Een goede vriendin van mij heeft mij gisteren verteld het moederschap heel zwaar te vinden, en als ze van te voren had geweten hoe het zou zijn ze er nooit aan begonnen was. Het komt eerlijk gezegd niet echt als een verrassing, heb altijd al een gevoel gehad bij haar. Kleine dingetjes, zoals weinig over haar kinderen praten, een bloedhekel hebben aan bv een dagje uit met ze,knuffelen etc. Ze vertelde pas dat ze de beste vakantie ever gehad had, toen waren ze een week gaan skiën. Kids waren de hele dag bij een opvang, waar ze leerden skiën en opgevangen werden. Ieder zijn ding, maar ik zou dat misschien 1dag kunnen, maar niet de hele vakantie. Haar man die een heleboel taken overneemt van haar, hij brengt ze bv al sinds jong naar de opvang /school. Hij is luizenvader etc. Hij is altijd al meer betrokken geweest. Ik vind het vreselijk dat mijn vriendin dit zo voelt. Ze zou ze niet meer kunnen missen en haar leven voor ze geven, maar heeft het gevoel zich compleet te moeten wegcijferen voor ze en het valt haar heel zwaar allemaal. Ondanks dat ze fulltime is blijven werken en ze dan niet zo heel veel ziet. Ik vind het zo naar voor haar, ik ren letterlijk naar huis na een dag werken en zij is opgelucht als ze op bed liggen. En het lijkt me vreselijk als die kinderen erachter zouden komen. Ze gaf aan te hopen dat het gevoel weg zou gaan als ze ouder worden. Er zit krap 17 maanden tussen ze en ze zijn best druk, slaan elkaar flink de hersens in. Maar ook dol op elkaar. Weet niet zo goed wat ik met het topic wil, maar ik was echt in shock om dit te horen. En volgens mij rust er een flink taboe op.
Dit stukje maakt dat ik me afvraag of er meer aan de hand is, heeft ze misschien een onbehandelde postnatale depressie, of iets vergelijkbaars? Een burnout? Het lijkt me heel moeilijk voor je vriendin om dit te voelen.
Jeetje, wat heftig. Op mij komt het echter over alsof er misschien meer achter schuilt. Een depressie of een burn-out bijvoorbeeld. Aangezien het een goede vriendin van je is, zou ik je aanraden je zorgen tegenover haar te uiten en haar te adviseren eens met de huisarts te gaan praten. Poeh, moeilijk hoor.
Ik herken het wel eerlijk gezegd. Ik houd zielsveel van mijn meisjes maar ik vind het echt loodzwaar. Ik voel me een slechte moeder, zeker nu ik dit zo schrijf
Hier rust inderdaad een taboe op. Laatst stond in een krant ook een heel relaas van een moeder die er spijt van had. Ik vond dat eerlijk gezegd erg zeurderig en egoïstisch overkomen. We hebben er niet goed bij nagedacht en nu zitten de kinderen met een moeder die ze eigenlijk niet wil? Ja sorry, ik heb daar geen begrip voor. Bij jouw vriendin heb ik die indruk niet, vanuit je verhaal. Ik denk ook dat er een onbehandelde PND/depressie achter kan schuilen. Want waarschijnlijk voelt ze zich waardeloos hieronder. Heb je het al bij haar kunnen aankaarten, dat ze misschien hulp zoekt?
Niet slecht voelen. Ik vind het ook zwaar. Zeker met een zwangerschap die echt niet over rozen gaat. Ik zit regelmatig te janken op de bank 's avonds. Want soms zuigen ze je leeg, klinkt heel naar, maar zo is het wel. Gelukkig kan ik het wel kwijt bij mijn man. Kan jij er ook goed over praten?
Ik vind je verhaal eigenlijk erg dubbel. Het stuk van het heel zwaar vinden, blij zijn dat de kinderen 's avonds op bed liggen, blij zijn als je een dagje zonder kinderen bent, voltijds blijven werken, etc begrijp ik volledig. Ik ben ook zo. Dat zegt toch niks over hoe graag je je kinderen ziet? Enkel dat je niet zo'n moederkloek bent als sommige mama's op dit forum. En eerlijk gezegd, ik ken in mijn omgeving veel mama's die er hetzelfde over denken als ik. Misschien net omdat ik daar ook heel open over ben? Natuurlijk, het stuk 'liever niet als ik het had geweten', dat herken ik helemáál niet.
