Op zich is mijn werk prima te doen, ja, ok... Lange dagen zijn wat vermoeiend, maar ik werk maar 24 uur per week. Dit houdt in dat ik vaak maar 2 lange dagen heb en 2 korte. Maar, nu komt het... Om op mijn werk te komen ben ik overgeleverd aan het openbaar vervoer. Meereizen kan niet en andere manieren zijn er niet. De busreis duurt ongeveer 40 minuten en het is, vooral op de terugweg altijd drammen en drukken bij de bushalte (veel studenten). Rekening met moeders met jonge kinderen, oudere mensen en zwangeren wordt er niet gehouden. Om mijzelf nou ertussen te gooien met een baby in de buik heb ik ook geen zin in... Die buik wordt ook alleen groter, vermoeiender wordt het ook... Op deze manier heb ik echt steeds minder zin om heen te gaan, meer om de reis dan het werk zelf. Ik merk ook dat ik de laatste tijd wat harde buiken krijg aan het einde van de dag, maar dat zal denk ik ook door de zwangerschapsduur zelf komen. Wat moet/kan ik hier mee? Waarschijnlijk helemaal niks, maar ik moest het ff kwijt...
Ik vond het reizen ook zwaar, zeker in de laatste maanden. Omdat ik wel in de spits moest reizen, met de trein, kwam het regelmatig voor dat veel mensen moesten staan in de trein. Het is gewoon te druk (inderdaad, ook hier met veel studenten). In het begin vond ik het lastig om te vragen, maar na een tijdje vroeg ik standaard of iemand wilde opstaan voor mij omdat ik zwanger was. Ik kon gewoon niet meer de hele reis staan, ivm harde buiken, slecht evenwicht, en me gewoon niet goed voelen. Ik heb nog nooit gehad dat hier negatief op gereageerd werd, altijd stond er wel (een student ) op. Dat maakte mijn reis nog niet prettig, maar wel een heel stuk beter.
Wat stoer dat je dat durft te vragen of ze voor je op willen staan! Zou het zelf niet zo snel vragen denk ik.. Wel vervelend als je de reis zo zwaar ervaart. Kan het me ook wel voorstellen.. ik had een reis van 7 min in de trein in de spits en vond het al zwaar...Trein zat altijd propvol, maar heb zelden meegemaakt dat er niemand op stond.... Toen ik hoogzwanger was dan, toen je het net aan me begon te zien zag je altijd wel mensen kijken en twijfelen, maar ze durfden het dan niet te vragen haha.. Maar vind het wel erg dat er echt niemand voor je opstaat! Misschien stomme vraag maar is het wel duidelijk aan je te zien dat je zwanger bent?
Voor mij hielp het om te denken: zou ik het zelf stom vinden als iemand me zou vragen om op te staan, als diegene zwanger is? En het antwoord daarop was: nee, dan zou ik dat gewoon doen. Met dat idee in mijn achterhoofd was het een stuk eenvoudiger om het te vragen. Zoals ik al schreef, nooit heeft iemand negatief of afwijzend gereageerd. Het antwoord was altijd heel snel: "maar natuurlijk". Daardoor wordt het vragen ook steeds makkelijker.
Nou, nee je ziet het niet duidelijk aan mij, ondanks dat ik al 28 weken zwanger ben... Het zijn trouwens niet echt studenten, maar eerder scholieren, dus tot een jaar of 16. Dat het bij de bushalte zelf al drammen is en niemand, maar dan dus echt niemand aan de kant gaat, maakt het al een drama. Laatste een moeder met 2 jonge kindjes die gewoon verdrukt werd door de enorme groep drammende scholieren Over het algemeen kan ik, gelukkig, nog wel zitten, maar ik begin er steeds meer tegenop te zien. Mocht ik echt geen plek hebben, zou ik het wel vragen, maar of er ook iemand opstaan bij een busreis van 30 a 40 min, die dus zelf moet staan... Ik weet het niet hoor.
Is er geen mogelijkheid om een uurtje korter te werken op je lange dagen zodat je niet in de spits naar huis hoeft? En dan misschien op je korte dagen een uurtje langer?
Dat maakt geen verschil, buiten de spits rijden er minder bussen per uur, waardoor de bussen alsnog bommetje vol zitten. Op mijn kortere dagen heb ik wel plek om te zitten, het gaat ook meer om het instappen. Dat is echt gewoon duwen, trekken en duwen. Het echte ellebogenwerk en dan overdrijf ik echt niet
Als er altijd nog een plekje vrij is, kan je dan niet gewoon als laatste instappen? Dan kan je rustiger aan doen.
Drammen moet als je wil zitten, als je als laatste instapt heb je vaak wel pech... Tot nu toe had ik geluk en lukt het nog aardig om te drammen en drukken, maar ik zie op tegen het laatste stukje. Dus echt vlak voor m'n verlof ingaat en ik misschien wel een behoorlijke buik heb. De baby zit wel veilig, maar een elleboog of rugzak in m'n buik heb ik ook weer geen zin in Tot nu toe kon mijn vriend mij vaak wel ophalen na werktijd, maar ik weet niet of dat met zijn nieuwe baan nog gaat lukken. Sws de weken met avonddienst niet
Lastige situatie.. kan me voorstellen dat het moeilijk is voor jezelf op te komen tegen al die pubertjes maar zou het wel proberen. Lekker op je gemakt als laatste de bus in stappen en dan op iemand afstappen met vraag of je mag zitten, liefst ergens vooraan zodat als ze lastig doen je (hopelijk) op steun van de buschaffeur kan rekenen. Weet niet wat voor werk je doet maar kan je eventueel van huis werken af en toe als afwisseling?
Dat lijkt mij inderdaad ook een goede oplossing. In de bus zijn vooraan vaak speciale plekken voor mindervaliden en zwangere vrouwen. Een buschauffeur wil je daar vast ondersteuning ingeven, indien nodig.
Dit dus... Gewoon voor jezelf opkomen en vragen of je op de (speciaal voor jouw gereserveerde) plek mag zitten. Je-weet-wel, die plek helemaal vooraan, naast de chauffeur, waarbij je gewoon vooruit rijdt en naar voren kan kijken, zodat je niet over schoenen van stomme schooiertjes gaat kotsen...
Dit is wel een goede Vandaag was het wel enorm druk op de terugweg, maar ik ben als bijna laatste ingestapt (in ieder geval toen het wat rustiger was) en kon alsnog zitten. Ik kreeg vandaag nog wel te horen dat ze momenteel geen garantie voor terugkeer na verlof kunnen geven... alleen een intentie Dus tegen het einde van mijn verlof mag ik bellen hoe de zaken ervoor staan qua drukte en dan wordt er bekeken of mijn contract weer kan ingaan of niet (via uitzendbureau, fase B) Nu zakt de motivatie natuurlijk lichtelijk in om heen te gaan, maar goed... nog ff doorbijten de laatste paar weekjes