Ik ben een slechte huisvrouw. Of nouja, ons huis is zelden spik en span. Er ligt speelgoed, er zitten vette vingerafdrukken en zoenlipjes op mijn ramen, het gras had vorige week gemaaid moeten worden, schoenen slingeren, het is weleens stoffig. Het is niet vies, het is geen enorme bende maar het is gewoon niet aan kant. En daar had ik nooit zoveel problemen mee (wel anders opgevoed en soms baal ik van mezelf maar niet genoeg om het te veranderen). Maar mijn oudste gaat nu naar school en neemt geregeld onverwacht een vriendinnetje mee. En dan slaat de stress toch toe. Dan wil ik me tegenover een kleuter verontschuldigen voor de stapel was en de rommelige gang. Ik ga dan ook steevast als een madman aan de slag omdat ik weet dat die kinderen na anderhalf uur ook opgehaald gaan worden en ik papa/mama niet buiten kan laten wachten. Mijn man doet hier niet aan mee, als hij thuis is en er komt een vriendinnetje wordt er niets gecensureerd. Men zal wel denken.. Hoe doen jullie dit? Is het altijd aan kant of doen jullie ook maar alsof voor de halende ouders? Het lukt me niet om het los te laten en ik ben bang dat kindjes mijn dochter er op aan gaan kijken. Wat meespeelt is dat wij als een van de weinigen een huurhuis hebben en een kleine tuin, en vriendenboekjes hier in ziplock zakjes worden aangeleverd. Vinden jullie er wat van als mensen klein wonen/ het niet netjes is?
Als de kinderen uit school komen heb ik altijd alles netjes. Vooral omdat ik er zelf heel onrustig van word als het een troepje in huis is. Bij mij dus geen vaat op het aanrecht of een bult was in de woonkamer (die staat op zolder ). Maar als er hier kinderen komen spelen, ja, dan ligt er natuurlijk speelgoed op de vloer en staan er bekers drinken op tafel. Dat ga ik allemaal niet opruimen als er ouders hun kind komen ophalen. Ik vind helemaal niks van een klein huis. Ik woon zelf ook in een heel gewoon rijtjeshuis. Van een heel rommelig huis vind ik wel iets, maar vooral iets wat ik op mezelf betrek. Ik word heel onrustig van rommel in mijn huiskamer, en dat is ook wel wat ik denk als ik ergens kom waar het rommelig is in de woonkamer (dan bedoel ik dus geen speelgoed etc.), namelijk:"Ik zou hier echt helemaal nerveus van worden.". Maar ik vind verder niks van de mensen die in een huis wonen waar het rommeliger is dan in de mijne. Ik denk niet minder over ze en ik vind ze ook niet minder leuk als dat ze een heel net huis hadden. En kinderen die jouw kind erop aan zouden spreken, mwah, dat is denk ik niet iets waar je je echt druk om hoeft te maken. Volgens mij maken kinderen zich daar helemaal niet druk om.
Ik ben het helemaal met bovenstaande eens. Bij m'n zus is het altijd een zooitje. Ik zou er helemaal tureluurs van worden. Maar mijn zoon en ik gaan er graag heen want het is altijd heel gezellig en het is een lief en leuk gezin. En dat is wat telt. Ik vind het juist wel relaxed want m'n zoon gooit z'n schoenen in een hoek en gaat op de bank springen en dat is allemaal goed. Je kunt je opruimdrang voordat er bezoek is ook als iets positiefs zien. Dan heb je het maar weer gedaan toch kun je s avonds op je gat!
Ik zou me daar echt totaal niet druk om maken. Welk gezin met kleine kinderen heeft er nu een huis dat altijd helemaal spik en span is? Lijkt mij vrijwel onmogelijk Er is natuurlijk wel een verschil tussen een huis waar gewoon geleefd wordt en een vieze rotzooi. Maar het zou niet in me opkomen om naar de wel/niet gelapte ramen te kijken of naar het aantal kopjes op het aanrecht. Ik kijk vnl naar mijn kinderen en hoop dat ze het leuk gehad hebben...