Ik kan me hier helemaal in vinden. Ik ben ook echt geen knutselmoeder, of gezellige creamoeder die 's middags met de thee klaarzit. Ik moet zelf ook iets om handen hebben, in de 'volwassen' wereld. Maar dat is toch normaal? Niet iedereen kan/wil tbm zijn. Dat wil niet zeggen dat niets mij gelukkiger maakt dan mijn twee meiden zich zien uitleven in de speeltuin, of zien hoe de oudere zus haar jongere zus met iets helpt, hoe ze samen naar school stappen... dan groei ik steeds een klein beetje. @Zara75 Als jouw vriendin dit helemaal nooit ervaart, denk ik dat er wel een serieus probleem kan achter zitten. Het kan ook zijn dat ze zichzelf te veel oplegt. Dat ze een bepaald idee heeft van 'hoe een moeder moet zijn' en dat ze ziet dat zij daar erg van afwijkt, en wordt ze hier onnodig onzeker van. Als je steeds maar krampachtig probeert te doen alsof je wel die gezellige knutselmoeder bent, word je vanzelf ongelukkig.
Het moederschap is zeker zwaar! En ja, als je van te voren alles zou weten zou je er misschien niet aan zijn begonnen.. Als ik van te voren had geweten wat voor lichamelijke problemen ik aan de bevallig over zou houden was ik er misschien ook niet aan begonnen.. Veel vrouwen kunnen zich een leven zonder kinderen niet voorstellen ook al hebben ze nog geen kinderen. Andere vrouwen hebben dat minder, die hebben zonder kinderen ook een heel mooi toekomstbeeld. Beide vrouwen zijn heel gelukkig met de kinderen die ze krijgen en kunnen ze nooit meer missen. Dat is het allerbelangrijkste! Of je nu een echt knuffelmama bent die veel thuis is of je bent nog fulltime aan het werk en de vader doet meer met de kids.. Dat maakt toch niet uit! Iedereen moet doen waar die zich goed bij voelt en het een is niet beter of slechter.. Volgens mij is jouw vriendin gewoon een Supermama, alleen misschien niet volgens het plaatje wat de maatschappij voor ogen heeft. Iedereen doet alles op z'n eigen manier en dat mag!
Heeft of liever gezegd, neemt, ze wel eens de tijd voor zichzelf? Ik vind het soms ook pittig, zeker op dit moment. Mijn man heeft sindskort weer een baan en vertrekt rond half 3 en komt 's nachts thuis, waardoor alles nu terecht komt op mij. 's Morgens naar school, door naar het werk, 15.00 bij school staan, samen wat leuks doen, eten, op bed, puin ruimen. Daarnaast ben ik ook nog met een studie bezig, maar ik maak wel tijd voor mezelf en kan makkelijk dingen los laten. De afwas? Och die staat er morgen ook nog wel. Strijken? Geen idee wat dat is
Ik vraag me bij jou vriendin ook wel af of ze niet teveel op zich heeft genomen. Misschien niet zo zeer qua daadwerkelijke taken, maar wel qua verantwoordelijkheid. Ik heb een man die ook heel veel doet, maar ik heb toch de neiging voor allerlei zaken de verantwoordelijkheid te nemen en dat put soms ontzettend uit. In het verleden daardoor ook wel eens spijt gehad. Nu ik er beter op let, soms gewoon bewust zaken negeer, gaat het beter. Ik hoef niet op te springen van de bank als er met een van de kinderen iets gebeurt als mijn man ernaast staat. Er is niks op tegen om het hem te laten afhandelen. Ik mag best soms even weg gaan zonder kinderen. Ondanks dat ik al veel werk, mijn kinderen krijgen echt geen trauma ervan als ik een keer ga winkelen, en dan ook echt de verantwoordelijkheid loslaat. Juist omdat jouw vriendin aangeeft dit op vakantie heel prettig te hebben gevonden, geeft voor mij aan dat ze het misschien meer nodig heeft. Hetis absoluut een taboe. Juist onder moeders, vaders een stuk minder. Maar er is niets ergs aan dat je niet blij wordt van knutselen. Ik vind lego bouwen volgens het boekje wel leuk, maar daarna moeten er verhalen mee gespeeld worden, dan haak ik af. Ik heb niet het idee dat mijn zoon daardoor denken dat ik niet van hen houdt, ik houd niet van verhaaltjes spelen. Door dat voor ogen te houden voel ik me niet meer schuldig en kan ik juist genieten van de andere momenten.
