrienden en familie dat ze maar moeten begrijpen dat ze af en toe niks van me horen, en dat ik niet meer erover wil praten, tenzij ik het zelf aangeef. En dat ik alleen nog maar open sta voor leuke dingen doen, dus als ze een voorstel hebben om iets te doen, dan graag, maar of ze er wel begrip voor willen hebben als ik soms afbel. Is dat een idee voor jou? Je moet volgens mij heel duidelijk zijn in wat je wel en niet nodig hebt, want mensen doen het vaak uit liefde voor jou, en voordat je het weet gaat het dan weer het hele gesprek over IVF/IUI/verdriet en teleurstelling. Ik stik er af en toe in en wil gewoon leuke gesprekken over andere dingen. Maar de zwangere vriendinnen zijn het ergst: die kunnen gewoon over niks anders praten, zelfs als ze het proberen voor mij gaat het binnen 2 minuten weer daarover. Ik neem het ze niet kwalijk, het is een heel groot en mooi iets in hun leven, maar ik wil en kan er even niet intensief deel van uit maken zoals vroeger. Ik maak me zelf daarover wel verwijten, maar anders ga ik er aan onderdoor, daar schiet niemand wat mee op. Weet niet of je hier wat aan hebt, maar weet dat je hier begrepen wordt! Het is een eenzaam gevoel, want inderdaad: zij weten echt niet waar ze het over hebben! Ik voel alleen bij lotgenoten begrip, en behalve hier, heb ik die in mijn omgeving weinig. Sterkte meis, doe lekker wat goed is voor jou!

 

Fijn topic, sluit me helemaal bij je aan Eef, was net of ik mijn eigen verhaal op dit moment las.

Ik zit er ook aan te denk bij het volgende gesprek met de arts mijn probleem aan te kaarten. Op dit moment gaat het wel weer maar soms denk wat als het allemaal bij de 1e ronde IVF mis gaat, volgens mij ga ik dan in zo'n zwart gat vallen! Mijn vriende en ik hebben de afgelopen zoveel ruzie gehad, beide vanuit frustratie, verdriet en helemaal op zijn. Gelukkig vallen we snel weer in elkaars armen maar hoe lang houden we dit vol?

Op dit moment bezoeken we weinig mijn schoonouders, zij zijn sinds een klein jaar opa en oma van het kindje van zijn (notabene jongere) broertje. Mijn vriend heeft het daar heel erg moeilijk mee en ik begin me steeds meer schuldig te voelen.

Wat wij samen wel als afspraak hebben is dat als 1 van de 2 het moeilijk heeft met een bepaalde situatie dan dan de ander dat direect begrijpt. Zo wilde mijn vriend laatst gaan eten bij vrienden met een kleintje terwijl we net weer slecht nieuws hadden gehad. Omdat ik niet wilde zijn we niet gegaan. Mijn vriend was een keer helemaal down op een (halve papa&mama) verjaardag en toen zijn we eerder naar huis gegaan.

Soms denk ik ook aan praten met iemand anders (professioneel) want samen lukt ook wel maar je hebt beide verdriet. Ik zie mezelf alleen niet bij een vreemde zitten........

 

Eef, wat je ook besluit, blijf praten met je vriend, zodat jullie elkaar blijven begrijpen. Dat belangrijk. In ieder geval heel veel sterkte.

@Linda, jij zit ook in hetzelfde schuitje zie ik. Moeilijk hoor. Het kan wel juist heel bevrijdend zijn om te praten met een ' vreemde' want die heeft geen belangen in de zaak en kan neutraal advies geven.
Ik zie dat je een fantastische reis in het vooruitzicht hebt. Geniet er lekker van, laat alles even van jullie af glijden, zodat je er daarna met hernieuwde energie weer tegenaan kunt.

En houd allebei de moed erin!

 

Lief berichtje Robina! Ja we gaan zeker lekker genieten, we zijn zo blij dat we dit geboekt hebben (kunnen). We zijn letterlijk de dagen aan het aftellen!

 

Ik zou het uitleggen aan familie en goede vrienden, of je vriend uit laten leggen als je het zelf te moeilijk vind.
Als ze echt met jullie meeleven dan snappen ze dat toch?Als je vriend nou eens zelf zijn familie bv. opbelt als er "nieuws" te vertellen is, bv fm, punctiedatum ect ect.Dan weten ze toch wat jullie meemaken zonder dat jij je rotter gaat voelen.

Ik ben er zelf inmiddels achter gekomen dat je heeeel soms eerst een beetje "ruzie" moet maken met familie voor ze het begrijpen, maar dat we er samen (dus ook met familie) weer sterker uitkwamen.

 

Hoi dames,

Wij hebben geen ervaring hiermee, omdat wij nog niemand hebben verteld dat we bezig zijn met zwanger worden.. wij zullen het pas vertellen als ik de kijkoperatie ga krijgen. Langer zullen we het dan niet verbergen, zij hebben ook wel het recht om het te weten (ouders).

Maar ik wil jullie allemaal een dikke knuffel geven! Jullie zijn onwijs sterk! En soms gaat het even niet, dan hebben jullie het recht om dit te laten blijken. Je kan niet altijd doen alsof er niks aan de hand is, zelfs tegen je eigen familie vindt ik dat je dat best mag zeggen. Waar heb je anders familie voor?