Ik vind het altijd wel verfrissend als ik ergens kom en het is juist wat rommelig en niet spik en span. Daar wordt geleefd en is het gezellig (zo bedenk ik dat dan tenminste in mijn hoofd ). Ik zou er dus niets vervelends van denken, waar ik wel even mijn vraagtekens bij zet; vriendenboekjes in ziplock zakjes? Really?!
Bij mij is het nooit aan de kant voor halende ouders. Maar ik ben dan ook zo erg dat ik wel eens met een halende moeder een fles wijn open heb getrokken bij het halen en dat het eindigde dat zij en haar zoon en dochter aanschoven bij het avondeten want haar man moest toch laat werken Dus ik ben niet representatief Maar eerlijk, ik kijk er niet naar hoor als ik haal. Als het een beetje schoon is is het al snel goed.
Ik heb 4 kinderen, waarvan de jongste 11 mnd. Het speelgoed ligt hier overal. Dan kan er nog wel eens wat slingeren de drie oudsten. En wat een ander daarvan vindt, maakt me niet zoveel uit. Als ik bij iemand komt waar het ook een beetje rommelig is (of iig zichtbaar geleefd wordt) ben ik altijd wel blij dat ik niet de enige ben. En wanneer het juist helemaal bling bling is en er ligt nog geen stofje oid vind ik het juist steriel en zakelijk overkomen en dat vind ik niet gezellig. Maar tegelijkertijd vind ik het dan wel weer knap dat het zo bijgehouden is, hoewel ik me stiekem afvraag of alle rotzooi niet verplaatst is naar een dichte kast ofzo Ik hou wel van een opgeruimd huis hoor, maar je mag ook zien dat er geleefd wordt.
Er zit ergens een grens tussen teveel rommel en gewoon een huis waar in geleefd wordt.. Nu hebben wij redelijk wat ruimte, maar soms slingert er best wat rommel door de woonkamer. Als ik het kan voorkomen dan doe ik dat, gewoon omdat ik zelf ook onrustig van de troep wordt. Maar soms heb ik gewoon wel wat beters te doen. Ik merk dat als ik eenmaal alles eens aan kant heb (na een uur of wat durende maniakale actie) dat ik daarna best een poos de orde kan bewaren. Als het eenmaal een rommel is, dan blijft het ook rommelig.. En er zitten best vingeradrukken op de ramen en er ligt speelgoed op de grond en af en toe een eenzame sok op de bank. Maar ik wil niet slalommend de kamer door hoeven
Zelf vind ik het fijn als het netjes is voor we gaan eten, ongeacht of er kinderen spelen of niet. Dus sowieso zorg ik dat net voor de kinderen opgehaald worden er opgeruimd wordt. Maar het helpt ook om jezelf af te vragen: wat zou ik zelf denken als ik bij een ander in de rommel zou stappen? Ik weet zeker dat ik dan denk: heerlijk, hier wordt gespeeld en geleefd. Dus ga ik er gewoon van uit dat een ander dat ook bij denkt als er nog een berg was staat, fo de strijkplank nog midden in de woonkamer. Dat zorgt er voor dat je veel relaxter leeft En als een ander wel eens wat anders denkt is dat uiteindelijk niet mijn zorg.
Ik kan niet tegen zooi, stof en viezigheid dus bij mij is het altijd schoon, opgeruimd en netjes en wanneer ik visite krijg of er wordt een kind gehaald doe ik net even wat extra mijn best. Mijn moeder had dit helaas niet, zo heeft ooit is een moeder van een vriendinnetje gezegt: Jouw moeder is zeker niet zo van het schoonmaken? Zal die opmerking nooit vergeten, heb me daar ook rot om gevoeld en ben toen regelmatig zelf thuis gaan stoffen en stofzuigen.
Hahaha dit is mij ook een paar keer overkomen Laatst begon het met de moeder van vriendje van mijn zoon die kwam kijken of hij bij ons in de tuin was beland, en eindigde met hun hele gezin in onze achtertuin de rest van de middag en een kan sangria op tafel Wij leven volledig spontaan, dus ga echt geen museum maken als iemand binnenvalt. Echter hou ik niet van rondslingerende spullen. Speelgoed ligt in de speelkamer, was op zolder, kranten in de bak enz. Maar ik ga de kussens niet expres rechtleggen als iemand aanbelt of zo. Ik heb van andere kant hekel aan aangekondigde bezoeken op het minuut, waar ik zowat in de auto moet wachten totdat men binnen opruimt.