Wat toevallig dit topic, nu ik zelf heb besloten een afspraak bij de huisarts te maken om doorgestuurd te worden naar de POH-GGZ. Wat anderen dus ook al zeggen: zit er niet meer achter? Heeft ze niet ook hulp nodig? Ik vind het ook echt zwaar, het valt me gewoon tegen. We hebben laatst hulp gezocht bij een pedagoog wegens gedrag van Dafne en het gaat nu een stuk beter. Maar ondanks dat we in een rustige periode zitten tel ik de uren af tot het bedtijd is. Toch haal ik ook wel plezier uit haar en wil ik na m'n werk zo snel mogelijk naar huis. Ik heb nooit dat oermoedergevoel ervaren, ik ben van nature geen moeder om het zo maar te zeggen. Ik heb een hoooooop gelezen over opvoeden, verschillende opvoedmethodes, denkende: dan gaat het allemaal goed komen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. En ik spartel maar wat en heb het gevoel al 2 jaar overvraagd te worden. Dit hangt natuurlijk met meer dingen samen hoor, maar laten we er maar niet zo'n lang verhaal van maken, haha. Ik zou je vriendin dus inderdaad adviseren er hulp bij te zoeken. Ik doe dat vooral voor m'n dochter. Zij mag never nooit niet merken dat ik het moeilijk vind soms, dat ze zich teveel gaat voelen.
Ik geloof niet dat ze een PND heeft. De babyperiode ging haar juist super af. Het werd zwaarder toen haar oudste juist wat ouder werd en zeker toen nr 2 werd geboren. Ze zijn ook absoluut niet over een nacht ijs gegaan, ze hebben er net als ik een hoop moeite voor moeten doen. Ik denk zelf dat ze een bepaalde verwachting had en dat dat is tegengevallen. En dat ze veel te snel weer zwanger geraakt is. Ik zie haar woensdag weer en dan zal ik gaan peilen bij haar wat ze nu precies mist, naast haar vrijheid. Misschien moeten we elkaar vaker zien en leuke dingen gaan doen.
Thanks btw voor alle reacties. Ik heb btw geen oordeel over fulltime werkende mama's in het algemeen hoor!
Ze werkt fulltime schrijf je, is het misschien een idee voor haar om een dagje minder te gaan werken zodat we wat meer tijd voor haarzelf heeft? Weet niet hoe oud de kinderen zijn, als ze al naar school gaan zal ze extra tijd voor haarzelf hebben, anders juist niet
Ik kan me voorstellen dat als je een lange (en moeilijke) weg hebt afgelegd om een kindje in je armen te mogen sluiten, je het hebben van een kind wellicht (wat) hebt geromantiseerd. Ik kan me ook voorstellen dat het dan extra zwaar/moeilijk is en/of voelt als het dan allemaal niet zo'n roze wolk blijkt te zijn. Ik vind het oprecht heel vervelend voor je vriendin dat ze zich zo voelt. Het lijkt me moeilijk voor haar om met deze gevoelens om te gaan, want ongetwijfeld dat ze ondanks haar gevoelens over het moederschap zielsveel van haar kinderen houdt.
Ik kan me erg heel erg in vinden! Ik vond de 1e periode loeizwaar, viel ik daar even van m'n roze wolk af. In de kraamweek zijn er een aantal gesprekken geweest met de verloskundige, omdat mijn kind door eiceldonatie gekomen is. Als je lang in die molen heb gezeten romantiseer je het inderdaad allemaal. Dus dat begrijp ik heel goed. 2e alinea klopt ook helemaal. Ze zou haar leven voor die jongetjes geven. Ik vind het ook supernaar dat ze dit voelt.