Nogmaals allemaal een dikke knuffel!

 

Hoi Eef,

Ik ken je situatie. Wij zijn ook al zo twee en half jaar bezig en onze omgeving is eigelijk ook allemaal op de hoogte. Je krijgt op een gegeven moment toch ook lastige vragen en daarin wilden wij ook eerlijk zijn. Dus hebben we besloten om de familie en vrienden (en collega's) te vertellen dat we nu in het medische circuit bezig zijn.
Toen kregen we opeens allemaal vragen over hoe het nu ging enz. Elke keer na een ziekenhuisbezoek had ik het gevoel verantwoording af te moeten leggen bij hen (vooral ook bij collega's, aangezien ik vaak onder werktijd weg moest).
Ik heb dat opgelost door hen en mijn familie en vrienden een e-mail te sturen met de boodschap dat ik hun medeleven erg waardeer en dat soms ook nodig heb. Maar met het verzoek of ze mij er niet rechtstreeks naar wilde vragen. Kinderen krijgen is iets wat normaal gesproken ook nogal privé gebeurt, dus dat wil ik nu ookzoveel mogelijk zo houden. Ik heb gezegd dat wanneer ík iets wil vertellen, dan horen ze het wel.
En wat ikook heel belangrijk vond is dat ze me bleven zien als Marieke en niet als 'die vrouw die graag kinderen wil, maar ze nu even niet krijgt'... Ik merkte bij sommige mensen namelijk dat ze me zo zagen en dat wil ik niet. Ik ben niet zielig! Tuurlijk doet het soms pijn, heb ik ook gezegd, maar medelijden wil ik niet. Meeleven, dat is genoeg en dat kan ook prima in de vorm van bijvoorbeeld een kaartje af en toe.

Succes ermee.

Groetjes,
Marieke

 

Ik vraag me dus ook af: (ik duim dat het allemaal goed gaat en het straks tot een punctie en terugplaatsing komt). Dan gaat natuurlijk iedereen twee weken later vragen stellen............ lijkt me dus vreselijk, het kan mis gaan, goed gaan (misschien durf je nog niet al te blij te zijn) of je wordt niet direct ongi.............

Ook hier gaat het om een aantal dagen die je 'normaal' samen meemaakt, hoe ga je daar dan mee om richting mensen die met je meeleven? Moet je dan IEDEREEN weer vertellen dat het niet gelukt is?

 

Hoi hoi,

Heel herkenbaar allemaal. Bij mij weten ons thuis en op mijn werk het, omdat ik vaak moet voor de behandelingen en controles. Soms zou ik graag willen dat ze op het werk van niks wisten, dan vragen ze er ook niet altijd naar. Ik heb niet altijd de behoefte om mijn verhaal daar te deponeren.
Nu zijn er twee zwanger, waar ik blij voor ben. Nu hadden beide veel moeite met het vertellen tegen mij van hun zwangerschap. Dat vind ik best wel vervelend. Ik snap hun ook wel, maar voor mij is dit ook best lastig. Omdat ik het hun van harte gun.
En als ik een keer niet TE enthousiast reageer, ben ik meteen bang dat ze denken dat het mij dwars zit, terwijl ik gewoon moe ben ofzo....ppfff maakt het allemaal niet makkelijker op. Maar afleiding op mijn werk en thuis heb ik helaas niet! Daar baal ik wel van!

Liefs Nikkie

 

Hoi dames,

Nou hier nog eentje die zich helemaal kan aansluiten bij jullie verhalen. Wij naderen de drie jaar streven naar een kleintje, 3x MK en veel verdriet meegemaakt in die tijd. En hoe goed iedereen het ook bedoeld, familie en vrienden, soms mijd ik ze een tijd omdat ik het even niet aan kan. Het gaat met vlagen, soms heb ik veel energie en spreek ik weer met vrienden af, maar soms is het me allemaal te veel en trek ik me terug. Iedereen in onze omgeving weet dat inmiddels en respecteert dat ook, al heeft de een meer moeite met het laten van de goed bedoelde interesse als de ander.
Maar ik wil ook niet dat het leven stil gaat staan, want zo voelde het op een gegeven moment toen ik me lange tijd had teruggetrokken. Of dat iedereen verder leeft en verder komt in het leven en ons leven al drie jaar lang stilstaat... Dus ik heb de knop omgezet en ben nu op dit moment weer redelijk de oude meid, die probeert te genieten van de mooie momenten in het leven. De veerkracht is gelukkig nog niet verloren en we houden de moed erin, hoe zwaar het soms ook is.

Heel veel sterkte allemaal en zorg goed voor jullie zelf!
Pooltje

 

Succes eef vanmiddag, ben benieuwd, in ieder geval fijn dat je (jullie) nu wat fijner in je vel zit!

 

... wij hebben afgesproken dat ik aan ga geven bij de arts (12-8) dat ik misschien bij de verwerking van alles wat hulp nodig heb...

trouwens zo'n onbenullige ruzie is heel herkenbaar...vervolgens na veel drama alles uitpraten... zo zijn we vorige week op het balkon 's nachts om 2.00 met een fles wijn geeindigd (en de andere dag om 6 uur eruit...)

succes met alles!