Ik vraag me af waarom vriendenboekje in een ziplock zakje? Ik denk hierbij meteen dat t wel vies zou kunnen zijn, tenminste dat anderen dat vinden.... Wij hebben ook geen grote tuin en alles behalve kindvriendelijk, komt volgend jaar gelukkig verandering. Er staat een picknick-zandtafel en er hangt een krijtbord aan de muur. Huurwoning maakt niets uit in mijn ogen En in een huis mag geleefd worden vooral met kinderen
Eh vriendenboekjes worden in ziplock zakjes meegegeven? Als dat alleen bij jullie is vind ik dat wel ver gaan maar denk dan ook dat het misschien om meer dan 'niet netjes' gaat Ik hou niet van tafels die je niet ziet door het wasgoed wat er op ligt maar dingen als deuren en ramen maak ik ook niet wekelijks schoon en er groeit onkruid tussen de tegels en we hebben twee honden dus hier is het ook zeker niet altijd even spik en span. Ik hou ook wel meer van een gezellig 'rommelig' huis dan zo'n ongezellige toonzaal waar je nee zegt tegen een koekje omdat je bang bent dat er een kruimel valt
In een huis mag geleefd worden. Dus ja, hier slingert speelgoed over de grond bij een playdate, staan er weleens bakjes fruit op tafel of wat afwas op het aanrecht. So what? Ik ga bij een ander ook niet kijken of alles wel aan kant is en of er goed in de hoekjes is gezogen. Zolang het een beetje toonbaar is, niet stinkt in huis en ik niet aan de vloer blijf vastplakken zal het wel goed zijn zeker? Mensen die daar zo mee bezig zijn (bij een ander he, niet bij zichzelf) missen iets in mijn ogen. Wasgoed slingert hier nooit rond, maar dat komt omdat ik dat alleen boven 'verwerk'. Kranten daarentegen...
Ja, vond ik ook, heb het ook niet tegen mijn moeder durven zeggen omdat ik haar niet wilde kwetsen. Ze is nou eenmaal niet zo'n schoonmaak wonder.
Gebeurd hier ook regelmatig hoor haha. maar hier blijven ook vaak vriendjes en vriendinnetjes eten 's avonds. Is hier nooit een probleem. En als er dan nog een hoop speelgoed rondslingert vind ik het wel prima. Ik ruim elke avond alles op met de kinderen en het is hier schoon, maar overdag nooit heel netjes. Er wordt geleefd in huis met drie kinderen en een man die telkens 12 dagen weg is, dus ik vind het wel best haha.
Ik heb het nooit mooi aan kant, schoonmaken is niet mijn ding en er wordt aardig geleefd en gespeeld in ons huis . Maar het is ook geen vieze teringbende. Ik ga er altijd maar vanuit dat playdates geen enkel oog hebben voor de details van mijn huishouden (ze komen voor mijn dochter en haar speelgoed toch?). En mochten andere ouders er wel iets van vinden, tja. Ik ben daar niet zo mee bezig. Afgezien van mijn moeder heb ik nog nooit opmerkingen gehad.
Ik ben geen huisvrouw en mn huis kan niet direct in een woonmagazine (tenzij er een artikel in staat over mensen die in een rommelig huis wonen ) Maar ik kan me niet voorstellen dat iemand zich gaat staan verontschuldigen over de rommel tegenover een 4-jarig kind dat gewoon lekker wil komen spelen! Als het goed genoeg is voor ons om in te wonen dan is het toch zeker ook wel goed genoeg voor mensen om binnen te komen als ze hun kind ophalen? Nee mijn huis is niet erg netjes en zou ook nog heel wat schoner kunnen, maar ach er wordt geleefd en wij wonen er heerlijk. Wat maakt mij het dan uit of er mensen naar mijn ramen kijken met een blijk van: daar mag wel een lapje over? Ik snap dat nooit zo goed.